Update 3 - 7 oktober 2011

Update 3 – 7 oktober 2011

Voordat ik begin: heeft iedereen in Nederland net zo hard om Ivo Niehe gelachen als ik hier op 5000 km afstand? Ten eerste natuurlijk die uiterst kritische beschouwing op zijn eigen presteren in Pauw en Witteman. Hilarisch, hij moet toch eens wat aan zijn zelfvertrouwen gaan doen. Wat een zelfbevlekking! En als hij dan zowel bij DWDD als op 3FM alle hoeken van de studio te zien krijgt wil "die hele meneer" opeens niet meer geïnterviewd worden. Als je geschoren wordt moet je stilzitten, Ivo! Dit is volgens mij weer een typisch voorbeeld van iemand die straks uit Nederland vertrekt (laten we het hopen!) en dan in zijn afscheidsinterview op de Privé-pagina van de Telegraaf roept dat Nederland niet met grootheden om kan gaan. Ik verheug me er nu al op!

Alweer een update? Jazeker, ik had namelijk beloofd dat ik zou schrijven op het moment dat er iets gebeurde wat de moeite waard was om te schrijven. En dat was er vandaag!

Maar eerst wat anders: ik kreeg woensdagavond een berichtje van HR van Ajax (nee, niet weer een mopperverhaal over Aspetar HR). Of ik even terug wilde bellen. Tuurlijk. Het blijkt nu dus zo te zijn dat Karin en de kinderen al sinds één september al geen ziektekostenverzekering meer hebben. Fijn. Of ik daar even met Menzis over wilde bellen. Graag zelfs! Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt?!???!? Het blijkt zo te zijn dat je in Nederland alleen verzekerd kunt zijn als je in de Gemeentelijke BasisAdministratie (GBA) geregistreerd bent. Nou zijn ze natuurlijk op één september hier naartoe gekomen en daarmee uit de GBA verdwenen. En dus ook uit de verzekering. Alleen ff één dingetje Menzis: hadden jullie ons daar niet even van op de hoogte moeten brengen?? Dan hadden we actie kunnen ondernemen. Als er nu één door een bus geschept was hadden we een levensgroot probleem gehad. Inmiddels zitten ze op mijn verzekering hier en is het dus geen acuut probleem meer, maar ik ging redelijk over de rooie toen ik het hoorde. Niet het feit dat ze eruit waren, de reden lijkt me redelijk legitiem, maar wel dat ze ons daar nooit over geïnformeerd hebben. Ik heb de afgelopen tijd bijna wekelijks iemand van Menzis aan de lijn gehad omdat ze me maar rekeningen bleven sturen terwijl ik niet meer verzekerd ben bij ze. “U kunt hem beter betalen meneer, dan storten we het wel terug als blijkt dat u inderdaad niet meer verzekerd bent bij ons. “ Dit antwoord verzin ik niet, die kreeg ik echt van de werkstudent van dienst. “Ik heb hem de afgelopen drie maanden niet betaald en dat ga ik nu ook niet doen hoor.” “Oh.” Vervolgens bleek deze week dat ze op 19 september (!) doorgevoerd hadden dat ik per 1 juli uit Nederland vertrokken ben. Eigenlijk eerder natuurlijk, maar dat kan alleen per de eerste van de maand. Rekening voor oktober was toen alleen al verstuurd. Kan gebeuren. Het kost ze dus drieënhalve maand om mij uit te schrijven, waarbij ik zelf allerlei bewijs op moest sturen, maar de rest van het gezin was in een dag geregeld. Zonder ook maar één keer te hoeven bellen of iets op te sturen. Bijzonder. Toen ik even adem moest halen tijdens mijn tirade sprong de Menzisser die me belde daar snel in om vervolgens een keer of 10 zijn excuses aan te bieden. Het zal nooit meer gebeuren, meneer. Dat denk ik ook niet: ik denk niet dat ik op korte termijn nog bij jullie een verzekering ga afsluiten. Zorg er alleen ff voor dat je procedures aangepast worden alsjeblieft.

OK, dan het belangrijkste van vandaag! Tom had vandaag namelijk cultuurdag op school. Nina niet, het was vanaf groep 3. Thema was de kinderboekenweek. Het begon met een boekenmarkt waar kinderen hun uitgelezen boeken probeerden te slijten aan andere kinderen. Hoop Pinkeltjeboeken dus. Ik zag er zelfs nog een exemplaar van “Saskia en Jeroen” tussen liggen. Zou er nog een kind op de wereld te vinden zijn dat daarin geïnteresseerd is? Dat was in mijn tijd al hopeloos ouderwets en achterhaald.

Verder hadden alle klassen activiteiten in hun klas, kon er geschminkt worden en waren er hapjes en drankjes. Aan het einde van de dag werden alle geproduceerde creaties geshowd op het podium in de gymzaal. Hoogtepunt van de dag was echter de voorleeswedstrijd: juffen tegen kinderen. De kinderen werden geselecteerd uit de kinderen die hun hand opstaken toen er gevraagd werd wie er mee wilde doen. Mijn zoon wilde wel. Tuurlijk, die wil altijd wel bij dat soort dingen. Eén van de juffen wees vervolgens de kandidaten aan. Erg democratisch inderdaad. Tom was onder de drie gelukkigen die het tegen drie juffen op mochten nemen. En hen glorieus versloegen! Om als trotse vader nog een niveautje hoger te stijgen en eens flink op te scheppen: dat was vooral aan Tom te danken die een 100% score kreeg van de juryleden.

De winnaars werden verblijd met een cadeaubon van de Virgin Megastore, dus ik heb de halve middag met Tom daar rondgelopen om te kijken waar hij die toch in om kon zetten. De 50 QR is uiteindelijk stuk geslagen op twee boeken. “En ik kreeg er ook nog 3 Riyaal bij!” “Nee Tom, dat was gewoon je wisselgeld…”

Meneer apetrots, papa en mama trots, iedereen blij!

Dat wou ik toch nog even melden. Over opscheppen mag inderdaad ook…. Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Tot Snel!
Olav