Dag 11 - Ongerustheid

Dag 11 – woensdag 29 juni 2011, Ongerustheid.

Ik maak me enigszins ongerust: ik heb eergisteren om foto’s gevraagd en ik heb al precies één toezegging en nul foto’s binnen. Dit kan natuurlijk een paar dingen betekenen: jullie houden niet van me en zijn allemaal zo dolgelukkig dat ik 5000 km verhuist ben dat je me zeker geen foto gaat sturen. Kan. Mijn blog wordt niet gelezen. Geloof ik niet, daarvoor krijg ik er te veel reacties op. Gewoon vergeten. Zou zeker kunnen, ken ik erg goed: je iets voornemen en het dan vergeten. Zie dit dan als een reminder. Mijn emails komen niet aan. Lijkt me stug: ik krijg de meest oninteressante en ongewenste mail gewoon binnen, dus waarom zou ik die uiterst gewenste foto’s dan niet binnen krijgen? Jullie zijn gewoon allemaal heel druk bezig om speciaal voor mijn allemaal mooie, nieuwe, recente foto’s te maken. Van één weet ik dat dit zo is en natuurlijk geldt dat voor jullie allemaal. He, gelukkig, ben weer helemaal opgelucht! Ik kan niet wachten!

Ik heb een paar dagen geleden beloofd jullie te vertellen waar de afkorting DEXA voor stond, als was ik toen volgens mij de E vergeten en noemde ik het DXA. Beide afkortingen worden namelijk door elkaar gebruikt dus zijn allebei goed. De afkorting staat Dual Energy X-Ray Absorbtiometry. DEXA voor vrienden. In normalemensentaal staat er gewoon dat er met behulp van Röntgenstralen met dubbele energie naar de mate van opname van het lichaam gekeken wordt. En aan de hand daarvan heeft dan weer een stel hele knappe koppen uitgevogeld dat je er allerlei eigenschappen van het menselijk lichaam uit kunt afleiden. Zoals ik al zei: botdichtheid, vetpercentage en wat dies meer zij. Hoeveelheid straling valt trouwens mee: ongeveer 1/10 van een Röntgenfoto. Ik heb Fuad vanmorgen gevraagd of ik hem de hele ochtend mag vergezellen bij deze metingen. Ik heb dit al met Darren gedaan, maar Fuad heeft hier veel meer ervaring mee, hij heeft Darren ook weer ingewerkt. Blijkt dan toch dat er kleine verschillen in de werkwijze bestaan, dus goed dat ik hier meegelopen heb. Het ook het gevoel dat ik het beter in mijn vingers begin te krijgen. Zoals ik al eerder zei: het is niet moeilijk, maar wel enigszins bewerkelijk en je moet erg gestructureerd werken om geen kleine stapjes te vergeten. Het vervelende van die DEXA-metingen is dat je de hele dag in een hok zonder ramen of wat dan ook zit en je maar moet afwachten wie er wanneer komt opdagen. Het kan dus zomaar gebeuren dat je een uur niets zit te doen, om er vervolgens vier tegelijk te krijgen. Zorg er dus altijd voor dat je een laptop of ander werk bij je hebt, anders zit je naar die grijze muur te staren. En daar ben je rap op uitgekeken volgens mij. We waren nu met z’n tweeën en dan lul je de tijd wel vol. Fuad is de enige Qatari op onze afdeling en kon me dus mooi bijpraten over Qatar. Structuur, cultuur, sport, opleiding, families, alles is zo’n beetje wel aan de orde gekomen. Gelukkig heeft-ie nog humor ook. In Engeland gestudeerd, he? Dan krijg je toch altijd iets mee. Hij is niet helemaal de enige Qatari, er is ook nog een diëtiste uit Qatar zelf, maar daar krijg je als man geen contact mee. Moet ook eerlijk zeggen dat ik het erg moeilijk vind om contact te leggen met vrouwen die flink gesluierd zijn: ik kan en durf niet goed in(te)schatten in hoeverre het gewaardeerd wordt dat je als man een vrouw benaderd. Bij de EurAustrAmerikaanse vrouwen is dat toch makkelijker. Het is wel bekend dat het niet erg gewaardeerd wordt als je als man op een Qatari vrouw afstapt, zeker als ze gesluierd is. De weg vragen o.i.d. kun je dan ook beter aan je vrouw overlaten, ze schijnen namelijk wel erg behulpzaam te zijn. Alleen niet tegen mannen. Het zij zo.

