Dag 87 - Proeftijd en Febo!

Dag 86 – Dinsdag 13 september 2011: Proeftijd en Febo!

Wat is het toch heerlijk om op 5000 km. afstand te zien dat sommige dingen nooit veranderen! Wat ik bedoel? De Febo, of eigenlijk: het toppunt van kleinburgerlijkheid. Wat is er aan de hand? Die groothandel in hartkleppenvet bestaat 70 jaar en heeft daarom een actie in het leven geroepen dat iedereen een gratis product op kan halen. Vandaag patat, morgen een kroket en donderdag een ijsje. Tot zover niets aan de hand. Maar wat blijkt nu: bij een aantal vestigingen was er inderdaad wel een traktatie, maar moesten de bijkomende sausjes wel betaald worden. Holland op zijn smalst. Er schijnen woedende mensen te zien geweest zijn op AT5. Ik heb het niet gezien, maar ik heb er een beeld bij. Ben heel benieuwd via welke omweg de moslims de schuld hebben gekregen bij de inwoners van wat ooit de meest tolerante stad op aarde was.

Nog iets waar ik heel erg om moest lachen: Camiel Eurlings. Nou kan ik een grijns nooit helemaal onderdrukken als ik hem hoor praten, maar het was nu meer dan grinniken. Meneer ging niet verder in de politiek om eindelijk eens een gezin uit de grond te stampen. En gezien het aantal kinderen van de gemiddelde katholiek had meneer nog een hoop werk voor de boeg. Totdat mevrouw Eurlings deze week roet in het eten gooide. Us Camieleke is dus vrij, ben heel benieuwd of hij nu ook weer beschikbaar is om het land te dienen, of dat zijn KLM-salaris toch iets te goed bevalt. Zou dat eigenlijk boven of onder de Balkenendenorm zijn? Of telt dat niet als het hoofdkantoor in Parijs staat? Ik moet nu trouwens ook wel lachen: “Balkenendenorm” komt niet door de spellingscontrole. Zegt genoeg over de waarde van de norm denk ik…

Gisteren was het dikke pret bij het naar school brengen. Tom in dikke tranen. Allebei uiterst vrolijk richting school, maar bij aankomst zag ik dat bekkie steeds meer vertrekken en kon ik op mijn vingers nagaan wat er zou volgen. Ik was ook weer veel te optimistisch geweest, de weg naar school ging hartstikke vlot, half acht aanwezig. Ik dacht nog: als dit zo door gaat zit ik gewoon om acht uur achter mijn bureau. Niet dus. Ook gewoon niet meer zo denken. Is vragen om ongelukken. Kinderen èn in Qatar: hopeloze combi als je je leven een beetje denkt te kunnen plannen. Ik ben een tijdje in de klas gebleven en ging uiteindelijk om half negen weg. Nina geen centje pijn. Ging huppelend de klas binnen en zat met een grote berg Barbies voor haar neus toen ik weg ging. Helemaal goed. In zoverre: gisteren. Vandaag was het één doffe ellende met haar. Begon al toen we in de auto stapten. Dikke tranen dat ze mama de hele dag niet zou zien. Karin had vandaag haar eerste werkdag. Later meer daarover. Daardoor zou Nina haar inderdaad niet veel zien vandaag. Ze wilde bij mama blijven. Na een minuut of vijf ontdooide onze dramaqueen weer een beetje. Allejezus druk onderweg, waardoor we nog maar net op tijd waren, maar denk nou niet dat je de laatste bent dan,dus ik probeerde ze meteen in de hal te schuiven. Tom ging prima, die heeft een Grieks vriendje op de kop getikt (wat de Chinezen kunnen, kan mijn zoon ook!) en stormde daar meteen naartoe. “Loop je straks mee naar de klas, papa?” Tuurlijk. Dacht ik toen nog. Nina ging ondertussen steeds somberder kijken. Oei. Daar komen weer waterlanders van…. en inderdaad: dikke tranen dat ik niet weg mocht, bij haar moest blijven en twee armen heel strak om mijn nek. “Nina, als je nog iets harder knijpt kan ik niet eens meer bij je blijven.” Uiteindelijk heb ik haar bij een juf op schoot kunnen zetten en kalmeerde ze iets. Ik ben nog even naar de klas van Tom gelopen en daar stak de juf alleen maar een duim op toen ze me zag, Tom kon ik niet eens meer vinden. Toen ik terugliep en nog even naar Nina ging zwaaien zat ze al vol overgave te knutselen. Volgens de juffen was het allemaal erg goed gegaan nadat ik weg ging. Ligt dus blijkbaar toch aan mij. Ik ga inmiddels iedere dag als laatste ouder weg en wordt door sommigen al als stuk meubilair gezien volgens mij. De directrice kwam gisteren al vragen of ik niet een kopje thee wilde zolang ik mijn zoon aan het kalmeren was. Vanavond hebben we met elkaar afgesproken dat het deze week nog prima is om langer te blijven, maar dat het volgende week toch de bedoeling is dat ze gewoon normaal naar de klas gaan en ik rond kwart voor acht richting werk kan. Dan ben ik ongeveer om acht uur aanwezig en hoef ik me ook niet bezwaard te voelen dat ik later ben. Niemand die er problemen mee heeft, maar dat krediet is natuurlijk ook een keer op. Nou maak ik genoeg uren ’s avonds, dus ik kom wel aan mijn uren, maar toch. Ik vind dat zelf vervelend.

