Tussendoortje: Seoul, Zuid-Korea - Dag 2

Dag twee in Seoul begon vanmorgen om half zeven. Dat was namelijk de enige kans die ik had om voor het vertrek nog te kunnen rennen. Kwart voor zeven was ik buiten en kon ik op zoek naar de looproute om het meertje. Er lag namelijk een kaartje op mijn kamer met twee routes, eentje om het hotelcomplex en eentje om het meer waar een deel van het pretpark op een eiland in ligt. De eerste was volgens de kaart 1.5 km, de tweede zou 3 km zijn (bleek uiteindelijk 2.5 te zijn). Ik ben voor de meerroute gegaan. Alleen één klein probleempje: de temperatuur. Het was hier vanmorgen om zeven uur 14 graden en dat is mijn woestijnlijf niet gewend! Sommige mensen zouden het verfrissend noemen, wat mij betreft was het snijdend koud aan mijn keel en longen. Ik was ook de enige in een korte broek en t-shirt, dat had natuurlijk een aanwijzing moeten zijn. Bij de andere lopers zag ik lange broeken, (dikke) jassen, sjaals, handschoenen en zelfs een enkeling met oorwarmers. Zo koud heb ik het trouwens niet gehad. Rennen zelf ging best aardig trouwens. Voor die kou dan.

Kijken of het morgen weer lukt (we vertrekken om 8 uur, wordt qua tijd gewoon een beetje krap).
Na het ontbijt terug naar boven om tanden te poetsen. Probleem: mijn deur herkent de key card niet meer. Werd wel opgelost, maar duurde wel allemaal weer ff. Vanmiddag bij terugkomst hetzelfde probleem, trouwens.

Nadat alles opgelost was de bus in en op weg naar Kia zelf. Niet meteen naar de fabriek, da’s morgen, maar naar een vestiging hier in Seoul waar we een praatje kregen over het heden, verleden en de (gedroomde) toekomst van Kia en hoe geweldig men het wel niet doet op allerlei gebieden. Heb met een half oor geluisterd. Als afsluiter kwam er nog een meneer het één en ander vertellen over de Koreaanse cultuur. Een Amerikaanse meneer. Er was blijkbaar even geen Koreaan beschikbaar. Ik moet zeggen dat hij erg zijn best deed en het was ook zeker de moeite waard. Zo weet ik inmiddels dat je neus snuiten aan tafel een absolute belediging is (ophalen daarentegen niet!), dat de oudste alles bepaalt: van het bedrijfsbeleid tot wat je te eten krijgt in een restaurant en dat je als individu eigenlijk totaal onbelangrijk bent in deze cultuur. Alles draait om de groep en om de toekomst. Die groep kan trouwens van alles zijn: je schoolklas, je bedrijf, je familie, het land en ga zo maar door. Dat over “de toekomst” is erg Confusiaans: eerst werken, dan plezier. Wanneer dat “dan” dan eigenlijk is vermeld Confusius overigens niet. School(prestaties) zijn verder het allerbelangrijkste, Korea is een keiharde prestatiemaatschappij waarin iedereen die niet de allerallerbeste is onmiddellijk afvalt. Die participeert niet meer mee, zeg maar. Dat levert dus weer keiharde strijd op binnen zo’n groep: je moet altijd laten zien dat je beter bent dan de rest. Lekker landje. Vrienden heb je trouwens alleen uit hetzelfde geboortejaar, mensen uit andere jaren zijn hooguit kennissen. Dat heeft dan weer te maken met de strikte hiërarchie die hier heerst. Iedereen die ouder is, is een meneer of een mevrouw en dient ook zo aangesproken te worden, voornamen gebruik je alleen bij hele intieme vrienden. Bij collega’s enzo gebruik je de functienaam en de achternaam.

Na deze presentatie konden we nog even de huidige collectie Kia’s bewonderen. Ik zie dan mensen heel trots foto’s van zichzelf laten maken omdat ze achter het stuur van een Kia Sorento zitten. Ik snap dat niet, maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen. Ik zou nog geen foto laten maken als ik in een Rolls zat, het blijft toch gewoon een stuk blik op wielen dat me van A naar B moet brengen. Niets meer en niets minder. Zeker niet meer.

