Dag 90 - Vrijdag 16 september 2011: Sorry!

Dag 90 – Vrijdag 16 september 2011: Sorry!

Oprechte excuses naar de vaste lezers dat ik jullie gisteren in de steek gelaten heb, ik kon me er niet toe zetten om te schrijven. Moe, moe en nog eens moe. Het was ook de eerste avond dat ik een TV miste. Gewoon dom voor de TV hangen en doelloos zappen. Heerlijk. Zal alleen wel tot het volgende huis moeten wachten, daar zit TV bij het pakket in. Misschien niet alle beschikbare zenders in dit land, maar toch op zijn minst genoeg om te zappen.

Vermoeidheid is een combinatie van gewoon veel te doen qua werk en alles wat daarnaast geregeld moet worden. En dat is zo langzamerhand ook een full time baan. Probleem is ook dat Karin daar niets in kan doen omdat haar papieren nog (lang) niet rond zijn. En aangezien je in dit land pas bestaat op het moment dat je een Residents Permit (RP) hebt, kun je tot die tijd ook echt helemaal niets. Aanstaande maandag kom ik ook officieel uit mijn proeftijd en dan kan ik dat soort dingen in werking gaan zetten. Dat betekent meteen dat het hele feest van drie maal daags naar mijn vrienden en vriendinnen van HR en immigration lopen om als antwoord te krijgen dat ze er echt mee bezig zijn en dat ik wel een mail krijg als het zover is.

Verder de komende tijd verhuizen, furniture grant regelen, housing allowance, huisraad inklaren en vervoeren, gezeur met de ziektekostenverzekering in Nederland, rekeningen indienen voor de tickets, de huisraad en de school van de kinderen en dan vergeet ik er waarschijnlijk ook nog wel een paar. Tel daarbij op dat je daarbij ongeveer een kilo papierwerk moet overleggen per verzoek en je weet van te voren dat er altijd wel één formuliertje bij zit waar net een verkeerde handtekening onder staat. Ik word al moe als ik er aan denk.

Voor de huisraad hebben we inmiddels de eerste stap gezet: de papieren van de agent zijn binnen en geregeld, nou moeten we achter een clearing agent aan die de boel door de douane loodst voor ons. Heb een telefoonnummer gekregen wat ik kan bellen, maar gezien de Arabische naam die eronder stond had vandaag bellen geen enkele zin. Waarschijnlijk moet ik ook eerst een “letter of no objection” van mijn werkgever kunnen overleggen, dus daar moet ik toch eerst zondag achteraan. Waarom dat moet? Geen idee, zoals ik al eerder gezegd heb: als gestructrureerde, georganiseerde westerling moet je hier nooit afvragen waarom sommige dingen zo zijn. Ze zijn gewoon zo. Ga hem zondag bellen en ik ga er toch wel vanuit dat we dan de komende week onze huisraad binnen hebben. Probleem is dan wel weer dat we op korte termijn weer verkassen en dat we dus zeker niet alles gaan uitpakken. Zoals ik al zei: ik word a moe als ik er aan denk. Heb al besproken dat ik de week van de verhuizing vrij neem. Misschien dat het scheelt.

Wat het gisteren nog extra “zwaar” maakte, was het feit dat ik niets heb kunnen doen van wat ik op mijn oorspronkelijke programma had staan. Ik had gisteren DEXA-dienst, en dat betekent meestal dat je een rustig ochtendje hebt omdat er maar een stuk of drie spelers voor op komen dagen. Dan kun je ondertussen gewoon je eigen werk doen en dan hou je waarschijnlijk zelfs nog wel tijd over voor andere dingen. Zo niet gisteren. 10 man op de planning, die ook nog eens alle tien kwamen. En dan komt er nog een dokter tussendoor die zegt dat ze van één van die tien de resultaten toch echt nù moeten hebben. Jammer dan, dat lukt echt pas als ze alle 10 geweest zijn. 10 man betekent namelijk van 9 tot 1 aan één stuk doorbeuken om het allemaal rond te krijgen. Ja maar hij moet gekeurd worden. Ja, die andere 9 ook. Sorry, het lukt gewoon niet eerder. Als er één onder dat apparaat ligt kun je namelijk niet ondertussen een ander analyseren. Verder hadden we om 11 uur overleg met Dean, wat dus eigenlijk niet kon, maar ik heb maar tegen de meneer van de atleten administratie gezegd dat hij even een half uur een kruis door de DEXA moest zetten. Mopperend ging hij akkoord. Overleg ging overigens niet door, Dean was ons vergeten door te geven dat hij het naar één uur had verplaatst. Sorry, maar dan wordt het volgende week, om één uur moet ik de kinderen ophalen. Want dat breekt je dag ook nog zo heerlijk: om één uur ben je gewoon minstens een uur kwijt om de kinderen van school te halen. Is ook even niet anders, maar zal blij zijn als dat ook beter geregeld is. Om vier uur snel weg om alles bij de agent te regelen en nog een brief voor de Menzis weg te doen. Moet je dus voor één lullig briefje de hele stad door omdat er nog steeds maar één postkantoor is. En dat zie ik voorlopig ook niet veranderen.

