Dag 13 - Rondje Clubs

Dag 13 – vrijdag 1 juli 2011, Rondje clubs

Terwijl ik net terug ben van het zwemmen (20 baantjes vandaag!), het eten opstaat en de imam voor de vierde keer oproept tot het gebed vandaag (vrijdag, hè?) heb ik mooi de tijd om weer een hoofdstuk aan het blog toe te voegen. Het eten bestaat vandaag uit spaghetti met een saus van in gefruite ui en knoflook gebakken gamba’s, stukjes tonijn, paprika, maïs en champignons geraspte kaas ben ik vergeten. De saus zelf komt gewoon uit een pot, je hoeft niet overal moeilijk over te doen. En o ja, voor de cynici onder u: ik heb de lengte van het zwembad even parallel aan de lengte as nagepast en het is ergens tussen de 25 en 30 meter lang. Ik kreeg wat vragen dat een aantal baantjes wel leuk is, maar dat dat nog niets zegt over de hoeveelheid arbeid die je dan levert. Terechte vragen, wel een beetje mierenneukerig, maar bij dezen dus het antwoord. En o ja, voordat we daar op doorgaan: ik kan vrij nauwkeurig dingen uitpassen, zo heb ik mijn dekbed hier ook uitgepast, moest volgens mij zo’n 2m40 bij 2m20 zijn en het gekochte dekbedovertrek (volgens de verpakking 2m43 bij 2m21) past precies! Ongewassen, dat wel. Gewassen heb ik daar niet zoveel vertrouwen meer in.

Ik had vandaag met Darren afgesproken om een rondje langs de verschillende clubs waar we aan het werk moeten te gaan rijden. Vanmorgen om 9 uur opgehaald met als eerste stop het stadion van Al Gharaffa. Is hier bijna om de hoek, zou het in Nederland op de fiets gedaan hebben, maar als ik ooit nog iets van Nederland terug wil zien moet ik hier niet gaan fietsen, zoveel is me inmiddels wel duidelijk. Onderweg daar naartoe meteen gezien waarom iedereen hier in een 4x4 rijdt. We namen een afslag te vroeg om bij de ingang te komen en er was voorlopig geen mogelijkheid tot keren. Daar worden hier de rotondes voor gebruikt en geloof mij: je kunt hier aardig keren als je daar zin in hebt! Er zat alleen voorlopig nog geen rotonde aan te komen. Dan maar over de middenberm. De middenberm was in dit geval bestraat, maar lag wel een centimeter of 20 hoger dan de weg. Zou ik met een gewone auto niet gedaan hebben. Met een 4x4 dus wel. Ik niet, Darren. Die me later nog even uitlegde dat autorijden voor hem als Engelsman een hel was geweest in de eerste week: andere kant van de weg, stuur aan de andere kant en tot overmaat van ramp ook nog een automaat! Drie dingen om aan te wennen. Eén of twee tegelijk kan, maar drie. En vraag maar aan Erna welk risico je neemt als je in de auto stapt bij iemand die niet gewend is om in een automaat te rijden. Sorry nog, Er….. Niet dat er hier een alternatief is voor automaten, zal er ook aan moeten geloven. Ben me voorzichtig wat aan het oriënteren op auto’s, zit hier nu twee weken en over twee weken moet ik het zelf gaan doen. Kopen is nog geen optie: cash afrekenen kan ik niet, en zolang je in je proeftijd zit krijg je hier geen lening. Begrijpelijk. Dat betekent dus minstens twee maanden huren. Ik begreep van Darren dat hij zo’n QR 3000 per maand betaald (iets minder dan €600) en benzine hoef je hier niet mee te rekenen, tientje voor een volle tank. Ze waren hier onlangs boos over de prijsverhoging van de benzine: van 80 Dirham naar 1 Ryaal. OK, is 25%, maar dat blijft nog altijd onder de 20 Eurocent per liter. Wij Europeanen denken daar toch vrij genuanceerd over…. Wil kijken of ik iets kleins kan vinden wat tussen de 2 en 3000 QR zit. Zeker voor de eerste periode, als ik er toch maar in mijn eentje in zit….