Heb onder andere bij hem gevraagd waar het topsportniveau in Qatar nou eigenlijk ligt. Want wees nou eerlijk: wie kent er ook maar één Qatari atleet. Ik wist zelf wel dat ze het op de Spelen altijd goed doen bij het paardrijden (concours hippique en nog iets, niet iets waar wij aan meedoen) en schieten (kunnen we dat überhaupt in Nederland? Kijk maar hoe de gemiddelde Amsterdamse smeris schiet als-ie in nood zit…). Verder kende ik Qatar toch vooral van de uitgekakte voetbalprofs die aan het einde van hun carrière nog ff hun vermogen gaan verdubbelen in deze contreien. Blijkt niet helemaal een terecht beeld. Op globale basis stellen de prestaties van Qatar inderdaad geen reet voor, maar in Azië doen ze prima mee. Totdat ze er in Japan achterkwamen dat ze toch echt ook hard konden rennen waren de meeste atletiekmedailles op de Asian Games bijvoorbeeld historisch gezien een prooi voor Qatar. De Asian Games zijn trouwens in december in Qatar, heb ik best zin in! Vooral op de sprint en middellange afstanden (tot 1500 meter, daarna wordt het te ver voor ze en nemen ze liever de auto). Verder worden er traditioneel altijd wel een aantal plakken gepakt bij het zwemmen en wordt het voetbalniveau steeds hoger, Qatar wordt nu tot de top 8 van Azië gerekend. Maar ja, hoever komen de Aziaten over het algemeen op een WK? De Asia Cup was in januari in Qatar, en volgens mij hebben ze de kwartfinale gehaald, misschien zelfs wel de halve. Weet alleen zo dat Japan het gewonnen heeft. Maar ja, is er iemand die een Qatari voetballer van naam kent? Ik ook niet. Heb er de afgelopen weken de nodige getest, maar namen zijn nog niet erg blijven hangen. Andere sporten waar het Qatar het regionaal erg goed op doet zijn volleybal en handbal. We hadden vandaag vier volleyballers om te meten. Eéntje was er 16 en 1m97. Try beating that. Wat ook wel grappig is om te horen, is dat alle grote clubs omnisport verenigingen zijn en tenminste bestaan uit vijf sporten: voetbal, basketbal, volleybal, handbal en tafeltennis. Andere sporten die je als club in het pakket wilt hebben moet je zelf weten, maar dit zijn de minimale vereisten. Al die sporten zijn full-prof en bestaan voor het grootste deel uit lokale mensen en twee of drie buitenlanders. Bij het voetballen nogal wat Afrikanen en uitgekakte Brazilianen en Europeanen. Laatste twee kom je ook bij het volleybal tegen, terwijl de buitenlandse basketballers vooral B-keus Amerikanen en Kroaten zijn. Zal niemand verrassen. Net zo min als dat de tafeltennissers Chinezen zijn. Ook B-keus, of misschien wel C-keus, de B-keus is inmiddels Nederlander geworden. Of Deen. Zo combineer je dus de wachttijd met je kennis van de Qatari cultuur. Erg nuttig. En vreselijk gelachen. Hij blijkt ook een duikliefhebber te zijn. Laat dat nou één van de dingen zijn die ik ook graag wil gaan doen hier. Is toch wat anders dan in de Sloterplas. Volgens Fuad kun je het hier prima leren, maar moet je niet in Qatar zijn voor de echte mooie duinen. De woestijn loopt hier onder water gewoon door namelijk: grote zandvlakten waar dan opeens een bosje koraal ofzo in staat. Soort oase, maar dan andersom. Als je echt mooie duiken wilt maken moet je meer naar het zuiden (Emiraten, Oman) omdat je daar op de overgang met de Indische Oceaan zit en dan loop je de kans op grote groepen zeeschildpadden, haaien (kleintjes) en andere mooie dingen. Oman stond toch ook al op het lijstje! Die schildpadden vergeleek hij trouwens met schapen. Daar kun je rustig naar toe als ze van het koraal aan het eten zijn, kunnen je hooguit eens aankijken. Stoor me niet, je ziet toch dat ik aan het eten ben? Andere dingen kom ik later nog wel eens op terug.

