Dag 63 - Metingen Al Wakrah
Door: verslootinqatar
Blijf op de hoogte en volg Olav
21 Augustus 2011 | Qatar, Doha
Dag 63 – Zaterdag 20 augustus 2011: Metingen Al Wakrah
Goed nieuws gisteren: we weten nu allemaal eindelijk waar het kromme gevoel voor humor (?) van Jochem Myjer vandaan komt. Gevoel voor tumor noemen we dat Jochem! Waarschijnlijk vindt-ie hem zelf wel grappig. Ik zou dat ding lekker laten zitten, voor je het weet zie je kansloosheid van je eigen humor in en zit je zonder werk!
Vanmorgen op tijd op pad, ik wilde immers een rondje makelaars doen voordat ze weer dichtgaan. En da’s vrij vroeg zo tijdens de Ramadan. Half 1 meestal. Probleem: ondanks de openingstijden die op de verschillende websites staan waren er twee van de drie dicht. De derde was er wel, heb ik een gesprek mee gehad, maar ik werd niet echt blij van hem. Leek niet echt geïnteresseerd om me aan een woning te helpen. Heb voor de vorm een afspraak voor morgenochtend gemaakt, maar probeer hem daarna z.s.m. weer te lozen. Ik denk dat ik toch maar via de verschillende websites op een aantal huizen ga reageren en op die manier contact ga leggen.
De rest van de dag lukt het ook allemaal niet erg. Ben de hele dag al niet vooruit te branden en heb geen millimeter zin om vanavond ook nog metingen te moeten gaan doen. Ik heb vanavond en morgen afspraken bij Al Wakrah, club die ten zuiden van Doha ligt. Is dus ook nog een rond eind rijden. Geen idee wat ik er moet verwachten, ben er nog nooit geweest. Daar ligt het ook niet aan, heb gewoon nergens zin in vandaag. Het loopt ook allemaal niet erg soepel vandaag. Begon natuurlijk al met die makelaars die dicht waren. Daarna ben ik even langs de autoverhuurder gegaan om nou eindelijk de borg van de auto goed te regelen. Ken inmiddels de pincode van mijn credit card uit mijn hoofd. Blijkt ook geen al te ingewikkelde te zijn. Daar aangekomen werd hij echter geweigerd door de bank. Reden onbekend. Nou, eigenlijk weet ik de reden wel. Toen ik hem kreeg wilde ik hem telefonisch activeren. Lukte door een storing niet. Kan gebeuren. “Please call our help desk.” Zal ik doen. Probleem is alleen dat de helpdesk van QNB de slechtste van de wereld is. Hun Engels is niet te verstaan, ze begrijpen je niet en geven negen van de tien keer antwoord op vragen die je helemaal niet gesteld hebt. Verder praten ze ook nog heel zacht dus moet je alles tien keer laten herhalen. Vinden ze dan weer niet echt leuk. Ik ook niet. “No Sir, you don’t need to activate your credit card.” Maar dat moet toch altijd? “No Sir, not necessary.” Schiet mij maar lek. Goed, als jij het zegt. Ik had dus al een donkerbruin vermoeden waarom die kaart geweigerd werd. Naar de bank. Mijn eigen bankvriendinnetje was bezig, ik kreeg de mevrouw aan de balie naast haar. Ze knikte nog wel even vriendelijk. Situatie uitgelegd, ze controleert mijn kaart en inderdaad: niet geactiveerd. Kan ik dat dan door jou laten doen? “Of course Sir, I will do that right away.” Het kan heus wel. Ze vroeg nog hoe dat dank an en als ik het voorgaande uitleg valt ze even stil. “But you should always activate your card.” Vervolgens loop ik zo ongeveer leeg over hun zogenaamde help desk. Beide dames (mijn bankvriendinnetje heeft inmiddels haar eigen werk gelaten voor wat het is en zit ademloos mee te luisteren) knikken begrijpen zoals ze dat op de communicatiecursus geleerd hebben en vragen bezorgd of ik ook niet tevreden over hun ben. Maak je geen zorgen, tot