Tussendoortje: Seoul, Zuid-Korea - Dag 3
Blijf op de hoogte en volg Olav
23 Oktober 2013 | Zuid-Korea, Seoel
Dag drie bestond vooral uit in de bus zitten. En dat heel lang in totaal. Rennen zat er vanmorgen niet in: toen de wekker afliep was het nog stikdonker en ik zag het niet zitten om in dat donker te gaan hollen, heb het nog een kwartiertje aangekeken maar de zon wilde niet erg opkomen en toen-ie dat wel deed redde ik het qua tijd niet meer om te rennen, douchen, ontbijten, tandenpoetsen en dan ook nog op tijd in de bus te zitten. Morgen weer een kans, dan vertrekken we een uur later en dat moet toch lukken, zou je zeggen!
Veel in de bus dus: vandaag stonden bezoeken aan de Kiafabriek in Hwaseong en de hoogovens van Hyundai in Dangjin, Chungnam op het programma. Die eerste ligt anderhalf uur rijden van Seoul en was een mooie gelegenheid om eens wat van het land te zien èn me eens wat verder in te lezen in de Lonely Planet om ideeën voor vrijdag op te doen (zie verderop).
Het landschap was toch nog onverwacht gevarieerd: nogal wat heuvels en bergen, maar ook veel landbouw en kleine dorpjes langs de snelweg. De landbouw die ik gezien heb waren vooral kleine groepen koeien en rijstvelden. Denk daarbij niet aan de beelden die je hebt van kilometers lange rijstvelden op kunstmatige terrassen tegen de bergen op zoals we die vaak zien. Dit waren meer heel veel kleine veldjes waarvan je je afvraagt waarom ze niet samengevoegd zijn. Is waarschijnlijk een kwestie van verschillende boeren. Verder ook in kleinere steden/plaatsen vooral heel veel hoogbouw. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Japan schijnt dat hier niet door exorbitante grondprijzen te komen, maar wil men gewoon dicht bij elkaar zitten. Enerzijds schijnt men dat veiliger te vinden (er komen ’s avonds waarschijnlijk geen elektriciens langs!), anderzijds zou dat ook best weer een Confusiaanse achtergrond kunnen hebben: de groep boven alles! Ik weet het niet, het is filosoferen uit de losse pols!
Maar goed: de Kiafabriek dus. Een complex van zo’n 3.3 miljoen vierkante meter, een dikke 600 voetbalvelden dus, waar iedere 74 seconden een nieuwe Kia van de band rolt. Een snelle rekensom leert ons dan dat dat er zo’n 400.000 per jaar zijn en ze hebben drie lijnen. In totaal 1.200.000 auto’s per jaar dus. Da’s veel. Het is wel eens grappig om zo’n hele productieketen in bedrijf te zien. Of niet echt helemaal: we mochten het verfgedeelte niet in omdat we wel eens een stofje mee naar binnen konden nemen dat de laklaag van zo’n nieuwe bak kan verpesten. Verder wel: de metaalpersen, de lasrobots en de afwerkafdeling. De Kia afwerkplekken dus. Ging allemaal in een redelijk tempo (de auto’s konden ons niet bijhouden!), maar gaf wel een duidelijk beeld. In totaal duurt het zo’n 28 uur vanaf het moment dat het eerste stuk staal in vorm geperst wordt totdat het als auto de fabriek verlaat: zoveel tijd hadden we niet. Geen behoefte aan ook, trouwens: een indruk is wat mij betreft meer dan genoeg.
Verder was er op dat complex nog de mogelijkheid om een testrit met het nieuwe paradepaardje van de Kiastal te maken, de K9. Ik denk dat de ontwerper een hondenliefhebber is. Moest je alleen wel een internationaal rijbewijs voor hebben en laten ze me dat nou niet verteld hebben in Qatar. Ik had wel in een helder ogenblik zowel mijn Nederlandse als mijn Qatari rijbewijs meegenomen, maar daar had ik allebei niets aan. Niet rijden dus, ik mocht op de achterbank zitten. Nou moet ik eerlijk zeggen dat een testrit me al niet erg kon boeien, maar op de achterbank zitten nog veel minder. Wat ik van de testrit vond, stond later op het evaluatieformulier en ik wist toch echt niet wat ik daar in moest vullen. Ten eerste duurde die hele rit precies 2 minuten en ten tweede heb ik op die achterbank alleen maar met de knopjes van het entertainmentsysteem zitten spelen. $60.000 voor een Kia vond ik nog best veel geld trouwens, ondanks het feit dat het best een mooie bak is.
