Dag 37 - Rijbewijs!
Door: verslootinqatar
Blijf op de hoogte en volg Olav
26 Juli 2011 | Qatar, Doha
Dag 37 – Rijbewijs!
Vandaag rijbewijsdag. Half negen melden in de lobby en was er iemand die meeleest die verwachtte dat we ook om half negen naar het traffic department zouden rijden? Tuurlijk niet, niet zo naïef. De mevrouw die het allemaal regelt kwam om tien voor negen aankakken en moest toen al het papierwerk nog invullen. Op dat moment bleek ook dat we allemaal een kopie van ons rijbewijs en één van ons ID gemaakt moesten hebben. Iedereen op zoek naar een kopieerapparaat dus. Zet dat dan in de mail….. Kwart over negen voordat we vertrokken. Ik had inmiddels twee kranten twee keer gelezen. Voor de liefhebbers: er stonden twee hele sterken achtergrondartikelen over de situatie in Noorwegen in de Peninsula. Allebei overgenomen uit de Guardian, is op die site waarschijnlijk wel terug te vinden. Of op die van de Peninsula natuurlijk. Sorry, weet de schrijvers niet meer. Groep was aanzienlijk kleiner dan de groep waarmee we naar het medische onderzoek en de vingerafdrukken moesten. Eén daarvan had al eerder in Qatar gewerkt en dat rijbewijs was nog geldig en een aantal blijkt überhaupt geen rijbewijs te hebben. Remi (die bij Charmaine en Linda woont) bijvoorbeeld. Komt uit de Filippijnen, maar heeft de afgelopen 20 jaar in Saudi Arabië gewoond en daar mogen vrouwen natuurlijk helemaal geen autorijden. Heeft dus nooit leren rijden. Ja, dan hoef je hier ook geen rijbewijs om te laten zetten.
Op weg naar het traffic department dus. Nou zijn wij allemaal nog niet zo lang in Doha en weten we de weg misschien nog niet overal even goed, maar toevallig wist één van ons waar dit was en die zat net uit te leggen dat het vlakbij de Landmark Mall is. Op dat moment viel mij al op dat de chauffeur een hele andere kant op reed. We kregen waarschijnlijk de allerlaatste guided tour door Doha. Al wordt er bij een guided tour meestal wel iets bij verteld. Dat deed-ie dan weer niet. Had me ook verbaasd, aangezien dit de chauffeur is die al weken onze bus bestuurd en die heeft in al die tijd nog geen goedemorgen gezegd. Op de terugweg neemt hij wel de recht-toe-recht-aan route, geen idee waarom hij die omweg nam. Of ging het er toch om dat we even dat wrak langs de weg zagen dat overduidelijk om een lantaarnpaal gevouwen had gezeten? De plek waar de lantaarnpaal gezeten had was duidelijk zicht. Lantaarnpaal stond nog gewoon overeind trouwens. Wel een beetje scheef. Als ik het wrak zo zag hadden ze niet veel moeite meer gedaan om er nog iemand levend uit te halen. Hij was aan de passagierskant om de paal gevouwen, we hoopten hardop dat daar niemand gezeten had. Aan de bestuurskant waren geen sporen te zien van verwijderde deuren of opgeknipte daken dus wij hadden het idee dat er voor de reddingsdiensten weinig eer meer te behalen was geweest.
