Dag 39 - Trapoverleg

Dag 39 – woensdag 27 juli 2011: Trapoverleg

Vroeg ik me gisteren al af of dit land definitief gek geworden was omdat ze de start van de Tour binnen willen halen, vandaag blijkt het nog gekker te kunnen. Nee, niet de winterspelen. Alhoewel je daar ook op kunt wachten: gewoon een hele grote hal bouwen en volpompen met sneeuw en ijs. Ijs kunnen ze al: iedere zichzelf respecterende mall heeft hier een kunstijsbaan. Compleet met Zambonie viel me een paar weken geleden op toen ik me in Villagio afvroeg wat dat toch voor herrie was. En trouwens: de volgende winterspelen zijn in Sochy, en daar heeft in de stad zelf ook nog nooit sneeuw gelegen. Qua klimaat vergelijkbaar met Monaco. Maar goed, terug naar het onderwerp. Ze zij hier nu van plan om een hotel te gaan bouwen. Niets bijzonders, afgezien van het feit dat het onderwater moet komen te liggen. Strekdam van een kilometer de zee in en dan als een soort grote Y nog twee poten waar dan het hotel zelf in moet komen te liggen. Wat ze in Dubai kunnen, kunnen wij nog gekker! Kunnen we als Nederlanders blij mee zijn, wie moet dat anders in godsnaam gaan bouwen? Was uiteraard ook een lang gekoesterde wens van de emir. Ga niet weer zijn hele aanspreektitel gebruiken. Vier letters lijkt me meer dan genoeg. Nou heb ik wel het idee dat er een aanzienlijk verschil tussen Dubai en Qatar is: in Dubai moest het allemaal groot, extravagant en gek. En dus is het land inmiddels volkomen failliet. En hier geen regionale unie die dat oplost. Olie is op, jammer dan. Qatar kiest vooral voor topsport, onderwijs en ontwikkeling als lange termijn doelen en smijt niet met zoveel mogelijk geld om maar te laten zien dat ze het meeste hebben. Hebben ze trouwens wel: sinds dit jaar is Qatar het rijkste land van de wereld. Eindelijk zijn Zwitserland en Luxemburg verslagen.

Vanmiddag kwam ik Josephine van HR op de gang tegen en die wist me te vertellen dat er een brief voor mij bij HR lag. Daar bedenken ze dus niet uit zichzelf dat je degene voor wie die brief is dan even een mailtje stuurt of belt. Nee, die moet zelf maar langskomen. Eéntje maar? Vroeg ik haar nog, heb om twee gevraagd. Er is blijkbaar ook niemand die bedenkt dat als er toch twee gemaakt moeten worden, dat die dan net zo goed tegelijk geschreven kunnen worden. Maar goed, ik loop meteen even met je mee. Lag inderdaad een brief en het was er inderdaad maar één. Voor de zekerheid even lezen voordat ik wegloop en ja hoor: klopt niet. Er staat in dat mijn Residents Permit (ID dus) nog in aanvraag is en ze dat nummer er dus niet bij kunnen zetten. Terwijl ik dat ding inmiddels toch echt al een paar dagen heb. Doe maar opnieuw. Nou hoop ik wel dat ze hem nog afkrijgen morgen, want na zaterdag gaat de drankwinkel voor een maand op slot in verband met de Ramadan. Creditcard aanvragen lukt wel gewoon in die periode. Morgen meteen maar even gaan vragen.

Over de Ramadan gesproken: de werktijden zijn wederom aangepast. We werken nu niet meer van negen tot twee, maar we kunnen nog een uur langer uitslapen: van tien tot drie wordt er gewerkt, verder niet. Tenminste, dat zijn de laatste berichten, kan zomaar nog veranderen natuurlijk. Ins’Allah. En daarmee hebben we het overigens helemaal niet slecht getroffen, ik las vanmorgen het blog van iemand anders waar in stond dat bij dat bedrijf alleen de moslims terug gingen naar vijf uur per dag. De niet-moslims moesten normale dagen draaien. Geldt bij ons gelukkig niet, iedereen hetzelfde. Gelukkig krijgen we wel gewoon voor 40 uur betaald.

