Update 5 - 21 oktober 2011
Door: verslootinqatar
Blijf op de hoogte en volg Olav
21 Oktober 2011 | Qatar, Doha
Rita Verdonk stopt met Trots op Nederland. Ze doet dus datgene wat heel Nederland bij de laatste verkiezingen al gedaan heeft. Binnenkort wordt in een algemene ledenvergadering besloten hoe het verder moet met de partij. Pardon? Leden? Waren er meer Rita’s dan? Zou Jolanda Sap ook uitgenodigd worden voor de vergadering? Zodat ze die stekkertruc nog een keer kan herhalen? Lijkt me leuk als uitsmijter, dat er na de koffie nog ruimte is voor een speciale gast (special guest kan natuurlijk niet als je jezelf Trots op Nederland noemt). Vervolgens komt Jolanda binnen en geeft Ineke van Gent vanachter de deur dat lullige verlengsnoertje aan. Ik was eerlijk gezegd alweer vergeten dat dat partijtje ooit bestaan had. Sterker nog: volgens mij stond ze voor de opkomst van Grote Geert zelfs ooit nog eens op een zeteltje op 15. Virtueel dan. Weten ze bij de PvdA sinds een paar jaar ook alles van: virtuele zetels.
Nog meer goed nieuws: als het goed is, zijn gisteren mijn housing allowance en mijn Furniture grant rond gekomen. Moest ik wel zelf weer aan wat bomen schudden. Ik werd om half 12 door Rita gebeld: “Ik sta nu bij HR en ze kunnen alleen je Furniture grant rondmaken als je uit je huis bent.” “Ja, dat wil ik wel, maar dat kan niet zolang ik die grant niet heb. Ik wil al zes weken verhuizen, maar dat kan niet omdat HR zo moeilijk doet.” Ze hadden dus gewoon weer wat nieuws verzonnen om dwars te liggen. We hebben toen afgesproken dat ik bij Housing zou langsgaan om af te spreken dat ik er (op papier) de 25e uitga en dan eruit vertrekken zodra ik de boel binnen heb. Eén probleem: niemand aanwezig bij housing. En het moest voor twee uur rond zijn, zodat mijn Furniture grant met de pay roll van deze maand mee. Op naar HR dus, Josefine weer bij ons geroepen. “Als jij nou even op papier zet dat ik er binnen een dag na ontvangst van die grant uitga, dan is het toch klaar?” “O jee, dat moet ik eerst met mijn baas overleggen.” Mag zelf helemaal niets beslissen. “Maar het is nu 12 uur en het moet over twee uur klaar zijn. Die baas van jou heeft me al vaker een week of drie op antwoord laten wachten.”. “Rustig maar, dat komt wel goed.” Mwoh, dat betwijfel ik. Lunchen. Direct na de lunch weer naar boven (kwart voor één), want het zit met niet lekker. “Kun je Josefine even voor me roepen?” “Die is druk.” “Weet ik, voor mij, dus roep haar nou ff.” Op dat moment draait de mevrouw bij het kopieerapparaat zich om en kijkt me aan. “Ben jij Olav?” “Ja, hoezo?” “Ik ben Kholoud.” De baas van Josefine dus. “Mooi, zitten en luisteren jij.” Ik schrok er zelf van, vooral dat ze het nog deed ook. Hele verhaal nog een keer verteld. “Dus als ik nou hier op papier zet dat ik binnen 24 uur na ontvangst van die grant uit dat huis vertrek, dan zijn we toch klaar?” “Ja, dan is het rond.” “Mooi, geef me pen en papier.” Pen had ik zelf wel, papier kwam uit het kopieerapparaat. Ik heb in drie regels op papier gekalkt dat ik plechtig beloof om er dan uit te gaan en heb er een krabbel onder gezet. Zelfde reactie als altijd op mijn handtekening: “wow, da’s een snelle….” “Ja, ik heb bij topclub gewerkt en daar heb je een snelle handtekening nodig.” Waarom kunnen dingen toch in drie seconden geregeld worden als je de hoogste in rang voor je heb en moet het (letterlijk!) maanden duren als je met onderknuppels te maken hebt? Deze hele situatie is daar ook weer een voorbeeld van: ik ben alweer weken aan het mailen en niemand die me dan even inlicht dat ik wel uit dit huis moet (of hem op zijn minst opgeleverd moet hebben) voordat ik zo’n grant kan krijgen. Zolang je in een ingericht huis van Aspetar zit heb je er namelijk helemaal geen recht op. Wat op zich wel weer logisch is. Maar niemand die dat de afgelopen weken een keer gezegd heeft zodat ik daar achteraan kon, je hoort het dus tweeënhalf uur voor de deadline. En dan heb ik dat nog aan Rita (en mijn eigen grote bek) te danken, anders hadden we hier nog een maand kunnen blijven zitten.
