Dag 10 - School

Dag 10 – dinsdag 28 juni 2011 School

Zoals ik gisteren al zei moest ik me vandaag melden bij de directeur van Cedars Tutoring (www.cedarsqatar.com). Een school waar ik voor Tom en Nina geïnformeerd had, zeker nadat tot me doordrong hoeveel het Compass zou gaan kosten. Maar daarover genoeg nu. Ik moest er om elf uur zijn en had aan onze chauffeur gevraagd of hij mij zou kunnen brengen. Was geen probleem, half 11 in de lobby, tijd zat. Vanmorgen belde hij me. Dat vraagt even wat uitleg, wat de gluiperd namelijk doet, is dat hij je telefoon één keer laat overgaan, en soms een halve keer, je moet echt heel snel zijn om op tijd op te kunnen nemen. Het is namelijk helemaal niet de bedoeling dat je opneemt: bel maar terug. Vandaag lukte het me een keer om op tijd op te nemen omdat ik mijn telefoon toevallig in mijn hand had. Dan gaat-ie ook opeens héél snel praten! En als-ie langzaam praat versta ik hem al nauwelijks… Maar goed, hij belde dus en toen ik terugbelde vertelde hij dat ik het toch maar even met zijn coördinator moest bespreken. Prima, wie is dat, dan ga ik er wel even naar toe. Daar aangekomen wachtte een kleine tegenvaller (die ik ook eigenlijk wel verwacht had, ging allemaal veel te makkelijk): te druk, hij kan niet weg, neem maar een taxi. Prima. Nou moet je rekenen dat er volgens mij een stuk of 50 van die mannetjes rondlopen die allemaal kleine dingetjes doen: chauffeuren, statussen rondbrengen, koffiekopjes afwassen en weer rondbrengen en vooral voor zich uit staan te staren. Maar goed, als zij het te druk vinden, prima. Neem wel een taxi. Ik heb Haroun gesmst dat het niet kon en dat ik wel een taxi nam. Even goed bedankt. Hij belde binnen vijf minuten terug (dat was de keer dat ik wel snel genoeg was om op te nemen!): “my friend will bring you, ten thirty in the lobby.” Geweldig, Haroun! Alleen één dingetje: wie is die vriend van jou dan en, vooral, hoe herkennen we elkaar? Hij had al opgehangen. Heb maar gezorgd dat ik om half 11 in de lobby was. Dacht er op het laatste moment aan om nog even te pinnen voor de school, moest natuurlijk weer één of andere registration fee betalen. En pinnen kon daar niet, was me al verzekerd. Er zaten twee Indiërs in de lobby, allebei gevraagd of ze voor mij kwamen. Twee keer een niet-begrijpend gezicht. Haroun gebeld: “yes sir, he will come.” En weg was-ie weer. Op de gok voor de deur gaan staan, wie weet… Er stopt een auto van Aspire (sportcomplex naast ons van dezelfde stichting) voor mijn neus met een Indische chauffeur die me eerst iets onverstaanbaars vraagt. Op mijn verbijsterde gezicht reageerde hij: “School?” Naar school ja. Geen idee of hij echt voor mij kwam, maar heb het maar gegokt. Het was inmiddels 5 over half 11 en ik wilde niet te laat komen. Engels blijkt de beste man niet te spreken. De weg naar het Al Ahli-stadion? Geen idee, u moet toch naar een school, sir? Ja, maar die is naast het stadion. OK, sir. En ik had alleen een kaartje vanaf het stadion. Joepiedepoepie. Met een hoop gepuzzel herkende hij de snelweg die er langs loopt en ik zag letterlijk het gloeilampje-uit-de-stripverhalen bij hem aanspringen. Rijden dus. Hoho, niet te snel: de hele weg waar wij naartoe moeten werd op dat