nu toe geen klachten. Er wordt met de helpdesk gebeld en geprobeerd de kaart te activeren. Na wat over en weer gepraat (keurig in het Engels zodat ik mee kan luisteren!) geeft ze mij de telefoon. De mevrouw aan de andere kant vraagt mij met mijn eigen nummer terug te bellen, want activeren schijnt alleen te kunnen met het telefoonnummer dat je daar geregistreerd hebt. Je zal net een nieuw abonnement afgesloten hebben…. Goed, ik bel wel terug. Ik krijg dezelfde mevrouw aan de lijn. De mevrouw die dus weet dat ik bij hun filiaal zit en dat er tegenover me een collega van haar zit die alles kan bevestigen. Eigenlijk dus twee, maar dat weet zij niet. Ik krijg een spervuur aan vragen: kaartnummer (logisch), expiry date (ook logisch), geboortedatum (ook logisch), PO BOX (kan ik mee leven). Die laatste weet ik helemaal niet, heb daar destijds het nummer van Aspetar opgegeven. Begint met 29, maar ik weet nooit of er dan drie tweeën of drie negens komen. Ik kijk de bankmevrouw vragend aan en ze mimet dat het drie tweeën zijn. Vervolgens wil ze weten of dat mijn persoonlijke PO Box is of die van mijn werk. Van mijn werk dus. Dan komt er nog een stel vragen waarvan de logica mij trapsgewijs ontgaat en dan komt als klap op de vuurpijl de laatste vraag: “Sir, can you tell me the last purchase you made with your debit card?” Da’s je pinpas. Pardon?? Nee, natuurlijk weet ik dat niet, ik gebruik dat ding hier de hele dag voor van alles. “Sorry Sir, but I really need the name of the shop where you last used it and the amount of the purchase.” Ik ontplof. “Do you really expect me to remember where I last used my debit card and for how much because some helpdesk assistant might ask for it??”, hoor ik mezelf in de telefoon schreeuwen. Tweede keer deze week dat ik tegen een helpdeskkluns zit te schreeuwen aan de telefoon, ik snap niet hoe die mensen je zo het bloed onder je nagels vandaan kunnen treiteren dat je tegen ze begint te schreeuwen. De bankdames aan de andere kant van de desk kijken me verbijsterd aan. Achteraf blijkt dat dit niet komt door mijn tirade maar door de vragen die ik krijg. Eén van de twee krabbelt wat op een blaadje en schuift het onder mijn neus. “Ask her name.” Maar goed, ze wil nog steeds antwoord. “Sir, I really need this, just the shop is enough.” Weet ik ook niet, gok maar dat het de Carrefour is. “That is correct, Sir.” Fijn. “Your card is activated now, is there anything else, Sir?”. “Yes, what is your name?”. Met hoorbare tegenzin krijg ik die uiteindelijk, maar de eerste drie keer gefluisterd en de vierde keer laat ik het haar spellen. “Is there anything else I can do for you. Sir?”. “Yes, find another job.” Toen heb ik opgehangen. Is voor haar misschien ook een optie. Ophangen. Ik ben ziedend en ik geloof dat het aan me te zien is. De dames zitten elkaar verbijsterd aan te kijken en vertellen me dat ze dit nog nooit meegemaakt hebben, zeker niet als ze het vanuit de bank regelen. Goed dat je haar naam hebt, we gaan een klacht tegen haar indienen, dit slaat nergens op. Prima. Heb niet de illusie dat er daardoor ook maar iets gaat veranderen, maar wel goed dat het bankpersoneel nu zelf merkt hoe de helpdesk met de klanten omgaat.
Na thuiskomst lukt het verder ook niet erg, probeer gitaar te spelen, maar wordt constant gestoord door buren met vragen, collega’s die dingen niet kunnen vinden en sms’jes. En als dan de elektricien op de stoep staat stop ik er maar mee. Zie verderop.
