Update 27 – Zondag 9 september 2012

Update 27 – Zondag 9 september 2012

Zondag 9 september en alles begint weer een beetje normaal te worden. Kinderen weer naar school, vader alweer een tijdje weer aan het werk en vanaf vandaag is Karin ook weer aan het werk. Alles wordt dus zo langzamerhand weer normaal en daar was iedereen wel aan toe. Tien weken vakantie is misschien toch wat veel. Voor iedereen.

Vanmorgen moest het gajes dus weer naar school. Begintijd: kwart over 7. Joepie. Iedereen die mij een beetje kent weet hoe ik over vroeg opstaan denk en kwart voor 6 valt wat mij betreft onder vroeg opstaan. Te vroeg opstaan eigenlijk, heb geen idee hoe ik dat vol ga houden. Kwart voor zeven de deur uit en dan maar hopen dat het ook lukt om alles om kwart over zeven achter de deur te schuiven. Dat is iets wat gezien het verkeer hier absoluut niet te plannen of te voorspellen valt. Uitproberen heeft ook niet veel zin omdat pas sinds vandaag alle scholen weer begonnen zijn en het dus tot vandaag een stuk rustiger was op de weg. Tot aan de laatste stoplichten was er niets aan de hand, maar bij die laatste stoplichten moet ik Salwa Road oversteken en die is net zo druk als de A8 in de ochtendspits. Tel daarbij op dat ze die aan het omleggen zijn (van gelijkvloerse kruisingen naar fly-overs) en het beeld van de puinhoop zou wel een beetje compleet moeten zijn. Nou valt het verbouwen eigenlijk nog wel mee: de fly-over waar ik overheen moet is klaar en de stoplichten werken. Dat is al een hele verbetering aangezien er tot voor kort een hele onoverzichtelijke rotonde was waar je jezelf maar tussen moest zien te wringen en ook maar weer moest zien hoe je er weer afkwam. Ik heb hem wel eens twee keer moeten nemen. O ja, en als je dan overgestoken bent dan moet alles binnen 50 meter van twee banen naar één. De aansluiting wordt namelijk ook aangepast aan de nieuwe situatie.

Uiteindelijk waren we net op tijd op school, parkeren was ook lastig aangezien er gewoon te weinig ruimte is voor de honderden auto’s waarmee kinderen gebracht worden. Het was sowieso nogal zoeken aangezien er drie ingangen zijn. Er was gisteren weliswaar een mail gekomen van de directeur met wie bij welke deur gebracht moet worden, maar ja… onthou dat maar eens om kwart voor zeven ’s morgens. En dan hebben we er natuurlijk ook nog twee die gebracht moeten worden en eigenlijk op hetzelfde moment op twee verschillende plekken gebracht moeten worden. Lastig. Ik heb maar besloten dat ik Nina d’r ingang neem en dan binnendoor doorloop naar het lokaal van Tom. Heb geen klachten gehad.

Nina is helemaal gelukkig op haar nieuwe school aangezien Eva bij haar in de klas zit. Eva zat op Cedars ook bij haar in de klas en is dus iets vasts om op terug te vallen. Tom heeft de hele zomer gehoopt dat Petro (ook oud-Cedars) bij hem in de klas zou zitten, maar dat is helaas niet gelukt. Wel zit hij bij Clara (wederom oud-Cedars) in de klas, maar ja, dat is een meisje. Dat telt niet. Gelukkig heeft heel year four tegelijk pauze en wordt er dus naar hartenlust met Petro gespeeld. Het feit dat hij niet bij hem in de klas zit wordt dan weer goed gemaakt door het feit dat hij eindelijk een meester heeft en geen juf. Heeft-ie vanaf de eerste dag dat hij ooit lang geleden naar de Corantijn ging van gedroomd. Al die juffen, doe Tom maar een meester. Mister Hammond lijkt op een soort GVR van 2 meter en 100 kilo. Tel daarbij op dat hij in ieder geval klinkt als een echte Engelsman-met-onvermijdelijke-stropdas en het beeld is compleet, denk ik. Tom is tot nu toe erg enthousiast over hem, maar was ook diep onder de indruk dat hij vanmiddag boos was geworden op een deel van de klas die zich niet helemaal aan de regels gehouden hadden. Nou denk ik dat iedereen onder de indruk is als zo’n wandelend flatgebouw zich kwaad maakt. Het is voor het eerst in jaren dat ik omhoog moet kijken als ik met iemand praat. Zo groot.

