Dag 85 - Tien jaar

Dag 85 – Zondag 11 september 2011: Tien jaar.

Het lijkt vandaag de dag van de herdenkingen: VS en de rest van de westerse wereld herdenken 9-11, Japan de aardbeving en daaropvolgende tsunami. En wij? Wij herdenken vandaag lekker helemaal niets. Doen we morgen wel. Dan zijn wij namelijk 10 jaar bij elkaar. En dat vind ik 10 keer belangrijker dan die andere twee. Zeker als je je realiseert wat er in de afgelopen tien jaar verder allemaal gebeurt is: trouwen, drie kinderen, verhuisd en geëmigreerd, ik opnieuw afgestudeerd, intensieve jaren bij Ajax, Karin lang en veel onderwijs en daarna de kinderopvang en ga zo maar door. En dan heb ik het nog niet eens over iedereen die in de tussentijd om wat voor reden dan ook van het toneel verdwenen is. Ik kan dus hooguit herdenken dat ik tien jaar geleden om deze tijd nog vrijgezel was.

Het is erg opvallend om te zien dat de herdenking van 9-11 hier in Qatar nauwelijks leeft. Er wordt wel wat aandacht aan besteed in de kranten en op Al Jazeera en het wordt ook zeker niet genegeerd of doodgezwegen, maar de katernen vol die er in de Europese en (uiteraard) Amerikaanse kranten over geschreven worden zie je hier niet. Ondanks het feit dat de blik hier behoorlijk op de VS gericht is. Ik weet ook niet goed wat daarachter zit. Desinteresse is het zeker niet, men is hier erg begaan met wat er in de rest van de wereld gebeurt. Een juichstemming zoals die destijds in landen als Iran, Afghanistan en Pakistan heerste is er hier ook zeker niet. Men heeft gewoon meer lokale dingen aan zijn hoofd, denk ik. Welke zou ik zo gauw niet weten, trouwens.

Zo stil als het hier is rond de herdenkingsgolf in het westen, zo druk zijn we er dus in Europa mee. En niet alles komt dan lekker uit de verf. Iemand vanmiddag de toespraak van Mark Rutte gehoord? Als je nu niet in de lach schiet heb je hem niet gehoord. Wat een steenkolen Engels! Ik zat langs de lijn te luisteren en dat werd onderbroken voor de toespraak van de premier. Begrijpelijk, maar na twee zinnen begreep ik waarom er zoveel verwarring is geweest over de financiële reddingsoperatie van Griekenland. Het is niet zo dat Rutte de verkeerde gegevens aan de kamer gegeven heeft, hij begreep gewoon niet wat er gezegd werd in de vergadering. Zelden heb ik iemand zo belabberd Engels horen praten. De toespraak leek op een spreekbeurt die iemand anders voor zichzelf geschreven heeft en die op het laatste moment door Rutte uitgesproken moest worden. Ik had er geen beeld bij, maar het klonk alsof-ie het letterlijk stond op te dreunen. Ik heb het al nooit mijn premier gevonden, maar als hij zo ook met Cameron en Obama communiceert hebben we als land toch een probleem. Volgens mij begrijpen ze hem dan gewoon niet.