Ik was gisteren niet de enige die het helemaal gehad had. Karin zat er ook doorheen. We zitten hier op een dusdanig kleine k***compound, dat ze de hele dag helemaal niets kan. Ze zit dus de hele dag met Sara opgesloten, kan geen kant op en de omgeving nodigt ook niet echt uit om er eens lekker op uit te trekken. Wat dat betreft hadden we beter gezeten op Riviera Gardens, dat was een hele grote compound met veel groen, wat verspreide speeltuintjes, een apart peuterbadje en een winkeltje enzo. Waar je dus gewoon naar buiten kan en je wat meer mens kunt voelen. Geldt straks ook voor Beverly Hills. Je kan hier gewoon niets en ik kan me goed voorstellen dat je dan het gevoel hebt dat je in een soort luxe gevangenis zit. Je kunt er wel uit, maar wat moet je dan?

Vandaag een typische vrijdag gehouden: geen reet gedaan. Ik werd om kwart voor 10 door mijn oudste dochter wakker gekust, vooral de jongste schijnt belachelijk vroeg geweest te zijn. Heb het niet gemerkt. Met de andere twee was afgesproken dat we ze voor 8 uur niet wilden horen, maar aangezien Sara zo achterlijk vroeg was, was dat natuurlijk niet vol te houden. Tegen de tijd dat iedereen (ik incluis) aangekleed en gedoucht was, was het ondertussen een uur of elf. Tegen die tijd had ik met Tom uitgebreid de tafel gedekt, compleet met sap en gekookte eieren. Zondagsontbijt, zeg maar. En aangezien we hier op dit moment de heilige dag hebben, was dat niet eens zo gek.

Toen ik beneden kwam zag ik dat ik op mijn Nederlandse telefoon zeven gemiste oproepen had staan. Die heb ik nooit. Hooguit één. Zeker nu ik hier langer zit en iedereen eigenlijk wel mijn Qatari nummer heeft wordt dat nummer helemaal niet meer gebeld. Toevallig van de week een meneer van Vodafone. Waarom ik mijn abonnement eigenlijk opgezegd had. Zucht. Dat heb ik drie keer aan een collega van je uitgelegd en daar heb ik ook al twee keer online een vragenlijst over ingevuld. Ik ben geëmigreerd, ik woon inmiddels 5000 km verderop, dus ik heb niet zoveel meer aan een Nederlands nummer. Had je ook gewoon in mijn dossier na kunnen kijken, had je een hoop tijd bespaard. En mij telefoonkosten. Ik wil het best nog een keer uitleggen, heb ik geen last van, maar het is een nogal zinloze invulling van jouw werktijd. Hij gaat er voor zorgen dat ik niet meer gebeld wordt. Zal mij benieuwen. Als dat net zo voortvarend aangepakt wordt als de sms’jes van de Commercial Bank hier, dan houd ik mijn hart vast. Ik krijg nog zeker drie keer per week een sms’je dat mijn nieuwe pinpas klaar ligt. Leuk, maar ik ben helemaal geen klant van ze. Nou heb ik natuurlijk gewoon het nummer van een klant van ze wat nog in het systeem zit, maar irritant is het wel. Zeker als je die sms’jes af en toe om vier uur ’s nachts binnen krijgt. Heb er al een keer 10 over gebeld, “Haal dit nummer nou gewoon uit jullie systeem!”. Is me ook al 10 keer beloofd, maar de sms’jes komen nog steeds. Ik reageer maar niet meer. Ik dwaal af. De zeven gemiste oproepen bleken van hetzelfde nummer te zijn. Het was blijkbaar dringend. Van de zeven keer was er vier keer wat ingesproken. OK, één keer een broekzakbeller. Maar wel dezelfde. Bleek een mevrouw van de VARA te zijn. Ik heb een jaar of drie geleden een keer meegedaan aan een selectieronde voor “per seconde wijzer”. Was in de tijd dat ze begonnen met de categorie sport, leek me wel leuk. Selectieronde overleefd, maar door tijdgebrek van hun kant destijds geen gesprek gehad. Later ben ik daar nog een keer voor uitgenodigd, maar toen zat ik in Australië. Nu belden ze dus, of ik met spoed kon komen (gisteren) omdat er een kandidaat uitgevallen was. Nou... da’s lastig. Was ook niet meer nodig trouwens. Of ik dan wel op de lijst voor de opnamen in oktober wilde blijven. Ik dacht eerlijk gezegd dat ik allang van die lijst af was, zo lang geleden is het inmiddels al. Maar haal me er maar vanaf, ik moet wel de vierde ronde winnen om het financieel nog een beetje aantrekkelijk te houden. Of jullie moeten mijn ticket betalen, natuurlijk.... Waren ze niet van plan, heel gek. Moest die mevrouw eerst uitleggen waar Qatar eigenlijk ligt.