Ik had tijd om dat andere blog te lezen omdat ik ook vanmorgen DEXA-dienst had. Rustig ochtendje dus. Was niemand voor. Maar net als gisteren moest ik daar zelf achteraan bellen. En toen zat ik er al twee uur. Niet dat het echt heel erg is, want je zit alleen in dat hok dus je kunt je eigen muziek er bij aanzetten enzo. Maar toch, je gaat nergens echt serieus mee aan het werk omdat er zomaar iemand kan komen. Was ik vandaag niet echt bang voor. Wat wel moest was de nieuwe hartslagmeters klaar voor gebruik maken. Die hebben de afgelopen dagen alle 60 staan opladen en waren aangemeld in de computer en dus klaar voor gebruik. Zou je denken. De computer nummert die dingen en dan kun je een sticker met hetzelfde nummer erop plakken. Moet je alleen niet andersom doen, eerst het nummertje en dan aanmelden. En dat hadden wij dus wel gedaan. Kon ze alle 60 opnieuw gaan stickeren. O nee, niet helemaal, een paar (drie geloof ik) kregen toevallig hetzelfde nummer toegewezen. Daarnaast moesten ze ook allemaal opnieuw toegewezen worden omdat het programma er om de één of andere reden twee het nummer -1 gegeven had. En dat betekent ook meteen dat hij ze niet kan uitlezen. En laat ik nou net die twee gepakt hebben om uit te proberen. Tot twee keer aan toe had ik 20 minuten geen hartslag. Maar aangezien ik me verder kiplekker voelde leek het me toch aan de hartslagmeters te liggen. Alles opnieuw toewijzen dus en dus ook opnieuw stickeren. En dat viel me nog niet mee: die k#%#$e stickers zaten bijna allemaal muurvast en het probleem is verder ook dat ze niet meer plakken als je ze er eenmaal afhebt. Gelukkig hadden we nog zo’n velletje met stickers. Dan ben je trouwens wel blij dat je niet net ’s morgens je nagels geknipt hebt. Met korte nagels gaat zoiets helemaal niet lukken. Meestal lukt het me om precies op zo’n moment kort geknipte nagels te hebben. Was me in de bus vanmorgen wel opgevallen dat het hoog tijd werd, maar moet dus nog. Nadeel is weer dat als de rand van die sticker snoeihard in vlees schiet alje je nagel er eenmaal onder gewurmd hebt. En de eerste tien keer kun je dat hebben, maar daarna komt toch echt het eerste spoortje bloed onder je nagel vandaan. Mijn linker middelvinger voelt goed beurs inmiddels. Typen is ook geen pretje nu. Maar goed, alles is gelukt, op twee na die er echt niet vanaf gingen, daar heb ik het oorspronkelijke getal van afgekrabt en een nieuwe er overheen geplakt. Lastige is dat die stickertjes transparant zijn en je dus niet zomaar over elkaar kunt plakken.

We hadden deze banden vanmiddag hard nodig, dus er zat ook de nodige druk achter om het af te krijgen. Had het allemaal net op tijd klaar. We hadden ze nodig omdat we deze dagen de spelers van Al Gharaffa aan het testen zijn. De afgelopen dagen is de onder 19 al bij ons geweest voor krachttesten op de Biodex en vandaag en morgen zijn we op de club om lichaamssamenstelling en uithoudingsvermogen van de onder 14, 15, 17 en 19 te meten. Vandaag de jongste twee en morgen de oudste twee teams. Van de oudste groep hebben we dus al een deel bij ons gehad, en daarvan hebben we meteen gebruik gemaakt om bij hun vast lichaamssamenstelling te meten. Scheelt morgen tijd. Is een Qatari volkomen vreemd, maar wij noemen dat actief vooruit denken. Het leuke van ook bij zo’n club komen is dat je bij alle clubs ook sfeer proeft en dat was bij deze club totaal anders dan bij Al Sadd. Al moet ik hier nog wel een setje kleding zien los te kletsen. Heb gevraagd of ze morgen een setje klaar kunnen leggen zodat we niet in onze eigen kleding het veld op hoeven. Schoenen nemen we zelf wel mee. Maar de sfeer is totaal anders: veel gemoedelijker, rustiger, enthousiaste staf die eigenlijk wel iedere week wil gaan testen en er ook alle tijd voor nam. Bij Al Sadd stond er al weer een trainer te pushen dat ze op moesten schieten, hier werd ons duidelijk gemaakt dat we gewoon onze tijd moesten nemen. Al werd er tegen zes uur wel wat aarzelend gekeken: er moet wel gebeden worden. “Doe rustig je werk, de imam wacht wel een paar minuten.” Franse TD, dat scheelt. O nee, niet Frans, van Corsica. Is toch een verschil! Aardige vent, erg geinteresseerd. Verder wel allerlei kromme ideeën over voetbal natuurlijk, maar ja, het blijft natuurlijk een trainer.Toen hebben we overigens wel even vaart gemaakt, die religieuze hoek willen we graag bij uit de buurt blijven. Er komt inderdaad een imam uit één van de moskeeën om ze voor te gaan in gebed. Dat gebeurt volgens mij niet eens in Staphorst. Maar goed, de testen liepen erg soepel, veel medewerking en een hoop enthousiasme dus. Erg prettig werken! O ja, en het was er ook een stuk schoner! Misschien heeft dat te maken met het feit dat Al Sadd samen met Al Rayyan de traditionele topclubs zijn. Beetje Ajax en Feyenoord dus. Al Gharaffa is dat minder, alhoewel ze in 2010 nog kampioen geworden zijn. Dit jaar was dat Al Shamal. Geloof ik. Al Sadd en Al Rayyan in ieder geval niet. Al Rayyan voor het laatst in 2009 volgens mij, Al Sadd weet ik niet.