Terwijl ik toen aan het wachten was tot iedereen aan de beurt was geweest (wij als Qatari afgevaardigden waren als eerste), heb ik eens mijn collega “brand ambassadors” staan bekijken en dan weet ik meteen weer dat ik in deze groep de enige ben voor wie een auto een stom stuk ijzer op rubber is dat je van A naar B brengt. Ik zag medereizigers uitgebreid alle details van die auto’s fotograferen, trots in allerlei standjes met alle modellen op de foto gaan en tot vervelens aan toe in zijn vrij heel hard gas geven om te horen hoe dat klinkt. Niemand die een toeter uitprobeerde, dat vind ik dan toch weer een gemis. Ik had zelf niet de behoefte om ze even allemaal te proberen, ik was te druk met me verwonderen.
Na de lunch door naar de hoogovens van Hyundai, waar ondermeer het staal voor Kia gemaakt wordt. Dat klinkt vreemd, maar wie mijn verhaal van gisteren gelezen heeft weet dat Kia en Hyundai inmiddels één bedrijf zijn. Een rit van ongeveer 45 minuten waar ik verder niets van meegekregen heb: ik sliep al voordat we van het parkeerterrein af waren. Ik werd wakker toen we bij de afslag Hyundai afremden en zag toen dat het bij een hoop anderen aanzienlijk meer moeite kostte. Het zijn lange dagen. Bij Hyundai weer een filmpje over hoe geweldig het bedrijf het wel niet doet en daarna terug in de bus om over het complex rondgereden te worden. Een complex dat nog dik twee keer zo groot is als het vorige. Zo groot, dat de gids halverwege een collega moest bellen omdat ze verdwaald was. Met het schaamrood op de kaken moest ze toegeven dat ze geen idee meer had waar we waren. Op zich niet veel bijzonders gezien, afgezien van het staalproces zelf: we konden precies het proces van één blok ijzer tot een rol staal volgen. Ik ben geen techneut, maar dit vond ik toch wel heel grappig om te volgen. Wat me dan helemaal fascineert is hoe zo’n hele lijn (zo’n 2.5 kilometer!) in elkaar gezet wordt. Dat moet een hels karwei zijn om dat van voor naar achter in elkaar te schroeven. Maar wel fascinerend hoe zoveel techniek zo nauwkeurig op elkaar afgestemd is en vooral kan worden. Je ziet per stap de eigenschappen veranderen en een blok staal van zo’n 20 cm dik teruglopen naar een rol staal waarvan de staalplaat zelf nog maar een paar millimeter dik is.
Afsluitend twee uur terugrijden naar Seoul (niet geslapen deze keer!) en geëindigd bij restaurant “Muscus”. Nee, geen ratten op het menu. Een restaurant in een nogal troosteloos ondergronds (!) winkelcentrum waarvan ook nog eens bijna alles dicht was of verbouwd werd. Er werd ons verteld dat dit restaurant vermaard is om zijn visbuffet, en daar was geen woord aan gelogen: heerlijk! Het blijft in deze keuken een blinde gok wat ik qua pittigheid wel en niet kan hebben, maar ik ging maar twee keer de mist in: één keer met de garnalen-noedel salade die ik redelijk veilig achtte en daarna nog een keer met de gebakken kwal (!) met noedels. Gelukkig had ik plakjes gerookte zalm op mijn bord liggen om te blussen. Kwal smaakt naar slappe witte kool, trouwens. Niet vies, maar ook zeker geen aanrader. De sushi maakte alles goed, loop ik normaal niet zo voor warm als sommige andere mensen maar hier was het erg lekker. Ik heb de opgerolde rijst met zeewier trouwens niet genomen, heb me beperkt tot de rauwe vis op bolletjes kleffe rijst: zwaardvis, tonijn, zalm, yellowfin (ok, da’s ook tonijn…) en… HARING! Compleet met uitjes! Serieus! Geen zoute, maar hé, je kunt niet alles hebben. Alleen het idee dat het haring was, was voor mij voldoende! Heb maar niet om extra augurk gevraagd, je moet het lot niet tarten.
Uiteindelijk waren we rond negen uur terug in het hotel en ik had het ook helemaal gehad. Nog even met het thuisfront geskyped, dit stukje geschreven en nu snel naar bed. Morgen de laatste dag met officiële activiteiten!
Vrijdag is overdag vrij: we moeten voor 12 uur van de kamers zijn, maar ik vlieg pas om vijf minuten voor middernacht via Dubai naar Doha. Dat betekent dus dat ik een hele dag te vullen heb. Het oorspronkelijk plan was om naar de gedemilitariseerde zone tussen Noord en Zuid te gaan, maar dat lukt niet, dan had ik namelijk 4 dagen van te voren een kopietje van mijn paspoort op moeten sturen. Jammer maar helaas. Nu moet ik dus iets anders gaan bedenken. Maak me geen zorgen, die dag komt ook wel vol. Waarschijnlijk wordt het uiteindelijk nog rennen om alles wat ik wil op tijd voor elkaar te krijgen.