De collega die er al eens geweest was (meegereden met een vriendin die een boete moest betalen) zat ook uitgebreid te vertellen dat het er nooit zo druk was, maar toen we na 40 minuten daar aankwamen bleek dat nu toch iets anders te liggen. Stampvol. Naar binnen, geen rijke-blanke-mensen-rij deze keer, gewoon tussen de Indiërs in de rij. Eerst naar de ogentest. Rij ging erg vlot en ik kon zo door. De ogentest is in een piepklein kamertje, waar ze twee “dokters” in gepropt hebben. Wij moeten er tegenover gaan zitten, lapje voor één oog houden en dan wordt er met een afstandbediening een rijtje getallen of letters boven hun hoofd geprojecteerd die je op moet dreunen. In mijn geval waren het cijfers. Als je met allebei je ogen drie rijtjes goed hebt mag je door. Niet voor de wasmachine deze keer, maar voor een heus rijbewijs. Er schijnen mensen te zijn die er voor zakken. Bij binnenkomst valt me naast het kleine kamertje en de volstrekt ongeïnspireerde “dokters” op dat de mevrouw die mijn ogen moet meten ondertussen haar facebook-pagina zit bij te werken. Net of ik bij ons in het ziekenhuis bij de HR-helpdesk of immigration sta. Daar doen ze ook niets anders de hele dag. Als hun Blackberry niet net gaat. Bij één van de collega’s maakte de dokter het nog bonter: die viel in slaap tijdens de meting. Ze zat daar in een stikdonker kamertje (waarschijnlijk in verband met de projectie, dat begreep ik dan weer wel) met een zonnebril (!) op en dommelde tijdens de test zichtbaar in slaap. De test duurde bij mij nog geen drie minuten. Voordat ik naar de meting mocht moest ik me even bij een balie melden. Netjes op mijn beurt gewacht en op het moment dat het belletje gaat en mijn nummer verschijnt denkt een meneer die net binnenkomt meteen maar even door te lopen. Ik hoefde hem alleen maar aan te kijken. 1000 excuses stamelend wist-ie niet hoe snel hij terug moest naar zijn stoel. Pas op, jij! Was een Indiër, ik merkte later dat het bij een Qatari iets meer overredingskracht vergt. Maar ook die won ik trouwens. Knulletje van 18 dat vond dat hij even snel tussendoor mocht terwijl ik al aan de beurt was en midden in een gesprek bij het afrekenen zat. Deze droop uiteindelijk ook af, wilde zeker even laten zien wie er de baas is in dit land. Prima, maar dan wel in je eigen tijd en niet in de mijne. Oprotten. Wat wel weer opviel: ik was weer als laatste aan de beurt, hoe ik dat iedere keer doe is me een raadsel, maar ik heb het tot nu toe iedere keer voor elkaar gekregen. En dat komt niet door mijn achternaam, op alfabetische volgorde werken kennen ze hier niet. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Bij de bonnetjes dan. En ik heb iedere keer niet het laatste bonnetje, maar er is er altijd wel één die na me komt dit dan net een bonnetje van iemand anders krijgt ofzo. Ik had uiteindelijk wel als eerste mijn rijbewijs. Ook omdat ik als laatste was: die van mij was als laatste gedrukt en dus bovenop de stapel terecht gekomen. Het ding is toe 2016 geldig en ik heb nu alle belangrijke pasjes binnen: Aspetar-pas, PIN-pas, ID-kaart en rijbewijs. Zie foto (van links naar rechts!). het enige wat ik nu nog moet is een drankvergunning, is ook weer een pasje. O ja, en een creditcard.
Voor die laatste twee heb je papieren van je werkgever nodig waar onder andere op staat hoeveel je verdient. In het geval van een creditcard om te zien of het eigenlijk wel de moeite waard is om zo’n ding aan je te geven, voor de drankvergunning om uit te rekenen voor hoeveel je op mag zuipen iedere maand. 10% van je totale salaris geloof ik. Denk niet dat met dat gaat lukken. Niet zonder kater in ieder geval. Ben vanmiddag maar even bij mijn vriendinnen van de HR-helpdesk langs gegaan. Niet dat ik daar ooit ruzie geschopt heb trouwens (o ja, één keer, toen ze me doodleuk vertelde dat ik mijn salaris wel bij de volgende maand zou krijgen), heeft namelijk geen enkele zin. Die meiden zien absoluut niet dat het hele ziekenhuis met een grote boog om ze heen loopt omdat we helemaal niets met ze te maken willen hebben. En als ze het al zien begrijpen ze het zeker niet, vinden het maar vervelend dat er ook zoiets als werken bestaat. Van de week stelde iemand voor dat ze die hele afdeling eens een maand in een ander land neer moesten zetten. Bij voorkeur een land waar je de weg niet kent, de taal niet spreekt en de regels niet kent. Misschien dat ze dan begrijpen hoe wij expats ons voelen en dat ze dan begrijpen waarom we af en toe de deur bij ze plat lopen. En waarom sommige mensen boos worden als ze voor de derde keer voor hetzelfde moeten terugkomen.
