Dag 83 - Tweede poging

Dag 83 – Vrijdag 9 september 2011: Tweede poging

Het is er vanmorgen niet van gekomen om over gisteren te schrijven, dus worden dit twee dagen in één stuk.

Zoals ik eergisteren al zei: de ambtenaren en militairen zijn helemaal gelukkig met de machthebbers hier door de forse loonsverhoging die zij gekregen hebben. In de Gulf Times werd dit verwoord door te vermelden dat dit te danken was aan “de immense gulheid van Zijne Hoogheid de Emir en Zijne Hoogheid de troonsopvolger.” Die worden hier trouwens altijd in één adem genoemd. Het “Zijne Hoogheid” wordt hier afgekort als HH, anders blijven die journalisten typen. Je komt het per dag namelijk minstens een keer of 10 tegen in de kranten. Hoor ik daar iemand iets zeggen over persvrijheid?

Maar naast blijdschap zijn de eerste protesten natuurlijk ook al te horen. Wat dat betreft verschillen we hier niet veel van Nederland. Als eerste natuurlijk de niet-ambtenaren en niet-militairen die naast de pot piesen. Zijn er niet al te gelukkig mee, en de lokale werkgevers nog minder, want iedereen wil sinds eergisteren militair worden. Dik salaris, werkdagen van negen tot één en dan ook nog eens de halve dag niets doen, want zo druk heeft het leger het hier niet. Op de luchtmacht na dan, want die doen nog steeds mee in Lybië. De reden dat Qatar zo actief is in Lybië schijnt overigens niets te maken te hebben met vriendschappelijke gevoelens voor de bevolking of de rebellen, het gaat gewoon om de keiharde pegels. Qatar schijnt Lybië 10 miljard gegeven te hebben om het toerisme te promoten, maar daar schijnt de kolonel toch wat andere dingen mee gedaan te hebben. Waarschijnlijk allereerst zijn eigen reserves wat aangevuld en toen nog wat speeltjes voor het leger gekocht ofzo. Aan de andere kant: hoe naïef kun je zijn om te denken dat je in dat land het toerisme van de grond krijgt? Blijkbaar net zo naïef als een Nederlands model dat 10 dagen voor de beslissende slag om Tripoli daar nog even naar toe vliegt om gezellig een beetje te feesten (Dansen op de vulkaan?) en het dan vreemd vindt dat ze halsoverkop het land uit moet vluchten. Met een boot nog wel! Wees blij dat je niet de boot naar Lampedusa genomen hebt, dacht ik nog. Niks nobele bedoelingen dus, gewoon ouderwets om de pecunia!

Wie er verder klagen zijn alle andere Qatari, en dan niet omdat ze geen salarisverhoging hebben gekregen, maar omdat ze bang zijn dat de winkels door de salarisstijging zo vrij zijn om de prijzen meteen maar even op te voeren. Als ik het goed begrepen heb heeft de regering dat inmiddels verboden. De buitenlanders klagen eigenlijk helemaal niet, die halen alleen maar een beetje meewarig hun schouders op. Ach ja, Qatar….

Nog een opvallend artikel in dezelfde krant: de banken hebben een miljarden (7.5 miljard QR, zijnde een dikke 1 miljard euro) deal gesloten om twee nieuwe malls te bouwen. Alsof we er daar nog niet genoeg van hebben. Ik heb het even nagezocht, maar als je in Google Maps “Malls Doha” als zoekterm opgeeft, krijg je 79 hits. Nou zullen dat niet allemaal zelfstandige malls zijn en er zullen wel wat dubbele verwijzingen tussen zitten, maar de helft toch waarschijnlijk wel. Zeg maar een stuk of 40 dus. Daarvan ken ik er inmiddels zeven: Villaggio, City Center, Landmark, Hyatt Plaza, The Mall, Royal Plaza en The Centre. Veel van hetzelfde en echt leuk zijn ze niet, maar men heeft dus besloten om er nog maar even twee bij te bouwen. Bedenk daarbij ook dat er nog zeker drie in aanbouw zijn op dit moment en van één de bouw is stilgelegd door de rechter omdat de omwonenden geklaagd hebben dat die in een residential area gebouwd werd. Volgens de rechter hadden ze gelijk en aangezien slopen als te duur (!) wordt gezien steken daar dus alleen maar betonnen palen uit de grond. Je zult er maar naast wonen. Toevallig ben ik daar laatst door een makelaar naar toe gesleept om een huis te bekijken en die stelde me gerust dat ze er echt niet verder aan gingen bouwen. “Maar wat doen ze er dan mee?” “Ja, dat weet eigenlijk niemand.” “Dus met een beetje pech zit je hier jaren tegen dat beton aan te kijken?” “Eh, ja.” Nog een reden om er niet te gaan wonen. Nog afgezien van het feit dat het gewoon te duur was.