Morgen eerst maar eens een dagje cultuur: Korean Folk Village en Gyeongbokgung Palace. Ik weet ook niet hoe je dat laatste uitspreekt. Afsluitend een afscheidsdiner. Ben benieuwd, heb er in ieder geval meer zin in dan in dat fabrieksgedoe van vandaag!
Tot Snel!
Olav
Veel in de bus dus: vandaag stonden bezoeken aan de Kiafabriek in Hwaseong en de hoogovens van Hyundai in Dangjin, Chungnam op het programma. Die eerste ligt anderhalf uur rijden van Seoul en was een mooie gelegenheid om eens wat van het land te zien èn me eens wat verder in te lezen in de Lonely Planet om ideeën voor vrijdag op te doen (zie verderop).
Het landschap was toch nog onverwacht gevarieerd: nogal wat heuvels en bergen, maar ook veel landbouw en kleine dorpjes langs de snelweg. De landbouw die ik gezien heb waren vooral kleine groepen koeien en rijstvelden. Denk daarbij niet aan de beelden die je hebt van kilometers lange rijstvelden op kunstmatige terrassen tegen de bergen op zoals we die vaak zien. Dit waren meer heel veel kleine veldjes waarvan je je afvraagt waarom ze niet samengevoegd zijn. Is waarschijnlijk een kwestie van verschillende boeren. Verder ook in kleinere steden/plaatsen vooral heel veel hoogbouw. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Japan schijnt dat hier niet door exorbitante grondprijzen te komen, maar wil men gewoon dicht bij elkaar zitten. Enerzijds schijnt men dat veiliger te vinden (er komen ’s avonds waarschijnlijk geen elektriciens langs!), anderzijds zou dat ook best weer een Confusiaanse achtergrond kunnen hebben: de groep boven alles! Ik weet het niet, het is filosoferen uit de losse pols!
Maar goed: de Kiafabriek dus. Een complex van zo’n 3.3 miljoen vierkante meter, een dikke 600 voetbalvelden dus, waar iedere 74 seconden een nieuwe Kia van de band rolt. Een snelle rekensom leert ons dan dat dat er zo’n 400.000 per jaar zijn en ze hebben drie lijnen. In totaal 1.200.000 auto’s per jaar dus. Da’s veel. Het is wel eens grappig om zo’n hele productieketen in bedrijf te zien. Of niet echt helemaal: we mochten het verfgedeelte niet in omdat we wel eens een stofje mee naar binnen konden nemen dat de laklaag van zo’n nieuwe bak kan verpesten. Verder wel: de metaalpersen, de lasrobots en de afwerkafdeling. De Kia afwerkplekken dus. Ging allemaal in een redelijk tempo (de auto’s konden ons niet bijhouden!), maar gaf wel een duidelijk beeld. In totaal duurt het zo’n 28 uur vanaf het moment dat het eerste stuk staal in vorm geperst wordt totdat het als auto de fabriek verlaat: zoveel tijd hadden we niet. Geen behoefte aan ook, trouwens: een indruk is wat mij betreft meer dan genoeg.
Verder was er op dat complex nog de mogelijkheid om een testrit met het nieuwe paradepaardje van de Kiastal te maken, de K9. Ik denk dat de ontwerper een hondenliefhebber is. Moest je alleen wel een internationaal rijbewijs voor hebben en laten ze me dat nou niet verteld hebben in Qatar. Ik had wel in een helder ogenblik zowel mijn Nederlandse als mijn Qatari rijbewijs meegenomen, maar daar had ik allebei niets aan. Niet rijden dus, ik mocht op de achterbank zitten. Nou moet ik eerlijk zeggen dat een testrit me al niet erg kon boeien, maar op de achterbank zitten nog veel minder. Wat ik van de testrit vond, stond later op het evaluatieformulier en ik wist toch echt niet wat ik daar in moest vullen. Ten eerste duurde die hele rit precies 2 minuten en ten tweede heb ik op die achterbank alleen maar met de knopjes van het entertainmentsysteem zitten spelen. $60.000 voor een Kia vond ik nog best veel geld trouwens, ondanks het feit dat het best een mooie bak is.
Terwijl ik toen aan het wachten was tot iedereen aan de beurt was geweest (wij als Qatari afgevaardigden waren als eerste), heb ik eens mijn collega “brand ambassadors” staan bekijken en dan weet ik meteen weer dat ik in deze groep de enige ben voor wie een auto een stom stuk ijzer op rubber is dat je van A naar B brengt. Ik zag medereizigers uitgebreid alle details van die auto’s fotograferen, trots in allerlei standjes met alle modellen op de foto gaan en tot vervelens aan toe in zijn vrij heel hard gas geven om te horen hoe dat klinkt. Niemand die een toeter uitprobeerde, dat vind ik dan toch weer een gemis. Ik had zelf niet de behoefte om ze even allemaal te proberen, ik was te druk met me verwonderen.
