Dag 100 - Einde verhaal

Dag 100 – Maandag 26 september 2011: Einde verhaal.

De honderdste dag op rij dat ik jullie op de hoogte hou van mijn belevenissen hier en daarmee voorlopig ook even de laatste. Niet schrikken: ik ga niet helemaal stoppen met schrijven, maar niet meer dagelijks. Waarom niet? Gewoon, omdat ik er geen zin meer in heb. Het begint als moeten te voelen en als dat gebeurt ben ik er meestal wel klaar mee. Dat klinkt negatiever dan ik het bedoel, maar het kost me ondertussen gewoon te veel tijd, dus ik heb besloten dat 100 dagen wel een mooi moment is om het wat rustiger aan te gaan doen. Een soort pre-pensioen, zeg maar. Ik heb het tot nu toe met erg veel plezier gedaan en zeker in de eerste weken heeft het me zelfs op de been gehouden, maar vanaf nu dus wat minder.

Ik heb me voorgenomen om zeker één keer per week te schrijven en verder op ieder moment dat er iets leuks, moois, grappigs of belangrijks gebeurt. Het kan dus zomaar weer een tijdje dagelijks worden, maar niet meer standaard. Er staat de komende tijd nog genoeg te gebeuren: verhuizen, uitstapjes, bezoek, muziek maken, ontwikkelingen rond de kinderen, meer gezeik met HR en andere ellende en daar zal ik uitgebreid verslag van blijven doen, compleet met foto’s en filmpjes, beloofd!

Zoals voor iedere zichzelf respecterende regering is honderd dagen ook een mooi moment om terug te kijken op de afgelopen periode. Ga ik ook eens proberen!

Als collega’s hier vragen hoe ik het allemaal ervaar vat ik het meestal samen als “a fucking roler coaster ride”. Een achtbaan dus. En dat begrijpt dan iedereen: alles gaat in de hoogste versnelling, met een hoop pieken en dalen. Komt nog bij dat er altijd iets onverwachts gebeurt op het moment dat je denkt dat de boel aardig loopt zoals je van te voren bedacht had. Dan is er altijd wel een trainer die het beter denkt te weten, een beslissing van HR die niemand begrijpt of een apparaat dat niet werkt.

Vooral de eerste weken waren zwaar. De eerste week viel nog wel mee, omdat ik toen via Skype veel contact met het thuisfront had. Toen dat na een week wegviel omdat mijn buren vertrokken werd het zwaar en werden de avonden erg lang. Zeker omdat we toen nog niets bij de clubs deden was ik dan om een uur of half 5 thuis en dan duurt zo’n avond erg lang. Koken deed ik maar twee keer in de week, kleine porties lukt me ook hier niet. Heb hele avonden stompzinnige spelletjes zitten spelen, de wereld een keer of 10 veroverd in Rise of Nations en menig kasteel met de grond gelijk gemaakt in Medieval II. Daarnaast dus ook lappen tekst geproduceerd om mezelf bezig te houden. en meestal om een uur of 10 maar naar bed, uit pure verveling.

Wel veel gezwommen natuurlijk. Iedere dag twee baantjes erbij. In zoverre, totdat ik noodgedwongen moest verhuizen. Het zwembad hier verdient die naam niet: we zijn er gisteren achter gekomen dat ik met één keer afzetten de overkant makkelijk haal. Tom moet tussendoor twee slagen maken, maar haalt het dan ook wel. Dat de avonden lang waren kwam ook omdat ik in zo’n kast van een huis zat, waar ik niet veel gelukkiger van werd. Ik lees wel eens verhalen over van die puisant rijke types die alleen in zo’n landhuis wonen en om het hardst roepen dat ze daar zo gelukkig mee zijn. Ik weet nu dat ze liegen, bestaat namelijk niet dat je daar gelukkig van wordt. Dan ging ik waarschijnlijk ook manshoge Disneyknuffels verzamelen. Als was het maar om die kamers vol te krijgen. Waarschijnlijk ga je er dan uiteindelijk ook tegen praten enzo.

