Update 9 - Woensdag 9 november 2011

Update 9 – Woensdag 9 november 2011

Alweer een update? Ja, vakantie, dus veel te doen, te beleven en te zien en dus ook veel om over te schrijven.

Gisteren was er bijvoorbeeld een familiedag naar aanleiding van de Eid van de Aspire Zone Foundation (AZF). Dat is de overkoepelende organisatie waar Aspetar ook onder valt. Andere poten zijn de Aspire Academy en Aspire Logistics. Er was een programma van drie uur ’s middags tot acht uur ’s avonds en iedereen met kinderen was welkom. Alleen even van te voren opgeven svp. De lokatie was alleen summier omschreven in de uitnodiging, dus het was wel even zoeken en bellen met mensen die er al waren. We waren er uiteindelijk om een uur of half vier en bij aankomst was het hele terrein nog uitgestorven. Het bleek bij de publieke velden gepland te zijn, en van die velden (zijn er volgens mij 10) was één voetbalveld afgezet met hekken. Overal langs die hekken liepen ook nog allemaal bewakingsmannetjes om te controleren dat “zij van buiten” niet mee kwamen spelen. Ik kan daar dan alweer slecht tegen. Je creëert toch een sfeertje van “wij” en vooral “zij”. “Ons-soort-mensen” dus. Ik snap het op zich nog wel: het was door de AZF georganiseerd en betaald en al het eten en drinken was gratis. Dan wil je er geen buitenstaanders bij. Maar organiseer het dan niet in zo’n openbaar gedeelte van het park, hou het dan ook ergens waar er verder niemand bij kan.

Voor de kinderen was er een hele vrachtwagen met opblaasdingen neergezet en later op de avond konden zij zich ook laten schminken. Nog wat later kwamen er allerlei tekenfilmfiguren opdraven om mee te dansen of mee op de foto te gaan. Spongebob, Hello Kitty, Goofy, Barney (een paarse dinosaurus die volgens mij in Nederland nog moet doorbreken), Tweety en een clown. Hartstikke leuk. Totdat er allerlei pubers omheen gaan rennen die als enige doel hebben die schuimrubberen koppen eraf te trekken. Dat gaat allemaal trouwens in de inmiddels vertrouwde Arabische chaos: alles rent door elkaar, loopt elkaar onder de voet en is alleen maar in zichzelf geïnteresseerd. Af en toe roept er iemand van de organisatie iets om de boel te corrigeren, maar daar luistert niemand naar. De lokale kinderen omdat ze naar niemand luisteren, de expatkindjes omdat ze geen Arabisch verstaan. Het werd iets rustiger toen de goochelaar begon, maar dat duurde hooguit een minuut of vijf, toen sloeg de chaos weer toe. Was trouwens een goochelaar waar we 25 jaar geleden ernstig van onder de indruk waren geweest: doekjes, duiven en ringen. Tom was vooral ernstig onder de indruk van de duif die uit een brandend stuk papier kwam. En vervolgens maar ternauwernood niet door het publiek geplet werd omdat al die jongetjes (uiteraard!) er bovenop doken.

De kinderen hebben zich uitgebreid uitgeleefd op alle opblaaskastelen. Vooral Sara was niet te houden: de klim kon haar niet hoog genoeg en het glijden niet hard genoeg. Desnoods moest papa dan maar mee naar boven, maar ze zou boven komen om te kunnen glijden. En anders ga ik gillen. Niet erg vasthoudend trouwens: met een fles of iets lekkers te happen was ze vrij snel weer te lijmen. Tom is de hele middag met Abe heen en weer aan het rennen geweest en Nina met Rosa. Uiteindelijk waren alleen Rosa en Tom geschminkt, de rest had niet het geduld om in de rij te blijven staan en was dan boos dat er andere kinderen in hun plaats kwamen. Aan het einde van de avond wilde Nina nog, maar dat heb ik tegen gehouden omdat inmiddels dezelfde Arabische chaos ook bij het schminken toegeslagen had: ze zaten zowat bij Tom op schoot terwijl hij geschminkt werd. Op de foto’s ziet het er nog redelijk overzichtelijk uit, maar naarmate het langer duurde werd de chaos groter. Niemand die er wat van zei. Ik zou daar als schminker toch ook redelijk gestoord van worden. Deze mevrouw blijkbaar niet. Toen ze net met Tom bezig was vroeg ik hem wat hij eigenlijk ging worden. “Geen idee, dat heeft ze niet gezegd.” Bleek uiteindelijk om Spiderman te gaan. Maar dan wel met een hele laag glitter er overheen. En dat jeukte ook nog volgens Tom.