Maar goed, een rondje stadions dus, en Al Gharaffa hebben we net gehad. Het is wel grappig om te zien dat die stadions in de basis allemaal hetzelfde gebouwd zijn. Een aantal clubs heeft ze de afgelopen jaren opgeknapt, waarvan Al Sadd tot nu toe het mooiste voorbeeld is, die hebben de tribunes bijvoorbeeld allemaal overdekt en de sintelbaan weggehaald. Sintelbaan ja, dat hebben ze hier allemaal nog. Voor de jongeren onder ons: soms zie je nog wel eens beelden van een wedstrijd uit, laten we zeggen, 1988 en dan ligt er nog een atletiekbaan om het veld heen. Dat noemden we een sintelbaan. De stadions doen me een beetje denken aan het oude Diekmanstadion van FC Twente of Kaalheide van Roda JC (al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik in die laatste nooit ben geweest): brede, lage stadions, met een sintelbaan dus en alleen de eretribune overdekt. Een beetje het Olympisch Stadion in het klein eigenlijk. Al waren daar dan wel twee tribunes overdekt. Vanaf Al Gharaffa zijn we doorgereden naar het noord, richting Al Khor. Dat is voor zover ik nu weet samen met Al Wakra de enige club buiten Doha, alhoewel Umm Salal (oude club van Henk ten Cate, wie kent hem nog??) volgens mij ook buiten Doha ligt, maar misschien wordt dat nog tot de buitenwijken gerekend. Ik geloof tenminste wel dat die ook meedoen met het programma. Al Khor ligt op een kilometertje of 40 boven Doha en is een kwestie van rechtdoor rijden, op tijd van de snelweg af gaan en dan weer rechtdoor rijden. Lastig is anders. Vervelende van een leasebak van deze maatschappij is wel dat-ie bij 120 begint te piepen dat je te hard gaat. Letterlijk. Is aan de andere kant niet zo gek, aangezien ze hier ook het fenomeen snelheidscontrole hebben ontdekt…. Boetes gaat hier heel bijzonder trouwens, daar hoor je niets van. Totdat je het land uit wilt en er opeens nog een bonnetje open blijkt te staan voor je. Schijnt met huurauto’s mee te vallen, die krijg je gewoon als je die auto inlevert, maar eigen auto’s worden dus opgespaard. Er schijnt wel een website te zijn waar je je wandaden op terug kunt lezen, maar geen idee hoe je daar komt. Denk dus nooit dat je er blijkbaar mee weg gekomen bent als je niets in huis krijgt, de stapel is geduldig! O ja, en ik heb van de week in de praktijk gezien dat die dingen het doen! Was niet voor ons, wij stonden voor een stoplicht te wachten, maar aan de overkant dacht blijkbaar iemand het groene licht nog ff te halen. Hoop dat zijn haar goed zat, want hij staat erop! Of haar haar natuurlijk….

Op naar Al Khor dus, en dan weet je weer dat je midden in de woestijn woont. Zo nu en dan duikt er opeens iets op langs de weg, maar het grootste deel van de tijd zijn het zand en rotsen die je ziet. De huizen die je er dan ziet staan verdienen het predikaat huis ook eigenlijk niet. Kasteel of Paleis komt eerder in de buurt. Ik zie hier soms complexen met een muur er omheen waar dan één familie blijkt te wonen. Nou is zes kinderen hier een klein gezin, dus je hebt de ruimte ook wel nodig. Zeker aangezien aanhang er in eerste instantie vaak bij komt wonen. Kinderen geen bezwaar. Maar sommige complexen doen echt alleen maar aan kastelen denken. Als het water niet zo duur was geweest had er ongetwijfeld ook nog een slotgracht omheen gelegen! Is natuurlijk wachten op de eerste die dat wel doet. Dit soort complexen staan niet alleen buiten de stad, maar ook langs de routen naar Aspetar staan er een aantal. De laatste mode op het gebied van huizen laat zich nog het beste vergelijken met de landhuizen die we uit de 17e eeuw kennen in Europa en de VS. Op de hoek tegenover het ziekenhuis wordt er op dit moment één gebouwd die vooral doet denken aan het witte huis. En dan kun je alleen een soort “portaalgebouw” zien, het huis zelf ligt daar nog achter. Totale oppervlakte lijkt ongeveer drie voetbalvelden te zijn. En denk nou niet dat dit uitzonderingen zijn. Zeker langs Al Waab road staan er zo een heleboel. Die regio wordt ook bewust een beetje exclusief gehouden. Met succes.