Het werd allemaal beter toen het werk allemaal wat meer handen en voeten kreeg, ik thuis weer over internet kon beschikken en ik zelf vervoer kreeg. Dan kun en moet je meteen meer en waren mijn dagen wat gestructureerder gevuld. En ik kwam later thuis, dat scheelde ook een stuk. Hoefde ik mijn avonden niet meer kunstmatig te vullen. Zeker de eerste periode dat ik een auto had heb ik een hoop kilometers gemaakt om de stad te leren kennen en te wennen aan het verkeer. Van te voren was ik namelijk van alle kanten gewaarschuwd voor het verkeer hier, het moest zo ongeveer zelfmoord zijn om je daarin te begeven. Dan hebben we meteen één van de meevallers van de afgelopen tijd te pakken: datzelfde verkeer. OK, ze zijn volkomen gestoord en Qatar is inmiddels de nummer één van de wereld voor wat betreft het aantal verkeersdoden, maar er zit wel logica in wat ze doen. En het is zeker niet zo erg als op het internet links en rechts beweerd wordt. Aan de wegen ligt het niet, die zijn prima, het zijn echt de bestuurders die de meest maffe capriolen uithalen. Het gaat daarbij eigenlijk maar om één ding: er wordt gedacht vanuit puur egoïsme. Als ik maar vooraan sta. Grootste ergernis van mijn kant: proberen in te voegen met één aanstormende auto op de weg achter je die dan niet opzij gaat terwijl de linkerbanen allemaal leeg zijn. Goede tweede: geen richting aangeven, zeker als je staat te wachten om in te voegen en die auto waar jij op staat te wachten de straat in gaat waar jij staat te wachten. Over te hard rijden, staande kinderen op de voorstoel, baby’s bij de chauffeur op schoot, toeteren, knipperen, rechts inhalen, geen voorrang geven, parkeren waar je zin hebt, het negeren van verdrijvingvlakken en tijdens het rijden met je iPad spelen heb ik het al niet eens meer. Is allemaal volstrekt normaal. Als je hier een tijdje rijdt leer je het allemaal vrij vlot inschatten en pas je je er vanzelf aan aan. Wel inderdaad veel ongelukken, van kleintjes met alleen blikschade tot hele heftige waarvan je liever niet hebt dat je kinderen er naar kijken. De kinderen roepen inmiddels al dat ze minstens één ongeluk per dag zien. Ik kwam vandaag tot drie.

Een andere meevaller: het weer. Ik zou geen Hollander zijn als ik niet iets over het weer zou zeggen. En ik kan alleen maar zeggen dat het me alleszins meegevallen is. Natuurlijk is het hier af en toe bloedverzengend heet, want hé: je woont in de woestijn of je woont niet in de woestijn. Maar over het algemeen zijn die dagen de uitzonderingen die de regel bevestigen. Over het algemeen is het eigenlijk best goed te doen. Enige wat nu opvalt is dat iedereen verwachtte dat de temperatuur in september zou zakken ten opzichte van augustus, maar niets blijkt minder waar: de afgelopen dagen is het alleen maar warmer geworden. En vochtiger, en dat maakt het vooral zwaar. Toen ik eergisteravond om een uur of 11 naar bed ging waren de ramen van de keuken beslagen. Aan de buitenkant. Zo heet en vochtig was het op dat moment dus nog. Gistermiddag begon ik om vier uur met testen op het veld en bleek het ook nog dik 40 graden te zijn. Prettige wedstrijd. Ik kon me niet omkleden voordat ik de tests op het veld ging uitzetten (was een beetje vroeg, kleedkamers nog op slot!), dus dat deed ik even in mijn gewone kleren. Tegen de tijd dat ik die drie tassen uit de auto getild had kon de hele boel in de was: drijfnat. Ik zeg trouwens wel dat ik om vier uur begon, maar tegen de tijd dat de eerste speler liep was het al vijf uur. Ook daar wen je aan. Mijn oude trainer Humbert Rijkaard zei altijd: “Jullie Nederlanders hebben de klok, wij Surinamers hebben de tijd.”, als er weer eens spelers te laat waren. Dat geldt hier blijkbaar ook: ze beginnen pas om een uur of vier binnen te druppelen, en ten tweede was er een teammanager die blijkbaar erg belangrijk was en daarom bijna drie kwartier tegen die mannetjes bleef kletsen. 14 jaar hebben we het dan over. Alsof die 45 minuten blijven luisteren. Geen idee wat er zo belangrijk was.

