Dag 36 - Clubbezoeken

Dag 36 – Zondag 24 juli 2011 – Clubbezoeken

Gelukkig ben ik geen 27 meer. OK, en geen briljante muzikale geest: Jim Morisson, Kurt Cobain, Janis Joplin, Jimi Hendrix en nu Amy Winehouse. Allemaal briljante muzikale geesten en allemaal overleden op hun 27e. En dan konden we er vanmorgen in de auto niet uitkomen hoe oud James Dean, River Phoenix en Heath Ledger waren toen ze dood gingen, maar moet ook rond die leeftijd geweest zijn. Volgens mij respectievelijk 26, 25 en 28. Vanmiddag vergeten na te kijken, denk er nu pas weer aan en heb hier natuurlijk geen internet… Morgen toch even opzoeken.

Ik zei “in de auto”, want het was tijd om een aantal clubs te bezoeken om het definitieve eisenpakket voor de verbouwingen op te stellen. Vandaag naar de twee clubs buiten Doha: Al Khor en Al Wakrah. Of Wahkra, weet nog steeds niet hoe je het schrijft. Had ook bijna weinig uit gemaakt: ik was blij dat ik levend bij Al Khor aan kwam. Het eerste wat ik na aankomst aan Gregg vroeg was of ik terug met hem mee mocht rijden. Bij die mafkees van de heenweg stap ik nooit meer in. Wat een gek. Hij had zijn bumper al aan gort gereden voordat we ook maar van het terrein af waren. We moesten namelijk in de kelder een aantal defibrilatoren ophalen die naar deze clubs moesten. De regel is hier dat materiaal niet door de voordeur naar buiten mag, die is alleen voor mensen. Materiaal doe je maar via de kelder. Dat betekent dat je een laadkuil in moet en die is best stijl. Een normaal mens remt dan vlak voordat hij beneden is om die knik door te komen. Deze beste man gaf gas. Ik zag de stukken bumper alle kanten opvliegen en deed in paniek mijn gordel om. Gelukkig zat ik achterin. Die dingen in de achterbak en weg. Snel mijn gordel om, je weet het nooit. En ja hoor, vol gas tegen dat ding op willen. Maar ik zei al: die is vrij stijl. Daar ging de rest van zijn bumper. We waren het terrein nog niet af of ik had al spijt dat ik vanmorgen niet gewoon naar Gregg gegaan was om mee te rijden. Ondertussen werd er heftig in het Arabisch ruzie geschopt c.q. overlegd. Versta ik geen zak van, maar de woorden Khor en Wakrah vielen regelmatig. Wakrah vaker dan Khor, wat mij tot de conclusie bracht dat ze niet wisten waar eerst naar toe en nu maar besloten hadden om eerst naar Al Wakrah te gaan. Fout. Al Khor is eerst aan de beurt. Toch maar gezegd. Are you sure? Tuurlijk. OK, en de chauffeur maakt zo’n U-turn dat ik met mijn hoofd op het schoot van mijn buurman lig. En dan moet je nog een half uur. Snelweg gaat goed, afgezien van het feit dat dit blijkbaar een huurauto is, en op 120 begrenst. En dus de hele weg piepen dat we te hard (dreigen te) gaan. Ik weet hier de weg nog nauwelijks, maar Al Khor kun je niet fout doen. Is een kwestie van rechtdoor rijden, bij het goede bordje de weg af, weg volgen en dan de linksaf als je lichtmasten ziet. Lijkt simpel. Inderdaad: lijkt, want we zaten met zijn drieën te brullen dat hij er hier af moest. Meneer zag het bordje niet en vond het volgens mij maar lastig dat we door zijn telefoongesprek schreeuwden. Hij gooide zelf het volume in ieder geval nog even flink omhoog. Net zoals de snelheid op rotonde, vloog-ie met 110 overheen. Ik wist niet dat het kon. Bij aankomst (kwartier te laat natuurlijk, zat met drie Qatari in een auto) meteen naar Gregg gestapt: ik rij de rest van de dag met jou mee, hier ga ik niet meer bijzitten. Mafkees.