Goede afslag en op naar het stadion. Ook hier weer zelfde “type Diekman”, en eigenlijk vooral even de jeugdfaciliteiten bekeken. Stadion op geen enkele manier afgesloten, dus even buitenom de tribune opgelopen: zie foto’s! Bij terugkomst viel ons opeens een natte plek recht onder de motorkap en precies tussen de voorwielen op. Oei. Auto stukje naar achter: is water, gelukkig geen olie, maar toch: is geen goed teken. Al Wakra verdwijnt onmiddellijk van de lijst. Ligt ten zuiden van Doha en is vanaf hier ruim een uur rijden. En als dat koelvloeistof o.i.d. is ga ik dat niet gokken. Terug naar Doha en direct door naar Al Sadd om proef te draaien. Halen we zowaar zonder kleerscheuren, hoewel het wel opviel dat dat ding continu piepte dat we boven de 120 zaten. Zei de kilometerteller ook, maar ons gevoel zei iets heel anders. Dit is geen 120. Heb drie keer proberen door te drukken om naar de verhuurder te gaan en dat ding of om te ruilen, of te laten repareren, maar dat vond-ie niet nodig. OK, jouw probleem. Ik had er geen meter meer mee gereden. In Al Khor achterblijven leek me ook geen goed idee, dus toch maar ingestapt. De terugweg was ook weer een verhaal op zich: het lijkt logisch bordjes richting Doha te volgend. Lastiger wordt het als die bordjes opeens ophouden en je alleen nog maar plaatsen op de borden ziet staan die je nog niet eerder gezien hebt. Nou is Qatar niet zo groot (van noord naar zuid ongeveer 160 km), maar blind doorrijden leek ons niet handig. Zeker niet met een lekke auto. Eerste de beste viaduct gekeerd en maar kijken waar we uitkomen. Ook hier in eerste instantie geen bordjes richting Doha trouwens. Twijfel dus. Tot ik opeens een cementfabriek herkende die ik op de heenweg ook gezien had. Opluchting! Bij Al Sadd proef gedraaid en ondanks wat kinderziektes lijkt alles klaar voor aanstaande zondag. Tot onze verbazing blijkt het te kloppen wat de beveiligingsmeneer gisteren zei: de boel is inderdaad open en hij zit inderdaad keurig op zijn post. Bij terugkomst was de natte plek aanzienlijk kleiner dan bij Al Khor, terwijl de auto er aanzienlijk langer gestaan heeft. Kan natuurlijk twee dingen betekenen: hij lekt niet meer en het was toeval. Of wat er lekte is gewoon op. Kan ook natuurlijk. Darren had er nog steeds alle vertrouwen in en ik was alleen maar blij dat we niet zo ver meer hoefden. De rondrit langs de andere stadions halen we een andere keer wel in. Zijn doorgereden naar Villaggio, de meest kitsche mall die ik ooit gezien heb. Alhoewel ik nog nooit in Dubai ben geweest, daar moet het nog in de overtreffende trap gaan. Zoals de naam al doet vermoeden is dit op Italiaanse leest geschoeid. Dit betekent een barok aandoend (maar meer ook niet!) wolkenplafond, een replica van het dak van San Siro bij één van de ingangen, een andere ingang in de vorm van het dogepaleis van Venetië en als absolute klap op vuurpijl: midden in de mall een kanaaltje met Venetiaanse gondels. Als je het niet met eigen ogen gezien hebt, geloof je het niet. Zal volgende keer foto’s nemen, maar dan voel ik me net zo’n Aziaat, die staan namelijk in de rij om er foto’s van te maken. Maar dan omdat ze het zo leuk vinden. Mijn foto’s zouden dan toch een iets andere reden hebben. Als je niet tot die tijd kunt wachten, google dan op Doha en Villaggio, succes gegarandeerd. De Qatari zijn erg trots op deze Mall trouwens, vinden hem erg bijzonder en hij wordt dan ook overal aangeprezen. Gadverdamme. Volgens mijn spellingscontrole schrijf je dat zo, ik dacht met een t. Hebben in Villaggio geluncht, mooi stukje zalm met een gepofte aardappel. Van te voren dachten we er even een knoflookbroodje bij te bestellen. Fine Sir, of course! We waren dan ook niet verbaasd toen één van de obers vervolgens met een plankje met daarop stukjes brood en drie soorten kruidenboter aan kwam lopen. Lekker! Wel verbaasd waren we een paar minuten later toen de ober bij wie we besteld hadden ook met een bord aan kwam zetten waarop een dampend stokbrood lag waarop gesmolten kruidenboter lag. Dat eerste was blijkbaar van de zaak. Toen viel ons ook pas op dat iedereen dat zat te eten. Volgende keer geen garlic bread er meer bij dus. Gevolg was wel dat we eigenlijk al nagenoeg vol zaten toen de zalm kwam (allebei hetzelfde besteld) en ik uiteindelijk anderhalve zalmmoot gegeten heb. Darren kreeg het niet weg en zalm gooi je niet weg. Simpel. Darren had overigens eerst voorgesteld om bij de Thai ernaast te gaan lunchen, maar ik was een beetje bang dat de bediening daar niet zo snel zou zijn. Het etablissement heet Thai Chi. Het duurde even voordat het kwartje viel, humor in Engeland werkt blijkbaar toch iets anders. Of iets langzamer. Uiteindelijk moest hij er in ieder geval erg smakelijk om lachen. Ik hoef hem toch aan niemand uit te leggen, hè? Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik zelf ook schrok van de snelheid waarmee het er bij mij uitkwam. Na het eten ben ik naar de Carrefoure gegaan om boodschappen te doen en is Darren gaan doen wat-ie moest. Tot zondag. Neem wel een taxi terug.