Tegen de tijd dat we alle vier de groepen getest hadden kon je me opvegen, helemaal gebroken. En dan moet het leukste nog beginnen: van vier groepen twee tests per groep uitwerken. Da’s zeker drie dagen werk en aangezien ik vandaag de hele dag op cursus geschopt ben kwam er vandaag dus al niets van. Cursus was voor de “super users” van het nieuwe bestelsysteem. En blijkbaar ben ik zo’n zogenaamde super user. Wist ik zelf ook niet. Ons gezeik van vorige week heeft blijkbaar geholpen, want we kregen nu een training achter de pc. Als ze nou ook nog voor toegang tot het systeem zorgen ben ik helemaal blij. Cursus was best goed, ik snap nu tenminste wat de bedoeling van dat systeem is en hoe ik ermee moet werken. Verder nu ook gewoon duidelijke hand-outs met screen shots en stroomschema’s voor het werken ermee. Prima! Enige problemen waren nu dat het netwerk een uur lang plat ging waardoor we volgende week nog een keer mogen en het feit dat de hele procedure er alleen maar ingewikkelder op geworden is. Niemand wist dat dat nog kon. Ze stonden daar met droge ogen te beweren dat je formulier A wel online bij iedereen in kon dienen maar dat je met formulier B nog steeds handtekeningen van de betrokken moet scoren, het daarna moet scannen en dan moet mailen. Kan het systeem niet aan. Hallo, dus we konden met computers van 40 jaar geleden mensen naar de maan sturen en jij zegt dat we vandaag niet gewoon een formuliertje rond kunnen sturen? Als dat zo is heb je het verkeerde systeem aangeschaft. Drie keer raden van wie de laatste uitspraak is. Toegang schijn ik ook zelf te kunnen regelen, ga ik morgenochtend eerst maar eens proberen. Als ik de krant uit heb.

Nog een meevaller: de prijzen in de winkels hier. Eigenlijk is alles hier goedkoper dan in Nederland. Met een paar uitzonderingen natuurlijk: belachelijk duur zijn scholen en huizen (maar we hadden het hier over “dingen in de winkel”) terwijl ook groenten en fruit aan de prijzige kant zijn en vooral het fruit kwalitatief soms wat tegenvalt. Vooral de bananen en de sinaasappels zijn niet altijd geweldig. Nog zoiets: bloemen! 30-50 euries voor een bosje van minstens een week oud wat in Nederland niet eens in de winkel komt. Maar verder valt het eigenlijk heel erg mee, en vaak zelfs een fractie goedkoper dan in Nederland.

Als er meevallers zijn, zijn er natuurlijk ook tegenvallers. De belangrijkste weet iedere trouwe lezer en daar ga ik dan ook niet al te veel tekst aan besteden: de steun die je als nieuwe werknemer vanuit de organisatie krijgt is en blijft dramatisch. En meer ga ik er ook gewoon niet over zeggen, heb ik de afgelopen maanden genoeg over geschreven. Ik heb in totaal zo’n 228 pagina’s geschreven de afgelopen tijd en ik denk dat ik minstens de helft daarvan had kunnen vullen met HR-ellende. En misschien nog wel meer.

