Tussendoortje: Seoul, Zuid-Korea - Dag 4

Dag 4 was minder in de bus zitten dan gisteren, maar toch tussendoor nog genoeg om even mijn ogen dicht te doen. Dicht te laten vallen is eerlijker, trouwens.

Wederom begon de dag met hollen. Groot rondje meer vanmorgen, zonder pauze deze keer. Eigenlijk wilde ik er twee doen, maar daar was (weer) geen tijd voor. Morgen nog een keer proberen! Dan zijn er geen echte verplichtingen omdat het programma hier afgelopen is.

We vliegen morgen pas om vijf minuten voor middernacht terug richting Doha dus we hebben nog de hele dag om op pad te gaan. Ik zeg wel “we”, maar ik denk dat ik alleen ga. Mijn “reisgenoot” wil richting één of andere kerk (waarvan hij niet weet waar hij is, of ik dat ff op wilde zoeken… hallo??), zich laten masseren (geen idee waar) en vooral heel veel winkelen (idem). Ik niet. Ik moet ook nog voor het thuisfront shoppen, maar dat kan ik prima alleen. Ik vind dat erg lastig, met mensen die je nauwelijks kent gaan winkelen. Ik voel me dan altijd bezwaard als iets wat langer duurt omdat er mensen op je staan te wachten en je moet maar net een beetje gelijkwaardige smaak hebben. In dit geval gok ik dat dit niet zo is. Of hij me om 8 uur mocht wekken om te gaan ontbijten. Toen ik zei dat ik dan al gelopen had en waarschijnlijk mijn ontbijt ook al op had bleef het even stil. Ik zit nu ondertussen te kijken wat ik morgen ga doen. Probleem is dat die stad zo achterlijk groot is, ik maar één dag heb en niet goed weet waar ik moet beginnen. Jullie horen wel wat het geworden is! De gedemilitariseerde zone wordt het zeker niet, dan had ik een dag of vier geleden een kopie van mijn paspoort moeten inleveren.

Terug naar vandaag. Dagje cultuur met een grote c, Cultuur dus. Vanmorgen eerst een uurtje in de bus richting Korea Folk Village. Het Zuiderzeemuseum van Zuid-Korea dus. Dat klinkt als iets vreselijks toeristisch en dat is het ook. Maar wel met smaak gedaan en in een geweldige omgeving (waarmee ik trouwens niet zeg dat dit bij het ZZM niet zo is!). De omgeving met bergen en bossen zorgt voor een geweldig decor, maar de opzet zelf is ook geweldig: een combi van losse gebouwen uit heel Korea en een nagemaakt dorpje. Allemaal uit de 19e eeuw en in hele goede staat, je krijgt echt een duidelijk beeld van het leven in die tijd. Enige minpuntje: de informatie op de bordje is in het Engels wel heel erg karig, één zinnetje meestal. Zoiets: “Boerderij met stallen uit het noorden van het land”. Ik maakte bijna een onuitwisbare indruk op onze gids toen ik vroeg wat het verschil tussen de tekst op twee beelden was: op het bovenste (Chinese) symbool na waren ze hetzelfde. De ene bleek over lucht te gaan en de andere over aarde. “Kun jij Chinese tekens lezen??” “Nee, hoezo?”, “Hoe wist je dan dat er verschil tussen die twee was?” “Nou, gewoon de tekens met elkaar vergelijken en dan zie je duidelijk dat vier van de vijf hetzelfde zijn. De bovenste maakt blijkbaar het verschil…” Arme kind weer een illusie armer.