Na de lunch door naar de hoogovens van Hyundai, waar ondermeer het staal voor Kia gemaakt wordt. Dat klinkt vreemd, maar wie mijn verhaal van gisteren gelezen heeft weet dat Kia en Hyundai inmiddels één bedrijf zijn. Een rit van ongeveer 45 minuten waar ik verder niets van meegekregen heb: ik sliep al voordat we van het parkeerterrein af waren. Ik werd wakker toen we bij de afslag Hyundai afremden en zag toen dat het bij een hoop anderen aanzienlijk meer moeite kostte. Het zijn lange dagen. Bij Hyundai weer een filmpje over hoe geweldig het bedrijf het wel niet doet en daarna terug in de bus om over het complex rondgereden te worden. Een complex dat nog dik twee keer zo groot is als het vorige. Zo groot, dat de gids halverwege een collega moest bellen omdat ze verdwaald was. Met het schaamrood op de kaken moest ze toegeven dat ze geen idee meer had waar we waren. Op zich niet veel bijzonders gezien, afgezien van het staalproces zelf: we konden precies het proces van één blok ijzer tot een rol staal volgen. Ik ben geen techneut, maar dit vond ik toch wel heel grappig om te volgen. Wat me dan helemaal fascineert is hoe zo’n hele lijn (zo’n 2.5 kilometer!) in elkaar gezet wordt. Dat moet een hels karwei zijn om dat van voor naar achter in elkaar te schroeven. Maar wel fascinerend hoe zoveel techniek zo nauwkeurig op elkaar afgestemd is en vooral kan worden. Je ziet per stap de eigenschappen veranderen en een blok staal van zo’n 20 cm dik teruglopen naar een rol staal waarvan de staalplaat zelf nog maar een paar millimeter dik is.
Afsluitend twee uur terugrijden naar Seoul (niet geslapen deze keer!) en geëindigd bij restaurant “Muscus”. Nee, geen ratten op het menu. Een restaurant in een nogal troosteloos ondergronds (!) winkelcentrum waarvan ook nog eens bijna alles dicht was of verbouwd werd. Er werd ons verteld dat dit restaurant vermaard is om zijn visbuffet, en daar was geen woord aan gelogen: heerlijk! Het blijft in deze keuken een blinde gok wat ik qua pittigheid wel en niet kan hebben, maar ik ging maar twee keer de mist in: één keer met de garnalen-noedel salade die ik redelijk veilig achtte en daarna nog een keer met de gebakken kwal (!) met noedels. Gelukkig had ik plakjes gerookte zalm op mijn bord liggen om te blussen. Kwal smaakt naar slappe witte kool, trouwens. Niet vies, maar ook zeker geen aanrader. De sushi maakte alles goed, loop ik normaal niet zo voor warm als sommige andere mensen maar hier was het erg lekker. Ik heb de opgerolde rijst met zeewier trouwens niet genomen, heb me beperkt tot de rauwe vis op bolletjes kleffe rijst: zwaardvis, tonijn, zalm, yellowfin (ok, da’s ook tonijn…) en… HARING! Compleet met uitjes! Serieus! Geen zoute, maar hé, je kunt niet alles hebben. Alleen het idee dat het haring was, was voor mij voldoende! Heb maar niet om extra augurk gevraagd, je moet het lot niet tarten.
Uiteindelijk waren we rond negen uur terug in het hotel en ik had het ook helemaal gehad. Nog even met het thuisfront geskyped, dit stukje geschreven en nu snel naar bed. Morgen de laatste dag met officiële activiteiten!
Vrijdag is overdag vrij: we moeten voor 12 uur van de kamers zijn, maar ik vlieg pas om vijf minuten voor middernacht via Dubai naar Doha. Dat betekent dus dat ik een hele dag te vullen heb. Het oorspronkelijk plan was om naar de gedemilitariseerde zone tussen Noord en Zuid te gaan, maar dat lukt niet, dan had ik namelijk 4 dagen van te voren een kopietje van mijn paspoort op moeten sturen. Jammer maar helaas. Nu moet ik dus iets anders gaan bedenken. Maak me geen zorgen, die dag komt ook wel vol. Waarschijnlijk wordt het uiteindelijk nog rennen om alles wat ik wil op tijd voor elkaar te krijgen.
Morgen eerst maar eens een dagje cultuur: Korean Folk Village en Gyeongbokgung Palace. Ik weet ook niet hoe je dat laatste uitspreekt. Afsluitend een afscheidsdiner. Ben benieuwd, heb er in ieder geval meer zin in dan in dat fabrieksgedoe van vandaag!
Tot Snel!
Olav
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
