Donderdag 6 oktober 2011 - Update 2

Update 2

Ik ben vorige week begonnen met een omschrijving van vier airco mannetjes die semi-intellectueel naar de airco stonden te kijken. Op één na werken alle airco’s inmiddels weer. Die ene die nog niet werkt is inderdaad degene waarvan vorige week zaterdag de motor meegenomen is om te repareren en die over twee of drie dagen terug zou komen. Rekenen is blijkbaar niet zijn beste kant. Plannen ook niet, trouwens. Ga morgen maar eens vragen waar dat ding blijft.

Het is overigens op zich geen ramp dat één airco het op dit moment niet doet, de temperatuur is de laatste twee dagen duidelijk aan het zakken. Dat is trouwens erg relatief: overdag blijft het gewoon godsallejezus heet. Zodra het begint te schemeren daalt de temperatuur vlot, tot zeker een graad of 30. Ik zei het al: relatief! Maar aangezien dat schemeren al rond een uur of 5 begint is dat helemaal niet zo gek. Ik ging gisteren rond een uur of half zeven weg uit het stadion en toen voelde het gewoon fris aan. Relatief, dat dan weer wel. Volgens mij haalden we de 30 graden nog wel, ik geloof dat ik er aan begin te wennen.

De dagen voordat de temperatuur ging dalen heeft het hier flink gestormd, en met al dat zand hier spreek je dan al vrij snel van een zandstorm. Dat schijnt een normaal verloop te zijn: heet tot eind september, daarna zandstormen en een dalende temperatuur en mogelijk zelfs neerslag. Volgens het internet zou er vandaag zelfs een kans van 35% op neerslag zijn. Misschien dat er iets gevallen is toen ik even knipperde, maar die 65% kans dat het droog blijft blijkt toch meer waar te zijn dan die 35%. Lastige van zo’n zandstorm is dat je ondertussen dus letterlijk overal zand en stof tegenkomt. Ik ga het weekend maar eens beginnen met de auto stofzuigen, ziet er niet uit van binnen met al dat zand en andere ellende. Ik denk dat ik Tom en Nina dan maar allebei een emmer met sop geef om de buitenkant te doen. Scheelt weer QR15, die het anders kost om hem bij de mall te laten wassen.

Ondertussen zijn we van het ziekenhuis naar het stadion verhuist. Het enige nadeel daarvan is dat we nu een flinke tijd onderweg zijn voor de lunch, verder zie ik alleen maar voordelen. We zitten nu als Football Excellence team ook echt als team bij elkaar, de kantoren en de bureaus zijn beter en we zitten in een sportieve omgeving. OK, als je iets bij HR ofzo moet regelen ben je wat langer onderweg, maar dat probeer ik daarom aan het begin van de dag te doen. Probleem is dan wel dat ze bij HR pas om half negen aan komen kakken, maar aangezien ik Tom en Nina eerst naar school breng ben ik zelf niet veel eerder.