Maar vandaag had ik mazzel: geen lokale mevrouw, maar eentje uit de Filippijnen, dan wordt je in ieder geval normaal behandeld. Salary certificate voor een creditcard krijg ik niet zolang ik in mijn proeftijd zit, legde ze me heel rustig en netjes uit. Aanvraagformulier voor een drankbonnetje ging ze doorgeven aan de betreffende persoon. Ik kreeg zelfs een cc-tje van haar op de mail. Het kan echt wel, zolang de je de Qatari maar uit de buurt houdt. Informeerde meteen ook nog even naar mijn healthcard, is inmiddels ook alweer een week geleden. Niets gehoord natuurlijk. Ging ze navragen, maar is waarschijnlijk in aanvraag. Wanneer dat formulier voor een drankvergunning klaar is. Kom morgen maar even terug, dan is het waarschijnlijk wel geregeld. Ik krijg er bijna vertrouwen in. Maar morgen zal er wel weer zo’n Blackberry geval zitten die je alleen maar onbegrijpend aankijkt.
Na HR door naar housing, ik krijg de mensen op Y-village maar niet te pakken, hebben jullie nog een ander nummer? Heb je nu tijd? Eh, ja, hoezo? Nou, er moet toch een chauffeur die kant op, kun je meerijden en meteen kijken. Prima. De chauffeur ging volgens mij voor het eerst die kant op. Laatste stukje was best lastig. Beetje lullig: dit is de beste chauffeur die we hebben. Is al 25 jaar in Qatar, heeft Doha dus zien groeien van een paar duizend inwoners naar dik een miljoen. Naar Y-village dus, en ik moet zeggen: prachtig. Maar niet voor ons. Dit zijn geen huizen, dit zijn toonzalen. Prachtig ingericht (afgezien van de tegeltjes in de keuken!), mooie meubels, groot, mooi van architectuur, geweldig dakterras rondom grote tuin, mooi clubgebouw, hele groene compound: helemaal compleet. Behalve als je drie kinderen meeneemt, die breken de hele boel volgens mij in een week tot op de grond af. Dit is een huis voor een yuppenstel zonder kinderen die een groot, goed ingericht huis wil. Of zet er vier vrijgezelle kerels in (dan wel eentje met een eigen zwembad), nodig iedere avond een lading wijven uit en je heb gegarandeerd groot feest. Camera’s inbouwen en uitzenden s.v.p.! binnen een maand van de compound gegooid, gok ik. Daarnaast ook gewoon te duur en is nog geen 10% van de compound verhuurd. Komt omdat het splinternieuw is: net een maandje geleden zijn de eerste woningen opgeleverd. Gaat dus wel volstromen, maar dat duurt even en ik heb geen zin om dat hele volstroomproces mee te maken. Tenslotte is een groot deel van de compound aan de Amerikaanse ambassade èn het Amerikaanse leger verhuurd en ik wil niet tussen de Amerikaanse soldaten zitten. Toen ik naar aanleiding daarvan wat dieper doorvroeg wat dat zou gaan betekenen voor de beveiliging begreep hij mijn vraag niet. Geen moeilijke dingen vragen s.v.p.!