Als ik dan ook nog in de Telegraaf lees dat Marco Borsato weer mag praten van de dokter weet ik het zeker: het is gewoon k*tdag. Het kan natuurlijk nog erger: als hij ook weer mag zingen. Hij zei in de Telegraaf dat hij zijn eigen stem niet meer herkende. Weet je eindelijk waar de rest van Nederland al 20 jaar op hoopt, Marco!
Aan de andere kant, als ik dan deze beelde zie, dan is mijn hele dag weer goed. Supportersrellen bij FC Oss – Almere City. En wat voor supporters. Ik las vanmorgen dat de beste man waarschijnlijk een landelijk stadionverbod van vier jaar krijgt. Ik vraag me toch vooral af hoe hij op het veld gekomen is. http://www.youtube.com/watch?v=MCLzzM9oY0o
Gisteren had ik dus geen tijd meer om het bedje op te halen, dus dat zou ik vandaag doen. Ben niet meer achter een lokale chauffeur aangegaan, heb het met de overbuurman geregeld. Die heeft een belachelijk grote 4x4, daar moet dat ding toch wel inpassen. Ik bel met de eigenaar en spreek af dat we er rond half vier zijn. Probleem: om drie uur staat de elektricien opeens op de stoep om de laatste lampen en de ventilatoren te vervangen. En die laat ik liever niet alleen in mijn huis achter. Gebeld dat we wat later zijn. Het wordt alleen niet “wat” later, ruim een uur. God, wat is die vent traag. En wat lult-ie veel. Ga nou gewoon doen wat je moet doen en hou verder je kop dicht. Hele verhalen waar geen touw aan vast te knopen valt. Vertel hem drie keer dat ik een afspraak heb en er dus mensen op me zitten te wachten, maar dat maakt niet veel indruk. Als hij klaar is vraagt hij doodleuk nog om een glaasje water. Dat kan, maar drink het alsjeblieft snel op. Ik sta al met de sleutels in mijn hand om weg te gaan. Vervolgens vindt meneer het water te koud om in één keer achterover te slaan, dus staat hij het te sippen. Ik wordt steeds nerveuzer, zeker als-ie ook nog aan een nieuw verhaal begint. Sorry, ik heb haast, wil je nu alsjeblieft opschieten? Opsodemieteren bedoel ik eigenlijk, maar daar ben ik te netjes voor. Het is mijn eigen schuld, ik heb vanmiddag bij Tony van maintenance geklaagd dat ik nog steeds geen licht boven de trap heb en hij zou de elektricien meteen sturen. Had moeten zeggen dat morgen vroeg genoeg is. Kan hem niet goed hebben vandaag. Heb meteen met Tony overlegd dat één van de keukenkastjes niet sluit en dat de boel toch echt geschilderd moet worden. Morgenmiddag komt de schilder om afspraken te maken en maandagochtend de timmerman. De elektricien komt morgenmiddag nog een keer om een afdekplaatje te plaatsen over wat losse draadjes en als het goed is worden er dan ook nieuwe armaturen voor de halogeenspotjes geplaatst. En dan hoop ik toch echt van hem af te zijn. Gelukkig heeft hij ook meteen alle frutsels van het plafond gehaald die de vorige bewoner had laten zitten. Hoef ik daar niemand apart voor te laten komen.
Diezelfde vorige bewoner stond vanmiddag op de stoep met de mededeling dat hij wat gordijnen was vergeten. Of die er nog waren en of hij die mee mocht nemen. Ja hoor, en ruim dan meteen je troep uit de tuin op svp. Welke troep? Nou, er staat nog een strijkplank, een gammel kastje en een oud whiteboard. Strijkplank blijkt bij het huis te horen. Prima, zal hem weer binnen zetten. Dat kastje en het whiteboard zouden ze weggooien voor me. Hmm, zal ze nog een keer vragen. Even kijken of dat whiteboard nog de moeite waard is, vind ik wel handig voor boodschappenlijstjes enzo. O ja, die tuinset, wat doe je daarmee? Wij willen hem niet van je overnemen. Ik zal morgen met iemand komen om het op te halen. Prima, zal de poort open laten. Hij vertelt me dat hij verbijsterd is dat ze de muren niet geschilderd hebben. Weet je waar ik verbijsterd over ben? Dat jij je kinderen in het hele huis op de muren laat tekenen! Heb ik gedacht, niet gezegd. Wilde alleen maar van hem af zijn. Niet alleen in het huis, de tuinmuur heeft er ook aan moeten geloven. En letterlijk in het hele huis: ik ben nog niet één ruimte tegen gekomen waar niet op de muur getekend is. Op de badkamers na dan, maar tegels tekent ook een beetje lastig.
