Update 11 – maandag 21 november 2011

Update 11 – maandag 21 november 2011

Voor ik begin een belofte: het gaat vandaag alleen maar over Qatar en onze belevenissen daar. Geen Ajax vandaag. Tenminste, ga het proberen….

Allereerst de verrassing van de week: er is varkensvlees te krijgen in Qatar! Niet dat ik daar persoonlijk nou zo vreselijk om zat te springen, maar er zijn anderen die daar duidelijk anders over denken. Zie verderop. Het gerucht ging al een paar dagen en vandaag kwam ik er achter dat het waar is: er is varkensvlees te koop bij de QDC! Dat is de Qatar Distribution Company, de tent waar je als zondige heiden ook naartoe kunt om alcohol te kopen. Onze zielen zijn toch al verloren, dus waarom zouden ze er niet ook varkensvlees bij doen!? Ik moest daar vandaag toch even naartoe aangezien de drankvoorraad al bijna een maand op is. We beginnen ingeburgerd te raken: heb het niet echt gemist. Maar omdat opa en oma eind deze week hier naartoe komen is het toch wel handig om wat bier en wijn in huis te hebben. Jenever hebben ze helaas niet. Achterin de zaak bleek dus inmiddels een heuse “pork section” ingericht te zijn: een ruimte van ongeveer 4 bij 4 met diepvriesvakken langs de muren. Worstjes en spek, veel keus was er niet. Ik heb keurig en heel bescheiden een pakje spek meegenomen om van de week spekpannenkoeken te kunnen maken. Mijn gezin vindt dat lekker, ik sla even over. Ik was echter wel de enige die zo bescheiden bleef: de rest laadde zijn karretje met dozen tegelijk vol. Ze hadden voor de zekerheid een stapel dozen in de hoek gezet en die werden gretig geplunderd. Het telde namelijk niet mee voor je maximaal toegestane budget, dus men sloeg meteen groot in. Zoals ik al zei: dozen vol tegelijk. Misschien zaten er wat horecajongens tussen, ik kan me toch niet voorstellen dat je het thuis zó mist.

Ander nieuws: mijn vakantie is goedgekeurd! Ik ben vanaf 9 december (of dus eigenlijk 8 december ’s middags!) de rest van het jaar vrij. Heb ik achteraf nog stom gedaan, had 1 januari ook vrij moeten nemen. Ik was er vanuit gegaan dat dit ook hier een nationale vrije dag is, maar daar had ik me blijkbaar in vergist. Niet al te enthousiast oud en nieuw vieren dus! Hoewel, het is me toch niet helemaal duidelijk, een aantal websites noemt nieuwjaarsdag wel als officiële vrije dag. Zullen we op 31 december wel officieel te horen krijgen. Zoals altijd dus. Gelukkig kan ik mijn aspetarmail thuis ook lezen. Volgens onze HR-bijbel (of zou dat hier een HR-koran zijn?) is het trouwens geen vrije dag. Daar hebben we er maar een paar van: National Day (18 december, midden in mijn vakantie dus!) en de beide Eid’s: Suikerfeest en slachtfeest, allebei vier dagen. De tweede Eid waren er dit jaar overigens vijf. Geen nieuwjaarsdag dus, zelfs op onafhankelijkheidsdag (3 september) hebben we gewoon gewerkt. Erg scheutig zijn dus niet met vrije dagen hier. Werken zal je, kreng!

Nog meer goed nieuws: de Sint weet ons ook in Doha te vinden. Was toch wel een puntje, vooral voor Tom. Die maakte zich ernstig zorgen of de beste man hier wel naar toe zou komen. Op de één of andere manier had hij zichzelf ook wijsgemaakt dat 5 december hier niet door zou gaan. Geen idee hoe hij daarbij kwam. Volgens hem heeft Karin ooit zoiets gezegd, en meestal laat zijn geheugen hem niet in de steek, maar in dit geval weten we allebei toch echt van niets. Maar gelukkig zijn er inmiddels twee keer schoenen gezet en waren ze de volgende ochtend nog gevuld ook. Iedereen weer gerustgesteld. Alleen Sara vindt het allemaal nog een beetje vreemd, dat gezeul met schoenen, liedjes zingen en dan weer naar binnen (we zetten de schoenen hier op het terras achter het huis omdat we geen schoorsteen hebben, je moet wat!) terwijl die schoenen buiten blijven. Vreemde gewoontes… Cadeau de volgende ochtend maakt veel goed. Vrijdag hebben we met een aantal collega’s van Karin Sinterklaasfeest, hier op de compound. Die dag in plaats van schoenen zetten. Ben benieuwd of men dat pikt. Niet dat ze veel keus hebben trouwens.