Rijbewijs binnen dus, nu een auto huren en me nog even online registreren bij met Qatar ministerie van binnenlandse zaken, dan word je op de hoogte gehouden van pasjes die verlopen, bekeuringen e.d. Was niet van plan om er van het laatste veel te krijgen, maar voor het eerste is het wel handig. Grote opstoppingen en afgesloten wegen krijg je dan ook op de sms. Hoop dan alleen niet dat het net zo gaat als bij de bank, daar krijg ik voor iedere scheet die ik laat een sms-je. Ik heb volgens mij al de meeste meldingen uitgezet, maar krijg ze nog steeds. Pinnen in een winkel: piep-piep, piep-piep. Geld uit de muur: piep-piep, piep-piep. Inloggen op de website: piep-piep, piep-piep. Uitloggen: piep-piep, piep-piep. Geld overgemaakt: piep-piep, piep-piep. Geld op je rekening gekregen: piep-piep, piep-piep. En ga zo maar door. Maar ik durf inmiddels de helpdesk niet meer te bellen, want daar krijg ik of ruzie, of ze zijn weer wat kwijt ofzo. Laat het dus voorlopig maar zo.
Vanmiddag heb ik zowaar ook nog een paar uur gewerkt! Ook nog, inderdaad. Ik heb de bouwschetsen voor de verbouwing bij Al Khor en Al Wakrah afgemaakt en naar Gregg gemaild. Zijn goed gekeurd, kunnen door naar QOC om definitieve tekeningen te maken. Afgevinkt. Dan zitten we nog met twee sets trainingsapparatuur die iemand besteld heeft, maar waarvan niemand weet wie dat dan geweest is en waarom dat besteld is. Wij verdenken Giannicola er van, maar die ontkende het gisteren staalhard. Gaat niemand overigens om “schuld”, we weten het gewoon niet en proberen uit te vogelen waar die dingen naartoe moeten. Chi Kei heeft de bon getekend, maar die doet alleen het formele papierwerk, niet de bestelling zelf. Is ook niet te bereiken, is op vakantie. Fouad hebben we gebeld, die weet van niets. 18 machines die de meeste fitnesscentra in Nederland graag zouden willen hebben. Probleem: we hebben geen opslagruimte. Er gaat dus één helft naar Al Khor om onze ruimte zolang vol te laten lijken. Voordat iemand bedenkt dat hij die ruimte wel wil hebben. De andere negen moeten we straks nog mee naar huis nemen. Heb Gregg al uitgelegd dat hij alleen in een groter huis woont, dus dat hij die van mij ook mag hebben.
Tenslotte vanmiddag ook nog wat A-junioren van Al Gharaffa gemeten, kracht dit keer en dus in het ziekenhuis, faciliteiten bij de meeste clubs zijn nog lang niet zover. En die Blackberry’s zijn echt een landelijk problemen: ik had vier spelers over de vloer en er lagen 9 (!) Blackberry’s op het tafeltje naast ons, die ook nog om de haverklap afgingen. Bellen, sms, ping, whatsapp: alles kwam langs. Werd gek van het gepiep. Ik had door die metingen vanmorgen al gezegd dat ik niet mee zou rijden, toen dacht ik nog dat er een stuk of 10 zouden komen. Vervolgens bleken het er maar vijf te zijn, dus snel doorgegeven dat ik toch meereed. Tegen de tijd dat het vier uur was, was ik nog niet zover dus ik riep al naar de lobby dat ik het niet ging redden. Op datzelfde moment zei Darren dat hij het wel afmaakte. Ga maar. Dank je, dus als een gek de trap op om mijn tas in te pakken, was inmiddels kwart over vier en er werd dus al een kwartier op me gewacht.
Morgen weer DEXA-dienst en als er net zoveel komen als vandaag heb ik uitgebreid te tijd om wat te spelen met de nieuwe apparatuur die wij wel kunnen gebruiken. Darren had er geen één vanmorgen. Zal ik er morgen wel 22 hebben ofzo. Zie het wel. Ga even met de makelaar overleggen hoe we nu verder gaan met het huis, Karin en de kinderen vertrekken volgende maand hier naartoe en dan moeten we iets bedacht hebben. Liefst verkocht, maar als dat niet lukt dan iets anders.
Ik ga stoppen, half tien hier. Nog even lezen en dan naar bed.
Tot Snel!