Maar goed, het zou dus geregeld moeten zijn. Woensdag gaan de salarissen de deur uit en zou ik dus een belachelijke klap geld op mijn rekening moeten krijgen. Salaris, transport allowance, Furniture grant en tickets van Karin en de kinderen. Niet dat het dan klaar is trouwens: ik moet deze week weer achter de school allowance voor Tom en Nina aan en moet de transportkosten nog terug krijgen. Die laatste is inmiddels wel door Dean getekend en moet ik alleen nog indienen, maar daar wacht ik even mee totdat Karin d’r RP rond is. Anders heb ik daar ook maar recht op de helft. O ja, en dan moet ik ook nog water en licht aanvragen. Geen idee hoe lang dat van te voren moet. Paar dagen van te voren zal toch wel genoeg zijn? Toch?
Voor die RP is wel de volgende stap gezet: ze heeft dinsdag de medische keuring gehad en ze is weer APK-goedgekeurd. Als ik haar verhaal zo hoorde was het niet zo’n helletocht als wat ik regelmatig van mijn vrouwelijke collega’s hoorde (die komen bijna allemaal huilend terug), maar was het vooral volkomen ongeorganiseerd. Ik had haar bewust de spookverhalen van mijn collega’s niet verteld, ze was al zenuwachtig genoeg. Bij de mannen is het vooral een oefening in geduld, bij de vrouwen hoor ik regelmatig verhalen over dames die met elkaar op de vuist gaan en die elkaar staan te verdringen bij de balies. Zo erg was het deze keer niet.
Maar zoals het er nu naar uit ziet gaan we dus komende week verhuizen. Ik heb immers met mijn grote mond gezegd dat we binnen 24 uur uit het huis zijn zodra we die grant binnen hebben. Is op zich niet zo’n probleem: de dozen staan nog grotendeels ingepakt en verder hebben we niet veel. Mijn eigen spullen heb ik bij de vorige verhuizing in een half uur ingepakt. Zal nu niet lukken, is inmiddels wel wat meer geworden, maar in een dag moet toch kunnen. Zeker als we van te voren al dingen die niet meer nodig zijn meteen inpakken. En dan is het handig dat Karin d’r moeder hier op dit moment is: is toch weer een paar extra handen. Ik zal van de week even wat dozen vragen bij de facilitaire dienst zodat we die kunnen gebruiken voor serviesgoed enzo. Dan zal ik ook meteen een paar van die mannetjes met een vrachtwagen die bij de nieuwe moskee op werk staan te wachten charteren om de dozen over te brengen. Kost geen drol en er staan er altijd wel een stuk of 40 op werk te wachten.
Wat ook leuk is: sinds gisteren is de beveiliging van het stadion ingesteld. Deze week is er een of ander testevenement en daarvoor moeten alle geledingen getest worden zodat er nog bugs uit het systeem gehaald kunnen worden. Woensdag werden er dus opeens vrachtwagens vol computers, printers, frisdrankautomaten, bureaus en ander kantoorspul aangevoerd. Waaronder ook Röntgenapparatuur om tassen enzo te controleren. Donderdagochtend mochten we er niet in omdat ze met een brand- en bomcontrole bezig waren. Inclusief honden enzo. We hebben op donderdagochtend altijd vergadering, die hebben we maar naar het ziekenhuis verplaatst. Net op het moment dat ik me erop begon te verheugen dat ik een dagje thuis kon gaan werken kwam er groen licht: we mochten er weer in. Helaas. We moeten nu alleen wel altijd onze ID-badge dragen. Dat ding dat ik dus standaard op zondag vergeet. Zal wel lachen worden de komende tijd. Ook moeten we vanaf nu langs die beveiliging: metaaldetector en Röntgen, alhoewel die laatste het nog niet doet. Ik kwam daar dus gisteren met mijn eigen tas en een tas vol hartslagmeters aan, en die kon ik allebei helemaal leeg gaan maken waarop de beveiligingsmeneer die 30 hartslagmeters ook nog één voor één ging staan te controleren en van ieder onderdeel wilde weten waar het voor was. Ik vroeg nog of dit iedere ochtend zo zou gaan. Ja, was het korte maar duidelijke antwoord. Ik heb nogal eens ’s avonds metingen bij clubs en dan heb ik de volgende ochtend nogal wat apparatuur bij me. Ik verheug me er al op, want het zal ook niet zo zijn dat er iedere dag dezelfde jongens staan die je na een weekje wel kunnen en weten wat er in die tas zit. Aan de andere kant ging na de lunch de metaaldetector af en hield ik mijn handen al omhoog om met zo’n handding te laten scannen. Was niet nodig: de beveiligingsmeneer wees op mijn riem, zei dat het goed was en dat ik door kon lopen. Zo waterdicht is het dus ook weer niet.
