Update 6 - 29 oktober 2011

Update 6 – 29 oktober 2011

OK, eerst het goede nieuws natuurlijk: WE ZIJN VERHUISD! Afgelopen woensdag was inderdaad de Furniture grant erbij en konden we dus direct zaken doen met de makelaar. Afgelopen zaterdag had ik de contracten al getekend, nu kon alles financieel definitief afgewikkeld worden en de sleutels opgehaald worden. We hebben op dat moment meteen de inventarisinspectie gedaan, zodat we bij het overgaan ons niet ook nog op allerlei anderen dingen hoefden te richten. Alles aanwezig, op de afstandbediening van de tv en de satellietdecoder na. Die zijn er inmiddels ook, trouwens.

Ik heb onmiddellijk woensdagmiddag en donderdag de hele dag vrijgenomen om alles te kunnen regelen. Elektriciteit, water, internet, verhuizers, extra dozen, ga maar door. Elektriciteit en water regel je hier via het staatsbedrijf daarvoor: Kahramaa. Woensdagmiddag kreeg ik te horen dat ik morgenochtend maar terug moest komen. Pas later begreep ik dat ze nieuwe abonnementen alleen tot 12 uur aannemen. Donderdagochtend terug dus, maar daarover straks meer. Door naar Qtel om een vaste internetlijn te bespreken. Te druk, komt wel een keer. Door naar de moskee-in-aanbouw. Daar staan altijd mannetjes met vrachtwagens te wachten op werk dat over het algemeen niet komt. Tom was mee en die had ik al uitgebreid geïnstrueerd dat hij in de auto moest blijven: je staat daar langs een weg die op zich niet zo druk is maar waar wel gescheurd wordt en ik wil gewoon niet op hem hoeven te letten terwijl ik met handen en voeten sta te onderhandelen. Met handen en voeten inderdaad: Engels spreken ze niet. Beetje plaatsvervangende schaamte is er dan wel, aangezien er direct acht man op je af komt rennen om zaken met je te doen. “Goede onderhandelingspositie”, hoor ik een aantal van jullie denken. Vergeet het maar. Degene met de grootste bek neemt het voortouw, belt een vriendje die wel Engels spreekt en zo gaat het verder via een telefoon die steeds heen en weer gegeven wordt. Babbelen dus en ondertussen Tom die vanuit de auto roept dat hij naar huis wil. Hou je kop, Tom. Uiteindelijk zijn we er nog snel uit. Of ik er wel op tijd ben, vraagt één van de bijrijders nog. Een Afrikaan die aan een Europeaan vraagt of je wel op tijd komt, je blijft lachen hier!

Keurig op tijd meld ik me de volgende ochtend en hetzelfde ritueel herhaalt zich nog een keer: acht man op mijn nek, maar mijn vriend van gisteren rent het hardste en schermt me meteen af. Met handen en voeten maak ik hem duidelijk dat hij achter me aan moet rijden. En dat kost wat moeite, de heren rijden geen stap harder dan 40. En dan is die laadbak nog leeg. Het inladen gaat vervolgens in een moordend tempo. Probleem is alleen wel dat ze de dozen niet hoger dan tweehoog willen stapelen. Officieel omdat het te link was, officieus natuurlijk gewoon om bij mij een tweede ritje af te dwingen. En dat lukt ze. Ik dacht in eerste instantie dat ik het restant wel zelf op en neer zou gaan rijden, maar dan was ik nooit voor 12 uur bij de Kahramaa geweest om water en stroom te regelen. Nog even onderhandelen over de prijs van dat tweede ritje, waar ze natuurlijk de volle mep voor willen hebben. No way, dan rij ik zelf nog wel een paar keer. We komen elkaar (uiteraard!) halverwege tegen. Ook de tweede keer gaat het in- en uitpakken in een moordend tempo. Rieke en Sara rijden meteen met mij mee, Karin blijft nog even achter om schoon te maken en op de laatste inspectie te wachten. Die moet trouwens nog komen. Lulverhaal over een ziek dochtertje en me niet kunnen bereiken als ik hem de volgende dag spreek. Het zal wel. Of ik zondag alleen even langs wil komen om te tekenen dat ik er echt donderdag uit gegaan ben. Prima.