Tegenover ons zit een ijstentje waar ze volgens Darren een ijsvariant van Cocktail opvoeren. Wederom voor de jongeren onder ons: dat was een film uit de jaren ’80 waarin Tom Cruise (die van scientology) een barman speelt die met flessen en shakers loopt te gooien en goochelen om een beetje indruk te maken. Dat doen ze hier dus met bollen ijs. Heb een tijdje zitten kijken en het is inderdaad erg vermakelijk om te zien: ik zie ze hooghouden met bollen ijs en ik zie bollen ijs door de lucht vliegen en met het hoorntje opgevangen worden. Lachen, volgende keer wat langer naar kijken, zat er nu eigenlijk met mijn rug naar toe.

Geen spannende verhalen bij de Carrefoure deze keer. Het belangrijkste wat ik er gekocht heb zijn twee grote kaarten, één van Doha en één van Qatar als geheel. Kaarten als in plattegrond dus wel te verstaan. Heb ik volgens mij van de week al gezegd, zo krijg ik een beetje overzicht van boven en onder in stad en land. Heb er meteen met speldjes mijn werk, de school van Tom en Nina en mijn huidige verblijfplaats op gemarkeerd. Vooral de eerste twee was nodig, dan weet ik waar ik daar tussenin naar permanente woningen moet / kan / wil gaan kijken. De stadions ook meteen maar even gemarkeerd. De pasta is erg goed gelukt trouwens. Is maar goed ook, want gezien de hoeveelheid saus haal ik zeker de dinsdag wel. Vorige week kwam ik tot woensdag met wat ik op zaterdag gemaakt had.