Vandaag wel een ander heuglijk feit: de eerste schooldag in Qatar voor Tom en Nina. En ik zeg het niet graag, maar ik heb er slecht van geslapen vannacht. Ik heb de afgelopen weken geprobeerd in contact te komen met de school met vragen over de betalingen en de schooluniformen, maar dat bleek onmogelijk. Geen reactie op mails, telefoon niet beantwoord. En dat zat me niet lekker. Tel daar bij op dat ik vannacht wakker schrok omdat ik er van overtuigd was dat we ons verslapen hadden. Ik vroeg me ook vrijwel direct af waarom het dan eigenlijk nog zo donker was. Het antwoord? Omdat het nog niet eens vier uur was. 3:59, zei mijn telefoon. Maar wel zo hard geschrokken dat ik geen oog meer dicht gedaan heb. Ja, om een uur of zes, waardoor ik me het apelazerus schrok toen de wekker om kwart over zes (!) daadwerkelijk afliep. Alles om zeven uur in de auto en de Qatari ochtendspits in richting de school. De weg naar de snelweg toe was een ramp: muurvast, morgen probeer ik het linksom (als dit rechtsom was). 20 minuten over een stukje wat normaal gesproken vijf minuten duurt. Dan weet je al dat je niet meer op tijd gaat komen. Als je dan vervolgens op de snelweg ook nog de afslag voorbij rijdt wordt het helemaal lastig. Zeker als je denkt te weten waar je ongeveer bent en vervolgens volledig blijkt dat echt alles verkeerd is aan die gedachte. In paniek de routeplanner op mijn telefoon aangezet. De school ligt vlak achter het stadion van Al Ahli en die stond erin. “Na 1000 meter omkeren.” Hè? Ik moet toch echt die kant op. Voor één keer luisterde ik naar dat ding en daar had ik binnen een minuut al spijt van. Waar dat ding me terugstuurde stond namelijk keurig bordje dat je voor dat stadion naar rechts moet. En dus niet op de linkerbaan voor een U-turn. Linksaf gegaan, daar het einde alsnog een U-turn en daar vandaan weer richting stadion. Uiteindelijk waren we maar 25 minuten te laat. De directrice was maar vast met haar welkomstspeech begonnen. Gelukkig waren we niet eens de allerlaatsten. Na de introductie gingen de klassen naar hun lokaal en stormde Tom onmiddellijk achter zijn groep aan. Ik zou meelopen, maar dat ging wat langzamer omdat er iets aan mijn been hing. Nina. Dikke tranen dat ik niet weg mocht. Karin stond nog met Sara in de hal. Heb haar maar meegenomen naar Tom z’n klas. Die ging stralend tussen de andere kinderen zitten en ging meteen een tekening met zijn naam maken en kleuren. Er kon nog net een kus vanaf. Daarna naar Nina d’r groep. Ook weer dikke tranen. Het brak iets toen we in de wc een groot rek met verkleedkleren tegenkwamen. Prinsessenjurken nog wel! Langzaamaan trok het iets bij en tegen de tijd dat we weggingen waren de tranen verdwenen, maar zat ze nog wel wat verloren tussen de andere kinderen. Totaal ander beeld dan bij Tom. Gelukkig deed de juf erg haar best om haar overal bij te betrekken en leek ze wat te ontdooien. Eigenlijk moet ik “juffen” zeggen, aangezien er vier dames rondliepen. Volgens mij twee juffen, een klassenassisten en een onderwijsassistent. De klassenassistent is ook hier weer duidelijk de laagste in rang, is waarschijnlijk degene die alle k*tklussen mag doen. Broekplassers enzo. Was uiteraard Aziatisch, sommige dingen zijn hier echt overal hetzelfde. Was ook de enige die in een schoolpolo liep. Ook van de kinderen had nog bijna niemand een uniform aan, trouwens. Waren nog niet geleverd en dat kon ook nog wel een week of vier duren. Broeken moesten we maar bij Debenhams of Marks en Spencer kopen, de polo’s komen vanzelf. Sokken en schoenen hadden we gisteren uiteraard al gedaan. Tom vraagt zich inmiddels wel af of zijn donkerblauwe schoenen wel goed genoeg zijn. De andere kinderen hebben namelijk helemaal zwarte schoenen. Zal het morgen navragen en als dat zo is, kopen we het weekend nieuwe.

Na het droppen van Tom en Nina ben ik nog even bij de directrice gaan mopperen over de gebrekkige bereikbaarheid en wat ik gisteren al dacht: de overgang van de ene server naar de andere is niet goed gegaan, waardoor de oude al plat gelegd was maar de nieuwe nog niet geactiveerd. Inmiddels zijn ze zolang terug naar de oude. Met duizenden excuses, natuurlijk.

Zie de foto’s! We hadden maar een paar foto’s gemaakt en Karin heeft de andere drie op haar blog staan (spikar.waarbenjij.nu). Om de één of andere reden mag ik die dan niet meer op mijn blog zetten. Ik zit inmiddels lang genoeg in Qatar om niet meer naar het waarom te vragen.

Niet alleen Tom had het direct erg naar zijn zin, ik denk dat Sara ook geen kik gegeven had als we haar daar gelaten hadden. Die liep alleen maar stralend om zich heen te kijken, vond alles even machtig interessant!