moment door de verkeerspolitie afgezet. Bleek een minister langs te moeten. Gelukkig moet hij dezelfde kant op als wij en kunnen we nog net voor het roadblock langs. Ik heb serieus nog nooit zoveel politie langs de weg gezien. Grappig is wel dat ze allemaal druk staan te gebaren dat je door moet rijden, terwijl ze de boel een paar kilometer voor je nou juist afgezet hebben. Voor verkeerspolitie waren ze wel serieus bewapend trouwens. Op het moment dat wij van de snelweg afgingen kwam er een konvooi van 6 grote, zwarte BMW’s laag over vliegen en was het hele feest weer voorbij. Je hoorde de hele file opgelucht ademhalen. Er kan weer normaal gereden worden. Voor zover ze dat hier kunnen trouwens. Maar dat komt later nog wel eens….. Het laatste stukje heb ik hem met mijn kaartje naar de school gestuurd en tot mijn stomme verbijstering waren we er een paar minuten voor 11. Nooit gedacht dat we dat nog zouden redden. Vervolgens was ik nog een paar minuten kwijt om hem er van te overtuigen dat ik echt niet wist hoe lang het zou duren en dat hij gewoon terug mocht gaan. Nee, echt, ik neem wel een taxi terug. Nee, echt, komt wel goed. Nee, ga nou maar. Ja, echt. Komt goed. Of ik mijn moeder er van moest overtuigen dat ik echt op tijd naar huis zou komen (geintje, mam!). In de school aangekomen vallen me meteen twee dingen op: het is een vreemd gebouw en de secretaresse heeft de boel goed voorbereid. Ik had de aanmeldingsformulieren gemaild, en aangezien ondertekenen dan wat lastig is had ze ze al uitgeprint klaar liggen zodat ik ze kon tekenen. Verder wist ze precies welke vragen ik open gelaten had omdat ze gewoon nog niet beantwoord kúnnen worden (vast telefoonnummer, contactpersoon voor noodgevallen etc.). Allemaal geen probleem, komt wel. Paspoort van de kinderen: zelfde laken een pak. Als u ze nog niet heeft komt het wel. No worries. Of je in Australië bent. Zei ze niet trouwens, maar zo voelde het wel. Aangezien ik wat zweterig was werd er ook onmiddellijk een groot glas koud water voor me neergezet. Het gebouw is dus nogal vreemd: je komt binnen in een halletje waar de secretaresse zit met daarachter een gigantische hal met een dito kroonluchter. Goud met kristal. Moet niet alleen vermogen gekost hebben, maar dat moet ook moet ook een gigantisch gewicht hebben! Doorsnede een meter of 8, denk ik zo. De directrice vertelde me later dat het pand ooit gebouwd was door een rijke lokalo die twee identieke gebouwen naast elkaar gezet had voor zijn twee vrouwen. Hij was zo verstandig om de gebouwen los van elkaar te houden. Inmiddels zijn ze met elkaar verbonden en zit de school er dus in. Toen deze er drie jaar geleden kwam bezwoer de eigenaar dat hij de kroonluchter weg zou laten halen, maar tot de dag van vandaag heeft hij niemand kunnen vinden die dat zou kunnen doen. Nog hilarischer: het eerste jaar stond er iemand bij om dat ding te bewaken. Zodat hij niet gestolen werd. Even voor wie het inmiddels vergeten is: goud met kristal en een doorsnede van een meter of 8. Dat ding weegt een paar ton! En hangt op 5 meter hoogte. Laat het bladgoud op iets anders zijn. Dan nog. Nog zoiets vreemds: in het hele gebouw ligt vloerbedekking. Heb ik nog nooit meegemaakt in een school!