Vandaag hebben we de verjaardag van Karin gevierd. Aantal collega’s van mij en van Karin met kroost over de vloer gehad. Robbart had zijn gitaar mee, had ik om gevraagd omdat ik nu mijn versterker hier heb en ik dus eindelijk ook eens zonder koptelefoon kon spelen. Om de rest van de visite niet teveel tot last te zijn hebben we ons op de stoep geïnstalleerd en hebben we daar samen zitten spelen. Zie foto’s!
Meer interessants niet eigenlijk deze week. Waarschijnlijk na zondag meer: de klassieker!
Tot Snel!
Olav
Nog meer goed nieuws: als het goed is, zijn gisteren mijn housing allowance en mijn Furniture grant rond gekomen. Moest ik wel zelf weer aan wat bomen schudden. Ik werd om half 12 door Rita gebeld: “Ik sta nu bij HR en ze kunnen alleen je Furniture grant rondmaken als je uit je huis bent.” “Ja, dat wil ik wel, maar dat kan niet zolang ik die grant niet heb. Ik wil al zes weken verhuizen, maar dat kan niet omdat HR zo moeilijk doet.” Ze hadden dus gewoon weer wat nieuws verzonnen om dwars te liggen. We hebben toen afgesproken dat ik bij Housing zou langsgaan om af te spreken dat ik er (op papier) de 25e uitga en dan eruit vertrekken zodra ik de boel binnen heb. Eén probleem: niemand aanwezig bij housing. En het moest voor twee uur rond zijn, zodat mijn Furniture grant met de pay roll van deze maand mee. Op naar HR dus, Josefine weer bij ons geroepen. “Als jij nou even op papier zet dat ik er binnen een dag na ontvangst van die grant uitga, dan is het toch klaar?” “O jee, dat moet ik eerst met mijn baas overleggen.” Mag zelf helemaal niets beslissen. “Maar het is nu 12 uur en het moet over twee uur klaar zijn. Die baas van jou heeft me al vaker een week of drie op antwoord laten wachten.”. “Rustig maar, dat komt wel goed.” Mwoh, dat betwijfel ik. Lunchen. Direct na de lunch weer naar boven (kwart voor één), want het zit met niet lekker. “Kun je Josefine even voor me roepen?” “Die is druk.” “Weet ik, voor mij, dus roep haar nou ff.” Op dat moment draait de mevrouw bij het kopieerapparaat zich om en kijkt me aan. “Ben jij Olav?” “Ja, hoezo?” “Ik ben Kholoud.” De baas van Josefine dus. “Mooi, zitten en luisteren jij.” Ik schrok er zelf van, vooral dat ze het nog deed ook. Hele verhaal nog een keer verteld. “Dus als ik nou hier op papier zet dat ik binnen 24 uur na ontvangst van die grant uit dat huis vertrek, dan zijn we toch klaar?” “Ja, dan is het rond.” “Mooi, geef me pen en papier.” Pen had ik zelf wel, papier kwam uit het kopieerapparaat. Ik heb in drie regels op papier gekalkt dat ik plechtig beloof om er dan uit te gaan en heb er een krabbel onder gezet. Zelfde reactie als altijd op mijn handtekening: “wow, da’s een snelle….” “Ja, ik heb bij topclub gewerkt en daar heb je een snelle handtekening nodig.” Waarom kunnen dingen toch in drie seconden geregeld worden als je de hoogste in rang voor je heb en moet het (letterlijk!) maanden duren als je met onderknuppels te maken hebt? Deze hele situatie is daar ook weer een voorbeeld van: ik ben alweer weken aan het mailen en niemand die me dan even inlicht dat ik wel uit dit huis moet (of hem op zijn minst opgeleverd moet hebben) voordat ik zo’n grant kan krijgen. Zolang je in een ingericht huis van Aspetar zit heb je er namelijk helemaal geen recht op. Wat op zich wel weer logisch is. Maar niemand die dat de afgelopen weken een keer gezegd heeft zodat ik daar achteraan kon, je hoort het dus tweeënhalf uur voor de deadline. En dan heb ik dat nog aan Rita (en mijn eigen grote bek) te danken, anders hadden we hier nog een maand kunnen blijven zitten.
Maar goed, het zou dus geregeld moeten zijn. Woensdag gaan de salarissen de deur uit en zou ik dus een belachelijke klap geld op mijn rekening moeten krijgen. Salaris, transport allowance, Furniture grant en tickets van Karin en de kinderen. Niet dat het dan klaar is trouwens: ik moet deze week weer achter de school allowance voor Tom en Nina aan en moet de transportkosten nog terug krijgen. Die laatste is inmiddels wel door Dean getekend en moet ik alleen nog indienen, maar daar wacht ik even mee totdat Karin d’r RP rond is. Anders heb ik daar ook maar recht op de helft. O ja, en dan moet ik ook nog water en licht aanvragen. Geen idee hoe lang dat van te voren moet. Paar dagen van te voren zal toch wel genoeg zijn? Toch?