Ik zei net dat al dat iedereen buiten gehouden werd omdat het eten en drinken gratis was, maar stel je daar alsjeblieft niet teveel van voor. Water, limonade, koffie en thee als drinken, suikerspin, nachos en popcorn als eten. We hadden er toch min of meer op gerekend dat er wel voor eten gezorgd zou worden als zo’n programma van drie tot acht duurt. Is uiteindelijk geëindigd met een bezoek aan de Mac. Inmiddels kon ik me al niet meer herinneren wanneer we voor het laatst ’s avonds fatsoenlijk gegeten hadden. We namen het ons de afgelopen week iedere avond heilig voor, maar het wilde niet erg lukken: iedere dag is er wel iets wat langer duurt dan gepland of wat net rond etenstijd valt waardoor het weer brood of een vette hap werd. Gisteren ook dus.

Ondertussen had ik een stevige aanvaring met Nina die me voor de derde keer in twee minuten hard aan mijn haren trok. Als Pavlov-reactie kreeg ze bij de derde keer een lel op haar arm. Is volgens mij bij haar voor het eerst, kan me van Tom een situatie herinneren dat hij voor de vierde keer de wasmachine uitzette. Denk dat hij toen hooguit een jaar was, Nina was er volgens mij nog niet eens. Als reactie op die tik was het natuurlijk eerst hard brullen (van schrik, zo hard sla ik niet) en sindsdien is ze niet bij me weg te slaan. Wil continu een hand, knuffelen en eigenlijk opgetild worden. Ze heeft het erg moeilijk op dit moment: veel huilen, mist haar vriendinnen en wil eigenlijk alleen maar terug naar Nederland. We hebben vandaag tekeningen voor Fybie en Alizée gemaakt die we morgen gaan opsturen. Als een soort goedmakertje, zeg maar. De dames kunnen dus over een week (of meer) post verwachten! Als we hun adressen tegen die tijd gevonden hebben.

Vandaag naar de dierentuin. Volgens de website (www.dohazoo.net) was die vandaag van 8 tot 11 en van half 4 tot zes open. Hele mooie website, trouwens! Op tijd daar naartoe zodat we er voor het middagslaapje van Sara naar toe konden. Het viel me van een afstandje al op dat het wel erg rustig was bij de ingang. Bij aankomst kwam er een ernstig verveelde bewaker naar ons toe die rustig door ging met bellen. “Nee meneer, vanmiddag om twee uur pas.” “En tot hoe laat zijn jullie dan open?” “Tot 10 uur, meneer.” OK, vanmiddag dus. Dan draaien we het om: Sara vroeg naar bed en dan daarna er naartoe. Daarna eerst naar Villaggio om voor Sara een nieuw autostoeltje te kopen, mevrouw heeft ontdekt hoe ze deze open moet maken. Sluiten ging ook steeds moeizamer. Vanmorgen presteerde ze het om hem tijdens het rijden open te maken. Karin heeft haar maar snel voorin op schoot genomen. Tot grote hilariteit van die heks zelf, trouwens. Ze wilde later in eerste instantie ook absoluut niet in dat nieuwe stoeltje: “flikker op met je stoeltje, ik wil bij mama op schoot!” Er was wat gepast geweld nodig om haar ingesnoerd te krijgen.

’s Middags terug dus, en van een afstandje was het al duidelijk dat hij nu wel open was: er stond een flinke rij voor de ingang. Parkeren bleek makkelijker te zijn dan het leek. Ook hier weer een pretpark trouwens, pal naast het parkeerterrein en dus drie kinderen met glimmende oogjes. Nee, we zijn hier voor de DIERENTUIN, dus daar gaan we ook naartoe. Misschien dat we nog eens terugkomen voor die kermis, maar vandaag gebeurt het niet. Vraag er dus ook gewoon niet naar. “Maar papa,….”. “Nee.”

