Zaterdag 1 oktober 2011: Update 1

Even een update van de afgelopen dagen.

Er zijn hier op dit moment vier mannetjes bezig om de airco in de woonkamer weer aan de praat te krijgen. Of eigenlijk staan ze semi-intellectueel naar dat ding te staren in de hoop dat-ie zelf vertelt wat er met hem aan de hand is. Twee bij de airco zelf en twee in de stoppenkast. Probleem bij dit ding is namelijk dat na een minuut of 10 draaien de aardlekschakelaar eruit klapt. Gelukkig heeft zo’n beetje ieder apparaat hier in huis een eigen aardlekschakelaar, maar het blijft wel lastig. Gelukkig hebben we ook twee airco’s in de woonkamer. Na een hoop hoog overleg, gedoe en gepruts zijn ze er dan achter: in de basisunit op het dak zit sluiting in de motor. De eerste 10 minuten schijnt zo’n ding zelfstandig te draaien en daarna heeft-ie hulp nodig van de basisunit. En aangezien daar dus sluiting in zit klapt dan de aardlek eruit. Klinkt op zich logisch. De motor is meegenomen, waarbij het me niet helemaal duidelijk werd of ze die nou gaan repareren of vervangen. Waarschijnlijk repareren, het onderhoud mag hier over het algemeen geen geld kosten. Over een dag of twee zouden we hem terug moeten hebben.

Gisteren hadden we ook al één van deze mannetjes over de vloer omdat de airco’s in de keuken en onze slaapkamer bleken te lekken. Vooral die in de keuken kwam een vies blauwig kleurtje vanaf. Was duidelijk geen water. Die doen het allebei weer, en de vloer in beide kamers is ook meteen weer gedweild, aangezien ze daarbij liters water door zo’n ding sturen om hem te spoelen. Gelukkig wordt de vloer dan ook meteen weer netjes gedweild voordat ze weer weg gaan.

Op dit moment wordt ondertussen ook de tuinset uit de tuin gehaald. We hadden eigenlijk al niet meer verwacht dat hij ooit nog opgehaald zou worden, maar hij (Yusuf, de vorige bewoner) heeft er blijkbaar toch nog een koper voor gevonden. Vinden we eigenlijk wel jammer: inmiddels gebruikten we hem zelf. Enerzijds om de was op te leggen voordat we het ophangen, anderzijds de stoelen gewoon om op te zitten. Gewoon waar ze voor bedoeld zijn dus. De mevrouw die de boel overgenomen heeft is hier met een stel verhuizers naartoe gekomen om het te verplaatsen. Is handig, aangezien het onderstel nogal massief is en niet in de gemiddelde auto past. Alleen het tempo waar dat dan in gaat…. We hebben het dus over zes stoelen en een tafel, en aangezien dat dus stoel-voor-stoel naar de auto gedragen wordt heb je meteen een aardig beeld van hoe lang zoiets duurt. Kunnen we ons er vast op instellen voor als we straks zelf een stel van die jongens nodig hebben.

Als die verhuizing er op semi-lange termijn nog van komt. Over korte termijn durf ik niet eens na te denken. Ik kreeg eergisteren eindelijk antwoord: we doen het wel bij je salaris van oktober. Echt niet. Ze begrijpen het gewoon nog steeds niet: ik wil dit snel rondmaken en heb dat geld dus gewoon nodig. Heb het naar Dean doorgestuurd, nou ga jij het maar regelen. Later had ik het er nog even met Rita over, en die zou het even laten vallen in haar afspraak met de baas van finance. Die schijnt wat benaderbaarder te zijn dan mijn HR-vriendinnen. Speaking of which: ik ben donderdag vier keer bij ze langs geweest om te vragen hoe het nou eigenlijk met de brief voor het invoeren van mijn spullen zat. De dame die ik daarover gemaild had was wat lastig te bereiken, dus ik ben gewoon iedere twee uur terug gegaan. De laatste keer stond ze toevallig bij de balie. In zoverre, toen ik aan kwam lopen zei ze dat zei Hissa was. Uitgebreide excuses dat het zo lang geduurd had: ze had het verzoek doorgestuurd naar Abeir, die doet dat normaal gesproken maar nu blijkbaar niet. Ik heb de brief al klaar voor u, hij moet alleen nog even getekend worden en ik zorg ervoor dat u hem zondag op kunt halen. Is allemaal leuk en aardig, maar mail me nou gewoon even dat je Abeir gevraagd hebt dat te doen, dan weet ik wat de stand van zaken is, nou moet ik er maar naar raden. Aan de andere kant: als ik dat meisje dan zie, dan is ze niet ouder dan een jaar of 18, en wat kun je dan eigenlijk verwachten? Op zich vind ik dat ik dat mag verwachten als zij zich uitgeeft voor HR-medewerker, aan de andere kant: kun je nou echt van zo’n kind verwachten dat ze een beetje pro-actief meedenkt? Ik vraag het me af. Zal morgen gaan vragen of het klaar is.

