Update 3 - 11 oktober 2011

Ik las vanmorgen in de krant dat minister Leers van zijn baas op zijn knieën naar Grote Geert gestuurd is om uit te leggen dat hij het niet zo kwaad bedoeld had toen hij bij Pauw en Witteman iets positiefs zei over de multiculturele samenleving. Dan ben je dus minister, voormalig burgemeester van één van de grootste steden van het land en ongetwijfeld iemand met een uitstekend CV qua opleidingen en werkervaring en dan word je als een kleine jongen op pad gestuurd om je woorden terug te nemen. In wat voor land leven jullie in godsnaam? Ik geloof dat ik ter plekke ontslag nam. Als er namelijk één overtuigd zou moeten zijn van de goede kanten van de multiculturele samenleving: hij zal toch niet voor niets met die Hongaarse getrouwd zijn? En kan iemand zich een binnenstad voorstellen zonder Chinees? Ik ook niet.

Waarom deze opening? Omdat ik me er over verbaasde en omdat ik een bruggetje nodig had naar “immigration”. Moest ik namelijk naar toe vanmorgen om de visa van mijn gezin om te zetten van een toeristenvisum naar een residence visum. Dat zou de dienstdoende mevrouw op mijn werk doen, maar na vier weken ben ik zelf maar gegaan. Onverrichter zake, dat wel. Tegen de tijd dat ik daar vanmorgen aankwam duizelde het me al: letterlijk honderden mensen en auto’s die over een parkeerplaats krioelden. Alleen een plekje vinden leek al een heidens karwei te gaan worden. Totdat mijn eigenwijsheid de kop op stak: als iedereen naar rechts gaat, ga ik lekker naar links. Drie plekken verderop was er meteen plek. Door de controlepost, naar de receptie. Situatie uitgelegd, moeilijke gezicht. Overleg. Dan moet u bij gate 4 zijn, meneer. U bent nu bij gate 1. OK, ga ik naar gate 4. Weer uitgelegd. Nog moeilijker gezicht. Weer overleg. Kunt u het nog een keer uitleggen, meneer? Tuurlijk. O, maar dan moet u op het vliegveld zijn, niet hier. Huh? Maar mij was nou juist verteld dat ik hier moest zijn. Nog meer overleg, met een meneer met sterren op zijn schouders deze keer. U moet inderdaad niet op het vliegveld zijn meneer, u moet naar het ministerie van Arbeid. Vond ik een hele komische in dit land, maar dat ter zijde. Weet je dat zeker? Ja, echt, meneer, mijn baas zegt het ook.

Nou voelde ik al aankomen waar dit op uit ging draaien: na veel zoeken zou ik dat ministerie eindelijk vinden, daar mijn verhaal drie keer doen om uiteindelijk terug gestuurd te worden naar ditzelfde immigration kantoor. Maar dan waarschijnlijk wel zo laat dat ik niet meer in de rij hoef te gaan staan. Zucht. Terug naar Aspetar, de benodigde Riyalen gepind en met een klap bij de mevrouw van diens op haar desk gegooid: regel het zelf maar, ik blijf niet heen en weer rijden. O ja, voor het einde van de week graag, het heeft nu toch echt lang genoeg geduurd, straks moeten we met zijn allen naar Bahrein. De rekening die ik voor ze heb wordt op deze manier steeds hoger. Ik ben toch niet van plan om dat allemaal zelf te betalen.

Na dat gezeur ben ik naar de haven gereden om te informeren of mijn spullen al door de douane gecleared waren. Vijf minuten voor aankomst werd ik gebeld door mijn agent (die ik gisteravond nog gebeld had om dat te vragen, maar prompt had hij geen idee wie hij toch aan de lijn had) dat de boel over een half uurtje klaar was en waar het naar toe moest. Ik heb drie keer proberen uit te leggen dat ik bijna in de haven was en dat ik het dan wel zou uitleggen, maar luisteren is niet de beste eigenschap van deze man. Ik heb hem uiteindelijk een routebeschrijving gemaild en ben naar huis gereden. Uurtje later belde hij dat de chauffeur de route niet begreep en of ik wist waar Aspire was. Tuurlijk weet ik dat. Daar ergens stond hij op me wachten, of ik hem op kon halen. O ja, hij heeft ook de rekening bij zich. Zucht, daar was ik al bang voor ja. Hij spreekt trouwens geen Engels. Ben hem op gaan halen en heb hem met handen en voeten duidelijk gemaakt dat hij achter me aan moest rijden. Dat ging op zich goed, ware het niet dat de beste man stug 30 bleef reden en er dus op ieder kruispunt en iedere rotonde auto’s tussen kwamen. Ik reed op een gegeven moment zo langzaam dat ze me links en rechts toeterend inhaalden. En terecht. Maar goed, we zijn er gekomen en we hebben onze dozen dus eindelijk weer terug. 55 stuks, maar niet allemaal helemaal heel meer. Hoewel, er was er maar één echt helemaal stuk. De rest heeft gewoon een beetje klem gezeten zo te zien. We hebben met de kinderen afgesproken dat we er een paar met speelgoed tussenuit halen voor ze en dat de rest ingepakt blijft totdat we in het nieuwe huis zitten. Wanneer dat is? Geen idee.

Ik ben vanmiddag even snel door alle dozen gegaan en het voelt inderdaad als Sinterklaasavond. Heb er voor me zelf een paar boeken en andere dingetjes uitgehaald, de rest komt na de verhuizing wel. Zie de foto’s!

Tot Snel!
Olav