Bezoeken bij beide clubs waren erg vruchtbaar. Ruimtes goed in kaart kunnen brengen en de geplande nieuwe indeling lijkt overal te passen. Was bij Al Wakrah ook niet moeilijk: is een gebouw waar nu alleen twee squashbanen en een kleine tribune inzitten en de afmetingen van een squashbaan (6,40 bij 9,75) kun je gewoon opzoeken. Mogen ermee doen wat we willen, als we de muur tussen de banen maar laten staan. Prima: glazen wand eruit, tribunes eruit, die dode ruimte ernaast met een deur verbinden en een toilet voor ons maken. Ene baan indelen voor kantoor en opslagruimte, meetapparatuur in de andere. Klaar. Stroom langs de buitenmuur aan laten leggen en ergens een leiding vandaag trekken om een keukenblok met wasbak in het kantoor te maken. Thee zetten en handen wassen. Al Khor ligt iets anders: is op één hoog en volgens Gregg 10 bij 30 meter. Mwoh, 8 bij 20. Scheelt 140 m2, Gregg! Bijna de helft dus. Meevaller: er is al een afgesloten kamertje wat we als opslag kunnen gebruiken. Hoeven we geen ruimte voor te reserveren. Tegenvaller: in de hoek zitten zes (!) toiletten in een gigantisch blok. Kunnen we daarvan niet de helft er gewoon uit rammen? Nou, kan wel, maar dat is nogal prijzig en dan hebben we het zeker niet voor april klaar. Als je het laat staan kan het voor de kerst klaar zijn. Inderdaad: Ins’Allah. OK, laat maar staan dan, kan er op termijn altijd nog eens uit. Andere meevaller: 22 stopcontacten en 11 datapunten, hoeven we ook niet meer aan te leggen. Deze ruimte is dus boven en er moet nogal groot en zwaar spul naar boven. Wij dachten: raam eruit, hijskraan. Ramen aan de voorkant zijn er groot genoeg voor. De ingenieurs vinden van niet: kan wel over de trap. Trap is volgens mij nog niet eens een meter breed en heeft drie draaien, ik blijf voor de hijskraan. Raam eruit is zo lastig, zeggen ze. O ja? Is volgens mij het simpelste wat er is. Netjes eruit is inderdaad een ander verhaal. Zeker als het daarna ook weer terug moet. Maar goed, als jullie denken dat je het zo kunt regelen: be my guest. Terwijl we door rondlopen krijg ik opeens het vermoeden dat onze entourage steeds groter wordt, er loopt nu toch al gauw een man of 15 om ons heen en ik heb geen idee wie daarvan mag meepraten en wie niet. Ik beperk me in het contact tot Gregg, Mohammed en Norman. Eerste twee zijn ook van het NSMP, Norman is ingenieur bij QOC (Qatar Olympic Committee) en eindverantwoordelijk voor de verbouwing. Als laatste moet er bij beide clubs een AED geïnstalleerd worden. Een defibrilator in goed Nederlands. Beide clubs hebben er één, maar er moeten er hier altijd twee aanwezig zijn. Prima regel. Bij Al Khor blijkt de eerste in de dokterskamer te hangen. Die 90% van de tijd op slot zit. Geen handige plek, dus. Alles zit hier sowieso altijd en overal op slot en de sleutelmeneer is altijd net onvindbaar. Gregg komt uit Canada en daar doet niemand ooit iets op slot (zie voor een geweldig voorbeeld Bowling for Columbine van Michael Moore!). Het zwembad kon hij zich uit veiligheidsoverwegingen nog iets bij voorstellen, maar verder? Wat een onzin!

Bij Al Wakrah bleek één of andere vakantiekamp bezig te zijn. Veel kinderen die in en uit lopen te rennen en een zaalvoetbaltoernooi in de sporthal. Meeste interesse hebben de kinderen overigens voor de snoepkraam: popcorn, suikerspin en frisdrank. Tel daarbij op dat tandenpoetsen hier nou niet bepaald volkssport nummer 1 is, en het effect op de gebitten lijkt duidelijk. En dat is bij de meeste volwassenen goed te zien! We zijn er ook getuige van hoe één van de jongetjes (Hé, kom op, het is Qatar, alleen maar jongetjes natuurlijk!) eruit gegooid wordt. Mannetje van een jaar of 10, geen idee wat-ie gedaan heeft, maar hij wordt er gedecideerd uitgewerkt. Geen halve maatregelen. Hij lijkt het er zelf niet erg mee eens. Ken die blek van de jeugd bij Ajax als ze vinden dat ze niets misdaan hebben. Is blijkbaar universeel.