Wij (Darren en ik) waren vorige week helemaal blij met onze nieuwe bureaus: twee keer zo groot als wat de rest heeft! Het was ook te mooi om waar te zijn. Gisteren is Gregg terug gekomen van vakantie en die keek al erg bedenkelijk naar die grote dingen van ons. Gregg is de business manager die de hele verbouwing en inrichting geregeld heeft. Hij legde uit dat er managers-, coördinatoren- en werkvolkbureaus besteld waren en dat die grote dingen van ons toch duidelijk managersbureaus waren. En derhalve niet voor ons. Gelul. Dat was-ie dan weer met me eens: eigenlijk had hij voor iedereen dezelfde bureaus willen bestellen, maar dat mocht niet van hogerhand: verschil moet er zijn. Gelul. Ik heb hem meteen uitgelegd dat ik mijn bureau aan de grond ging vastschroeven en dat ik mezelf er aan vast ging binden. “Just don’t get too attached to it!” Ik heb het nog geprobeerd op te lossen door een bordje met “senior manager bullshit affairs” op mijn bureau te zetten, maar meer dan een schaterlach leverde dat ook niet op. Dan maar over op de redelijke tour: ik snap wel dat deze wat aan de grote kant zijn, maar hou er alsjeblieft rekening mee dat wij veel met apparatuur en laptops werken en daarvoor hebben we gewoon fysieke ruimte nodig. Die bureaus die we hiervoor in de plaats zouden krijgen zijn gewoon te klein. Dat werkte: we gaan wel op zoek naar een uitbreiding ofzo. Hmm, da’s iets, maar niet genoeg. Doordrukken dus: “Wie is er dan manager op onze afdeling? OK, behalve jijzelf dan? Aloulou is coördinator en zit gewoon in dezelfde schaal als wij (kwamen we van de week bij toeval achter en we hebben ons doodgelachen: die duurdoenerij over het feit dat hij “Senior Coordinator” is slaat dus helemaal nergens op. Gewoon hetzelfde onderknuppelniveau als wij!).” “Giannicola is manager.” No way, die is “special projects physiologist”, meer niet. Buiten dat is-ie maar één week per maand aanwezig en dan heeft-ie echt niet zo’n grote bak nodig.” Dat-ie van die week dat meneer er is ook nog eens de helft van de tijd in overleg zit of koffie aan het drinken is heb ik maar niet eens genoemd. “Er komt binnenkort nog een manager bij, die heeft er wel recht op.” “Prachtig, maar dan heb je er dus geen vijf nodig.” Even stil en ik zie hem rekenen. “Nee, dat zijn er inderdaad maar vier. OK, jij mag je bureau houden, op voorwaarde dat jij het aan Darren gaat uitleggen en hem niet naar mij stuurt.” Prima. “O ja, en als er nog een derde manager aangenomen wordt ben je hem alsnog kwijt. Wil je even knikken ter bevestiging?” “Natuurlijk niet, die derde manager komt er toch niet” Dan ben ik nog eerder manager. “Als je maar onthoud dat ik hier het komende jaar een aantal gunsten voor terug wil, eigenlijk heb je er helemaal geen recht op. Onthoud dat goed!” Zal ik doen.
Darren een berichtje gestuurd: “slecht nieuws, ze zijn je bureau aan het verhuizen”. Hij had DEXA-dienst en zat dus in het ziekenhuis. Half uurtje later bij de lunch kwam hij vragen of het alleen zijn bureau was. “Eh, laat me even een stukje opschuiven voordat ik daar antwoord op geef…” buiten armbereik in ieder geval. Geloof niet dat hij het erg kon waarderen dat mijn bureau als enig bleef staan. Jammer dan, hij had het niet anders opgelost. Heb hem later op de middag mijn cynisme bespaard….

Ik ben de afgelopen week weer een frequente bezoeker van mijn HR-vriendinnen geweest. Ik wilde Josephine graag even persoonlijk spreken om wat meer druk op het hele allowancesverhaal te zetten. Zondag de hele dag geprobeerd: langs gaan, bellen, noem maar op. Niet aanwezig, vergadering, lunch: ik pieste iedere keer naast de pot. Maandag weer geprobeerd. Terwijl ik zat te wachten zag ik haar op de afdeling lopen, dat kon dus niet als excuus gebruikt worden! Aan de helpdeskmevrouw van dienst gevraagd of ze haar even kon bellen. “Waar wilt u haar dan over spreken?” “Gaat je niks aan, bel haar nou gewoon. Als ik het met jou had willen bespreken had ik niet om haar gevraagd.” Moeilijk doen om het nummer te vinden. Heb haar het nummer maar gegeven, ik had het inmiddels een kleine 100 keer geprobeerd en je weet het een keer uit je hoofd. Zachtjes overleggen. “Ze heeft u vorige week toch nog een mail gestuurd?” Ik geloof dat ik gek word. “GVD, HOEVEEL MOEITE MOET HET NOU KOSTEN OM GEWOON EVEN MET IEMAND TE PRATEN???” slinger ik over die helpdesk heen. Ze kijkt me met grote ogen aan, is even stil en zegt dan in de hoorn: “Eh, Josephine, ik geloof dat je beter even zelf kunt komen”, terwijl ze mij angstvallig in de gaten houdt. “Dat denk ik ook, dank je wel.”