Olav
PS: Sorry, ben vergeten de foto van mijn camera te kopiëren. Komt morgen!
Vandaag rijbewijsdag. Half negen melden in de lobby en was er iemand die meeleest die verwachtte dat we ook om half negen naar het traffic department zouden rijden? Tuurlijk niet, niet zo naïef. De mevrouw die het allemaal regelt kwam om tien voor negen aankakken en moest toen al het papierwerk nog invullen. Op dat moment bleek ook dat we allemaal een kopie van ons rijbewijs en één van ons ID gemaakt moesten hebben. Iedereen op zoek naar een kopieerapparaat dus. Zet dat dan in de mail….. Kwart over negen voordat we vertrokken. Ik had inmiddels twee kranten twee keer gelezen. Voor de liefhebbers: er stonden twee hele sterken achtergrondartikelen over de situatie in Noorwegen in de Peninsula. Allebei overgenomen uit de Guardian, is op die site waarschijnlijk wel terug te vinden. Of op die van de Peninsula natuurlijk. Sorry, weet de schrijvers niet meer. Groep was aanzienlijk kleiner dan de groep waarmee we naar het medische onderzoek en de vingerafdrukken moesten. Eén daarvan had al eerder in Qatar gewerkt en dat rijbewijs was nog geldig en een aantal blijkt überhaupt geen rijbewijs te hebben. Remi (die bij Charmaine en Linda woont) bijvoorbeeld. Komt uit de Filippijnen, maar heeft de afgelopen 20 jaar in Saudi Arabië gewoond en daar mogen vrouwen natuurlijk helemaal geen autorijden. Heeft dus nooit leren rijden. Ja, dan hoef je hier ook geen rijbewijs om te laten zetten.
Op weg naar het traffic department dus. Nou zijn wij allemaal nog niet zo lang in Doha en weten we de weg misschien nog niet overal even goed, maar toevallig wist één van ons waar dit was en die zat net uit te leggen dat het vlakbij de Landmark Mall is. Op dat moment viel mij al op dat de chauffeur een hele andere kant op reed. We kregen waarschijnlijk de allerlaatste guided tour door Doha. Al wordt er bij een guided tour meestal wel iets bij verteld. Dat deed-ie dan weer niet. Had me ook verbaasd, aangezien dit de chauffeur is die al weken onze bus bestuurd en die heeft in al die tijd nog geen goedemorgen gezegd. Op de terugweg neemt hij wel de recht-toe-recht-aan route, geen idee waarom hij die omweg nam. Of ging het er toch om dat we even dat wrak langs de weg zagen dat overduidelijk om een lantaarnpaal gevouwen had gezeten? De plek waar de lantaarnpaal gezeten had was duidelijk zicht. Lantaarnpaal stond nog gewoon overeind trouwens. Wel een beetje scheef. Als ik het wrak zo zag hadden ze niet veel moeite meer gedaan om er nog iemand levend uit te halen. Hij was aan de passagierskant om de paal gevouwen, we hoopten hardop dat daar niemand gezeten had. Aan de bestuurskant waren geen sporen te zien van verwijderde deuren of opgeknipte daken dus wij hadden het idee dat er voor de reddingsdiensten weinig eer meer te behalen was geweest.