Gisteren heb ik mijn afrondende gesprek gehad over mijn proeftijd en die is goed afgerond. Had ook niet anders verwacht, dan zou je toch denken dat er wel eens wat negatiefs langs gekomen was. Ik ben nu druk bezig met het formuleren van doelen voor de komende periode en dat valt weer niet mee. Ik weet wel wat ik wil en welke tussenstappen daarvoor gezet moeten worden, maar om dat nou goed en SMART-geformuleerd op papier te krijgen valt niet mee. Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en Tijdgebonden. Heb uiteindelijk de doelen van Darren gevraagd, zodat ik kan zien hoe hij ze geformuleerd heeft. Moet morgen wel afkomen denk ik. Ben vandaag even bij Rita langs geweest om de hele papierwinkel ook in werking te stellen zodat alles eind september rond is. Want ook dat gaat natuurlijk niet in een half dagje.

Verder heb ik me gisteren vooral bezig gehouden met het schrijven van een justificatie voor de aanschaf van een GPS-systeem. Zelfde als waar we bij Ajax mee werkten, maar dan een generatie nieuwer. Belangrijkste verschil: 15Hz. Was 5. Drie keer zoveel data per seconde dus. Ik vraag me inmiddels af hoeveel toegevoegde waarde een nog hogere samplefrequentie nog kan hebben in dit geval. We hebben vorig jaar één zo’n set besteld en die moet nog steeds komen en als het allemaal zo lang duurt hebben we nu maar vast de volgende twee besteld. Die gaan we op termijn toch nodig hebben, dus breng het hele proces maar vast op gang. Het is alleen een beetje duurder dan onze financiële afdeling zomaar even mag beslissen, dus dan gaat er een hogere macht over de beslissing. En het kost bij elkaar maar 8 ton. In Riyalen. Maar dat betekent wel dat je dus eerst van alles op papier moet zetten en dat waarschijnlijk ook moet gaan verdedigen voor een commissie van wijze (?) mannen. Vrouwen zullen er in dit land wel niet in zo’n commissie zitten.

Aan het einde van de dag had ik nog een stapel uitgeprinte testgegevens die weg konden. Ik had die voor een vergadering bij Qatar Sports uitgeprint, maar dat bleek de TD ook gedaan te hebben. Moest dus weg, maar testresultaten kun je niet zomaar bij het oud papier gooien. We hebben een papiervernietiger staan, maar die is in mijn tijd nog niet gebruikt. Volgens Aziz moest-ie het wel doen. Hij deed het inderdaad. Maar verscheuren was sneller gegaan… Volgens het ding kon-ie negen pagina’s tegelijk hebben, maar met drie tegelijk was je wel klaar. En als je er dan 200 moet vernietigen, dan ben je wel even zoet.