Is niet het enige vrijdag, ik heb me ook nog opgegeven voor een symposium op mijn werk over de invloed van de Ramadan op prestatie. Weet nog niet of ik er ook daadwerkelijk naartoe mag, aangezien dat weer door één of andere hogere macht goedgekeurd schijnt te moeten worden. Kwam ik van de week toevallig achter. Eén van de diëtisten van Aspire zat te mopperen dat ze nog niet wist of ze er wel naar toe mocht, waarop ik zei dat ik me gewoon via de website had aangemeld en daar een bevestiging van gekregen had. Ja, dat had zij zelf ook, maar later had ze van iemand van de organisatie gehoord dat je aanvraag dan nog steeds goedgekeurd moet worden. Het is nu maandagavond en ik heb nog niets gehoord. Ik gok op donderdagmiddag rond een uurtje of half vier. Dan ben ik al weg, trouwens. Verder dus dat Sinterklaasfeest en ook nog een barbecue bij één van de Nederlandse collega’s. En dan zijn de avond ervoor mijn ouders ook nog aangekomen. Volle bak dus, vrijdag. Ik weet niet of we overal wel naartoe gaan.

Het weekend was ook aardig gevuld, vrijdag ben ik vooral op jacht geweest naar cadeaus voor de Sint en (ook niet onbelangrijk) nieuwe schoenen. Probleem is alleen dat het hier blijkbaar in de mode is om schoenen met hele lange, puntige neuzen te dragen. En laat ik dat nou geen porem vinden. Maar probeer maar eens een alternatief te vinden. Ik weet wel dat zoiets “mode” heet, maar dat zal me een zorg zijn: als morgen naaktloperij in de mode komt doe ik er ook niet aan mee. Kans lijkt me klein in dit land, trouwens. Maar nog geen schoenen dus. Dit weekend nog maar een keer in andere winkels proberen. Of anders in de vakantie. Zaterdag ben ik met de kinderen naar het Museum for Islamic Arts geweest. Was een workshop voor kinderen waar je maskers / hoeden kon maken. Of een combinatie van beide, zoals Tom. Vonden ze erg leuk, zie foto’s! Na het geknutsel aan de maskers hebben ze ook nog een tijd zitten tekenen. Daarna zijn we met zijn drieën het museum ingegaan, ik had Tom immers al maanden geleden beloofd om de ridder op het paard te laten zien. Er staat hier een authentiek harnas voor een ruiter en een paard, wat over twee paspoppen is getrokken, wat erg indrukwekkend is (zie ook foto’s!). Verder nog een aantal zalen bekeken. Tom was erg onder de indruk, Nina had het allemaal na een minuut of vijf wel gezien. “Gaan we nu verder?”

Na het museum zijn we doorgereden langs de Corniche om naar de power boat races (om de oryxcup) te kijken. Alleen één probleempje: bijna volgens traditie inmiddels waren we weer eens net te laat. De finale was net afgelopen volgens de verveeld kijkende beveiligingsjongens. Hmmm, dan maar naar de prijsuitreiking. Was alleen niet erg bijzonder, dus toen zijn we maar doorgelopen richting de springkussens om daar de laatste restjes energie er nog even uit te persen. En een ijsje te eten, dat ook. Bij de springkussens was er weer eens sprake van de inmiddels vertrouwde Arabische chaos. We geven daar vaak de kinderen de schuld van, maar het is me inmiddels wel duidelijk dat de ouders ook hun uiterste best doen om hun kinderen een slechte naam te bezorgen. Er stond zo’n mechanische stier waar in de jaren ’80 allerlei BN’ers (bestond die term toen eigenlijk al?) zich op TV vanaf lieten gooien. Er had zich zo goed en zo kwaad als het ging een rij met wachtende kindjes gevormd, eigenlijk zonder dat ook maar één ouder zich daarmee bemoeide. Allemaal expatkindjes, dat wel. Blank, Indiaas, zwart en Aziatisch door elkaar. Leek prima te gaan. Leek, want Tom had het binnen een minuut met het jongetje voor zich aan de stok omdat die zijn zusje bij zich liet komen en Tom daarop nogal fel reageerde. Heb de boel gesust en uitgelegd dat hij wel gelijk had, maar dat ik even geen zin in gezeik had. Leek, want vervolgens kwamen er allerlei Arabische kindjes die de rij links en rechts voorbij schoten en meteen op die stier klommen. Hetzelfde jongetje dat zijn zusje liet voordringen probeerde er wel wat aan te doen (en dat lukte vaak ook wel), maar op het moment dat ouders zich ermee gaan bemoeien wordt het wat lastig. Vooral de moeders zijn eng in dit soort situaties. Het mannetje (leeftijd van Tom) zei er wat van toen zo’n gesluierde moeder haar zoontje voor de rij langs schoof. Van de manier waarop ze hem aankeek (meer dan ogen waren er niet te zien) krijg ik nog kippenvel. Ik was even bang dat ze hem een hijs zou verkopen en dan heb je natuurlijk helemaal de poppen aan het dansen. Ik deed al instinctief een stapje achteruit. Was ook nog een Indiaas jongetje en dan weet je meteen weer hoe daar over gedacht wordt. Alhoewel ik bang ben dat Tom dezelfde behandeling had gekregen. Met dat verschil dat er dan wel een vader tussen gestapt was. Over de gevolgen daarvan wil ik even niet nadenken. Uiteindelijk zijn ze op de stier gekomen en ik had hier graag nog een keer “zie de foto’s gezegd”, maar voordat ik tijd had om mijn camera te pakken lagen ze er al weer af. Daarna een ijsje gehaald en terug naar de auto gelopen. Zie de foto’s!