Nina heeft wel gewoon een juf en die vindt dat ook prima. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik haar naam alweer vergeten ben, maar net als mister Hammond lijkt ze op en top Brits. O ja, en met op en top Brits bedoel ik niet de Britten waar je in het weekend in Amsterdam over struikelt. In positieve zin op en top Brits dus.

De nieuwe school is niet alleen voor de kinderen wennen, ook voor mij was het nogal wennen vanmorgen. Om te beginnen dus al de drie ingangen, maar vooral de onbeschrijflijke drukte/chaos was nieuw voor me. Cedars was een klein k*tschooltje waar je iedereen van gezicht en vrijwel iedereen van naam kenden: staf, ouders en leerlingen. Binnen een maand kenden Tom en Nina iedereen en wisten ze ook precies wie familie van elkaar waren, waar ze vandaan kwamen en ga zo maar door. Als ik een keer te laat van Aspetar weg ging om ze op te halen belde ik de secretaresse om te vragen of ze ze even vast wilde houden, en als de secretaresse niet opnam belde ik de directrice rechtstreeks op haar mobiel. Was allemaal prima. Zie ik me hier nog niet zo 1-2-3 doen. Ik zou voorlopig al blij zijn als ik de naam van Nina d’r juf kan onthouden. Ik zei het al: het is voor iedereen wennen. Morgen gaat Karin ze voor het eerst ophalen en kan zij ook de chaos ervaren…

Gisteren zijn we als vakantieafsluiter naar Aqua Park Qatar geweest, een groot zwembadenparadijs net buiten Doha langs de weg naar Saudi Arabië. We hadden er al regelmatig iets over gelezen, maar vorig jaar waren we net te laat om er naar toe te kunnen, toen ging men dicht op de dag dat wij gepland hadden om er naartoe te gaan. ’s Winters vindt men het blijkbaar te koud om te zwemmen. Ik ging er wat sceptisch naartoe: ik was bang dat het zo’n typisch Golfproject zou zijn: met veel bombarie neergezet en daarna er niet meer naar omkijken. Zou niet voor het eerst zijn. Gevolg is dan meestal krakkemikkig onderhoud, levensgevaarlijke defecten en de helft uitgeschakeld. Maar niets van dat al hier! Voor alle leeftijdscategorieën een eigen bad: peuterbadje, pirateneiland voor Tom en Nina, een apart golfslagbad, een rivier om op opblaasbanden overheen te dobberen (en dus te verbranden…) een gewoon bad met een grot met bubbelbad (What happens in the cave, stays in the cave!) en een toren met een stuk of zes grote glijbanen.

We hebben een heerlijke dag gehad en de kinderen waren om vier uur boos toen we naar huis wilden. We waren er dan ook pas sinds 10 uur. Van 10 tot 3 was het eigenlijk doodstil geweest, zeker de eerste uren waren er niet meer dan een stuk of 30 mensen. Op zaterdag is het dan ook Expatday, speciaal voor de buitenlanders dus, zodat de plaatselijke bevolking zich niet aan die buitenlanders hoeft te ergeren. Dat schijnt in het begin voor wat spanningen gezorgd te hebben. De Islamitische vrouwen klaagden steen en been dat die buitenlandse wijven gewoon in hun badpak rondliepen. In een zwembad! Hoe durf je! Wat wel weer grappig was: via Sara had Karin bij het verschonen contact gekregen met een streng gesluierde lokale dame (ze waren er heus wel!) met een verstandelijk gehandicapt kindje. De gebruikelijke moederpraat: naam, leeftijd en wat ze allemaal wel en niet al kunnen. Tot onze stomme verbazing zwaaide ze zelfs heel vriendelijk naar Karin toen ze weggingen en we ze in de buurt van de uitgang tegenkwamen. Karin heeft uiteraard teruggezwaaid, ik niet. Dat wordt hier dan namelijk weer niet gewaardeerd.