Ik heb voor de komende tijd afgesproken om met de andere twee Nederlanders ergens wat te gaan drinken. De andere Nederlanders zijn Roald (fysiotherapeut) en Robbart (sportarts), die hier alle twee al wat langer zitten. Robbart nu ongeveer een jaar, Roald volgens mij ook zoiets. Karin gaat vanaf volgend schooljaar de baan overnemen van de vrouw van Roald (Jelena) op de Nederlandse school. Klein, incestueus kringetje dus die Nederlanders. En daar zijn er nog best veel van hier: stuk of 1000. Meeste werken uiteraard in petrochemische industrie en de weg- en waterbouw. En zoals gisteren al gezegd, zitten er dus blijkbaar ook aardig wat bij Qatar Airlines. Maar goed, vanaf dit weekend zitten we alle drie zonder vrouwen en kinderen (voor zover van toepassing, Roald heeft geen kinderen) hier en daar moet natuurlijk grof misbruik van gemaakt worden. Gaan morgen proberen wat te plannen voor de komende periode.

Ik heb er zelf geen last van, maar er is nogal wat onrust onder het personeel. Er is namelijk nogal in allerlei beloningen gesneden. Het schijnt zo te zitten dat de salarissen van alle onderdelen van de Aspiregroep gelijk getrokken zijn. Dat betekent dat de basissalarissen voor sommigen gekort zijn, maar ook dat allerlei opgebouwde rechten opeens niet meer gelden. Zo is er een aantal jaren geleden een compensatieregeling ingesteld omdat de Euro zo’n harde munt bleek te zijn, zeker ten opzichte van de Ryaal, aangezien die aan de dollar gekoppeld is. En die goede oude dollar is toch ook niet meer waard wat-ie ooit geweest is. Dit was zo’n tijdelijke-regeling-die-gewoon-gaat-blijven, maar die is nu van de ene op de andere dag afgeschaft. Ook overwerk wordt niet meer betaald. Is trouwens met terugwerkende kracht ingevoerd, dus iedereen die nog extra uren had kan inmiddels dat geld naar fluiten. De animo om extra uren te draaien is opeens tot onder het nulpunt gezakt. Heb ik geen last van: ik moet zorgen dat ik om vier uur bij de ingang sta, anders vertrekt mijn chauffeur zonder mij (dreigt-ie mee, zie het hem niet doen). Dit geldt allemaal ook voor allerlei andere regelingen waarvan ik het bestaan niet eens ken. Er is trouwens ook een aanzienlijke groep die er in salaris en/of regelingen op vooruit gegaan is, maar om de één of andere reden hoor je die niet. Zo gek. Probleem is ook nog eens dat vakbonden en (in extremis) staken in dit land verboden zijn, dus de boze collega’s hebben ook niet veel poten om op te staan. Een brief schrijven naar de directie waarin je uitlegt dat je er toch niet zo heel erg blij mee bent is zo’n beetje het enige. En ik denk dat we allemaal wel weten op welke stapel dat soort brieven terecht komt. “Lezen en negeren”. Het enige wat ze kunnen doen is zich massaal ziek melden, maar vind maar eens een dokter die voor iedereen een briefje tekent. Die tekent daarmee ook zijn eigen ontslagbrief. Doodvonnis vind ik een beetje beladen term in een land waar de doodstraf nog steeds bestaat. Alleen voor moord met voorbedachten rade en spionage trouwens. Is volgens mij ergens eind jaren 90 voor het laatst voltrokken. Ik heb zelfs gehoord dat ze je, als het zover komt, naar Saudi Arabië sturen om het te laten voltrekken. Daar hebben ze er natuurlijk ook iets meer ervaring mee.

