Dag 81 - Salarisverhoging

Dag 81 – Woensdag 7 september 2011: Salarisverhoging.

Nee, niet voor mij. Helaas. Maar de ambtenaren zijn hier erg blij vandaag. 60% erbij maar liefst. En dat zonder CAO-onderhandelingen of vakbonden die over een pensioengat praten. Er wordt gewoon besloten dat het nodig is. Waarom? Geen idee. Is ook niet belangrijk. Het is gewoon zo. En dan hebben die ambtenaren nog pech, want de militairen krijgen er 120% bij. De officieren dan, het gewone kanonnenvlees krijgt er “maar” 50% bij. Ik denk dat er hier voorlopig geen staatsgreep gaat komen. Zo hou je de bevolking wel tevreden. Het geldt trouwens alleen voor de Qatari ambtenaren, verschil moet er zijn. Het mooie hier is dat er dan ook meteen in de kranten een complete berekening staat van hoeveel dat in totaal gaat kosten. Ben het exacte bedrag even kwijt, maar het loopt in de miljarden.

Zullen we het dan meteen maar even over het mooiste nieuws hebben dat vandaag uit Nederland kwam doorsijpelen: varkens worden geil van Jan Smit. Er is een boer ergens in Brabant en die is er achter gekomen dat het allemaal een stuk makkelijker gaat als hij tijdens de inseminatie van zijn zeugen Jan Smit op vol volume aanzet. De dames worden er helemaal nat van. En eigenlijk wisten we dat natuurlijk al jaren. Ik bedoel, als ik wel eens beelden van de reactie van vrouwen zie bij “feest op het plein” of hoe de sneue trostroep ook mag heten, dan verbaast het me niets dat het bij varkens ook werkt. Wat het over de betreffende vrouwen zegt laat ik in het midden, ik wil niet al teveel lezers kwijtraken. Vooral lezeressen waarschijnlijk.

Vanmorgen heeft Karin de eerste vergadering met haar nieuwe collega’s gehad. De coördinatrice hadden we natuurlijk zondag al gezien. Ik geloof dat het wel goed verlopen is, veel voorstellen en vragen natuurlijk en dan is het vrij lastig dat ze nog geen enkel overzicht heeft over waar we zitten in Doha en hoe zich dat verhoudt tot andere plaatsen en lokaties in de stad. Komt allemaal wel, wist ik ook allemaal niet na een week. Ik heb niet voor niets na een dag of 5 grote kaarten van Doha en Qatar opgehangen om in ieder geval een beetje overzicht te krijgen. Post-itjes erop bij mijn huis, werk, school van de kinderen, stadions waar ik naar toe moet, postkantoor en ga maar door. En daar dan iedere dag een minuut of 10 naar staren en je leert de weg zo. Daarnaast de eerste dag dat ik een auto had gewoon gaan verdwalen en jezelf maar weer zien te redden. En nogmaals: qua wegen is Doha vrij simpel. Zeker de buitenwijken, in het centrum weet ik het ook allemaal nog niet zo goed.

Ik heb haar naar de vergadering gebracht en weer opgehaald en ben dus vanmorgen met de kinderen alleen geweest. Nadat we mama gedropt hadden hebben we even snel boodschappen gedaan en daarna wilde ik eigenlijk gaan zwemmen, maar nadat we wat gedronken hadden en een spelletje gespeeld hadden was daar al geen tijd meer voor. Nog maar een potje Uno dan en daarna weer op pad om Karin op te halen. Ondertussen was Sara al drie keer met een luier naar me toe gekomen, wil je me iets duidelijk maken ofzo? Ja dus. Dikke, vette poepluier. Misschien had ik de eerste keer naar haar moeten luisteren. Anderhalf, die heks…