Voor die RP is wel de volgende stap gezet: ze heeft dinsdag de medische keuring gehad en ze is weer APK-goedgekeurd. Als ik haar verhaal zo hoorde was het niet zo’n helletocht als wat ik regelmatig van mijn vrouwelijke collega’s hoorde (die komen bijna allemaal huilend terug), maar was het vooral volkomen ongeorganiseerd. Ik had haar bewust de spookverhalen van mijn collega’s niet verteld, ze was al zenuwachtig genoeg. Bij de mannen is het vooral een oefening in geduld, bij de vrouwen hoor ik regelmatig verhalen over dames die met elkaar op de vuist gaan en die elkaar staan te verdringen bij de balies. Zo erg was het deze keer niet.
Maar zoals het er nu naar uit ziet gaan we dus komende week verhuizen. Ik heb immers met mijn grote mond gezegd dat we binnen 24 uur uit het huis zijn zodra we die grant binnen hebben. Is op zich niet zo’n probleem: de dozen staan nog grotendeels ingepakt en verder hebben we niet veel. Mijn eigen spullen heb ik bij de vorige verhuizing in een half uur ingepakt. Zal nu niet lukken, is inmiddels wel wat meer geworden, maar in een dag moet toch kunnen. Zeker als we van te voren al dingen die niet meer nodig zijn meteen inpakken. En dan is het handig dat Karin d’r moeder hier op dit moment is: is toch weer een paar extra handen. Ik zal van de week even wat dozen vragen bij de facilitaire dienst zodat we die kunnen gebruiken voor serviesgoed enzo. Dan zal ik ook meteen een paar van die mannetjes met een vrachtwagen die bij de nieuwe moskee op werk staan te wachten charteren om de dozen over te brengen. Kost geen drol en er staan er altijd wel een stuk of 40 op werk te wachten.
Wat ook leuk is: sinds gisteren is de beveiliging van het stadion ingesteld. Deze week is er een of ander testevenement en daarvoor moeten alle geledingen getest worden zodat er nog bugs uit het systeem gehaald kunnen worden. Woensdag werden er dus opeens vrachtwagens vol computers, printers, frisdrankautomaten, bureaus en ander kantoorspul aangevoerd. Waaronder ook Röntgenapparatuur om tassen enzo te controleren. Donderdagochtend mochten we er niet in omdat ze met een brand- en bomcontrole bezig waren. Inclusief honden enzo. We hebben op donderdagochtend altijd vergadering, die hebben we maar naar het ziekenhuis verplaatst. Net op het moment dat ik me erop begon te verheugen dat ik een dagje thuis kon gaan werken kwam er groen licht: we mochten er weer in. Helaas. We moeten nu alleen wel altijd onze ID-badge dragen. Dat ding dat ik dus standaard op zondag vergeet. Zal wel lachen worden de komende tijd. Ook moeten we vanaf nu langs die beveiliging: metaaldetector en Röntgen, alhoewel die laatste het nog niet doet. Ik kwam daar dus gisteren met mijn eigen tas en een tas vol hartslagmeters aan, en die kon ik allebei helemaal leeg gaan maken waarop de beveiligingsmeneer die 30 hartslagmeters ook nog één voor één ging staan te controleren en van ieder onderdeel wilde weten waar het voor was. Ik vroeg nog of dit iedere ochtend zo zou gaan. Ja, was het korte maar duidelijke antwoord. Ik heb nogal eens ’s avonds metingen bij clubs en dan heb ik de volgende ochtend nogal wat apparatuur bij me. Ik verheug me er al op, want het zal ook niet zo zijn dat er iedere dag dezelfde jongens staan die je na een weekje wel kunnen en weten wat er in die tas zit. Aan de andere kant ging na de lunch de metaaldetector af en hield ik mijn handen al omhoog om met zo’n handding te laten scannen. Was niet nodig: de beveiligingsmeneer wees op mijn riem, zei dat het goed was en dat ik door kon lopen. Zo waterdicht is het dus ook weer niet.
Vandaag hebben we de verjaardag van Karin gevierd. Aantal collega’s van mij en van Karin met kroost over de vloer gehad. Robbart had zijn gitaar mee, had ik om gevraagd omdat ik nu mijn versterker hier heb en ik dus eindelijk ook eens zonder koptelefoon kon spelen. Om de rest van de visite niet teveel tot last te zijn hebben we ons op de stoep geïnstalleerd en hebben we daar samen zitten spelen. Zie foto’s!
Meer interessants niet eigenlijk deze week. Waarschijnlijk na zondag meer: de klassieker!
Tot Snel!
Olav
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