Na het openluchtmuseum terug naar Doha om naar dat paleis met die onuitspreekbare naam te gaan. Weer een uurtje en dat is inderdaad meer dan genoeg om even de luiken dicht te laten vallen. Bij aankomst vielen we met de neus in de Koreaanse boter omdat net de wisseling van de wacht begon. Afschuwelijk gelikt toeristentrucje natuurlijk, maar wel leuk om te zien: erg veel kleuren, vlagvertoon en onverstaanbare Koreaanse orders die rond geschreeuwd worden. Dit laatste was voor een aantal medereizigers overigens reden om dat de rest van de middag na te gaan lopen doen. Stelletje boeren. Mediterrane boeren, dat wel, maar dat verandert verder niets aan mijn ergernis. Na de wisseling was er ruim de tijd om het hele complex te verkennen. In eerst instantie kregen we een uurtje, maar onder druk van een aantal mensen uit de groep werd dat verlengd naar ruim anderhalf uur. Als we ons aan dat uurtje hadden moeten houden ken ik er één die zeker te laat bij de bus was geweest. Jullie ook wel, denk ik. Het complex is namelijk gigantisch, met letterlijk honderden geweldige fotoplekjes. Ik zat vandaag op bijna 600 foto’s (museum en paleis samen). En niet zoals een groot deel van de groep alleen maar van reisgenoten die gekke bekken trekken. Beide lokaties waren gewoon één groot fotografiegenot. Ik heb met pijn en moeite een selectie op facebook gezet, maar dat doet het eigenlijk helemaal geen recht, er was gewoon te veel.

Uiteindelijk sprong om klokslag tien over vijf in de bus. Precies op de afgesproken tijd dus. Boze gezichten dat ik ze liet wachten kon ik de kop indrukken door even op mijn horloge te kijken en er breed bij te grijnzen. Niet zeuren, ik was precies op tijd! Nou was het ook eigenlijk de bedoeling om als groep over het complex te gaan, maar ik was de rest al vrij snel kwijt omdat ik iets meer tijd nam om een bordje te lezen (hier wel uitgebreid en duidelijk!) en daarna heb ik niet echt mijn best gedaan om ze terug te vinden. Ben ze ook niet ontlopen, maar heb mijn eigen route gevolgd. Iemand niet terugvinden is daar vrij makkelijk trouwens: ieder complex is een waar doolhof aan gangetjes, binnenplaatsen en kamertjes, waardoor iemand niet vinden makkelijker is dan iemand wel vinden. Op de vraag van onze begeleidster of ik soms verdwaald was heb ik alleen maar gegrijnsd. Ik geloof dat ze me begreep.

Terug in de bus dus en op naar het afsluitende diner. Godzijdank geen dress code deze keer, hoewel een trui geen luxe was geweest: het geheel begon met een receptie op het dak van het theater waar het diner ook was. Dat klinkt hartstikke leuk en zo zag het er ook uit, maar bij een harde wind en hooguit 10 graden is het allemaal wat frisjes. De lokatie is geweldig: een grote tuin op het dak met een overdekte bar en een grote façade in Romeinse stijl die regelmatig voor bruiloften gebruikt wordt. Ik heb de meneer die me dat uitlegde maar niet verteld dat ik vooral aan een mausoleum moest denken. Maar goed: erg koud dus. De Zuid-Amerikanen zijn in het halletje blijven staan en degene die wel naar buiten gingen kregen dekens om zich warm te houden. Ik koos er voor om dat met gin-tonic te proberen. Niet omdat ik dat nou zo lekker vind, maar er was gewoon niet veel keus qua hartverwarmertjes en die deken vond ik een brug te ver: ik ben geen drenkeling op Lampedusa! Uiteindelijk zagen de Kia bobo’s wel in dat dit geen succes ging worden en mochten we eerder aan tafel. Daar hetzelfde idee als bij de opening: een geplande tafelschikking, vandaag zat ik aan tafel J, stoel 8. De Kiameneer die naast me zat vertelde me dat het in geen jaren zo koud als vandaag was geweest in oktober. Fijn om te weten. Ook net zoals eerder deze week was het eten weer van hoog niveau, kreeg ik een ander toetje omdat er chocolade op zat en werden we als afsluiter vermaakt met traditionele Koreaanse muziek. Alleen een beetje jammer dat ze dan Fly me to the Moon en El Condor Pasa gaan zitten spelen: speel dan ook traditioneel Koreaanse muziek. Die andere twee kende ik wel en ik krijg dan toch hetzelfde gevoel als op die cd’s vol met panfluiten die klassiekers aanranden. Ik zal de verwoording voor me houden!

Daarmee zit het officiële programma er dus op, de koffer is zo goed als ingepakt en de kleren voor morgen liggen klaar. Alleen het programma dus nog, daar ga ik me nu maar eens in verdiepen.

Tot Snel!
Olav