Omdat het zo rustig was dus geen wachtrijen voor de glijbanen en konden we alles naar hartenlust uitproberen. Nou ja: bijna alles. Voor twee glijbanen was de minimum leeftijd 15. Voor die banen moest je ook apart betalen en één blik op die dingen leverde vader een warm gevoel op dat ik daar geen extra kaartje voor gekocht had. Deze schijterd van een vader werd door de hoogte van de toren namelijk al wee van binnen als hij naar de glijbanen klom waar we wel vanaf mochten (Nina was eigenlijk twee centimeter te klein, maar een indringende blik op de bewaker was genoeg om hem te overtuigen) en vader was dus dolgelukkig dat we niet nog hoger hoefden/mochten. Toen ik vervolgens eens goed naar de betreffende glijbanen keek werd dat gevoel alleen maar sterker, ik werd eigenlijk al misselijk als ik er naar keek. Zoals ik al zie: schijterd.

Al met al heel geslaagd, een aanrader voor anderen hier in Doha en zeker voor herhaling vatbaar. Je doet het alleen niet ieder weekend, daarvoor is 20 euro toegang per persoon toch wat teveel. Nanny’s mogen trouwens voor 40 riyal (8.5 euro) naar binnen, maar mogen dan ook meteen niets.

Ondertussen dendert het werk hier gewoon door. Ik ga niet weer zitten zaniken over de uren die we maken, maar wees gerust: de opbouw van niet te declareren of in te wisselen overuren gaat gestaag duur. Gelukkig is mijn afdelingshoofd er nu ook meer van overtuigd dat er iets moet gebeuren. Hij heeft van de week bij één van mijn testavonden staan kijken en schrok nogal van de manier waarop we ons werk (moeten) doen. Terwijl ik het eigenlijk wel mee vond vallen: gewoon de typische Arabische chaos die hier overal heerst. Ik heb het al vaker veel erger meegemaakt. Er was tenminste een flinke groep aanwezig en iedereen deed in ieder geval zijn best. Dat maak je hier vaak anders mee. Het heeft er wel toe geleid dat we de volgende dag zijn gaan zitten om wat dingen te bespreken en hij nu zelf aangaf dat alle tests voor alle teams in alle clubs gekkenwerk is. Duh! We zijn nu dus prioriteiten aan het stellen, zowel ten aanzien van de clubs als ten aanzien van de tests die we per leeftijdscategorie doen. Uithoudingsvermogen bij een 12 jarige levert niet heel veel bijzondere informatie op, dus dat is de eerste waar we in zijn gaan snijden. De enige reden om het wel te doen is om hem de betreffende test te leren, maar dat kan ook best een paar jaar later. Bij Al Rayyan zal er niet veel veranderen: daar ligt een goede infrastructuur en wil men hier graag een succes van maken, bij de andere clubs gaan er zeker wel dingen veranderen. Wat en hoe precies zijn we nu op papier aan het zetten.

Ik was vandaag even snel naar Rayyan gereden om iets op te halen en had Nina en Sara meegenomen. De dames hebben daar weer een flinke hoeveelheid harten gestolen. Als iemand zijn hart mist kan hij hem hier op komen halen, we hebben er inmiddels genoeg. Boodschappen doen of zoals vandaag even snel iets ophalen is een belevenis op zich met die twee bezienswaardigheden. Denk vooral niet dat je dingen “even snel” doet, er is er altijd wel één die met ze op de foto wil of van alles wil weten. Vooral Sara laat het inmiddels maar over zich heen komen. “Als ik even lief lach ben ik er zo weer vanaf.” Nina heeft er niet altijd zin in. Ik laat ze inmiddels maar en moet dan steeds maar weer denken aan een uitspraak van Youp van ’t Hek die ik ooit ergens las: “een handtekening zetten kost minder tijd dan er één weigeren (en je maakt er ook nog iemand blij mee!)”. In dit geval geen handtekeningen maar foto’s. Maar ook even een snelle knuffel in het voorbijgaan, even snel een aai over een bol of bezorgd een klein stukje opzij duwen bij de liftdeur of de roltrap. En het gekke is: het gaat helemaal niet opdringerig of vervelend. Ik vind het wel eens vervelend als ik haast heb, maar daar houdt toch niemand rekening mee. Live with it, dad.