Naar Kahramaa dus. Alles bij me. Tenminste, dat dacht ik. Ik had alleen geen kopie van mijn ID bij me. Maar wel het origineel, dus die kan hier wel even gekopieerd worden, dacht ik nog naïef. Niet dus, ga maar ff een kopietje regelen. “Eh, waar doe ik dat?” “Outside.” Ik ga er vanuit dat er geen kopieermachine buiten staat, dus hij zal wel bedoelen dat ik het bij één van de omliggende bedrijven moet zijn. Uiteindelijk wil de lokale apotheek wel even een kopietje maken. Shoukran! Vervolgens blijkt er nog QR1400 open te staan van de afgelopen periode. Of ik dat ook maar even wil betalen. Had de makelaar me al voor gewaarschuwd: vraag om een bonnetje, dan kun je hem bij het compound management indienen. Was ook geen probleem toen ik hem indiende: “gaan we regelen meneer, u krijgt z.s.m. een cheque van ons.” Ondertussen moest ik ook de huur voor de auto nog even betalen, de borgcheques ophalen, kinderen ophalen en nog steeds internet regelen. Dat laatste moet ik nog steeds trouwens. En ondertussen was het twee uur en was ik volledig gebroken van het heen en weer gescheur en geregel. En dan moet je nog beginnen met uitpakken.

Dat uitpakken is ondertussen bijna helemaal klaar, er staan alleen nog wat dozen met CD’s waar nog een kast o.i.d. voor komen, mijn vakliteratuur waarvan een deel naar mijn werk moet en de rest in dezelfde kast moet als de CD’s en nog wat bureaudingetjes die op een toekomstige werkplek moeten komen. Alles bij elkaar nog een stuk of 8 losse dozen en nog 10 dozen met vakliteratuur.

Het begint allemaal dus een beetje eigen te worden. Dat is begonnen met de gordijnen. Dat waren oorspronkelijk goudkleurige doeken die in banden met grote kwasten eraan gedrapeerd hingen. Spuuglelijk. Ik zat daar gisteren tijdens het ontbijt naar te kijken en te bedenken hoe we dat op konden lossen zonder meteen aan nieuwe gordijnen vast te zitten. Dan heb je het namelijk al gauw over een metertje of 24 aan stof. Niet dat ik daar nou verstand van heb, maar dat zaten mijn vrouw en schoonmoeder samen uit te rekenen en die geloof ik natuurlijk onmiddellijk. Na het ontbijt ben ik eens begonnen met die kwastdingen eraf te halen en de gordijnen gewoon helemaal open te trekken. Het effect was verbluffend: een totaal ander huis, Veel meer invallend licht, gordijnen veel minder prominent aanwezig en dus ook meteen minder lelijk. Kwastendingen in een doos en onder in een kast om er nooit meer uitgehaald te worden. Toedeledokie! Gisteren heeft de dag vooral bestaan uit dozen verslepen, uitpakken, kasten inpakken en dingen kopen die we niet blijken te hebben. Magnetron, broodrooster, prullenbakken (net zoals de wc-borstels vergeten in het vorige huis) en als belangrijkste: boekenkasten. Qatari lezen blijkbaar niet en hebben dus ook geen boekenkast nodig. Of ze kopen ze ergens waar ik niet kom, want ik kan ze nergens vinden. Uiteindelijk heb ik gisteren zo’n metalen garagestelling stelling gekocht, en ik moet zeggen dat het eigenlijk best goed staat. Morgen nog zo’n ding voor naast de computer en dan zijn we een eind. Kan daar mijn vakliteratuur en CD’s in.

Het einde van de dag stond in het teken van Halloween. Veel meer dan de pulpfilms met dezelfde titel wist ik er niet van. Blijkt hier op de compound wel heel groot te zijn. Kinderen monsterlijk verkleed en geschminkt (zie foto’s!), verzamelen in het clubhouse dat helemaal in stijl ingericht is: je waant je in Zweinstein! Daarna verspreid de hele bende zich over de compound om zo links en rechts snoep te scoren. Sint Maarten dus, maar dan zonder liedjes. “Trick of Treat!” roepen is genoeg. Belangrijkste verschil met Sint Maarten is het weer: ik kan me met de beste wil van de wereld geen 11 november herinneren waarop het geen kloteweer was. Het stormde sowieso altijd en dat dan meestal ook nog in combinatie met regen en de eerste vorst. Gisteren liep ik in mijn korte broek en op slippers. De berg snoep die binnenkwam was trouwens vergelijkbaar met de opbrengst van een gemiddelde Sint Maarten: genoeg voor de rest van het jaar. We hebben meteen gretig misbruik gemaakt van het feestje om wat handjes te schudden en bij wat collega’s langs te gaan.