De collega die er al eens geweest was (meegereden met een vriendin die een boete moest betalen) zat ook uitgebreid te vertellen dat het er nooit zo druk was, maar toen we na 40 minuten daar aankwamen bleek dat nu toch iets anders te liggen. Stampvol. Naar binnen, geen rijke-blanke-mensen-rij deze keer, gewoon tussen de Indiërs in de rij. Eerst naar de ogentest. Rij ging erg vlot en ik kon zo door. De ogentest is in een piepklein kamertje, waar ze twee “dokters” in gepropt hebben. Wij moeten er tegenover gaan zitten, lapje voor één oog houden en dan wordt er met een afstandbediening een rijtje getallen of letters boven hun hoofd geprojecteerd die je op moet dreunen. In mijn geval waren het cijfers. Als je met allebei je ogen drie rijtjes goed hebt mag je door. Niet voor de wasmachine deze keer, maar voor een heus rijbewijs. Er schijnen mensen te zijn die er voor zakken. Bij binnenkomst valt me naast het kleine kamertje en de volstrekt ongeïnspireerde “dokters” op dat de mevrouw die mijn ogen moet meten ondertussen haar facebook-pagina zit bij te werken. Net of ik bij ons in het ziekenhuis bij de HR-helpdesk of immigration sta. Daar doen ze ook niets anders de hele dag. Als hun Blackberry niet net gaat. Bij één van de collega’s maakte de dokter het nog bonter: die viel in slaap tijdens de meting. Ze zat daar in een stikdonker kamertje (waarschijnlijk in verband met de projectie, dat begreep ik dan weer wel) met een zonnebril (!) op en dommelde tijdens de test zichtbaar in slaap. De test duurde bij mij nog geen drie minuten. Voordat ik naar de meting mocht moest ik me even bij een balie melden. Netjes op mijn beurt gewacht en op het moment dat het belletje gaat en mijn nummer verschijnt denkt een meneer die net binnenkomt meteen maar even door te lopen. Ik hoefde hem alleen maar aan te kijken. 1000 excuses stamelend wist-ie niet hoe snel hij terug moest naar zijn stoel. Pas op, jij! Was een Indiër, ik merkte later dat het bij een Qatari iets meer overredingskracht vergt. Maar ook die won ik trouwens. Knulletje van 18 dat vond dat hij even snel tussendoor mocht terwijl ik al aan de beurt was en midden in een gesprek bij het afrekenen zat. Deze droop uiteindelijk ook af, wilde zeker even laten zien wie er de baas is in dit land. Prima, maar dan wel in je eigen tijd en niet in de mijne. Oprotten. Wat wel weer opviel: ik was weer als laatste aan de beurt, hoe ik dat iedere keer doe is me een raadsel, maar ik heb het tot nu toe iedere keer voor elkaar gekregen. En dat komt niet door mijn achternaam, op alfabetische volgorde werken kennen ze hier niet. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Bij de bonnetjes dan. En ik heb iedere keer niet het laatste bonnetje, maar er is er altijd wel één die na me komt dit dan net een bonnetje van iemand anders krijgt ofzo. Ik had uiteindelijk wel als eerste mijn rijbewijs. Ook omdat ik als laatste was: die van mij was als laatste gedrukt en dus bovenop de stapel terecht gekomen. Het ding is toe 2016 geldig en ik heb nu alle belangrijke pasjes binnen: Aspetar-pas, PIN-pas, ID-kaart en rijbewijs. Zie foto (van links naar rechts!). het enige wat ik nu nog moet is een drankvergunning, is ook weer een pasje. O ja, en een creditcard.
Voor die laatste twee heb je papieren van je werkgever nodig waar onder andere op staat hoeveel je verdient. In het geval van een creditcard om te zien of het eigenlijk wel de moeite waard is om zo’n ding aan je te geven, voor de drankvergunning om uit te rekenen voor hoeveel je op mag zuipen iedere maand. 10% van je totale salaris geloof ik. Denk niet dat met dat gaat lukken. Niet zonder kater in ieder geval. Ben vanmiddag maar even bij mijn vriendinnen van de HR-helpdesk langs gegaan. Niet dat ik daar ooit ruzie geschopt heb trouwens (o ja, één keer, toen ze me doodleuk vertelde dat ik mijn salaris wel bij de volgende maand zou krijgen), heeft namelijk geen enkele zin. Die meiden zien absoluut niet dat het hele ziekenhuis met een grote boog om ze heen loopt omdat we helemaal niets met ze te maken willen hebben. En als ze het al zien begrijpen ze het zeker niet, vinden het maar vervelend dat er ook zoiets als werken bestaat. Van de week stelde iemand voor dat ze die hele afdeling eens een maand in een ander land neer moesten zetten. Bij voorkeur een land waar je de weg niet kent, de taal niet spreekt en de regels niet kent. Misschien dat ze dan begrijpen hoe wij expats ons voelen en dat ze dan begrijpen waarom we af en toe de deur bij ze plat lopen. En waarom sommige mensen boos worden als ze voor de derde keer voor hetzelfde moeten terugkomen.