Een ander aspect is natuurlijk het hele proces voor Karin d’r RP. Vandaag verlopen de visa van Karin en de kinderen en volgens alle verhalen kunnen die gewoon op het vliegveld verlengd worden. Tegen vergoeding natuurlijk, dat wel. De voortekenen waren prima gisteren. Te goed, achteraf. Maar één meneer voor ons, terwijl wij hele voorraden proviand en luiers meegenomen hadden omdat dit soort dingen nog wel eens lang willen duren in dit land. De meneer voor ons was ook nog zo klaar, dus tempo met die hap! Hele vriendelijke mevrouw (hoewel: niet veel ouder dan het HR-meisje) en voor Tom, Nina en Sara was alles zo geregeld. “Heeft uw vrouw haar visum ook op het vliegveld gekocht, meneer?” “Ja.” Toch? Ik kijk Karin aan. Die schudt heftig van nee. “O nee, die had ik online aangevraagd, de kinderen op het vliegveld omdat ze niet bij Karin in het paspoort staan.” “Dan kan ik die van uw vrouw niet verlengen, meneer.” Ik zei het al: de voortekenen waren te goed. Heb mijn aller-charmantste glimlach opgezet, heb Sara naast me op de balie gezet om dubbele punten te scoren en even leek dat te werken. vertederde glimlach, uitgebreid overleg met de collega naast haar, maar nee. Ze kon niet anders. “Please talk to our captain, maybe he can help you.” Die kapitein bleek inmiddels al achter ons te staan en deed een wanhopige poging om interesse te tonen in Nina d’r pop. Nina begreep er niets van. Situatie uitgelegd, nog even op de kinderen gewezen en gevraagd wat er mogelijk was. In een gemiddeld derde wereld land wapper je dan met wat bankbiljetten en is het in vijf minuten geregeld, maar hier gelden dan toch iets andere wetten. Of we even op zijn kantoor wilden wachten. Tuurlijk. Weer babbelen, hij bellen, in zijn pc kijken, zuchten, nog een keer babbelen, weer zuchten, maar uiteindelijk: nee, sorry, ik kan u niet helpen. Misschien kunt u zondag met mijn baas praten, hij kan u misschien wel helpen. Misschien zegt hij ja, misschien niet. Anders moet uw vrouw nu even naar Bahrein vliegen en bij terugkomst een nieuw visum aanvragen. Die zag ik al aankomen. Noemen ze hier de visa run: even een op-en-neertje naar Bahrein voor een nieuw visum. “Maar als uw baas “nee” zegt, dan moet ze alsnog naar Bahrein en moeten we nog een boete voor twee dagen betalen ook.” “Inderdaad”. Dan gaan we nu wel.

Karin is dus om vijf uur naar Bahrein gevlogen en ’s avonds om tien over negen weer terug gevlogen. Ze bleek niet de enige, er zat nog minstens één andere meneer zowel heen als terug bij haar in het vliegtuig. Ik zei het al: visa run.

Probleem met die aankomsttijd was natuurlijk wel dat de kinderen toen al een paar uur sliepen. Heb de buurman maar gevraagd om even bij ons in huis te komen zitten. Was geen probleem. Iedereen heeft wel dit soort situaties meegemaakt. Is het niet persoonlijk, dan wel in zijn of haar omgeving.

Tussendoor hadden we nog even een barbecue bij Linda en Charmaine. Die zijn een paar weken geleden verhuisd en hadden nu dus een soort house warming. We zouden met z’n allen gaan, maar uiteindelijk dus zonder Karin. Kinderen moesten even wennen, maar hebben het uitstekend gedaan. Tussen de appartementen ligt een grote groenstrook met speeltoestellen waar ze eerst uitgebreid de laatste restjes energie eruit geperst hebben. Later lekker gegeten. Gelukkig waren er ook knakworsten voor op de barbecue! Was voor Sara geen probleem, die stond uitgebreid van de gamba’s in knoflookmarinade te eten. Papa’s bijdrage aan de barbecue. Ze kon ze net van de tafel pakken, daarna moest ik het staartje eraf halen en hem in stukjes breken zodat ze hem op kon eten. De hele kamer vertederd. Was dus weer een bezienswaardigheid op zich. En stralen dat kreng……

Tot zover deze update, ik meld me later deze week weer! Hopelijk dan een keer met alleen maar leuke dingen….

Tot Snel!
Olav