Naast boodschappen doen stond er nog iets belangrijks op het programma: naar de kapper. Leek me nog een hele tour. Enige lastige was eigenlijk om er eentje te vinden. Eerst bij de carrefoure gevraagd. Yes Sir, straight ahead, turn right at the end. Gedaan, maar leek een beetje raar gangetje om nog de één of andere zaak tegen te komen. Nog een keer vragen, deze keer aan beveiligingsmeneer. Wijst me naar hetzelfde gangetje. Easy Sir: straight across from the commercial bank. Dit bank kon ik zien, dus nou moet het goed komen. Eén probleem: recht tegenover die bank zit niets. Alleen een blinde muur en de nooduitgang van de woonwinkel die aan de andere kant van die blinde muur zit. Toch maar iets verder het gangetje in. En dan blijkt dat “recht er tegenover” ruim te interpreteren is. Laten we het erop houden dat je er geen rechte hoek voor nodig hebt hier. Als je namelijk een beetje bijdraait is er altijd wel een hoek te vinden waardoor je ergens recht tegenover staat. Klein zaakje, dat nogal trendy overkomt met dito chagrijnig en ongeïnteresseerd personeel. Mazzel: was een plekkie vrij, mag meteen komen zitten. Tegenover een spiegel van grond tot plafond. Joepie. Ik ben al zo gek op naar mezelf kijken. En iets anders heb je hier niet te doen, want praten met de klant doe je hier blijkbaar niet. Met elkaar wel. En veel. Zo te horen Indonesiërs. Was vooral geobsedeerd door de tattoo die mijn knipper op zijn linkerhand had. Zat me steeds af te vragen of het nou een plaatje was of niet. Dacht er namelijk een randje omheen te zien, en hij volgde wel heel nadrukkelijk de plooien van zijn hand. Wel bijzonder: hij begreep in één keer hoe ik het wilde. Ik had altijd al het idee dat het niet zo ingewikkeld is hoe ik mijn haar wil, maar in Nederland moet ik me altijd door een spervuur van vragen en goed bedoelde adviezen worstelen voordat ze doorhebben dat ik gewoon de achter- en zijkant opgeschoren wil hebben en bovenop kort en springerig. Deze beste man begreep dat in één keer. Of deed alsof hij het begreep om zich verder niet te verlagen om met me te praten. Welk opzetstukje ik dan op de tondeuse wil. Drie. En dan maar hopen dat het universele standen zijn. Lijkt zo te zijn. Kom er binnen een halve seconde achter dat een tikje tegen mijn hoofd betekent dat ik het de andere kant moet doen. Voel me een schaap dat geschoren wordt. Ook in dat tempo. Maar na afloop kan ik toch niet zeggen dat ik ontevreden ben. Is zelfs niet gezeurd of mijn bakkenbaarden er niet een keer afmogen. Maar ja, dan moet je praten met je klant. Heb er na het zwemmen geen gel meer ingedaan, zal morgen even een zelfportret maken als dat er wel inzit. Ter controle zeg maar. Niet voor mezelf, spiegels genoeg hier in huis.

Snel nog even foto’s afdrukken, heb de eerste twee (voor wie al gestuurd heeft: bedankt! You know who you are!) binnen, maar da’s nog lang geen 10, dus ik hoef nog geen fotohangding te gaan kopen. Weet ook eigenlijk niet of ze die hier wel hebben, bij de kodakwinkel zie ik ze in ieder geval niet. Nou is het natuurlijk weekend en zit ik zonder internet, dus misschien ligt er wel een hele stapel foto’s op me te wachten als ik zondag mijn pc weer aanzet. Ik blijf hopen! Wat ook wel grappig is: ik hoorde twee jongetjes Nederlands met elkaar en hun moeder praten in de Virgin Megastore. Viel me op, want afgezien van die mopperkont in het museum vorige week heb ik hier “op straat” nog geen Nederlands gehoord. In de Villaggio blijkt ook een Nederlands winkeltje te zitten “Plaza Hollandi”, drie keer raden wat ze verkopen. Fout, geen soft drugs (zero tolerance hier!). Inderdaad: bloemen! Veel en zo te zien behoorlijk vers. Heb niet naar prijzen gevraagd. Ga ik ook niet doen. Ben bang dat ik dan omval. Van schrik wel te verstaan. Zouden er trouwens een paar deuren verderop hier op de compound Belgen zitten? Ik heb er al een paar keer een CD van Vaya Con Dios door de tuin horen schallen. Nou hebben die ook wel wat internationaal succes gehad, maar toch vooral in de Benelux. Even opletten de komende tijd. Moet ik er wel eerst achter zien te komen welke villa het precies is.