O ja, nog meer goed nieuws: als het goed is ligt de RP voor de rest van het gezin er morgen. Met een beetje mazzel al sinds donderdag. Ze zou me mailen als hij er was, maar die vergeet wel vaker wat. Afgelopen zondag belde ze me ook opeens waarom Karin niet in de lobby zat te wachten voor de vingerafdrukken. Terwijl ik van niets wist. “I told you Sunday!”. Het zal wel. De anderen bleken ook van niets te weten. Dan ga je toch denken dat het niet aan mij lag…. Denk niet dat de gedachte bij haar opkomt.

Vandaag was het tijd voor ontspanning! Ik ben met Rieke, Tom en Nina de hele dag de woestijn in geweest. We vonden het nog niet geschikt voor Sara, dus Karin is met haar thuis gebleven. Ik zal het nu meteen vast zeggen: zie de foto’s! We zijn vanmorgen om negen uur hier opgepikt en na wat geruzie over de prijs (volgens de mail van gisteren mochten Tom en Nina voor de helft van een volwassene mee, volgens de chauffeur niet. Ik had gelijk.) op weg naar het zuiden. Bij Messaimeer van de weg af, banden half leeg laten lopen om niet in het zand weg te zakken en dan vol gas de woestijn in. We hebben tot een uur of 12 rond gereden en tegen de tijd dat ik uitstapte had ik het gevoel dat al mijn ingewanden opnieuw gerangschikt waren. Kinderen vonden het prachtig. In zoverre: Nina totdat haar jukbeen nogal hardhandig in aanraking kwam met de binnenkant van de deur. Gelukkig niet blauw of bloeden. Tussendoor nog twee keer gestopt om foto’s te maken. Bij één van de stops boven op een zandduin liet Tom zich gek maken door de chauffeur om zich naar beneden te laten glijden. Beneden aangekomen riep hij na een paar minuten “Komen jullie nou?”. “Nee, jij moet weer naar boven!” Met een hoop pijn en moeite en hulp van eerst de chauffeur en later van mij is hij weer boven gekomen. Doet-ie niet nog een keer denk ik. Rond een uur of 12 kwamen bij het kamp aan. Lag aan het strand en was voorzien van keuken, toiletten, douches, tafeltennis, beach volleybal, snowboards (in dit geval sandboards) en meer speeltjes. Belangrijkste was natuurlijk de zee: heerlijk gezwommen! Enige vervelende was nog dat Tom door een kwal gebeten werd. Hij gilde opeens dat hij gebeten werd. “Joh zeur niet, hier zit niets wat je bijt.” Ik had het nog niet gezegd of ik zag een kwal wegzwemmen. Had even niet aan kwallen gedacht…. Hij bleek in zijn onderarm geraakt te zijn. Azijn erop, afspoelen en vanavond was er al niets meer aan de hand. We zijn tot een uur of half vier op het strand gebleven, in de tussentijd gegeten (BBQ) en toen in anderhalf uur terug naar huis gereden. Kinderen kapot van het heen en weer geren en gezwem. Vader alleen maar rozig van in de zon zitten de hele dag.

Thuis had Karin inmiddels nog wat meer dozen uitgepakt en de boekenkast ingepakt, waardoor het nog meer eigen geworden is. De TV is inmiddels aangesloten, maar ik kan nog niet zeggen dat ik al erg interessante zenders ben tegen gekomen. De bedden die we verplaatst wilden hebben zijn ook uit elkaar gehaald en verplaatst. Het belangrijkste wat we nu nog willen zijn andere lampen. De lampen aan het plafond kunnen er mee door, maar de schemerlampen die op de bijzettafeltjes staan willen we toch wel graag ergens opslaan waar we ze voorlopig niet hoeven te zien. Daar willen we nog iets nieuws voor, bij voorkeur wat meer Arabisch getint. Gaan we binnenkort naar op jacht, voorlopig worden deze dingen gedoogd. Opslagruimte is er al: de douche van Sara, die wordt toch niet gebruikt.

Ik ga stoppen, tot snel!
Olav