Dat ik Karin moest halen en brengen betekent dus ook dat ik de ochtend vrij genomen heb. Zoals al eerder gezegd: uren genoeg. Ben om half één eerst maar eens bij de lunch aangeschoven en heb daarna de metingen van gisteren verwerkt. Is altijd een geklooi om al die hartslagmeters uitgelezen te krijgen, er is er altijd wel één die het niet doet. Vandaag waren het er twee, maar één daarvan bleek ook helemaal niet gebruikt te zijn. Verder zijn er altijd wel spelers die niet naar je luisteren en die band onmiddellijk afdoen als ze klaar zijn met de test, en dat verziekt je resultaten ook aanzienlijk. Wat wel weer grappig was, was dat ik er één speler blind uithaalde op basis van zijn hartslagprofiel. Er liep er één bij die ik in eerste instantie constant steeds terug moest sturen om hij continu voor de rest van de groep uitliep en toen meneer dat niet meer leuk vond ging hij de boel zo lopen verzieken dat ik hem er als eerste uitgooide. Niet boos, hele tevreden grijns op zijn gezicht. Totdat hij vanavond bij de trainer moest komen, want een kleuter van vier kon aan zijn resultaten aflezen dat hij gewoon niets gedaan had. Probleem is: motiveer ze maar eens. Voor het geld hoeven ze het niet te doen en een glansrijke internationale carrière zal er ook niet in zitten. Sterker nog: Al Rayyan schijnt zijn jeugdspelers te betalen, want anders komen ze niet eens. De club ligt een paar kilometer buiten Doha en dat vinden ze meestal al te lastig om naartoe te gaan. Niet dat het betalen een garantie op succes is, je moet iedere training nog maar afwachten hoeveel er op komen dagen. Niet zoveel, meestal. Op deze manier zeker niet. En aan de afstand hoeft het niet te liggen, ik rij er binnen 10 minuten naartoe.

Bij het inparkeren bij aankomst kwam er opeens een grote landcruiser toeterend achter me langs stuiven. Chauffeur: een mannetje van een jaar of 16. Misschien net 17 geworden, maar geen dag ouder. Terwijl je ook hier pas vanaf 18 mag rijden. Maar daar houd dus niet iedereen zich aan. Geen rijbewijs, geen ervaring, niks. Maar wel de landcruiser van papa mee. Christophe vertelde me dat ze op die manier vorig jaar alleen al twee jeugdspelers kwijt geraakt waren. Verongelukt, 16 jaar en dan de weg op, is een lastig moment om erachter te komen dat je toch wat meer ervaring nodig hebt. Voor deze jongens was dat dus te laat.

Het was de bedoeling om zowel bij de A- als de B-junioren snelheidstesten af te nemen, maar de A-junioren hadden een nogal zware week achter de rug, dus die hebben we maar met rust gelaten. Wat we in Nederland A-junioren noemen heet hier de Shabab. De B-junioren zijn NAsheen. Ik was alleen nogal in de war toen de trainers de B-junioren (Nasheen dus) steevast met Shabab aanspraken. Ik ben hier nogal nieuw, dus ik zal ze niet openbaar corrigeren, maar helemaal begrepen deed ik het niet. Na afloop toch maar even bij Christophe geïnformeerd. Het blijkt dus zo te zijn dat Shabab “jonge mannen” betekent en dat eigenlijk een term is waarmee iedere jongen van boven de 12 mee aangesproken wordt. Weer een Arabisch woord geleerd!

Uiteindelijk was ik dus ook nog vroeg thuis, aangezien we maar één groep getest hebben. Snelheidstesten gaan ook lekker vlot achter elkaar door, alleen het opzetten en opruimen kost een hoop tijd. Wat wel weer grappig was: Christophe kwam op het laatste moment even melden dat zijn apparaat niet helemaal lekker werkt. Het is een nogal knullig systeem (voor de goede lezers: drie keer raden wie het besteld heeft!), wat je niet op je laptop aansluit, maar wat voor iedere speler een bonnetje uitspuugt. Ik zit dus morgen met een kassabon van bijna twee meter die ik handmatig moet gaan zitten invoeren. Joepie. Hij beweerde dus dat we handmatig moesten meeschrijven, omdat het bonnetje niet doorliep. Vijf minuten voor het begin van de test. Merci bien, Christophe. Nou ben ik volgens een aantal van jullie nogal eigenwijs, dus ik wil dat dan toch proberen. En wat blijkt: als je even aan het papiertje trekt doet-ie het prima. Zat waarschijnlijk gewoon ergens klem en één keer trekken was genoeg. Hij keek me volkomen verbijsterd aan toen hij zag hoe ik het oploste. Had-ie nog nooit aan gedacht. De rien!

Vroeg thuis dus, maar helaas net te laat om nog even met de kinderen te kunnen gaan zwemmen. Hadden de pyjama’s al aan. Haal ik morgen en in het weekend wel in.

Meer valt er eigenlijk niet te melden vandaag, dus ik hou het kort.

Tot Snel!
Olav