Die vergadering ging over het implementeren van de testresultaten in het trainingsprogramma. Ik heb het al eerder gezegd: Qatar Sports is wat dat betreft een verademing: TD die graag wil, maar ook coaches die ervoor open staan. Tot op zeker hoogte, het blijven voetbaltrainers. Maar het was wel totaal anders dan wat Darren op dit moment bij Al Ahli meemaakt: volstrekte desinteresse van de trainers, ondanks een hele enthousiaste en geïnteresseerde TD (schijnt een Nederlander te zijn, ken hem niet). Ik ben wat dat betreft klaar met zo’n instelling: als je niet wilt investeren, dan dus ook niet een miljoen (!) Riyal aan apparatuur, geen fysiologische ondersteuning en geen ondersteuning bij dingen als periodisering en krachttraining. We zijn maar met twee fysiologen en we moeten onszelf al in tienen delen om alles voor elkaar te krijgen. Dan willen we wel graag een beetje steun. Meer niet. En als je dat niet wilt, prima, maar verwacht dan ook niets van ons. Veel trainers denken nog steeds dat ze ons een plezier doen door hun spelers af te staan, terwijl we dit toch echt alleen maar voor hen doen. Dat besef zal toch eens moeten komen, anders sta je aan een dood paard te trekken. Wat dat betreft is Qatar Sports totaal anders. Er kon gewoon open over de resultaten gediscussieerd worden en er kwam ook een aantal zinnige punten naar voren en er zijn goede afspraken gemaakt. En er wordt vreselijk veel gelachen. Was wel een vergadering in drie talen: Engels, Frans en Arabisch. De TD en de trainer van de A-junioren zijn Frans en aangezien er in de Arabische wereld veel Frans gesproken wordt door het koloniale verleden van met name Noord Afrika is Frans eigenlijk de voertaal. De meeste verstaan redelijk goed Engels, dus speciaal voor ging een deel in het Engels. Moet wel zeggen dat mijn Frans de laatste tijd met sprongen vooruit gaat. Als ze maar langzaam praten. Net zoals ik langzaam Engels moet praten tegen een aantal anderen. Voor één werd er simultaan in het Arabisch vertaald, aangezien die echt alleen maar Arabisch spreekt.

Bij de lunch ging ik gisteren hopeloos in de fout: er stond zoveel lekkers dat ik ’s avonds eigenlijk nog steeds vol zat. Heb uit beleefdheid een half bordje gegeten, maar meer kreeg ik er echt niet bij. Verwijtende blikken van Tom en Nina: wij moeten wel alles opeten! Ja, sorry jongens. Lukte echt niet meer. Zal me voortaan dus maar iets meer inhouden met de lunch. Al was het maar om geen ruzie met de kinderen te krijgen.

Heb ondertussen een stream voor Barça – Milan gevonden. Hoop dat ik me kan beheersen en straks gewoon naar bed ga. Kwart over 6 loopt de wekker weer af. Grieks commentaar, dus dat zal het in ieder geval niet moeilijker maken. Zo, binnen de minuut 0-1, zo maakte ik ze vroeger op de computer: hard naar voren rennen en dan hard schieten…. Zo Pato ook microsoccer gespeeld hebben??

Vandaag was dat nog makkelijker: heb de lunch in het ziekenhuis helemaal overgeslagen. Ik was er natuurlijk al laat door het gehuil van Nina, en dan moest ik ze ook nog ophalen. En niet alleen Tom en Nina, maar ook Karin vandaag, zodat ik haar en Tom door kon brengen naar de Nederlandse school. Op dinsdagmiddag blijf ik thuis voor Sara en Nina. Moest dus redelijk op tijd alweer weg en vond dat ik het dan niet kon maken om ook nog een uur te gaan zitten lunchen. Ook hier weer: niemand die zeurt, maar vind dat ik het naar mezelf niet kan verantwoorden. Boterhammetje thuis dus.

De eerste stream heeft het alweer begeven, heb nu een Nederlandse. Geen Grieks commentaar meer, maar nu Emile Schelvis. Ik heb nu al heimwee naar die Griek.

Karin voor het eerst aan het werk dus vandaag, met Tom in de klas. En da’s niet makkelijk, hij denkt toch meer rechten te hebben dan andere kinderen. Hij zal er toch aan moeten wennen dat-ie gewoon één van de 10 is. Voor de details moeten jullie maar op Karin d’r blog (spikar.waarbenjij.nu) kijken, kan ze beter zelf doen. Het was haar goed bevallen, maar wel zwaar: had natuurlijk al een jaar of wat niet meer voor een klas gestaan.

Dat was het voor vandaag, ga nog even Barça – Milan kijken, 1-1!, en dan naar bed

Tot Snel!
Olav