Een andere tegenvaller: de discriminatie in dit land. Het is werkelijk waar stuitend hoe er hier met de onderlaag van de bevolking omgegaan wordt. Er zijn gewoon drie verschillende samenlevingen hier: de oorspronkelijke bewoners, de westerse en Arabische expats en de Aziatische gastarbeiders. Ik ben er hier achtergekomen dat het verschil tussen een expat en een gastarbeider alleen maar bepaald wordt door de mate waarin men je nodig hebt. Als je iets kunt wat ze hier niet kunnen ben je een expat en word je vrij dik betaald, als je hier bent om iets te doen waar de Qatari geen zin in hebben ben je een gastarbeider en word je als een stuk stront behandeld. Of eigenlijk nog minder. Niet dat de expats nou met open armen ontvangen worden: ze zijn gewoon nodig om het land te laten draaien en veel geld te verdienen voor de Qatari, maar uiteindelijk zijn ook wij gewoon dikbetaalde slaven. Dat blijkt iedere keer maar weer als je van HR afhankelijk bent: men doet echt geen stap harder dan waar men op dat moment zin in heeft. Op HR zitten vrijwel alleen maar Qatari, en die willen gewoon niet werken, tenzij ze de baas zijn of dat kunnen spelen. En dan zit je goed bij HR. Dat is allemaal niet één of andere egocentristisch waardeoordeel, dat merk je gewoon aan alles in dit land. Men is gewoon te rijk om dingen zelf te doen. Daar huren we wel iemand voor in. Misschien het meest treffende voorbeeld is dat er hier dus ook geen “Doe Het Zelf-zaken” zijn. Zou ook wel een hele cynische naam in dit land zijn.

Je hebt ook nauwelijks contact met de plaatselijke bevolking. Men is erg op zichzelf, hoewel het natuurlijk ook zo is dat wij als expats met z’n allen op compounds met vrijwel alleen maar westerlingen zitten. Ik moet overigens zeggen dat ze over het algemeen heel aardig zijn als je wel een keer contact hebt. Zeker met kinderen om je heen gaat het eigenlijk altijd goed. Vooral mijn twee dochters zijn wat dat betreft een bezienswaardigheid op zich: iedereen vriendelijk, iedereen wil ze even aanraken of foto’s van ze maken. En probeer dan maar eens gewoon boodschappen te doen. Met de plaatselijke vrouwen is het sowieso lastig contact maken, maar dat is vooral een cultureel-religieus dingetje: het wordt niet erg gewaardeerd als je als man een vrouw benaderd. Al verschilt dat natuurlijk ook weer per persoon en kunnen je kinderen daarin een faciliterende rol spelen.

Ik zei het net al: alles is hier gewoon te krijgen. Of eigenlijk nog meer dan dat. En dat is dan ook meteen een nadeel van dit land: de overdaad. Alles is te krijgen wat je maar kunt bedenken, en aangezien de gemiddelde Qatari meer geld in zijn zak heeft dan ik op mijn bankrekening wordt dus ook alles aan de lopende band geconsumeerd. Consuminderen hebben ze hier nog nooit van gehoord. Net zoals recyclen, afval scheiden of je troep gewoon in een vuilnisbak gooien trouwens. Milieutechnisch is dit land een absolute ramp. Qua eten betekent deze overdaad aan beschikbare producten en beschikbaar geld dat er ook sprake is van fors overgewicht bij jongeren en volwassenen tot een jaar of 40. Daarboven valt het eigenlijk wel mee. Bij de kinderen is dat een groot probleem: men is gewend alles te hebben en te krijgen en nooit ergens “nee” op te horen. Opvoeden doet de nanny en die zal dat zeker niet doen, want dan gaat ze het land uit. De manier waarop huishoudelijk personeel (schoonmakers, nanny, chauffeur, beveiligers) behandeld wordt is eigenlijk een verlengde van het stukje wat ik net over racisme schreef: schandalig. Belachelijk lage salarissen, slechte omstandigheden en eigenlijk worden ze als vee behandeld. En dan hebben ze het hier nog relatief goed, zeker als je het met landen als Kuwait en Saudi Arabië vergelijkt. Je wilt niet weten wat er af en toe achter die muren gebeurt.

