Dag 49 - Onverwachte ontwikkelingen

Dag 49 – Zaterdag 6 augustus 2011: Onverwachte ontwikkelingen

Zoals ik gisteren al zei: ik was van plan om de hele dag op pad te gaan vandaag. Eerst vanmorgen mijn dongle ophalen, informeren bij de bank of mijn credit card inderdaad klaar was en dan op pad. Ik was van plan om naar het noorden te rijden om gewoon een in andere omgeving te zijn en te kijken of ik op het uiterste puntje van Qatar kon komen. Zonder 4x4. Bij sommige bezienswaardigheden staat het er zelfs bij bij de informatie: alleen te bereiken met een 4x4. Volgens de kaart zou dat in dit geval geen probleem moeten zijn, er staat gewoon een weg die kant op.

Vanmorgen op tijd op pad dus, drinken mee en ik zie wel hoe laat ik weer thuis kom. Voordat ik ergens ben maak ik maar weer eens kennis met de verkeersmoraal hier: eerst kan ik niet zien wat de auto naast mij gaat doen op het moment dat ik van de rotonde af wil en maak ik het rondje nog maar een keer (bleek gewoon rechtsaf te gaan, maar richtingaanwijzers worden hier alleen maar gebruikt om te controleren of je deuren wel echt op slot zitten). Op de volgende rotonde wil de mafkees die links van me zit rechts de rotonde af terwijl ik rechtdoor wil. Is hier volstrekt normaal, trouwens. Zijn auto is een stuk groter dan de mijne en om te voorkomen dat ik die auto (en mezelf) in drie kreukels terug vindt geef ik toe en ga daar ook maar naar rechts. Met mijn ogen maak ik hem duidelijk hoe ik over hem denk. Bepaalde gebaren maken is hier niet handig, zeker niet tegen een lokale: als hij er een zaak van maakt ben je per definitie kansloos. Het internationaal geaccepteerde gebaar voor afkeuring laat ik maar achterwege. Uiteindelijk kom ik toch bij de starlink uit en de dongle gaat in één keer goed. Zowaar. Door naar de bank. Inderdaad meneer, uw credit card is klaar. Maar niet hier. ZUCHT. Het ging inderdaad ook al te makkelijk. Die schijn je te moeten ophalen in het “card centre” van QNB, ergens in de buurt van de Toyota tower. Geen idee waar dat is, ga het wel opzoeken. Vervolgens nog even naar een paar winkels, moet de komende tijd natuurlijk dingen voor de kinderen gaan kopen, dingen als een autostoel en bedje voor Sara, stoelverhogers voor in de auto voor Tom en Nina, DVD-speler en ik wilde zelf nog een fatsoenlijk CD-speler, doe dat nu vanaf mijn laptop, maar die vind dat niet altijd goed, zeker niet in combinatie met andere programma’s. Beetje tot mijn verrassing waren bijna alle winkels in Villagio open vanmorgen, dus ik ben daar meteen maar achteraan gegaan, de rest van de maand komt er waarschijnlijk weinig van omdat er dan nogal wat metingen gedaan moeten worden in de avonduren. Stoelverhogers, CD- en DVD-speler had ik zo geregeld, en wilde net op weg gaan naar Hyatt Plaza voor bedje en dat soort dingen toen de hele dag veranderde.