Zoals al een paar keer eerder gezegd moet morgen de apparatuur verhuisd worden in het Al Sadd-stadion. Tegelijkertijd moet er bij 24 spelers metingen gedaan worden. We zijn met z’n drieën, waarvan er dus één naar het stadion moet. Fuad is later omdat hij eerst naar de Britse ambassade moet voor een visum. En als moslim moet je daar aanzienlijk meer moeite voor doen dan als Europeaan. Sterker nog: dan móét je er moeite voor doen. Hij liet me vandaag het aanvraagformulier zien, en één van de vragen was letterlijk (!): bent u een terrorist? Bin Laden schijnt er ooit voor de gein “ja” ingevuld te hebben. Dat betekent dus dat we in eerste instantie met z’n tweeën zijn. Van de twee die achterblijven in het ziekenhuis moet er één de DEXA-metingen doen en één de Biodex-metingen (dat zijn de krachttesten waar ik het al eerder over gehad heb). We hebben gisteren geprobeerd dit verdelen en het leek ons het handigste, gezien mijn nog beperkte ervaring met beide apparaten, dat ik naar het stadion zou gaan. Da’s toch alleen maar supervisie houden en meesjouwen. Moet lukken. Dan kunnen die andere twee jongens zich druk maken over de metingen. Na de lunch zijn we dan wel klaar met de metingen en kan er nog één extra naar het stadion komen. Was iedereen het over eens. Behalve het management, die willen Darren kost-wat-kost in het stadion hebben. Niemand weet waarom. Ook na tien keer uitleggen dat dit echt een betere oplossing was, viel er niet over te praten. Zo gaan we het doen. Dat zelfde management denkt overigens dat die verhuizing een half uurtje werk is. Wij denken de hele dag kwijt te zijn, en dan moet er ook nog proef gedraaid worden voordat zondag de eerste spelers zich melden…. Komt allemaal wel goed, daar gaat het niet om, maar iedereen die een beetje logica in zijn lijf heeft snapt dat je in zo’n situatie de minst ervaren man het werk laat doen waar het minste risico aan vastzit. En mij dus naar die verhuizing stuurt. Komt nog eens bij dat dit eigenlijk niet ons (Darren en ik) werk is: dit gaat om eerste elftal spelers die gemeten moeten worden, terwijl wij aangenomen zijn om met de jeugd te gaan werken. Ok, die zijn nu op vakantie, maar er moet nogal wat voorbereid worden. Dit zouden de jongens van Sports Science moeten doen, maar daar is er één van op vakantie en moet er dus één een visum gaan aanvragen. Wil met alle plezier helpen, maar niet ten koste van mijn eigen werk. We hebben nog een hoop te doen om als eigen afdeling gezien te worden. Eerste stap zou een goed afdelingshoofd zijn. Schijnt aan gewerkt te worden.

Ik had bij thuiskomst even goede hoop op een internetverbinding: er stond een auto bij de buren onder de carport! Hoop bleek ijdel te zijn. Was ook een auto die ik er nog niet eerder gezien had. We blijven hopen!

Ga nog even zwemmen, is er nog niet van gekomen (is hier nu half 8). Heb net de kaarten naar huis op de post gedaan, was ook weer een avontuur op zich. Postkantoor (is er inderdaad maar één van in heel Doha!) sluit om zeven uur en onze chauffeur zou er om zes uur zijn. Half zeven: nog geen chauffeur te zien. Uiteindelijk net over half zeven weg. “Ribin: je hebt 10 minuten.” Domme opmerking. De man heeft zich met ware doodsverachting door het avondverkeer gesmeten om het ook in precies 10 minuten te kunnen doen. Dan stap je het postkantoor binnen, en dan? Geen idee. Raar jaren 70 gebouw, waar sindsdien als enige nieuwe wat pin-automaten neergezet zijn. Uiteindelijk een rijtje balies gevonden, waarvan er één open leek. Afgezien van de damesrij dan. Netjes achter gaan staan om er bij je beurt achter te komen dat je in de rij ernaast had gemoeten. Waar niemand achter het glas zat dus. Weer wachten. Uiteindelijk komt er een extreem verveeld en eigenlijk geërgerd kijkende mevrouw achter de balie vandaan die voor postzegels zorgt, tussendoor even haar eigen telefoon opneemt en je met een vermoeid maar resoluut handgebaar meteen weer wegstuurt. “Maar waar is de brievenbus dan?” “Near the door”. U ook beleefd bedankt. Brievenbus: twee gleuven, staat bij allebei niets boven. Eh, en nu? Ik heb er gewoon één gegokt. Darren moest iets officieels opsturen en was dus iets kritischer. Uiteindelijk twee nietsdoende-veiligheidsjongens-in-een-erg-officieel-aandoend-uniform aangeschoten en die wisten ons te verzekeren dat het niet uitmaakt, komt in dezelfde bak terecht. Je blijft lachen in dit land! En je verbazen, trouwens. Dat ook. Gelukkig maar!