Ik ben maar gewoon even met haar gaan zitten en heb haar als eerste gevraagd of ze eigenlijk begrijpt in wat voor situatie wij zitten: we wonen in een huis waar we niet horen te zitten (want door de proeftijd heen), waar we niet willen zitten en dus zo snel mogelijk uit willen zodat jullie het weer kunnen gebruiken. Nieuwe huis hebben we al, wordt voor ons gereserveerd (maar natuurlijk niet voor eeuwig) en het enige wat tussen ons en dat huis instaat is de Furniture grant die we nodig hebben om de borgsom enzo te kunnen betalen. En wat is nou het probleem? Iedereen waar toestemming van nodig is heeft toestemming gegeven en ik heb er gewoon op alle denkbare manieren recht op, dus maak dat nou gewoon over! Vervolgens komt er een vaag verhaal over dat het lastig is in het nieuwe accountancysysteem: dat begrijpt dit soort uitgaven alleen maar in combinatie met een payroll. Lijkt me simpel: maak het nu over en zet het aan het einde van de maand gewoon op de payroll. Blijkt te simpel te zijn, dit soort dingen mag ik niet doen in een lopende maand. Met de nadruk op “ik”. “OK, en wie mag dat dan wel?” Ik zou het bij haar baas kunnen proberen. “Prima, kom maar op met dat mailadres!” heb haar gemaild, hele verhaal netjes en compleet uitgelegd en gevraagd of zij iets voor mij zou kunnen doen. CC-tje naar Dean en Rita. Binnen vijf minuten antwoord. “Begrijp de situatie, je hoort ASAP van me.” Was op maandag, het is nu donderdag. Inderdaad. Vanmiddag maar weer gemaild om te vragen hoe de vlag er inmiddels voorhing. Nog geen antwoord, maar mailde ook pas rond kwart voor vier. Ze beginnen niet alleen structureel een half uur later, ze zijn ook meestal een half uur eerder weg. Doe mij ook zulke voorwaarden!

Tussen de bedrijven door heb ik ook eindelijk de brief te pakken waarin mijn werkgever aangeeft er geen bezwaar tegen te hebben dat ik mijn spullen het land inbreng. Heeft drie weken geduurd. Vraag maar niet waarom, snap het zelf ook niet. Heb dus van de week de clearing agent gebeld om een afspraak te maken. Of ik dinsdag langs kon komen. Tuurlijk. Ik had alleen even gemist dat hij dinsdagmorgen bedoelde. Toen ik rond een uur of half drie aankwam was hij al weg en kreeg ik een nogal knorrige reactie aan de andere kant van de telefoon. Ik ben dus precies vijf minuten in de haven geweest. Die vijf minuten waren echter wel genoeg voor mijn accu om het te begeven. Starten ho maar. De 24/7 assitance gebeld. Waar ik dan was. “In de haven.” “WAAR bent u?” “De haven.” “De WAT?” “HA-VEN!! Je weet wel: boten, kade en hijskranen!” “O, de haven. We zijn onderweg meneer.” De chauffeur / monteur belt ook drie keer waar ik dan toch ben en uiteindelijk moet ik hem uitleggen waar de haven dan wel niet is. Na aankomst is de diagnose snel gesteld: lege accu. Ik ben daar lichtelijk verbaasd over: radio, ramen en airco deden het gewoon. Trekken blijkbaar minder spanning dan starten. Wist ik ook eigenlijk wel. Nieuwe accu erin dus. Beetje tot mijn verbazing heeft-ie al een nieuwe bij zich. Alleen geen schroevendraaier. Is ook niet nodig om de accu te verwisselen, maar wel om een dingetje los te draaien dat er overheen loopt en waardoor je er dus niet zomaar bijkomt. Briljant: een automonteur zonder schroevendraaier. Als een dokter zonder stethoscoop. Uiteindelijk vindt hij er één tussen het pechmateriaal voor zijn eigen auto.