Ik heb vorige week ook de brief opgehaald die we nodig hebben om Karin d’r rijbewijs om te laten zetten naar een Qatari rijbewijs. Gaan we in de vakantie wel even doen. Nou ja, waarschijnlijk niet “even”, zal wel weer een halve dag duren. Volgens de geruchten moet je tegenwoordig een aantal uren rijervaring kunnen laten zien. Heb ik niets van gemerkt, mijn rijbewijs werd zo omgezet en voor zover ik weet geldt dat voor alle EU-rijbewijzen. We gaan het wel merken. Natuurlijk kostte het ook weer de nodige moeite om die brief te krijgen. Het gaat via dezelfde mevrouw die de RP’s regelt. Zegt genoeg denk ik. Ik sta er iedere keer weer versteld van hoe lui dat mens is. En in wat voor puinhoop ze haar werk probeert te doen. Of eigenlijk probeert haar werk NIET te doen. Overal stapels formulieren, paspoorten van personeel en hun familie waar ze zich een weg doorheen probeert te banen. Er zijn van die mensen die ook prima in zo’n chaos kunnen functioneren omdat ze ondanks de chaos tot op de centimeter alles weten te liggen. Ik spreek uit ervaring. Geldt voor haar niet. Ik heb haar wel eens al die stapels één voor één zien doorzoeken om een paspoort terug te vinden. Gelukkig niet het mijne. Ik was al een paar keer langs geweest voor die brief en de laatste keer daarvan bezwoer ze me plechtig dat hij morgenochtend echt klaar ligt. Ik kwam pas aan het einde van de middag, maar uiteraard moest de brief nog geschreven worden. Je went aan dit soort dingen. Gelukkig hoefde hij alleen maar door mij getekend te worden en niet door de één of andere hotshot, dan duurt het nog drie weken voordat je hem hebt. Ik ben immers Karin d’r sponsor. De enige reden dat zij hem moest schrijven was dat-ie in het Arabisch moest zijn, en dat is bij mij nog niet helemaal op niveau, zeg maar. Heb vanavond maar eens gevraagd wat links en rechts eigenlijk is in het Arabisch. Ben het alweer vergeten, ga het morgen weer oefenen.

Ik ben het weekend ook even bij de buren langs gegaan. Die trekken binnenkort verder naar Maleisië en hadden nogal wat ter overnamen. Heb in ieder geval gezegd dat we geïnteresseerd zijn in de tuinset, de trampoline, het speelhuis, de schommel en die fietsdingen die het tussen een skelter en een fiets houden. Maak maar een prijs. Ze zou erop terug komen.

Tenslotte heb ik deze week maar eens het Sport and Exercise Science kantoor in het ziekenhuis leeg gemaakt. Was alleen in naam een kantoor, in de praktijk gewoon opslag. Probleem is dat er een kleine CT-scanner staat en die is binnenkort nodig voor een onderzoeksproject. Betekent dus dat alles eruit moest. Chi Kei bleek dat al tien keer aan een aantal collega’s gevraagd te hebben, maar nooit enige respons gekregen te hebben. Het was een uurtje werk. Het hok bleek inderdaad helemaal vol te staan met spul voor het Football Excellence Programme, en dus van ons te zijn. Dat moet daar dus gewoon weg en fatsoenlijk opgeslagen worden. We hebben het met de nodige creativiteit in de kasten en opslagruimten in het stadion weten te proppen. Dat in afwachting van de stellingen die er gaan komen, maar aangezien dat, zoals alles hier, aanbesteed moet worden duurt het nog minstens een half jaar voordat die er zijn. Net zoals de stekker voor de force plates die we gisteren binnen kregen. Ondanks dat we heel duidelijk in de order gezet hebben dat we ze alleen accepteren met een Engelse stekker (zo eentje met drie pootjes in plaats van twee) zaten er weer Europese stekkers bij. Net zoals bij de weegschalen die we drie maanden geleden kregen. We wachten nog steeds op de goede stekkers. Is volgens mij een kwestie van één ritje naar een elektronicawinkel, maar het bedrijf waar wij die dingen gekocht hebben heeft ze bij de oorspronkelijke leverancier besteld. In Italië. Deze leverancier is dezelfde als voor de force plates. We kijken er al naar uit.

Verder eigenlijk niets bijzonders. Zoals gezegd: zie de foto’s!

Tot Snel!
Olav