Niet alleen is hier alles weer normaal: bij jullie loopt de WK-kwalificatie voor 2014 alweer. Ik wierp van de week één blik op de opstelling en ik wist genoeg: Louis is weer bezig. Martins Indi, wie verzint dat? Ik heb niet eens gekeken en was oprecht verbaasd toen ik de vorige dag las dat er nog gewonnen was ook. Het leek wel of Jong Oranje opgesteld was. Het lijkt weer het oude liedje: Louis denkt dat hij gewoon een club coacht en dus rustig aan een elftal kan bouwen in plaats van iedere wedstrijden MOETEN winnen. En dat laatste is toch de kern van een WK-kwalificatie. Ik heb er een hard hoofd in. Alhoewel: als je met Jong Oranje van de Turk op volle oorlogssterkte wint kan de rest van de groep toch niet echt moeilijk zijn. Inmiddels is de eerste keus keeper geblesseerd en is de keeper van RKC Waalwijk als vervanger opgeroepen. Lees de vorige zin alsjeblieft een paar keer terug, ik geloof ook nog steeds niet dat het er staat. Leuk voor die club, ik lees net dat ze de enige eredivisieclub zijn die nog nooit een speler aan het Nederlands elftal hebben geleverd, hoewel ik dacht dat Harry Decheiver ooit als RKC-er geselecteerd (maar misschien niet gespeeld) was en dat Boularouz nog net in Waalwijk speelde toen hij voor het eerst opgeroepen werd. Maar ik kan me vergissen, heb geen zin om me er al te veel in te verdiepen. Maar toch: de keeper van RKC selecteren, er zijn bondscoaches om minder ontslagen. Ga vooral zo door, Louis!

Nog even snel afsluiten: we mogen natuurlijk nog gaan kiezen ook van de week. Vader en moeder in Hoorn zijn keurig gemachtigd zodat mijn stem niet bij die buitenlandse stemmen zit die volgens traditie een paar dagen later binnenkomen. Gewoon keurig in de grote hoop. Ik heb mijn keuze inmiddels gemaakt en daar had ik geen debatten voor nodig, ik had al een week of zes geleden besloten welke partij het zou gaan worden. Welke zeg ik hier niet, heb geen zin in oeverloze discussies en de mensen die mij kennen weten in ieder geval in welke hoek er gezocht moet worden. Die debatten hebben we hier ook gewoon allemaal kunnen volgen, alleen voor die van RTL was ik afhankelijk van hun website, de anderen waren gewoon op BVN. Die van het jeugdjournaal heb ik helaas gemist, dat lijkt me eigenlijk de leukste. Ik heb me kapot gelachen om het gestuntel van kameraad Roemer en dat meisje van Groen Links die volgens mij ieder moment in huilen kon uitbarsten. Zou ik ook doen met vier zetels. En Grote Geert… ach, volgens mij gaat-ie alleen maar door omdat er geen weg terug is. Vond sommige one liners overigens erg grappig, maar ik hoef geen Limburgse cabaretier in de kamer. Het hardst heb ik gelachen om het eerbetoon aan Diederik Samson bij DWDD van de week. Maar werd hij daar niet al te veel als winnaar neergezet? Gevaarlijk!

We gaan het woensdag zien. Heb donderdag een vrije dag gepland, dus ik kan de hele nacht voor de TV gaan zitten. Heb er nu al zin in! Zin in, niet zin aan.

Tot Snel!
Olav