Wat minder prettig was, was dat de chauffeur niet op kwam dagen. Ik had gisteren een limoservice geregeld om Karin op te halen en dan naar school te rijden. Vandaag even een eenmalige afspraak die zou moeten uitmonden in een vast contract voor vier dagen. Lijkt me de moeite waard. Ik zou daar vanmorgen over teruggebeld worden. Zou, inderdaad. Ik wacht nog steeds. Nou wen je daar wel aan in dit land, dus het was me eigenlijk in eerste instantie niet eens opgevallen. Het werd alleen vervelend toen Karin om tien over één belde dat er nog steeds geen chauffeur was. Bellen dus. “O, maar u staat helemaal niet in het systeem.” “Zet me er in dan, er moet NU een chauffeur die kant op”. “Maar ik heb helemaal geen chauffeur op dit moment.” “Dan zoek je het ook maar uit met je contract!”, heb ik haar toegebeten en met een stevige oud-Hollandsche vloek heb ik de telefoon erop gekwakt. Die was dan wel weer zo stevig dat de hele afdeling stiel viel en me sprakeloos aan zat te staren. En dan konden ze het niet eens verstaan. Gek is dat toch, vloeken schijn je altijd in je moedertaal te blijven doen. Ben bang dat mijn zorgvuldig opgebouwde reputatie van kalm, redelijk en meegaand hier inmiddels ook naar de Filistijnen is. Autosleutels en telefoon gegrepen, de juiste mensen ingelicht en ik ben met een bloedvaart naar school gescheurd. Hoe zal ik jullie besparen, maar ik ben er wel achter gekomen dat deze auto op 120 begrensd is. Onderweg school gebeld dat ik door omstandigheden later ben. Het kan in precies tien minuten. Ik was uiteindelijk op de seconde op tijd. Beter dan ’s ochtends dus.

Even nagepraat met de juffen en zowel over Tom als Nina waren ze erg enthousiast! Tom had met zijn juf achter de computer gezeten, zodat zij in het Engels en hij in het Nederlands kon typen en de pc het kon vertalen. Tom heeft uitgebreid over de vakantie verteld. Nina heeft met barbies gespeeld, zich verkleed als prinses, gekookt, met het poppenhuis gespeeld en geluisterd naar het voorlezen. Twee keer nog wel. Eén van de boeken was “we gaan op berenjacht”, die kende ze al vertelde ze trots!

Kinderen naar huis en terug naar het ziekenhuis. Daar was men inmiddels bekomen van de schrik van mijn uitbarsting. Ik heb meteen met Dean besproken dat ik de komende tijd tussendoor een uurtje wegga om de kinderen naar huis te brengen, dit soort ellende wil ik niet nog eens. Tegen de tijd dat Karin haar rijbewijs heeft kunnen we andere afspraken gaan maken.

De huisraad blijkt inmiddels ook in Doha te zijn, moet alleen nog ff door de douane. Van een aantal collega’s hoorde ik al dat dat wel eens een maand kan duren. Ik zie het wel. Zou eigenlijk wel makkelijk zijn als dat nog even duurt aangezien we dan inmiddels verhuisd zijn (Ins’Allah!) en we de hele ellende niet nog een keer hoeven te verslepen. Tom en Nina begrepen niet helemaal waarom dat dan ook door de douane moet. Ze zijn hier bij aankomst natuurlijk zelf door de douane gegaan en zien dat een verhuisdoos waarschijnlijk niet op dezelfde manier doen. Ik heb netjes uitgelegd dat de douane kijkt of we geen dingen meegenomen hebben die niet mogen, zeker omdat in de landen in deze regio nogal wat specifieke dingen verboden zijn. Zo mogen varkensvlees, alcohol en pornografisch materiaal het land niet in. Bij dat laatste zijn ze hier wel soepeler dan in Saudi Arabië, want daar schijnt het jurkje van Smurfin al aanstootgevend te zijn. Om nog maar te zwijgen over hoe die eenden er in Duckstad bijlopen. Allemaal bottomless! Verder natuurlijk wapens, drugs en dat soort ellende. Al te grote zendingen Bijbels zullen ze ook niet blij mee zijn, daarvoor geldt een soort gedoogbeleid zoals wij dat van softdrugs kennen: voor eigen gebruik mag, meer niet! Tom maakte zich direct ernstig zorgen over zijn houten zwaard, zou dat dan ook als wapen gezien worden? Ik geloof dat ik hem wel gerust gesteld heb.