Maar vandaag had ik mazzel: geen lokale mevrouw, maar eentje uit de Filippijnen, dan wordt je in ieder geval normaal behandeld. Salary certificate voor een creditcard krijg ik niet zolang ik in mijn proeftijd zit, legde ze me heel rustig en netjes uit. Aanvraagformulier voor een drankbonnetje ging ze doorgeven aan de betreffende persoon. Ik kreeg zelfs een cc-tje van haar op de mail. Het kan echt wel, zolang de je de Qatari maar uit de buurt houdt. Informeerde meteen ook nog even naar mijn healthcard, is inmiddels ook alweer een week geleden. Niets gehoord natuurlijk. Ging ze navragen, maar is waarschijnlijk in aanvraag. Wanneer dat formulier voor een drankvergunning klaar is. Kom morgen maar even terug, dan is het waarschijnlijk wel geregeld. Ik krijg er bijna vertrouwen in. Maar morgen zal er wel weer zo’n Blackberry geval zitten die je alleen maar onbegrijpend aankijkt.
Na HR door naar housing, ik krijg de mensen op Y-village maar niet te pakken, hebben jullie nog een ander nummer? Heb je nu tijd? Eh, ja, hoezo? Nou, er moet toch een chauffeur die kant op, kun je meerijden en meteen kijken. Prima. De chauffeur ging volgens mij voor het eerst die kant op. Laatste stukje was best lastig. Beetje lullig: dit is de beste chauffeur die we hebben. Is al 25 jaar in Qatar, heeft Doha dus zien groeien van een paar duizend inwoners naar dik een miljoen. Naar Y-village dus, en ik moet zeggen: prachtig. Maar niet voor ons. Dit zijn geen huizen, dit zijn toonzalen. Prachtig ingericht (afgezien van de tegeltjes in de keuken!), mooie meubels, groot, mooi van architectuur, geweldig dakterras rondom grote tuin, mooi clubgebouw, hele groene compound: helemaal compleet. Behalve als je drie kinderen meeneemt, die breken de hele boel volgens mij in een week tot op de grond af. Dit is een huis voor een yuppenstel zonder kinderen die een groot, goed ingericht huis wil. Of zet er vier vrijgezelle kerels in (dan wel eentje met een eigen zwembad), nodig iedere avond een lading wijven uit en je heb gegarandeerd groot feest. Camera’s inbouwen en uitzenden s.v.p.! binnen een maand van de compound gegooid, gok ik. Daarnaast ook gewoon te duur en is nog geen 10% van de compound verhuurd. Komt omdat het splinternieuw is: net een maandje geleden zijn de eerste woningen opgeleverd. Gaat dus wel volstromen, maar dat duurt even en ik heb geen zin om dat hele volstroomproces mee te maken. Tenslotte is een groot deel van de compound aan de Amerikaanse ambassade èn het Amerikaanse leger verhuurd en ik wil niet tussen de Amerikaanse soldaten zitten. Toen ik naar aanleiding daarvan wat dieper doorvroeg wat dat zou gaan betekenen voor de beveiliging begreep hij mijn vraag niet. Geen moeilijke dingen vragen s.v.p.!