Aan de andere kant is het land wel één van de veiligste van de wereld. Criminaliteit bestaat hier niet of nauwelijks en als er al eens wat gebeurt haalt het ook meteen de kranten. Heeft enerzijds volgens mij te maken met de rijkdom van het land en het feit dat de onderlagen van de samenleving structureel onderdrukt wordt. Men laat het wel uit zijn hoofd gezien de gevolgen. Daarnaast zal het een rol spelen dat dit een sterk traditioneel en diep religieus land is. Alcohol is zonder allerlei voorwaarden gewoon niet te krijgen, drugs helemaal niet. In zoverre: als je echt wilt zul je er wel aan kunnen komen, maar junks kent men hier niet. Misschien achter de muren van een enkel paleis, maar daar merk je dan niets van. De uitgemergelde junk met een gestolen fiets zul je hier niet tegenkomen. Dat scheelt natuurlijk ook meteen een hoop criminaliteit. Eigenlijk is het enige spannende op dit moment hoe het allemaal in de Koninklijke familie loopt. Daar schijnt nogal wat onderling gedoe te zijn waarvan je niet weet waar dat gaat eindigen. Volgens de geruchten (officieel is er natuurlijk niets gebeurd) hebben ze aan het begin van de maand nog geprobeerd de emir te vermoorden. Prompt werd een paar dagen later het salaris van ambtenaren (60%) en militairen (120% voor officieren, 50% voor gewoon kanonnenvlees) fors verhoogd. Hou ze tevreden!

Ten aanzien van het werk zelf is het gewoon goed. Het werk is leuk, het project is uitdagend en er is nog genoeg te doen om het allemaal op goed op poten te krijgen. Enige probleem wat dat betreft is dat we gewoon te weinig mensen hebben om het zo vorm te geven als we graag zouden willen. Daar wordt wel aan gewerkt, maar het zal nog wel even duren voordat dat allemaal geregeld is. Vooral het gemis van een direct hoofd van het programma laat zich regelmatig gelden. We houden de boel wel draaiend en doen dat volgens mij ook best goed, maar we moeten op deze manier dingen doen die eigenlijk niet voor ons zouden moeten zijn. We hebben wel een leidende fysioloog voor het NSMP, maar die is veel onderweg en kijkt voor ons gevoel nauwelijks naar het programma om. Alleen op de momenten dat we er eigenlijk niets aan hebben en dan veroorzaakt hij eigenlijk alleen maar gezeur. De directe collega’s zijn gewoon leuk, contacten zijn prima en er is een hoop steun op momenten dat het nodig is. Dat is het voordeel van zoveel buitenlanders in de organisatie: iedereen weet wat je doormaakt, want iedereen heeft zich door dezelfde ellende moeten bijten. Al heb ik het gevoel dat ik wel alles meemaak wat je maar in ergste fantasieën kunt verzinnen.

Afsluitend kan ik zeggen dat ik zeker geen spijt heb van de stap die we gezet hebben, al zou het allemaal wel wat makkelijker mogen gaan. Maar dat zijn eigenlijk dingen waar je geen enkele controle over hebt. De eerste weken waren zwaar en datzelfde maken Karin en de kinderen op dit moment mee. Het lijkt allemaal iets makkelijker te gaan sinds deze week, maar het blijft lastig voor ze. Zeker voor Tom en Nina. Sara vindt het allemaal wel prachtig, zolang papa of mama maar in de buurt is. Karin heeft het voordeel ten opzichte van de kinderen dat ze Engels spreekt en daardoor makkelijker contact heeft. Nadeel is dat ze nog niets kan door een gebrek aan papieren en dus min of meer vast zit op de compound.

Tenslotte nog een tip: als je jezelf een muziekliefhebber vindt, bekijk dan het filmpje op deze link: http://www.ad.nl/ad/nl/1002/Showbizz-TV/article/detail/2928383/2011/09/26/Coldplay-covert-Everybody-Hurts-als-hulde-aan-R-E-M.dhtml
Kippenvel!!

Tot Snel!
Olav