OK, klaar hier: taxi. Is geen probleem om er één te vinden, je wordt als blanke onmiddellijk besprongen door allerlei Indiërs (reken ik Sri Lanka en Bangladesh voor het gemak ook even onder) die hun diensten daarvoor aanbieden. Ik meld de eerste dat ik naar “Riviera Gardens” wil. “Yes Sir, no problem, my car is here”. Drie keer aandringen: weet je wel waar dat is. Ervaring leert dat dat lang niet altijd zo is. “You know where, Sir? No problem!” Nou, dat is nou net wel het probleem: vanaf hier niet precies en het is een minuut of 20 rijden vanaf deze mall. “Nee, ik weet het niet, jij moet het weten en anders stap ik niet in.” Zeg het dus maar. “Beverly Hills, OK?” Nee dove, RIVIERA GARDENS! Lijkt er niet eens op, en daarnaast zijn er een stuk of zeven compounds die Beverly Hills in hun naam hebben. 90210 nog niet ontdekt. Ik moet naar het noorden. “You know where, sir?” Zucht. Wil net weglopen als één van de limo drivers van de mall ingrijpt. Bij hem hoef ik maar één keer de compound te noemen en na een paar tellen nadenken weet hij het onmiddellijk: “Near Al Duhail, sir?”. Kijk, daar kan ik wat mee. Jammer jongen, maar ik ga met deze meneer mee. Ondertussen is Roald (één van de Nederlandse collega’s) er met zijn vrouw bij komen staan en hij roept nog dat ik gewoon zo’n groene taxi moet nemen, die zijn veel goedkoper. Je blijft toch blijkbaar Hollander. Probleem is dat ik deze man al toegezegd heb. Dacht ook eigenlijk dat die eerste een gewone taxichauffeur was, maar dat blijkt de Qatari variant van een snorder te zijn. Aangezien de officiële taxichauffeurs een uniform dragen in dezelfde spuuglelijke kleur groen als hun auto’s. Beter opletten. Die schijnen vrij fatsoenlijk opgeleid te zijn qua stratenkennis enzo. Ik vond uiteindelijk 35 QR voor een rit van 20 minuten niet te duur. Probeer dat in Amsterdam eens: dik 20 minuten rijden voor nog geen € 7,-. Lukt je niet.

Bij thuiskomst blijk ik een huisdier te hebben, er zit een kleine hagedis in mijn gang. Snel foto’s gemaakt als bewijsmateriaal en hem vervolgens weer naar buiten gegooid. Had hem misschien moeten houden tegen het ongedierte, maar ik denk niet dat de kakkerlakken er erg van onder de indruk zouden zijn. Hoewel je niet snel ergens van onder de indruk bent als je dood bent, maar dat terzijde. Vind al zeker een week geen levende meer, wel iedere dag een paar dode. Vijf vanmorgen.

Inmiddels is er hier een behoorlijk harde wind opgestoken. Fuad wist ons gisteren tijdens de lunch uit te leggen dat dit de zuidenwind is en dat dit voor de Qatari het teken is dat de zomer er aankomt. De zomer betekent hier dat het nog warmer wordt en dat de lucht vochtig wordt. De lucht is nu nog kurkdroog, wat het goed uit te houden houdt. Volgens de verhalen gaat de luchtvochtigheid in Juli en Augustus richting 90%, met uitschieters naar 100%. En dan schijnt het best zwaar te worden. We merken het wel. Vooral gisteren stond er een behoorlijk harde wind, alleen kwam die zeker niet uit het zuiden, Fuad. Toen we het stadion van Al Sadd uitkwamen, waar de ingang volgens mij pal naar het westen staat, kwam de wind snoeihard van rechts. Afgezien van het feit dat-ie dan voorrang heeft, betekent dit ook dat-ie uit het noorden komt. Als mijn richtingsgevoel klopt natuurlijk. Vanmiddag op de kaart bleek dit zo te zijn. Gevolg van die wind is wel dat er uit alle hoeken en gaten zand tevoorschijn komt. Dit merk je vooral aan de auto’s: de zwarte Chevy van Darren is veranderd in een soort beige bak en ik vond er ook gewoon zand in. En dan schijnt dit nog niets te zijn met een echte storm. Ik merkte het net ook tijdens het zwemmen: op de bodem had zich ook het nodige zand verzameld. Niet dat ik nou over de bodem zwem, maar er waren duidelijke bruine plekken te zien die er gisteren nog niet waren. Dat zand (in combinatie met de wind) is ook de reden dat je overal voorzetdeuren hebt en flinke tochtstrippen onder je deuren. Niet dat het een garantie voor succes is, maar zonder is het denk ik nog veel erger. Gelukkig komt Babu morgen. Nog een gevolg van die wind is dat je maar moet hopen dat je was snel droog is. Als je het namelijk te lang buiten laat hangen zit het vol met zand en kun je het opnieuw wassen. Laten vallen als het nog nat is, is ook niet handig met al dat zand in de tuin weet ik inmiddels uit persoonlijke ervaring. Bluh.

Ik vind het genoeg voor vandaag, net iets meer dan vier kantjes. Geniet ervan, want ik ben van plan om morgen de hele dag geen reet te gaan doen, dus ik zal morgen niet veel te melden hebben. Zondag gooi ik drie dagen tegelijk online!

Tot snel!
Olav