Bij terugkomst ligt er zowaar een mail van immigration: morgen om half 9 rijbewijs regelen. Is de volgende horde die genomen wordt. Als dat allemaal gaat zoals het zou moeten gaan heb ik volgens mij alle officiële dingen (ID, bankpas en rijbewijs) binnen. Dan alleen nog een drankvergunning en ik hoop dat deze week nog te kunnen regelen. Ten eerste omdat volgende week de Ramadan begint en dat gaat-ie volgens mij dicht en ten tweede omdat ik hier vrijdag mijn verjaardag vier en dan kan ik daar nog even wat wijn en bier voor halen.

“We” zijn overigens weer een stap dichterbij het WK van 2014: de eerste wedstrijd tegen Vietnam is gisteren met 3-0 gewonnen. Thuis, dat wel. Hier zijn ze inderdaad al aan het kwalificeren voor het WK van 2014, terwijl men zich in Europa alleen nog maar druk maakt om het EK van volgend jaar. Niet dat het land er hier erg mee bezig overigens: heb niet het gevoel dat het hele land zenuwachtig was gisteravond. Ik probeerde het er met een aantal lokale collega’s over te hebben vandaag, maar de meesten hadden geen idee hoeveel het geworden was, een aantal wist niet eens dat er gespeeld werd en een degene die dat allemaal wel wisten hadden het over het algemeen uit de krant vanmorgen. Net als ik. Is allemaal ook nog wel erg ver weg: dit zijn de Aziatische kwalificaties, maar landen als Australië, Japan, China en de beide Korea’s stromen pas in de volgende ronde in. Alle landen waar men weet dat er lucht in een bal zit dus. Maar goed, de volgende stap is gezet, nu volgende week Vietnam-uit. Doelsaldo zal geen probleem worden denk ik. En die Vietnamezen waren nog wel zo trots dat ze de eerste ronde in totaal over twee wedstrijden met 13-1 gewonnen hadden. Van Macau. Geen idee tegen wie Qatar de vorige ronde gespeeld heeft.

Over voetballen gesproken: het is zondag, dus voetbalavond in Aspire. Dacht ik. Maar ik was blijkbaar de enige die dat dacht. Begon al dat de bewaker van Aspire me glazig zat aan te kijken toen ik zei dat ik voor het voetballen van Aspetar kwam. Maar Aspetar is daar, meneer. Ja, dat weet ik, ik werk daar. Wij voetballen hier twee keer in de week, weet je nog? Geen idee. Komt een map tevoorschijn waar blijkbaar de reserveringen inzitten. Zenuwachtig gebabbel in de portofoon wat-ie hier nou toch mee moet. Vorige week liepen we zo door, weet ik nog. Zoeken, bellen, wachten, en uiteindelijk wordt het 6 uur. Niemand te bekennen. Wacht nog tien minuten en bel dan mijn chauffeur om me weer op te halen. Verontschuldig me voor de overlast die ze bezorg, maar ze blijven me maar verzekeren dat het echt geen enkel probleem is. Ik ga buiten op Vipin wachten, eigenlijk vooral omdat het internet op mijn telefoon daar wel werkt. Binnen niet. Vervolgens komen ze wel 10 keer naar buiten om me te vertellen dat ik echt ook binnen mag wachten, hoor. En net zo vaak leg ik ze geduldig uit dat ik alleen maar buiten wacht omdat ik dan mijn mail kan bijwerken, dat het heel aardig van ze is, maar dat ik me zo echt ook wel red. vervolgens begint één van de bewakers zijn hart bij me uit te storten: hoe vervelend die Qatari wel niet zijn voor Indiërs, dat-ie geen reet verdient en ga zo maar door. Vipin belt trots dat-ie al voor mijn deur staat, snel he? Ja, hartstikke goed, maar je moet me bij Aspire ophalen. O. Nou, dan duurt het nog 10 minuten. 20 tegen deze tijd, weet ik inmiddels uit ervaring. Geeft niks, tot zo. Maar ja, die bewaker blijft maar kletsen hoe slecht-ie het wel niet heeft. Snap ik, maar ik heb er nu even geen zin in. Ben blij als ik Vipin aan zie komen: gered! Instappen en wegwezen. Ja, ik vind het ook heel vervelend voor je. Tot volgende keer. Rijden, Vipin! Niet gevoetbald dus. Ook niet gezwommen, heb na thuiskomst eerst bijna een half uur onder de douche gestaan om af te koelen.