Telefoon. Housing. Of ik wel wist dat ik vandaag uit mijn villa moet. Stilte, volkomen verbijsterd. Hoezo vandaag mijn huis uit? Ik weet van niks. Jawel, dat hebben we je verteld, je hebt zelfs gezegd dat je donderdag je sleutels bij ons zou komen brengen. Wat jullie me ook verteld hebben; dat laatste heb ik ZEKER niet met jullie afgesproken. Ik ga dit verder niet over de telefoon bespreken, kom maar naar mijn huis, daar praat ik verder met je. Tijdrekken, zodat ik tijd had om mijn manager te bellen. Ik stoor hem op de golfbaan, hole 15. Hij zucht eens diep en loopt helemaal leeg over Housing. Bel me als je thuis bent en die gozer van housing bij je is, we gaan dit regelen. Ik ben eerder thuis en tegen de tijd dat hij er ook is, is er sprake van niet zo’n heel prettige sfeer. Blijkt dat het contract van Aspetar met deze compound voor dit huis morgen verloopt. Had je me wel eens mogen vertellen. Dat heb ik gedaan. Echt niet, heb je het ook officieel op papier gezet dan? Eh, nee. Dan voel ik ook nergens aan gebonden. Wat er ook gebeurt: ik ga hier vandaag niet weg. Regel eerst maar wat voor me. Nou, je kunt de huur van dit huis overnemen. Pardon? Hoe moet ik dat doen, zonder housing allowance (die krijg je pas na het doorlopen van je proeftijd en dat duurt nog een week of zes)? Ja, je moet hier toch weg. Ok, ik ga nu mijn leidinggevende bellen, zal hem op speaker zetten, dan kun je meeluisteren. Opeens is er van alles mogelijk. Hotel, ander huis, zeg het maar. Waar is die andere compound? Blijkt vlakbij het ziekenhuis te zijn. Maar dat gaat ons vandaag niet meer lukken, het moet nog schoon gemaakt worden. Prima, ik ga hier vandaag toch niet meer weg, dat heb ik je al uitgelegd. Hij zwijgt even. Nou, laat maar zien dan die compound. Wat, nu? Ja, als ik er morgen naar toe moet verhuizen lijkt me dat wel handig, ja. Sputterend gaat hij akkoord. Ik geloof dat ik de slag gewonnen heb. En kan ik daar dan wel tot het einde van mijn proeftijd blijven, of moet ik dan over twee weken nog een keer verhuizen? Nee, dit contract loopt tot 2013, je zou er zelfs na je proeftijd kunnen blijven zitten, krijg je alleen geen housing allowance. Dat wordt dan verrekend. Prima, zien we dan wel weer.

Ondertussen loopt dat kutkind van een zoontje van hem mijn hele huis af te breken: stormt de trap op en komt met van alles weer naar beneden, zit aan mijn gitaar, rukt mijn sleutels uit mijn handen en gaat ermee vandoor, staat te springen op de bank, zet de TV aan en ga zo maar door. Ik moet me erg beheersen. Het mannetje is een jaar of 3. Vader is er bij, lacht wat en doet alsof hij boos is, maar zijn ogen zeggen iets anders. Interesseert hem geen reet.

Het gaat om een woning in muraykh, inderdaad vlakbij de Aspire Zone. Muraykh Garden 2, om precies te zijn. Bespaar je de moeite van googlen, heb het er niet op kunnen vinden. Kleine compound (maar een stuk of 10 huizen), met alleen maar Aspetarpersoneel. Huis is best aardig, maar op dit moment nauwelijks bewoonbaar. De vorige bewoners hebben er blijkbaar vrij lang gezeten, want het lijkt behoorlijk uitgewoond. Spuuglelijk behang, in één hoek is uitgebreid op de muur getekend en het is er ronduit smerig. Ik spreek af dat de boel morgenmiddag om vier uur schoon is en dat ik een lijstje met wensen ten aanzien van opknappen en meubelen kan inleveren. En dat ik alle afspraken hierover op papier krijg. Dat laatste is voor mij het belangrijkste, zeker als ik toch maar tijdelijk zit. Dat lijstje wat ik mag inleveren ga ik de komende dagen heel kritisch opstellen.

Huis is wel aardig. Iets kleiner dan wat ik nu heb, maar wel met een behoorlijke “tuin”. “tuin” omdat ik een tuin met groen associeer en dat is hier vrij lastig. Helemaal betegeld is hier de norm. Vier slaapkamers, één beneden en drie boven, badkamer beneden en volgens mij twee boven. Boven is ook nog een behoorlijke ruimte die in Arabische huizen meestal als tweede woonkamer gebruikt wordt, visite ontvang je alleen op de begane grond, boven is privé. Er is zelfs nog een behoorlijke opslagruimte onder de trap. Keuken is volgens traditie te lelijk om tegenaan te kijken, maar heeft wel alle inbouwapparatuur die je nodig kunt hebben: magnetron, koelkast, wasmachine. Vaatwasser twijfel ik nu opeens over, dacht het wel. Verder vooral veel glas aan de voorkant.