Vervolgens dus eindelijk dat bedje ophalen. Ruim een uur later dan gepland. En dat gaat zowaar heel soepeltjes, afrekenen, inladen en wegwezen. Allemaal zonder problemen. Het kan dus wel. Ik heb vanmiddag ook nog even contact gehad me de verkoper van traphekjes. Was ik gisteren en eergisteren vergeten en dat betaalt zich meteen uit: verkocht. Helaas, moet ik weer opnieuw gaan zoeken. Van de overburen krijg ik van de week het nummer van het bedrijf die hun hekjes gemaakt heeft. Zijn mooi, maar ook op maat gemaakt en dus niet geschikt voor een tijdelijk huis. Waarschijnlijk wel voor een permanente woning.
Ga voor nu stoppen en eten. Zal vanavond de boel nog even bijwerken na mijn belevenissen bij Al Wakrah.
Vanavond dus Al Wakra. Blijkt zonder “H” aan het einde te zijn. Ligt ten zuiden van Doha en voor zover we daar van in Qatar kunnen spreken met Al Khor de verste club die we op dit moment in het programma hebben. Tegen de tijd dat Al Shamal (die van het stadion in het kasteel, laten we ze het Sparta van Qatar noemen) ook instroomt gaan we tossen wie daar naartoe moet denk ik. Da’s die lange eentonige weg met pas na 77,1 km. de eerste bocht. Heenweg ging prima, laatste stukje ging even mis, dacht dat Emmanuel gezegd had dat ik voor de moskee rechtsaf moest, blijkt erna te zijn. Is overkomelijk, moest nu alleen een extra rondje. Terugweg was een stuk lastiger: hopeloos verdwaald in Doha Zuid Oost. En da’s net zo’n topbuurt als Amsterdam Zuid Oost. Nou is het niet zo’n wespennest, maar duidelijk de minste buurt van Doha. En dan denk je: als ik maar rechtdoor blijf rijden kom ik vanzelf ergens uit waar ik het wel herken. Dan moet je alleen wel heel zeker weten dat je het herkent, nu dacht ik het alleen maar en stond ik opeens voor de ingang van de vertrekhal van het vliegveld. Gelukkig staat het daar dan wel weer fatsoenlijk aangegeven. Uiteindelijk kwam ik op precies hetzelfde punt als waar ik verkeerd gegaan ben weer uit. Heb toen de verleiding maar weerstaan om weer rechts te gaan omdat ik dan de weg dacht te kennen. Deze keer wel gewoon rechtdoor gegaan. Kwam nog met een gigantische omweg uit, maar wist daar vandaan in ieder geval weer de weg. En dat terwijl het er op de kaart zo simpel uitziet. Ben waarschijnlijk al eerder te snel van de weg vanuit Al Wakra te vroeg naar links gegaan waardoor ik dus de meest lugubere uithoeken van Doha gezien heb.
Metingen gingen heel behoorlijk. Ook hier uiteraard weer de inmiddels onmisbare keeper met fors overgewicht. We deden vandaag een conditietest en niet alleen viel hij als eerste af, maar eigenlijk was de band van de hartslagmeter ook gewoon te klein voor hem. Ook op de uiterste stand. 16 jaar. Diezelfde banden heb ik bij thuiskomst meteen maar in de wasmachine gegooid, zodat ik ze morgen weer kan gebruiken zonder dat je flauw valt van de zweetlucht op het moment dat je de tas open doet. Ga ze uitleggen zodat ze kunnen drogen en dan naar bed. Vind het genoeg voor vandaag!