Wat ik in de vorige post was vergeten te melden was de temperatuur van woensdagavond. Bij de veldtesten registreren we altijd een hele berg weersgegevens (temperatuur, luchtvochtigheid, windsnelheid etc.) en woensdagmiddag om 17:00 uur bleek het 41.4°C te zijn. Om vijf uur ’s middags dus. Dat klinkt als erg warm (en dat is het misschien ook wel), maar zo voelde het zeker niet. Voelde meer als een hele aangename 23° ergens in april in Nederland. Volgens de thermometer was de gevoelstemperatuur nog steeds boven de 30° trouwens. Zo’n temperatuur waardoor je je onmiddellijk gedwongen voelt om na je werk op het eerste de beste terrasje neer te ploffen en daar niet meer weg te gaan. In zoverre: voordat je kinderen krijgt.

Dat de temperatuur hier zo aangenaam is, komt vooral door de wind. Er staat hier op dit moment een vrij straffe zeewind die de boel aangenaam fris houdt. Zitten trouwens ook wel wat nadelen aan in een land dat grotendeels uit stof en zand bestaat. Vul zelf maar in. Wat ook een nadeel was: we zijn vanmiddag het zwembad uitgevlucht omdat het zo koud (!) was. Water was al aan de frisse kant, maar vooral die harde wind die eroverheen blies maakte het onaangenaam. Onder luid protest van Tom zijn we er na een half uur ook weer uit gegaan. Hij had het helemaal niet koud, zei hij met blauwe lippen.

Gisteren ben ik verder ook nog naar een trainingsbijeenkomst geweest voor ons ERP-systeem. Geen idee waar de afkorting voor staat en dat komt niet omdat ik niet opgelet heb, maar omdat het gewoon niet verteld is. Is het nieuwe online systeem waarmee alle HR-formulieren vervangen zouden moeten worden. Zodat ze bij HR nog minder fysiek contact hoeven te hebben met ons normale stervelingen, zeg maar. Zolang je niet naar zo’n trainingssessie bent geweest krijg je je inloggegevens niet, dus het was wel van belang dat je handtekening op die lijst kwam te staan. De hele training staat ook online, dus eigenlijk was het helemaal niet nodig, maar op deze manier hebben ze het wel verplicht gekregen. Het enige waar de training uit bestond was het laten zien van een aantal van de filmpjes die ook online te bekijken zijn. Nuttig. OK, wel een beetje: nu kun je ook vragen stellen. Zoals bij mij de vraag kwam opborrelen waarom je eigenlijk de verloopdatum van allerlei vergunningen en licenties (rijbewijs, medical licence, residents permit etc.) handmatig bij de vernieuwingsaanvraag moet invullen. Die gegevens zijn bekend bij HR, kunnen er dus gewoon ingezet worden en dan kan dat systeem je ook een dikke maand van tevoren waarschuwen dat het bijna zo ver is en dat je ff actie moet ondernemen. Hadden ze nog niet aan gedacht, goede vraag meneer, gaan we mee aan de slag. Dat nog niet alles optimaal werkt bleek de hele week al: ik had mijn wachtwoord veranderd (moet bij de eerste keer inloggen), maar was het inmiddels ook alweer vergeten. Je kunt dan in het systeem een nieuwe aanvragen en die zou je binnen 10 minuten moeten hebben. Ik moet hem nog krijgen. Ook na zes keer aanvragen. Als je hem niet binnen 10 minuten hebt moet je contact opnemen met de system administrator. Alleen zeggen ze er nergens bij wie dat is en hoe je in contact kunt komen. Ik ben uiteindelijk maar naar IT gelopen en heb mijn wachtwoord laten resetten. Ging een stuk sneller. Want nogmaals: ook na zes keer aanvragen heb ik nog niets gehoord.

De rest van de dag is gisteren opgegaan aan het verwerken van de snelheidsmetingen bij Al Rayyan van woensdagavond en het afronden van het jaarverslag van het Football Excellence Project. Jaarverslag over vorig seizoen dus. Toen werkte ik hier alleen nog niet. Ik had dat dan ook lekker bij Darren laten liggen en die zit er al mee te worstelen sinds ik hier werk. Geef hem af en toe feedback, maar heb het hem verder lekker uit laten zoeken. Is niet helemaal eerlijk, want het grootste deel van het seizoen was hij hier ook nog niet, maar toch meer dan ik. Donderdag begon Dean opeens te pushen dat het af moest, want hij moest het ook weer naar zijn baas door kunnen schuiven. We hebben dus maar gas gegeven om het af te krijgen. Is natuurlijk ook gewoon gelukt. Wat wel vervelend was, was dat Dean alle communicatie via mij liet lopen, terwijl Darren dus het gros van het werk gedaan heeft. Is op zich wel een prettig idee dat er blijkbaar veel vertrouwen naar mij toe is, maar helemaal eerlijk voelde het niet. Meer dan wat typefouten aanpassen heb ik niet gedaan. Dat was trouwens ook genoeg werk. Heb mijn naam er ook niet onder gezet. O ja, en de lay-out aanpassen. Dean beweerde dat hij dat al door zijn office manager had laten doen, maar toen ik onze laatste versie (die qua lay-out inderdaad nogal rammelde) naast die van haar legde zag ik precies nul verschillen. Ben het toen zelf maar gaan doen, ging sneller dan het weer heen en weer sturen.