Rijbewijs binnen dus, nu een auto huren en me nog even online registreren bij met Qatar ministerie van binnenlandse zaken, dan word je op de hoogte gehouden van pasjes die verlopen, bekeuringen e.d. Was niet van plan om er van het laatste veel te krijgen, maar voor het eerste is het wel handig. Grote opstoppingen en afgesloten wegen krijg je dan ook op de sms. Hoop dan alleen niet dat het net zo gaat als bij de bank, daar krijg ik voor iedere scheet die ik laat een sms-je. Ik heb volgens mij al de meeste meldingen uitgezet, maar krijg ze nog steeds. Pinnen in een winkel: piep-piep, piep-piep. Geld uit de muur: piep-piep, piep-piep. Inloggen op de website: piep-piep, piep-piep. Uitloggen: piep-piep, piep-piep. Geld overgemaakt: piep-piep, piep-piep. Geld op je rekening gekregen: piep-piep, piep-piep. En ga zo maar door. Maar ik durf inmiddels de helpdesk niet meer te bellen, want daar krijg ik of ruzie, of ze zijn weer wat kwijt ofzo. Laat het dus voorlopig maar zo.
Vanmiddag heb ik zowaar ook nog een paar uur gewerkt! Ook nog, inderdaad. Ik heb de bouwschetsen voor de verbouwing bij Al Khor en Al Wakrah afgemaakt en naar Gregg gemaild. Zijn goed gekeurd, kunnen door naar QOC om definitieve tekeningen te maken. Afgevinkt. Dan zitten we nog met twee sets trainingsapparatuur die iemand besteld heeft, maar waarvan niemand weet wie dat dan geweest is en waarom dat besteld is. Wij verdenken Giannicola er van, maar die ontkende het gisteren staalhard. Gaat niemand overigens om “schuld”, we weten het gewoon niet en proberen uit te vogelen waar die dingen naartoe moeten. Chi Kei heeft de bon getekend, maar die doet alleen het formele papierwerk, niet de bestelling zelf. Is ook niet te bereiken, is op vakantie. Fouad hebben we gebeld, die weet van niets. 18 machines die de meeste fitnesscentra in Nederland graag zouden willen hebben. Probleem: we hebben geen opslagruimte. Er gaat dus één helft naar Al Khor om onze ruimte zolang vol te laten lijken. Voordat iemand bedenkt dat hij die ruimte wel wil hebben. De andere negen moeten we straks nog mee naar huis nemen. Heb Gregg al uitgelegd dat hij alleen in een groter huis woont, dus dat hij die van mij ook mag hebben.
Tenslotte vanmiddag ook nog wat A-junioren van Al Gharaffa gemeten, kracht dit keer en dus in het ziekenhuis, faciliteiten bij de meeste clubs zijn nog lang niet zover. En die Blackberry’s zijn echt een landelijk problemen: ik had vier spelers over de vloer en er lagen 9 (!) Blackberry’s op het tafeltje naast ons, die ook nog om de haverklap afgingen. Bellen, sms, ping, whatsapp: alles kwam langs. Werd gek van het gepiep. Ik had door die metingen vanmorgen al gezegd dat ik niet mee zou rijden, toen dacht ik nog dat er een stuk of 10 zouden komen. Vervolgens bleken het er maar vijf te zijn, dus snel doorgegeven dat ik toch meereed. Tegen de tijd dat het vier uur was, was ik nog niet zover dus ik riep al naar de lobby dat ik het niet ging redden. Op datzelfde moment zei Darren dat hij het wel afmaakte. Ga maar. Dank je, dus als een gek de trap op om mijn tas in te pakken, was inmiddels kwart over vier en er werd dus al een kwartier op me gewacht.
Morgen weer DEXA-dienst en als er net zoveel komen als vandaag heb ik uitgebreid te tijd om wat te spelen met de nieuwe apparatuur die wij wel kunnen gebruiken. Darren had er geen één vanmorgen. Zal ik er morgen wel 22 hebben ofzo. Zie het wel. Ga even met de makelaar overleggen hoe we nu verder gaan met het huis, Karin en de kinderen vertrekken volgende maand hier naartoe en dan moeten we iets bedacht hebben. Liefst verkocht, maar als dat niet lukt dan iets anders.
Ik ga stoppen, half tien hier. Nog even lezen en dan naar bed.
Tot Snel!
Olav
PS: Sorry, ben vergeten de foto van mijn camera te kopiëren. Komt morgen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