Maar goed, goed gesprek met de directrice gehad. Was onder de indruk van de rapporten van Tom en Nina. Dat doet je als vader dan toch weer goed! Maar ja, als je het rapport van Tom niet goed vind moet je ook zelf terug naar school. Is een school die nogal eens gebruikt wordt om de achterstand in Engelse taal goed te maken en van daaruit door te stromen naar een andere school, maar er zijn ook genoeg kinderen die hun hele carrière bij ze blijven. Vooral vorig jaar hebben er veel Nederlandse kinderen op Cedars gezeten, komend jaar niet zoveel, maar ze zijn er wel. In ieder geval ééntje bij Nina in de klas. Bij Tom werd me dat niet zo snel duidelijk. Zo zijn ze ook de enige middelbare school in Doha die kinderen met een taalachterstand aannemen. Kinderen werken daarbij (gestuurd) op hun eigen niveau en tempo om achterstanden op te vullen. Onderwijs is erg op taal (lezen, spreken, schrijven) gericht en heeft daarnaast basale vakken als wiskunde. Alle andere vakken worden thematisch aangeboden. Dan is Frankrijk bijvoorbeeld het thema en wordt aan de hand daarvan aandacht besteed aan geschiedenis, aardrijkskunde en wat dies meer zij. Klinkt wat mij betreft in ieder geval in de basis prima. De directrice zelf komt wat ongeorganiseerd en rommelig over, om nog maar te zwijgen over haar assistente. Maar dan wel op een manier die niet stoort, is gewoon een leuk mens. Er zijn gewoon belangrijkere dingen. Rekeningen versturen? Ach, dat komt wel als de accountant terug is van vakantie. Eén probleem: de accountant is de moeder van haar assistente. En tja, ruzie met je accountant is één ding… maar met je moeder… vul zelf maar in! Ik moest mijn uiterste best doen om niet huilend van het lachen onder de tafel te liggen. Je moet erbij geweest zijn, zeg maar. Naast gewone leerlingen heeft de lagere school ook over het algemeen twee kinderen met de één of andere beperking om die zo normaal mogelijk naar school te kunnen laten gaan. Ik denk trouwens niet dat ze hier het fenomeen “rugzakje” kennen. Jullie in Nederland binnenkort trouwens ook niet meer als Bruin 1 zijn zin krijgt. De school vind het belangrijk dat dergelijke kinderen (zolang het natuurlijk verantwoord is) zoveel mogelijk gewoon onderwijs krijgen. Op de middelbare school wordt dit lastiger en worden ze op gezette tijden uit de groep gehaald om individueel les te krijgen. Omdat de school nogal eens al doorvoerhaven gebruikt wordt zijn de groepen klein, heb geen grotere groepen gezien dan een man of 18. Al met al ben ik best enthousiast en ben ik blij dat ze me vertelde dat er plekken voor Tom en Nina zijn. Ze zijn voorwaardelijk toegelaten, is een formaliteit, is omdat ze nog geen kennis met de kinderen gemaakt heeft. Mochten ze nou opeens groen met twee hoofden en vier armen blijken te zijn, dan kunnen ze er nog vanaf. Hele opluchting. Kost ook hier een belachelijke bak geld, maar niet zo absurd veel als op sommige andere scholen. Sorry, daar zou ik niets meer over zeggen. Het gevoel is hier gewoon veel beter!