De ingang van de dierentuin was op Arabische manier georganiseerd: niet dus. Wat een chaos. De bewakers zullen er ongetwijfeld wel een zekere logica in zien, maar wij hebben hem niet kunnen ontdekken. De enige lijn die ik ontdekte was dat Karin en de kinderen even opzij moesten wachten toen ik de kaartjes haalde. De Srebrenicamethode dus: de mannen scheiden van de vrouwen en kinderen. En het gekke is: zodra je het hek gepasseerd bent valt er een soort deken van rust over die chaos heen. Ook hier weer voor een minuut of vijf, het moet natuurlijk niet te gek worden. De dierentuin zelf heeft dezelfde problemen als Artis: midden in de stad en dus geen ruimte om uit te breiden en toch zoveel mogelijk dieren op de kleine stukkie grond proberen te proppen. Maar dan zonder 10.000 soorten vogels waar bijna iedereen zonder te kijken langs loopt. De collectie is behoorlijk uitgebreid: roofdieren, grazers, reptielen (hebben we door een doodmoe kind maar overgeslagen), vogels. Geen vissen. Er is zelfs een witte tijger, had ik nog nooit ergens anders gezien. Verder is het een dierentuin van uiterste tegenstellingen: de grazers (giraffen, zebra’s en dat soort beesten) hebben hele behoorlijke buitenverblijven met veel ruimte enzo, terwijl de roofdieren in absurd kleine hokjes zitten. Verder hebben ze er van kuddedieren (olifanten) meestal maar één en hebben ze solitair levende dieren (tijgers, panters) met meer in één hok gestopt. Arabische logica? De roofdieren zagen er trouwens goed doorvoed en gezond uit, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de apen en de struisvogels, waar de stress duidelijk goed toegeslagen had: veel kale plekken en neurotisch gedrag. De chimpansees lieten dat even duidelijk merken door een flinke hand zand naar het publiek te smijten. Opzouten jullie!

Ook hier zag je weer het egoïstische gedrag van de Qatari, vooral van de kinderen: alles wordt maar gevoerd, bij voorkeur met popcorn of chips. Bij de apen werd er zowaar iets van gezegd door de bewaking. Niet dat er naar geluisterd werd, trouwens. Je kan er een bord van 5 bij 5 meter naast zetten dat het niet mag, heeft geen enkele zin, ze doen toch waar ze zelf zin in hebben. “Nee” hebben ze nog nooit gehoord. Wordt ook niet als antwoord geaccepteerd, trouwens. Ouders staan er negen van de tien keer naast en zeggen er niets van. Meestal doen ze vrolijk mee. Limit was wat mij betreft dat ik eergisteren tijdens het schaatsen mijn nek zowat brak omdat iemand zijn of haar snoeppapiertje gewoon op het ijs gegooid had. Ik bedoel: dan kun je nog zo met je zelf bezig zijn, maar zelfs dan begrijp je toch dat een papiertje op het ijs niet al te handig is. Of niet? Voor je het weet noemen ze je Falko.

Kan het niet laten: nog even de dagelijkse aflevering van de JC-soap. Nou schijnt de wiedergütmachungskommission hem toch maar gevraagd te hebben om weer te stoppen als commissaris. Dezelfde mensen (vooruit, drie van de vijf) die hem erin geluld hebben dus. Keje voorop. Die beweert nu trouwens weer dat ze dat helemaal niet gevraagd hebben. Het zal je advocaat zijn. Of heeft-ie daar inmiddels geen tijd meer voor? Die hele benoemingscommissie heeft zichzelf in ieder geval inmiddels een flink brevet van onvermogen opgespeld.

De oplossing? Johan moet maar adviseur worden. Lijkt me heerlijk: kan-ie dus weer lekker vanaf de zijlijn schieten en communiceren via de Telegraaf zonder enige verantwoordelijkheid. Ik wist het wel: meteen doen! Schijnt-ie ook wel te willen, maar dan alleen met mensen die hij vertrouwd. Laat me raden: Tscheu La Ling, Jaap de Groot en die voormalige directeur van wie ik ff niet op de naam kan komen. Dan noemen we het alleen geen adviesraad meer. Fontein, die was het! Het enige wat ik me van zijn regeerperiode in de Arena kan herinneren is dat hij altijd bij ons op de loopband aan het rennen was en dan onze handdoeken jatte. Er kon nooit een stom woord vanaf, nog geen goedemorgen. Maar dan later wel horen dat we ’s morgens mooi externe mensen konden gaan behandelen: “die fysio’s zie ik ’s morgens toch nooit wat doen”. Dat dit niets doen voor ons administratief werk betekende was niet bij hem opgekomen. Daar hadden we de rest van de dag namelijk geen tijd voor door de drukte. Als hij eens bij ons was komen zitten hadden we hem dat uit kunnen leggen, maar er kon letterlijk nog geen goedemorgen vanaf. Na een paar keer haalden we de handdoeken weg als we hem aan hoorden komen. Zelfs dan zei hij nog niets.

Volgens de Telegraaf zou er nu een nu een speciale ledenraadvergadering moeten komen om een nieuwe bestuursraad te kiezen. Waarin alleen maar JC-getrouwen mogen, maar dat is logisch. Je zult maar in die ledenraad zitten en net zo vaak moeten opdraven totdat er iets uitgekomen is wat een bepaalde groep wel aanstaat. Doet me een beetje denken aan het oude Russische politbureau: alleen democratisch in naam.

Wat ben ik blij dat ik niet meer in dat wespennest werk.

O ja: gelukkig hebben we de foto’s nog!

Tot Snel!
Olav