Omdat ik dus zou gaan voetballen, en omdat ik mijn cheques kon ophalen me maar bij Villagio af laten zetten. Cheques zijn er nog niet, morgen misschien. Inderdaad: Ins’Allah. We bellen u wel. Prima. Tijd over: dan maar even een pizza pakken. Naar het food court, zit inderdaad een pizzeria. Bestellen: I would like the pizza salmon, please. “A small water, sir?” **ZUCHT** No, a pizza salmone. “Aha, a salmon pizza!” Dat zeg ik. Pizza is prima trouwens: tomatensaus, kaas, gerookte zalm en mascarpone. Ben meestal niet zo’n fan van gerookte zalm op een pizza, maar deze was prima. Kon niets anders met vis vinden, dus toen deze maar genomen. Tweede drankje was van het huis. En dan ben ik Hollander genoeg om die ook aan te nemen. Sommige dingen leer je blijkbaar maar langzaam af.

Na de lunch zijn we nog even naar Khalifa Stadium gelopen, want het lijkt er nu toch echt op dat we daar naartoe gaan verhuizen. Ik ben daar eigenlijk wel blij mee: dan komen we als Football Excellence op een aparte plek te zitten en worden we meer een eigen afdeling. Research and Education gaat daar ook naar toe, maar komen aan de andere kant van de gang te zitten. Ik zie het wel zitten, en als Darren ons toekomstige kantoor ziet wordt-ie ook enthousiast. Komen we daar dan met zijn tweeën? Eh, nou, kijk, wacht even, ik begin vast te rennen… nee. Mohammed en Giannicola komen er ook te zitten. Wat? Mohammed zit bij jou op de kamer, hou die daar dan ook lekker, jij verhuist hier ook naar toe! Giannicola heeft een soort twee-weken-op-twee-weken-af-contract dus daar heb je nauwelijks last van. En volgens de wandelgangen blijft-ie ook niet lang meer. Is inmiddels weggepromoveerd naar de afdeling “speciale projecten”. Die overigens speciaal voor hem in het leven geroepen is. Lijkt me veelzeggend. Ik ben ook benieuwd hoe ze vier bureaus in deze ruimte willen krijgen, gaat krap worden. Is vergelijkbaar met onze kamer bij Ajax, maar dan met ramen en zonder kasten. Prima kamer voor twee, vier is teveel, drie twijfelachtig en met het nadeel van de twijfel. Verder vind ik het wel lekker om in het stadion te zitten, geeft toch meer feeling met een sportproject dan zo’n suf ziekenhuis. Daar blijven we wel een deel van de metingen doen, maar kantoor is dan duidelijk in het stadion. En zeker met de Arab Games op komst in december wil ik wel in het stadion werken. Gratis toegang! Khalifa Stadium is daar het belangrijkste stadion voor en als we daar werken moeten we natuurlijk wel geaccrediteerd zijn! Kom maar op.

Bij terugkomst een tegenvaller: er zijn donderdag drie sets met hartslagmeters geleverd en die willen we woensdag en donderdag gaan gebruiken. Probleem: de jongens van biomedical engineering willen ze niet vrijgeven voordat iemand van Polar bevestigd heeft dat ze het ook echt doen. Garantiedingetje. Probleem: die iemand van Polar moet uit Finland ingevlogen worden. En zoals gezegd hebben we die dingen woensdag al nodig. Dat zie ik niet meer gebeuren. We hebben de derde colonne maar gemobiliseerd om het in de wandelgangen geregeld te krijgen. Ben benieuwd, zouden we morgen uitsluitsel over moeten hebben.

Dat waren onze belevenissen voor vandaag wel weer. Vind het genoeg zo, ga zo naar bed.

Tot Snel!
Olav