Ben er onder luid protest mee akkoord gegaan en heb hem duidelijk gemaakt dat-ie zijn afspraken nakomt omdat ik anders vervelend ga doen. Geen idee hoe of wat, ben bang dat ik die eikels straks nog wel eens nodig zou kunnen hebben als ik eventueel nog naar een andere woning zou willen verhuizen. Maakt niet uit, als hij het maar gelooft. Ondertussen is dat klerejoch van een zoontje van hem de auto van papa aan het verbouwen, ik hoor de motor starten, zie ruitenwissers aan en uit gaan, ramen open en dicht gaan, knipperende lichten en hoor vervolgens een ijselijke gil: vingertjes tussen het raam. Mooi zo. Kan geen medelijden met dat kreng hebben.

Na terugkomst nog een keer met Dean gebeld en gezegd dat het weliswaar geregeld is, maar dat ik zo langzamerhand helemaal klaar ben met die eikels van Housing. Schijnt iedereen in de eerste paar maanden een paar keer mee te maken. Dan wordt het volgens mij hoog tijd dat daar eens ingegrepen wordt. Maar dat is niet aan mij. Zelfde geldt overigens voor HR. We spreken af dat ik morgen nog even bij hem langs kom en dat ik de komende dagen even met een grote boog om housing heen ga, omdat ik niet weet of ik redelijk blijf.

Ik moet dus vanavond gaan inpakken door dit geintje, eigenlijk zou ik gaan kennismaken bij Qatar SC om daar morgen de eerste metingen te gaan doen. Ook dat loopt dus allemaal iets anders. Heb ze gebeld en het uitgelegd, was geen probleem. Ga zo maar even richting een supermarkt om wat legen dozen te scoren. Heb niet veel dat echt ingepakt hoeft te worden, maar borden, pannen, bestek en glazen zullen toch ergens in moeten.

Zo liep dus alles maar weer eens anders dan gepland. Daar wen je op zich wel aan, maar in dit geval ging het me even boven mijn theewater en heb ik alle hoffelijkheden, beleefdheden en vriendelijkheden gelaten voor wat ze zijn, was woest. En dan ook nog beweren dat we er afspraken over gemaakt hebben, hoe haal je het in je hoofd?!

Zal de komende dagen foto’s maken, dan hebben jullie weer een indruk!

Nog een laatste grappig dingetje: ik kwam er gisteren achter dat ze in dit land wel degelijk kleingeld hebben: muntjes van 25 en 50 Dirham. Ik kreeg gisteren bij de lulu iets met 25 achter de komma terug en ik dacht dat die bedragen allemaal afgerond werden, maar er zat zowaar een muntje bij. Toen ik het in portemonnee stopte bleek er ook nog één van 50 Dirham in te zitten, ben alweer vergeten hoe ik daar eigenlijk aan kom. De meeste bedragen bestaan hier gewoon uit hele bedragen, maar ze doen dus blijkbaar wel aan kleingeld!

Nog iets grappigs wat ik net ontdekte: de Telegraaf heeft tegenwoordig de “heimweeshop” op zijn website, waar je dingen als pindakaas, Wilhelmina Pepermunt, drop en meer “typisch Hollandsche” producten kunt bestellen. Ik heb eens gekeken wat een pot pindakaas opsturen kost. Ga eerst maar even zitten voordat je verder leest. Potje pindakaas kost €2,69. Valt mee, toch? Verzendkosten naar Qatar: €34,95! Mwoh, laat maar. Ben gek op pindakaas, maar er zijn grenzen…

Ga stoppen, ga maar eens inpakken en hopen dat Karin me ze terugbelt. Mobiel is stuk en heb haar dus nog niet te pakken kunnen krijgen, heb de camping gebeld dat ze me terug moet bellen, maar heb haar nog niet gesproken en dus ook nog niet in kunnen lichten.


Tot Snel!
Olav