Tot Snel!
Olav
Goed nieuws gisteren: we weten nu allemaal eindelijk waar het kromme gevoel voor humor (?) van Jochem Myjer vandaan komt. Gevoel voor tumor noemen we dat Jochem! Waarschijnlijk vindt-ie hem zelf wel grappig. Ik zou dat ding lekker laten zitten, voor je het weet zie je kansloosheid van je eigen humor in en zit je zonder werk!
Vanmorgen op tijd op pad, ik wilde immers een rondje makelaars doen voordat ze weer dichtgaan. En da’s vrij vroeg zo tijdens de Ramadan. Half 1 meestal. Probleem: ondanks de openingstijden die op de verschillende websites staan waren er twee van de drie dicht. De derde was er wel, heb ik een gesprek mee gehad, maar ik werd niet echt blij van hem. Leek niet echt geïnteresseerd om me aan een woning te helpen. Heb voor de vorm een afspraak voor morgenochtend gemaakt, maar probeer hem daarna z.s.m. weer te lozen. Ik denk dat ik toch maar via de verschillende websites op een aantal huizen ga reageren en op die manier contact ga leggen.
De rest van de dag lukt het ook allemaal niet erg. Ben de hele dag al niet vooruit te branden en heb geen millimeter zin om vanavond ook nog metingen te moeten gaan doen. Ik heb vanavond en morgen afspraken bij Al Wakrah, club die ten zuiden van Doha ligt. Is dus ook nog een rond eind rijden. Geen idee wat ik er moet verwachten, ben er nog nooit geweest. Daar ligt het ook niet aan, heb gewoon nergens zin in vandaag. Het loopt ook allemaal niet erg soepel vandaag. Begon natuurlijk al met die makelaars die dicht waren. Daarna ben ik even langs de autoverhuurder gegaan om nou eindelijk de borg van de auto goed te regelen. Ken inmiddels de pincode van mijn credit card uit mijn hoofd. Blijkt ook geen al te ingewikkelde te zijn. Daar aangekomen werd hij echter geweigerd door de bank. Reden onbekend. Nou, eigenlijk weet ik de reden wel. Toen ik hem kreeg wilde ik hem telefonisch activeren. Lukte door een storing niet. Kan gebeuren. “Please call our help desk.” Zal ik doen. Probleem is alleen dat de helpdesk van QNB de slechtste van de wereld is. Hun Engels is niet te verstaan, ze begrijpen je niet en geven negen van de tien keer antwoord op vragen die je helemaal niet gesteld hebt. Verder praten ze ook nog heel zacht dus moet je alles tien keer laten herhalen. Vinden ze dan weer niet echt leuk. Ik ook niet. “No Sir, you don’t need to activate your credit card.” Maar dat moet toch altijd? “No Sir, not necessary.” Schiet mij maar lek. Goed, als jij het zegt. Ik had dus al een donkerbruin vermoeden waarom die kaart geweigerd werd. Naar de bank. Mijn eigen bankvriendinnetje was bezig, ik kreeg de mevrouw aan de balie naast haar. Ze knikte nog wel even vriendelijk. Situatie uitgelegd, ze controleert mijn kaart en inderdaad: niet geactiveerd. Kan ik dat dan door jou laten doen? “Of course Sir, I will do that right away.” Het kan heus wel. Ze vroeg nog hoe dat dank an en als ik het voorgaande uitleg valt ze even stil. “But you should always activate your card.” Vervolgens loop ik zo ongeveer leeg over hun zogenaamde help desk. Beide dames (mijn bankvriendinnetje heeft inmiddels haar eigen werk gelaten voor wat het is en zit ademloos mee te luisteren) knikken begrijpen zoals ze dat op de communicatiecursus geleerd hebben en vragen bezorgd of ik ook niet tevreden over hun ben. Maak je geen zorgen, tot nu toe geen klachten. Er wordt met de helpdesk gebeld en geprobeerd de kaart te activeren. Na wat over en weer gepraat (keurig in het Engels zodat ik mee kan luisteren!) geeft ze mij de telefoon. De mevrouw aan de andere kant vraagt mij