Dan nu de volgende stap: waar gaan we wonen. Heb op de kaart een lijn getrokken van Cedars naar Aspetar en ergens in de buurt van die lijn willen we dus wonen. Zoals ik gisteren al zei werd door onze housing staff de Al Fardan 3 compound aangeraden, en die werd ook door de directrice genoemd als een leuke compound voor gezinnen. Ze kon alleen niet zeggen of er nog meer Nederlanders (liefst met kinderen) wonen. Ze noemde nog een compound waarvan ze dat wel wist, maar wat navraag leerde dat die eigendom is van Qatar Airlines. Werken dus blijkbaar veel Nederlanders. Ga er binnenkort wel eens achteraan bellen, want de foto’s zagen er wel leuk uit. Voor wie zin heeft om te googlen: Ain Khalid Gate Compound. Let vooral op de poort! Bij Housing noemden ze van de week nog een compound, maar die ben ik alweer vergeten, nog even terugvragen. Om een beetje inzicht in het geheel te krijgen wil ik van de week ergens een grote kaart van Doha (en misschien ook wel een van Qatar als geheel) scoren om op te hangen en dingen op te merken. Zo heb ik het OV-netwerk van Amsterdam destijds ook uit mijn hoofd geleerd.

Werd net nog even geconfronteerd met de onverantwoorde manier hoe hier met afval omgegaan wordt. Ik had een colafles leeg (2,25 liter, standaardafmeting hier! Past verdorie niet eens in de deur), en in Nederland had ik dan een tas aan een haakje hangen waar de lege flessen ingingen die je dan vervolgens netjes naar de statiegeldautomaat of de glasbak bracht. Statiegeld? Recyclen? Glasbak? Afval scheiden? Wat een onzin! Flikker het allemaal op een grote hoop of in dezelfde oven, dan ben je er ook van af. Geldt ook voor het boodschappen doen: met 20 plastic tasjes thuiskomen is niets. En dan heb je het dus over tasje waar alleen een fles badschuim inzit ofzo. Niet afgeladen, nee hoor gewoon één per tasje. Die dingen moeten ook op…. Tot verbijstering van Babu gooide ik ze allemaal weg: die kun je toch gebruiken als vuilniszak, sir? Man naar mijn hart, enige Qatari die blijkbaar wel recyclet (als ik het zo schrijf reageert mijn spellingscontrole niet, dus ik ga er vanuit dat het zo moet, hoe stom het ook staat). Niet aan gedacht Babu, had net twee rollen vuilniszakken gekocht, als die op zijn zal ik die kleintjes gaan gebruiken. Over dat flesje badschuim gesproken, had ik daar dus de halve Carrefour voor gezien, blijkt het niet eens badschuim te zijn. Had niet zo goed gekeken, vorm van de fles en kleurtje van het spul deden me sterk aan badschuim denken. Fout gedacht. Het viel me de volgende ochtend al op dat het wel erg dun was voor badschuim, wassen was geen optie. Vanmorgen de fles toch maar eens wat beter bekeken. Blijkt eau de cologne te zijn. Je gaat er dus wel lekker van ruiken, maar echt schoon word je er niet van. Gelukkig is het niet het geurtje dat ik met eau de cologne associeer, dan had ik het meteen door het putje laten lopen. Ruikt best aardig. Kijken wat ik er mee doe. Net wel even gewoon badschuim gekocht. Was ook hier in het winkeltje nog niet makkelijk trouwens. Ze wassen zich hier blijkbaar niet. Een vermoeden dat soms door de lichaamsgeur bevestigd wordt, maar dat terzijde.

Wat ook grappig is: ik heb toch aardig kaas gegeten van Excel. Ga mezelf nou niet direct een expert noemen, maar durf mezelf wel bovengemiddelde kennis toe te dichten. Dus toen mij vanmiddag gevraagd werd of ik een spreadsheet wilde maken waarop we aan- en afwezigheid van de jeugdteams kunnen bij houden over een heel jaar terwijl er meteen een grafiekje van gemaakt werd, knikte ik enthousiast. Vind ik ook nog leuk om te doen. En zoals gezegd: ik heb er best een beetje verstand van. Ja, van de Nederlandse Excel dus. Was even vergeten dat je nu Engelse commando’s nodig hebt. En dat lukt uiteindelijk wel, maar voordat ik van mijn Nederlandse logica naar Engelse logica overgeschakeld was, waren we een dik half uur verder. Bluh. Neem voortaan mijn laptop wel mee, kan ik het gewoon in het Nederlands schrijven en dan vertaalt dat ding het wel als ik op die pc open. Hoewel: zal het toch een keer moeten leren. En dat lukt op die manier natuurlijk nooit. Doorbijten dus. Het hele verhaal had een half uurtje later klaar kunnen zijn, ware het niet dat Excel op die pc tot drie keer aan toe vastliep en ik alle drie de keren vergeten was de boel tussendoor even op te slaan. Fijn. Na drie keer leer zelfs ik daarvan. Morgen nog even een begeleidend tekstje voor de conditietrainers schrijven die hij bij moeten gaan houden en dan kan het verspreid worden. We laten het door de conditietrainers invullen omdat die binnen de clubs het dichtst bij ons staan. Iedereen die in het voetbal werkt weet dat je dat in 90% van de gevallen niet aan de trainer hoeft te vragen. Kansloos. Uitzonderingen daargelaten. Die conditietrainers hebben ons hard nodig dus die zullen wel iets makkelijker meewerken. Hoop ik. Hopen we.

Heb net het nummer van een contactpersoon van de bank gekregen, kan ik morgen gaan regelen en dan begint het allemaal een beetje vorm te krijgen. Nou mijn ID nog!

Internet heb ik maar niet meer over.

Tot snel!
Olav

PS: zwemmen is weer gelukt! 16 baantjes deze keer en ik merkte voor het eerst dat het me redelijk makkelijk af ging. Zat voor ik het wist op de helft. Nou weet ik als inspanningsfysioloog natuurlijk als geen ander dat dat geen reet met trainingseffecten of conditieverbetering te maken heeft, maar alleen maar met gewenning, maar toch. Het voelt wel prettig dat het wat makkelijker ging!

Nou stop ik echt, doei!