Ik kreeg vandaag eindelijk antwoord van HR op mijn vraag of ik de Furniture Grant eerder zou kunnen krijgen. Dat kan. Punt. Mailtje terug: op wat voor termijn gaat dat dan (stel dat ik vandaag een briefje inlever, wanneer heb ik dat dan?). Inderdaad: geen antwoord. Ik begin er voor te voelen om morgen gewoon dat papierwerk in te leveren en dan per 1 oktober te verkassen. Scheelt ook weer huur voor die laatste week van september.

Het rapport over vorig seizoen is ook af, we hebben vandaag nog even wat fotootjes enzo toegevoegd en nu kan hij naar de mensen voor wie het bedoeld is. Scheelt weer een hoop gezeur. In het kader daarvan hebben Darren en ik vandaag ook uitgebreid met Dr. Aloulou gezeten. Eerlijk gezegd wisten we niet eens dat hij alweer terug was van vakantie. Darren liep na afloop te mopperen dat het een fucking waste of time was geweest, wat besproken was had best in vijf minuten gekund in plaats van het half uur dat we nu nodig hadden. Had-ie niet helemaal ongelijk in, maar ik geloof dat hij het politieke belang van deze meeting even miste. Volgens mij krijgen we Dr. Aloulou namelijk steeds meer aan onze kant en gezien zijn netwerk is dat van levensbelang. Hij is tien jaar hoogleraar aan Qatar University geweest en kent dus letterlijk IEDEREEN die nu in de top van de sportwereld rondloopt. En wat nog belangrijker is: ze kennen hem. De man komt echt overal binnen. Heb hem al eens het kantoor van de secretaris-generaal van het Qatar Olympisch Comité zonder kloppen zien binnen stappen. Iedereen zocht dekking tegen de uitbarsting die nu ongetwijfeld zou volgen, maar hij werd uiterst hartelijk ontvangen. Hij wordt de laatste tijd steeds enthousiaster over wat we produceren en neemt me regelmatig in vertrouwen. Daar heb ik best een paar koppen thee en evenveel gangen naar het toilet voor over. Ondanks het feit dat het inderdaad een stuk sneller had gekund.

Nog een verandering: we mogen niet meer via de kantoren van de hoge bazen naar onze afdeling, maar moeten de oude doorgang gebruiken. Die oude doorgang loopt over onze oude afdeling, waar nu een opslagplaats aan het maken zijn voor operatiemateriaal. Daar zijn ze inmiddels meer dan drie maanden mee bezig en het enig wat er zichtbaar veranderd is, is dat er een muurtje neergezet is met een deur erin en dat het halve plafond eruit ligt. Wat ze de rest van die tijd gedaan hebben is ons een raadsel, het is namelijk allemaal nog intact. En dat komt voor de verandering nu eens niet door de Ramadan, want toen werd er gewoon doorgewerkt. We mogen dus niet meer via de weg die we afgelopen tijd gebruikten, omdat het toch wel heel vervelend is als er normaal sterflijk werkvolk langs de kantoren van de bazen lopen. Bij Allahsgratie mogen we er ’s morgens bij aankomst en ’s middags bij vertrek nog doorheen, maar verder niet. Waarschijnlijk om te controleren of we ons wel aan de uren houden. Dan worden we principieel en gaan we dus altijd via de nieuwe oude route.

De Nederlandse politiek heeft ook maar weer eens de kranten gehaald. In de Gulf Times stond een groot artikel over de uitspraken Tofik Dibi, het GroenLinks Kamerlid dat hoopte dat zijn uitspraken zouden leiden tot een “laatste fatwa”, maar dan een fatwa voor de “gewone moslim”. Ali en Fatima dus, de islamitische Henk en Ingrid, zeg maar. Hij hoopt daarmee te bereiken dat “de gewone moslim” zich niet meer gek laat maken door allerlei fatwas van fanatici die maar oproepen tot moord en doodslag. Nobel streven, maar waarom noem je het dan zelf ook een fatwa? Om met Andy Warhol te spreken: 15 seconds of World fame!? Was een heel positief stuk, vooral over het feit dat er vanuit Europa weer eens een positief geluid komt over de islam. Sinds 9-11 is de toon toch over het algemeen wat anders geweest en dat hebben ze hier ook gemerkt. Uiteraard werd Grote Geert ook nog even ten tonele opgevoerd en dan vooral als voorbeeld van hoe het in de ogen van de Qatari niet moet. Helemaal gek zijn ze hier nou ook weer niet.

Dat was het voor vandaag, genoeg?

Tot Snel!
Olav