Bij het verwerken van de snelheidsmetingen werd ik steeds gestoord door Christophe, de conditietrainer van Al Rayyan. De betreffende club dus. Hij bleef maar sms’en over de metingen van de afgelopen week en hoe goed hij het wel niet vond gaan, en dat ik de resultaten zo snel naar hem gemaild had en hoe blij hij daar wel niet mee was. Voor mijn gevoel heb ik niet veel meer gedaan dan ik de afgelopen jaren gedaan heb: serieus en goed testen, resultaten verwerken en binnen 24 uur aan de betreffende coaches presenteren. Vond het allemaal niet zo spectaculair. Hij blijkbaar wel. Wat daarin wel opvalt: het eerste sms’je dat ik een tijd geleden van hem kreeg was verbaal nogal agressief en kwam er op neer dat ik me niet met zijn werk moest bemoeien. Heb ik hem destijds op aangesproken, vooral omdat ik niet zo gediend was van de toon die hij aansloeg. Christophe komt ergens uit een Zuid-Franse banlieue en reageert nogal primair op alles wat er om hem heen gebeurt. Hij liep laatst ook al één van onze beveilingsjongens uit te dagen toe die zei dat hij er niet langs mocht. “Bel de politie dan, ik heb al eerder gezeten, doet me niets!” We kregen hem vrij makkelijk rustig, maar dat is een beetje de toon van de conversaties, zeker als het niet gaat zoals hij van te voren bedacht had. Wat dat betreft was de positieve toon deze keer een verademing.

’s Avonds na het werken hebben we gegeten bij Robbart en Mirjam, Robbart is één van de sportartsen in het ziekenhuis en met mij en Roald op dit moment de Nederlandse kolonie. Vanaf vandaag versterkt door Hans Tol, ook een sportarts. Robbart is de voormalige clubarts van Feyenoord en dat maakt ieder contact bij voorbaat natuurlijk leuk. Eén Feyenoorder in het gezelschap en je weet meteen weer waar je het voor doet! Was erg gezellig, Mirjam had Karin en de kinderen al eerder opgehaald, zodat ze daar in het zwembad lekker konden zwemmen. Daar kun je het namelijk over een zwembad hebben, in tegenstelling tot die veredelde badkuip op onze compound. Groot en luxe, compleet met waterval, kinderbadjes en bubbelbad. Eten was erg lekker en ik geloof dat de kinderen het ook een succes vonden. Hun kinderen zijn in de puberleeftijd, maar vooral hun dochter was erg leuk tegen die van ons. Volgende keer bij ons!

Vandaag zijn we met zijn allen naar city center geweest, de grootste mall hier. In eerste instantie gewoon om boodschappen te doen, maar ook gewoon om er even uit te zijn. Sfeer wordt er in huis niet beter op met de kinderen die min of meer tot elkaar veroordeeld zijn en dat niet altijd goed trekken. Nou was het natuurlijk vrijdag en bleken de winkels daar later open te gaan dan ik dacht, dus het overgrote deel was dicht. De indoorkermis “gelukkig” niet. Hier werkt dat met een soort tegoedkaart waar je een bedrag op kunt zetten wat je later weer op kunt waarderen. Alle attracties betaal je er apart mee. Prijzen vallen wel mee. Ze mochten twee dingen kiezen. Tom wilde op de klimmuur en is met Karin in één of ander verticaal ronddraaigeval geweest, Nina wilde geschminkt worden en wilde met mij in een schommelende en draaiende boot. Papa kan dan natuurlijk niet laten merken dat hij dat helemaal niet ziet zitten en eigenlijk zeven kleuren stront schijt voor dat ding. Hou het er maar op dat Nina het helemaal geweldig vond en dat vader blij was dat hij weer vaste grond onder zijn voeten had. Zie de foto’s voor het resultaat van het schminken en mijn zoon die aan het klimmen is! Sara was tegen die tijd net weer wakker en vond het geloof ik allemaal wel prima.

Vanmorgen bleken de overburen weer terug te zijn van vakantie, wat ook betekent dat er weer kinderen op de compound zijn. Drie stuks meteen. Zoontje dat iets ouder is dan Sara (en haar dus consequent een baby noemde) en twee dochters in de leeftijd van Tom en Nina. Toen we vanmiddag terug waren kwamen ze vragen of Tom en Nina buiten kwamen spelen. Vooral Tom maakt zich daarbij ernstig zorgen of dat wel leuk is als je de taal niet spreekt. Nina reageert iets meer primair. Buitenspelen betekende in dit geval fietsen, op een soort skeltertjes de weg onveilig maken, op een soort skippyhert langs stuiteren en uiteindelijk met ze mee naar binnen om Tom en Jerry te kijken. Of ze morgen hier mochten spelen. Tuurlijk. Nina maakte zich direct alweer zorgen dat we binnenkort weer gaan verhuizen en dat ze dan weer afscheid moeten nemen. Geniet er dan de komende tijd maar dubbel van!

Zie foto’s en filmpjes!

Tot Snel!
Olav