met mijn eigen nummer terug te bellen, want activeren schijnt alleen te kunnen met het telefoonnummer dat je daar geregistreerd hebt. Je zal net een nieuw abonnement afgesloten hebben…. Goed, ik bel wel terug. Ik krijg dezelfde mevrouw aan de lijn. De mevrouw die dus weet dat ik bij hun filiaal zit en dat er tegenover me een collega van haar zit die alles kan bevestigen. Eigenlijk dus twee, maar dat weet zij niet. Ik krijg een spervuur aan vragen: kaartnummer (logisch), expiry date (ook logisch), geboortedatum (ook logisch), PO BOX (kan ik mee leven). Die laatste weet ik helemaal niet, heb daar destijds het nummer van Aspetar opgegeven. Begint met 29, maar ik weet nooit of er dan drie tweeën of drie negens komen. Ik kijk de bankmevrouw vragend aan en ze mimet dat het drie tweeën zijn. Vervolgens wil ze weten of dat mijn persoonlijke PO Box is of die van mijn werk. Van mijn werk dus. Dan komt er nog een stel vragen waarvan de logica mij trapsgewijs ontgaat en dan komt als klap op de vuurpijl de laatste vraag: “Sir, can you tell me the last purchase you made with your debit card?” Da’s je pinpas. Pardon?? Nee, natuurlijk weet ik dat niet, ik gebruik dat ding hier de hele dag voor van alles. “Sorry Sir, but I really need the name of the shop where you last used it and the amount of the purchase.” Ik ontplof. “Do you really expect me to remember where I last used my debit card and for how much because some helpdesk assistant might ask for it??”, hoor ik mezelf in de telefoon schreeuwen. Tweede keer deze week dat ik tegen een helpdeskkluns zit te schreeuwen aan de telefoon, ik snap niet hoe die mensen je zo het bloed onder je nagels vandaan kunnen treiteren dat je tegen ze begint te schreeuwen. De bankdames aan de andere kant van de desk kijken me verbijsterd aan. Achteraf blijkt dat dit niet komt door mijn tirade maar door de vragen die ik krijg. Eén van de twee krabbelt wat op een blaadje en schuift het onder mijn neus. “Ask her name.” Maar goed, ze wil nog steeds antwoord. “Sir, I really need this, just the shop is enough.” Weet ik ook niet, gok maar dat het de Carrefour is. “That is correct, Sir.” Fijn. “Your card is activated now, is there anything else, Sir?”. “Yes, what is your name?”. Met hoorbare tegenzin krijg ik die uiteindelijk, maar de eerste drie keer gefluisterd en de vierde keer laat ik het haar spellen. “Is there anything else I can do for you. Sir?”. “Yes, find another job.” Toen heb ik opgehangen. Is voor haar misschien ook een optie. Ophangen. Ik ben ziedend en ik geloof dat het aan me te zien is. De dames zitten elkaar verbijsterd aan te kijken en vertellen me dat ze dit nog nooit meegemaakt hebben, zeker niet als ze het vanuit de bank regelen. Goed dat je haar naam hebt, we gaan een klacht tegen haar indienen, dit slaat nergens op. Prima. Heb niet de illusie dat er daardoor ook maar iets gaat veranderen, maar wel goed dat het bankpersoneel nu zelf merkt hoe de helpdesk met de klanten omgaat.
Na thuiskomst lukt het verder ook niet erg, probeer gitaar te spelen, maar wordt constant gestoord door buren met vragen, collega’s die dingen niet kunnen vinden en sms’jes. En als dan de elektricien op de stoep staat stop ik er maar mee. Zie verderop.
Als ik dan ook nog in de Telegraaf lees dat Marco Borsato weer mag praten van de dokter weet ik het zeker: het is gewoon k*tdag. Het kan natuurlijk nog erger: als hij ook weer mag zingen. Hij zei in de Telegraaf dat hij zijn eigen stem niet meer herkende. Weet je eindelijk waar de rest van Nederland al 20 jaar op hoopt, Marco!