Tussen de bedrijven door ook nog even snel overlegd met Gregg over de bestellijsten en bouwtekeningen en het grappige is dat we dat niet hoeven te plannen: we komen elkaar minstens één keer per dag op de trap tegen en dan overleggen we meteen even. Staircase conference. Trapoverleg dus in goed Nederlands. Of ik de lijsten in zijn persoonlijke map op de gezamenlijke schijf wilde zetten. Persoonlijk? Mag ik daar dan meteen in rondneuzen? Je gaat je gang maar. Ga ik daar nog porno vinden? Eh, nee. Jammer. Om het niveau te beschrijven hoe het trapoverleg meestal eindigt. Het is op zich niet vreemd dat we elkaar daar tegen komen: we zijn volgens mij de enige twee die bij voorkeur de trap nemen en niet de lift. Naar één hoog is er een wenteltrap die midden in de lobby staat, naar de andere verdiepingen is geen reguliere trap, alleen een brandtrap net achter de lift die je wel even moet weten te vinden. We hebben maar drie verdiepingen op de begane grond staan, dus echt uitgeput raak je niet van die trappen. Het is dus altijd erg rustig op de trap.

Opvallend bij de lunch vandaag: geen vis of zeevruchten gegeten. Da’s volgens mij voor het eerst sinds ik hier ben. Niet omdat het er niet was, maar mijn bord was al vol toen ik bij de vis aankwam. We hadden het er van de week toevallig net over dat het bij de lunch zo lastig is om voldoende groeten te eten aangezien die altijd achteraan staan (salades niet meegerekend: die staan aan het begin). Tegen de tijd dat je bij de groeten komt is je bord gewoon al volgestapeld. Nou kook ik zelf met genoeg groenten, dus dat compenseer ik wel weer, maar vandaag gold dat dus voor de vis: er lag verder zoveel lekkers dat ik de vis maar een keer overgeslagen heb. Niet alleen vlees trouwens: ook pastasalade (die een beetje tegenviel), couscoussalade en een stukje pizza quattro formagi. Beetje rauwkost erbij, kippenpootje in Cubaanse marinade en een stukje wrap met beef shawarma en je bord is vol!

Morgen als het goed is minder hectisch dan vandaag, al heb ik Aziz wel beloofd om als proefkonijn te dienen in zijn onderzoek. Hij doet op dit moment onderzoek naar de gevolgen van de Ramadan op cognitieve functies en slaapgedrag. We moeten dus een maand lang iedere dag een vragenlijstje over ons slapen invullen (ben bang dat die van mij angstig simpel is: ik word niet wakker ’s nachts, heb van niets of niemand last en neem geen gekke dingen in het laatste uur voordat ik naar bed ga). Daarnaast vier keer een testje over onze cognitieve functies. Ik neem aan dat ik als heiden in de controlegroep zit. Of ik daar aan mee wilde doen. Tuurlijk, Aziz, altijd! Niet tegen hem zeggen, maar Aziz doet me altijd denken aan die Paki uit de Simpsons, ben zijn naam even kwijt. Lacht altijd.

Verder dus terug naar HR om te kijken of ze die brieven nu wel klaar hebben en bellen voor een auto. Hoop dat ik dat morgen (of anders vrijdag) nog kan regelen. Heb voor vrijdagavond wat mensen uitgenodigd om te komen barbecueën en voor de boodschappen zou het dan wel handig zijn als ik zo’n ding heb. Morgenmiddag de laatste testsessie bij Al Gharaffa, dus zal wel weer laat worden. Gelukkig is alles hier ’s avonds laat nog open, dus met een beetje mazzel de autoverhuur ook. Moet Darren me maar even brengen.

Waar ik wel van baal met die volle dagen, is dat ik er al twee weken niet meer aan toegekomen ben om gitaar te spelen. Neem het me iedere keer voor, maar met zwemmen, boodschappen doen, eten en dit stukje schrijven is de avond vlot vol. Ga ik het weekend tijd voor maken!

Half 11, ga nog even lezen en dan slapen, ben best moe!

Tot snel!
Olav