Omdat het vandaag vrijdag is, is het natuurlijk ook tijd voor de schoonmaker om langs te komen. De afspraak was dat hij eerst bij de overburen schoonmaakt (doen ze met z’n tweeën) en daarna bij ons. Prima. Ben voor de zekerheid om een uur of één gaan vragen of ze daar waren, bleken ze te zijn, en heb toen meteen maar gevraagd hoe laat hij klaar dacht te zijn. Half drie, meneer. OK, kom je daarna naar ons? Ja, meneer. Wij wilden om een uur of twee boodschappen gaan doen, deur voor hem open gelaten toen we weggingen en gemeld dat we er over een uurtje wel weer zouden zijn. Werd iets later. Uur of vier later. Alleen: het leek niet erg schoongemaakt. Vragen bij de overburen. Nee, hij is hier nog niet klaar. Ik begrijp inderdaad ook niet hoe je om zes uur nog niet klaar kunt zijn als je ’s morgens om zeven uur begonnen bent. Met zijn tweeën. Zo smerig is het er nou ook weer niet. Sorry Saba, maar ik wil je vandaag niet meer bij ons hebben, dan is het 10 uur voordat je klaar bent en daar ga ik niet op wachten. Zal ik dan maandag komen? Hoe laat? Half drie, meneer. Weet je dat zeker? Ja, meneer! Bel je als het niet lukt? Ja, meneer! Ik betwijfel het, maar we zien wel. Over twee weken verhuizen we en dan zoeken we er daar wel weer één. Deze in ieder geval niet.

Boodschappen ging vooral om de wekelijkse boodschappen, maar er moesten ook nog wat schoolspullen komen. Vooral tassen en gymspullen voor allebei, en broeken voor Tom. Voor Nina hebben we al een paar van die truttenrokken gekocht. Tassen vonden we in eerste instantie niet nodig, omdat die in de dozen onderweg zijn. Probleem is alleen dat ze hier iedere dag een A4-mapje met spullen mee naar huis krijgen en die passen niet in hun rugzak. Nieuwe dus. Nou moet ieder kind hier een rugzak mee, dus ze zijn te kust en te keur te koop. Tom dook onmiddellijk op een schoudertas, die moest het worden. Sorry vriend, gewoon een rugzak. 10 minuten later vond hij dezelfde tas als rugzak. Klaar. Een tas van de Champions League. En nee, daar heb ik geen enkele rol ingespeeld. Toen hij het me vroeg heb ik alleen maar gezegd dat ik hem ook erg mooi vond. Meer niet. Echt niet! Vraag me eigenlijk af waarom deze het nou eigenlijk moest worden, ik rekende al op een Spiderman / Cars / Ben10 of Tom en Jerry geval. Tom en Jerry is sinds kort weer erg populair bij ze omdat ze dat kunnen kijken zonder iets te hoeven verstaan. Bij de overburen, wij hebben dus nog steeds geen TV. Maar het moest en het zou die van de CL worden. Tot mijn verbazing. Prima, ziet eruit als een prima tas en was nog redelijk te betalen ook. De eerste die mijn dochter had uitgezocht werd wel afgekeurd, die pakte de duurste die er tussen stond. Gelukkig ruilde ze hem zelf in voor
één van Tinkerbel.

Ga weer stoppen voor vandaag, ga nog even wat aan mijn cursus doen. We hebben de mogelijkheid om allerlei online cursussen te volgen. Meeste interesseert me geen reet, maar ik vind wel dat je gebruik moet maken van zo’n mogelijkheid. Ben vorige week begonnen met een basiscursus management. Blokje van 3,5 uur, dus zelfs als je maar een half uurtje per dag doet ben je er in een week doorheen. Ben er nog niet uit of ik ook doorga met de vervolgcursussen. Aan de andere kant, als ik over een paar jaar eens een stap in een andere richting maak is de kans vrij aanzienlijk dat je ergens als afdelingshoofd ofzo aan de slag gaat en dan is het misschien toch wel makkelijk om op dat terrein wat dingen achter je naam te hebben.

Ga kijken of ik het internet aan de praat kan krijgen en dan ga ik me daar nog een uurtje op storten.

Tot Snel!
Olav