Gisteren terug dus om het nog een keer te proberen met de clearing agent. Nu meer geluk: hij is er. Even knorrig als gisteren aan de telefoon trouwens. Gelukkig heb ik een extra troef bij me: Sara. Karin heeft een vergadering waardoor ik iets later ga werken en haar maar mee genomen heb. Hij smelt op het moment dat hij haar ziet en is op slag een stuk vriendelijker. Noemt me zelfs “my friend”. Op slag vertrouw ik het niet meer. Papieren overgedragen en hij legt me uit dat er een nieuw registratiesysteem bij de douane is, waardoor het een dag of 2-3 kan duren voordat alles rond is. Maar als het eerder klaar is bel ik u. Groot was dus mijn hoop toen ik zag dat ik een half uurtje later een gemiste oproep van hem had. Het zal toch niet? Inderdaad niet, niet zo naïef! “Sorry, ik ben vergeten dat ik een machtigingsbrief van u nodig heb, kunt u die even schrijven?? In het Arabisch, graag!” “Eh, nou, mijn Arabisch is eerlijk gezegd niet meer wat het geweest is.” “Geeft niets, ik heb hier wel een voorbeeldbrief, komt u die even ophalen?” Wordt dan wel morgen, was geen probleem. Vanmorgen dus weer terug voor zo’n voorbeeld. Heeft me keurig uitgelegd wat de bedoeling was, en of er dan iemand op mijn werk Arabisch kan schrijven. Tuurlijk. Laat die mij dan even bellen, dan vertel ik wat ze erin moet zetten. Heb ik Rita voor geregeld, was geen probleem. Kan die brief zaterdagochtend gaan brengen en hopelijk hebben we het dan in een paar dagen in huis. Zal een keer tijd worden, is dik twee maanden geleden opgehaald. Zit niets in waar ik niet zonder kan, maar vooral wat meer speelgoed voor de kinderen is hoognodig, ze zijn het speelgoed wat ze hier hebben spuugzat en dat begrijp ik volkomen. Het was vanmorgen een onbeschrijfelijke puinhoop bij dat douanekantoor. Zo erg, dat ik uiteindelijk mijn auto maar recht voor de deur neergezet heb. Was nergens anders plek.

School voor de kinderen is erg wisselend de laatste tijd. Tom gaat eigenlijk heel goed, maar Nina heeft een zware week achter de rug. Veel huilen ’s morgens dat ze bij mij wil blijven. Gelukkig pakt de juf goed door. Gisteren en vandaag ging het weer goed. Probleem bij Tom is vooral dat hij sneller wil dan hij gaat. Hij is de afgelopen maand met grote sprongen vooruit gegaan op het gebied van Engels, maar hij vindt zelf nog steeds dat hij geen woord Engels spreekt en dat belemmert hem in het leggen van contacten. We proberen hem er steeds van te overtuigen hoeveel hij wel niet al kan en heeft geleerd in de afgelopen periode, maar dat gaat nog wat lastig.

Volgende week komen ook de schooluniformen eindelijk. Dan worden het dus helemaal van die Engelse kinderen met iedereen in hetzelfde kloffie. Bah. Ik heb ook nogal moeite met de binnenkomst ’s morgens. We mogen inmiddels niet meer naar binnen maar moeten op het voorplein wachten. Geen probleem. Vervolgens worden de kinderen per groep op een fluitsignaal op rijen gezet en marcheert de hele handel naar binnen. Ik zou gek worden als kind. Als ik later het leger in wil en me wil laten becommanderen horen jullie het tegen die tijd wel, ik ga niet op zo’n stom fluitje reageren. Probleem is alleen wel dat al die kinderen zo gedrild worden, bah!

Dat was de update voor deze week wel zo’n beetje, gaan nu het weekend in. Weinig plannen: auto dus even (laten) doen en morgen Karin en Tom naar de Globetrotter brengen voor een Nederlands Cultuurdag van school. Hebben ze er een aantal van per jaar. Ouders deze keer niet welkom. Ga denk ik maar met Nina en Sara boodschappen doen in de tussentijd. Aan het begin is er een boekenmarkt waar ik met Tom en Nina wil (en mag!) kijken, daarna is het de bedoeling dat wij weer opkrassen. Om één uur mag de chauffeur weer op komen draven.

Tot Snel!
Olav