Aan de andere kant, als ik dan deze beelde zie, dan is mijn hele dag weer goed. Supportersrellen bij FC Oss – Almere City. En wat voor supporters. Ik las vanmorgen dat de beste man waarschijnlijk een landelijk stadionverbod van vier jaar krijgt. Ik vraag me toch vooral af hoe hij op het veld gekomen is. http://www.youtube.com/watch?v=MCLzzM9oY0o
Gisteren had ik dus geen tijd meer om het bedje op te halen, dus dat zou ik vandaag doen. Ben niet meer achter een lokale chauffeur aangegaan, heb het met de overbuurman geregeld. Die heeft een belachelijk grote 4x4, daar moet dat ding toch wel inpassen. Ik bel met de eigenaar en spreek af dat we er rond half vier zijn. Probleem: om drie uur staat de elektricien opeens op de stoep om de laatste lampen en de ventilatoren te vervangen. En die laat ik liever niet alleen in mijn huis achter. Gebeld dat we wat later zijn. Het wordt alleen niet “wat” later, ruim een uur. God, wat is die vent traag. En wat lult-ie veel. Ga nou gewoon doen wat je moet doen en hou verder je kop dicht. Hele verhalen waar geen touw aan vast te knopen valt. Vertel hem drie keer dat ik een afspraak heb en er dus mensen op me zitten te wachten, maar dat maakt niet veel indruk. Als hij klaar is vraagt hij doodleuk nog om een glaasje water. Dat kan, maar drink het alsjeblieft snel op. Ik sta al met de sleutels in mijn hand om weg te gaan. Vervolgens vindt meneer het water te koud om in één keer achterover te slaan, dus staat hij het te sippen. Ik wordt steeds nerveuzer, zeker als-ie ook nog aan een nieuw verhaal begint. Sorry, ik heb haast, wil je nu alsjeblieft opschieten? Opsodemieteren bedoel ik eigenlijk, maar daar ben ik te netjes voor. Het is mijn eigen schuld, ik heb vanmiddag bij Tony van maintenance geklaagd dat ik nog steeds geen licht boven de trap heb en hij zou de elektricien meteen sturen. Had moeten zeggen dat morgen vroeg genoeg is. Kan hem niet goed hebben vandaag. Heb meteen met Tony overlegd dat één van de keukenkastjes niet sluit en dat de boel toch echt geschilderd moet worden. Morgenmiddag komt de schilder om afspraken te maken en maandagochtend de timmerman. De elektricien komt morgenmiddag nog een keer om een afdekplaatje te plaatsen over wat losse draadjes en als het goed is worden er dan ook nieuwe armaturen voor de halogeenspotjes geplaatst. En dan hoop ik toch echt van hem af te zijn. Gelukkig heeft hij ook meteen alle frutsels van het plafond gehaald die de vorige bewoner had laten zitten. Hoef ik daar niemand apart voor te laten komen.
Diezelfde vorige bewoner stond vanmiddag op de stoep met de mededeling dat hij wat gordijnen was vergeten. Of die er nog waren en of hij die mee mocht nemen. Ja hoor, en ruim dan meteen je troep uit de tuin op svp. Welke troep? Nou, er staat nog een strijkplank, een gammel kastje en een oud whiteboard. Strijkplank blijkt bij het huis te horen. Prima, zal hem weer binnen zetten. Dat kastje en het whiteboard zouden ze weggooien voor me. Hmm, zal ze nog een keer vragen. Even kijken of dat whiteboard nog de moeite waard is, vind ik wel handig voor boodschappenlijstjes enzo. O ja, die tuinset, wat doe je daarmee? Wij willen hem niet van je overnemen. Ik zal morgen met iemand komen om het op te halen. Prima, zal de poort open laten. Hij vertelt me dat hij verbijsterd is dat ze de muren niet geschilderd hebben. Weet je waar ik verbijsterd over ben? Dat jij je kinderen in het hele huis op de muren laat tekenen! Heb ik gedacht, niet gezegd. Wilde alleen maar van hem af zijn. Niet alleen in het huis, de tuinmuur heeft er ook aan moeten geloven. En letterlijk in het hele huis: ik ben nog niet één ruimte tegen gekomen waar niet op de muur getekend is. Op de badkamers na dan, maar tegels tekent ook een beetje lastig.