Daarna door voor een typisch Koreaanse lunch en daar zag ik een beetje tegen op: dat pittige eten is niet echt mijn ding. Ik zat samen met een Australische meneer die hetzelfde euvel had en uiteindelijk hebben we zijn vrouw maar alles laten proeven en als zij ons bezwoer dat het niet scherp was durfden we schoorvoetend te proeven. Meestal ging dat goed, een paar keer niet. Ik verheug me nou al op het toiletbezoek van morgenochtend.

Maar uiteindelijk overleef je dat ook weer en gingen we door naar Insandong Street. Dat is een soort “9 straatjes meets Damrak” Het ene moment allemaal leuke kleine winkeltjes, galeries en kraampjes maar dat werd om de haverklap afgewisseld met plastic toeristenmeuk. Voordat we daar losgelaten werden moest er eerst gefröbeld worden: er is hier een traditie dat er van een soort papier-maché poppen gemaakt worden die dan ook weer kleren aan hebben en in allerlei posen verkocht worden. Voor ons lag er een rijtje van die poppen klaar die we van (uiteraard papieren!) kleren moesten voorzien. Ik ben echt als de dood dat we morgen kerstkaarten van theezakjes moeten gaan maken of bloempotten gaan beschilderen. Of een leuk bloemstukje op een oude dakpan ofzo. Maar goed, het eindresultaat viel me niet eens tegen, ik zal mijn dochters van het weekend laten keuren voordat ik er iets van laat zien. Daarna heb ik nog wat rondgeslenterd, foto’s gemaakt, een ijsje gegeten en ideeën opgedaan voor de souvenirs voor de terugreis. Niets bijzonders dus.

We moesten op tijd terug om ons voor te bereiden op het diner van vanavond: het officiële welkomstdiner van Kia en daarmee ook de enige reden waarom ik een stropdas ingepakt had. Gelukkig waren we voor vertrek met een dress code gewaarschuwd voor wat er komen ging: mannen jasje-dasje, vrouwen avondjurk. Op een enkeling na had iedereen zich er trouwens keurig aangehouden. Het was sinds mijn vertrek naar Qatar de tweede keer dat ik een stropdas om had. Vorige keer was op de bruiloft van Fuad en dat is alweer ruim een jaar geleden. Mooi gemiddelde!

De avond begon met een receptie, waarna we rond een uur of half 8 aan tafel gingen. Niet zomaar aan tafel, nee: iedereen had een tafel- en stoelnummer meegekregen. Ik zat aan tafel G op stoel 3. Het zou maar eens een rommeltje kunnen worden als je iedereen zelf laat kiezen. Ik was volgens mij de enige die het er Spaansbenauwd van kreeg. Iedere tafel had een eigen Kia bobo, de onze was de baas van de service afdeling. En dan niet van de plaatselijke dealer maar van alle servicejongens en -meisjes over de hele wereld. Hoge meneer dus. We zaten verder aan tafel met de genodigden uit Singapore: vier klanten en iemand van Kia daar. Met de meesten was het prima te doen, maar ik zat natuurlijk net naast die ene meneer zonder stembanden. Eten was uitstekend: zeven gangen met de gebruikelijke kleine gerechten. Ik kreeg het zelfs nog voor elkaar om het toetje zonder chocolade te krijgen. In plaats daarvan kreeg ik een heerlijk bordje vers fruit! Uiteraard werd het geheel gelardeerd met filmpjes en toespraken en werd het afgesloten met een optreden van een traditionele Koreaanse trommel- en dansgroep. Als totale afsluiting nog met de groep op de foto en daarna mochten we weer terug naar onze kamers. Blij toe, dit soort deftig gedoe past me toch niet echt.

Morgen gaan we naar de Kiafabriek en een staalfabriek van Hyundai
(da’s alweer een tijdje één bedrijf met Kia) en kunnen we testdrives gaan maken. Ik zal me morgenavond weer melden!

Tot Snel!
Olav