Vervolgens dus eindelijk dat bedje ophalen. Ruim een uur later dan gepland. En dat gaat zowaar heel soepeltjes, afrekenen, inladen en wegwezen. Allemaal zonder problemen. Het kan dus wel. Ik heb vanmiddag ook nog even contact gehad me de verkoper van traphekjes. Was ik gisteren en eergisteren vergeten en dat betaalt zich meteen uit: verkocht. Helaas, moet ik weer opnieuw gaan zoeken. Van de overburen krijg ik van de week het nummer van het bedrijf die hun hekjes gemaakt heeft. Zijn mooi, maar ook op maat gemaakt en dus niet geschikt voor een tijdelijk huis. Waarschijnlijk wel voor een permanente woning.
Ga voor nu stoppen en eten. Zal vanavond de boel nog even bijwerken na mijn belevenissen bij Al Wakrah.
Vanavond dus Al Wakra. Blijkt zonder “H” aan het einde te zijn. Ligt ten zuiden van Doha en voor zover we daar van in Qatar kunnen spreken met Al Khor de verste club die we op dit moment in het programma hebben. Tegen de tijd dat Al Shamal (die van het stadion in het kasteel, laten we ze het Sparta van Qatar noemen) ook instroomt gaan we tossen wie daar naartoe moet denk ik. Da’s die lange eentonige weg met pas na 77,1 km. de eerste bocht. Heenweg ging prima, laatste stukje ging even mis, dacht dat Emmanuel gezegd had dat ik voor de moskee rechtsaf moest, blijkt erna te zijn. Is overkomelijk, moest nu alleen een extra rondje. Terugweg was een stuk lastiger: hopeloos verdwaald in Doha Zuid Oost. En da’s net zo’n topbuurt als Amsterdam Zuid Oost. Nou is het niet zo’n wespennest, maar duidelijk de minste buurt van Doha. En dan denk je: als ik maar rechtdoor blijf rijden kom ik vanzelf ergens uit waar ik het wel herken. Dan moet je alleen wel heel zeker weten dat je het herkent, nu dacht ik het alleen maar en stond ik opeens voor de ingang van de vertrekhal van het vliegveld. Gelukkig staat het daar dan wel weer fatsoenlijk aangegeven. Uiteindelijk kwam ik op precies hetzelfde punt als waar ik verkeerd gegaan ben weer uit. Heb toen de verleiding maar weerstaan om weer rechts te gaan omdat ik dan de weg dacht te kennen. Deze keer wel gewoon rechtdoor gegaan. Kwam nog met een gigantische omweg uit, maar wist daar vandaan in ieder geval weer de weg. En dat terwijl het er op de kaart zo simpel uitziet. Ben waarschijnlijk al eerder te snel van de weg vanuit Al Wakra te vroeg naar links gegaan waardoor ik dus de meest lugubere uithoeken van Doha gezien heb.
Metingen gingen heel behoorlijk. Ook hier uiteraard weer de inmiddels onmisbare keeper met fors overgewicht. We deden vandaag een conditietest en niet alleen viel hij als eerste af, maar eigenlijk was de band van de hartslagmeter ook gewoon te klein voor hem. Ook op de uiterste stand. 16 jaar. Diezelfde banden heb ik bij thuiskomst meteen maar in de wasmachine gegooid, zodat ik ze morgen weer kan gebruiken zonder dat je flauw valt van de zweetlucht op het moment dat je de tas open doet. Ga ze uitleggen zodat ze kunnen drogen en dan naar bed. Vind het genoeg voor vandaag!
Tot Snel!
Olav
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
