Dag 14 - Vroeg

Dag 14 – Zaterdag 2 juli 2011 – Vroeg

Babu komt vanmorgen om negen uur, dus om 8 uur de wekker gezet, zodat ik er in ieder geval voor kan zorgen dat ik om negen uur gedoucht ben en ontbeten heb. Voelt nog als te vroeg, blijf nog vijf minuten liggen…. Hoor ik daar nou de bel? GVD, ik ben toch niet weer in slaap gevallen? De klok op mijn telefoon vertelt me dat het pas 8:09 is. Gelukkig. Zeker toch gewoon een vogel die ik hoorde, want zoals de trouwe lezers en lezeressen weten ben ik al vaker de mist in gegaan door te denken dat die fluitende vogel buiten was in plaats van mijn deurbel. Even plassen, ben nou toch wakker. Hoor ik nou weer een vogel? Kan niet, zal wel gewoon buiten zijn. Telefoon. Rennen om op tijd te zijn. Babu. “Sorry, Sir, did I wake you up? My ride was early, can I come now?” Tuurlijk Babu, maar verwacht geen gezelligheid. Doet-ie volgens mij toch niet. Hij put zich uit in excuses en zegt best te willen wachten als ik de deur voor hem open doe. Laat maar, je bent er nou toch al. Anders gaat-ie waarschijnlijk op de stoep zitten wachten tot het negen uur is, en dat ik hier de rijke blanke ben en hij de arme Indiër die het werk doet waar ik te belazerd voor ben vind ik al pijnlijk genoeg, dat hoeft niet ook nog eens op die manier benadrukt te worden. Ga je gang, Babu. Begin maar met het kantoor, dan kan ik daarna daar gaan zitten. Zelf gedoucht en ontbeten en even snel mijn overhemden gestreken. OK, ik doe dus nog wel iets zelf. Om een uur of negen begin ik me een beetje mens te voelen. Moest nog wat lezen, dus daar heb ik nu álle tijd voor. Een uur meer dan gepland om precies te zijn.

Ik vraag hem nog even naar wat ik kan doen tegen al die dode kakkerlakken die ik iedere ochtend vind. Hij raad me aan om dat chloorspul te halen wat ik vorige week niet kon vinden, dan kan hij daar de putjes mee bewerken zodat er een barrière tegen die beesten ontstaat. Ik vraag hem nog even wat het ook alweer is: Chloron, Sir. OK, ik had vorige keer Chlorix verstaan en was op zoek gegaan naar de bekende gele fles met rode dop. Hebben ze hier niet, wat op zich geen verrassing hoeft te zijn. Ik moet toch nog voor hem pinnen dus ik zeg hem zo even naar het winkeltje te lopen. Pinautomaat op de compound, gelukkig! Wat voor kleur heeft die fles Babu? Geel, toch? “No, Sir, White. Just say Babu sent you, he know!”. Pffff, dit is teveel voor de vroege morgen. En het ergste is nog, als ik het uit nieuwsgierigheid vraag bij de kassa (fles had ik zonder hulp nu wel gevonden) is het antwoord “Sure Sir, Babu said so!” Indiërs onder elkaar. Die van het winkeltje wijkt op één punt af van de meeste anderen die ik hier de afgelopen tijd gezien heb: hij lacht af en toe. En meent het dan ook nog. De anderen lachen wel mee als ze denken dat er een grapje gemaakt wordt, maar hun ogen lachen niet mee. Of als ze iets niet weten, dat kan ook. Misschien dat ze onderling anders zijn, maar ze maken op mij over het algemeen niet de indruk erg gelukkig te zijn hier. Het is ook wel wrang om te constateren dat die mensen hier waarschijnlijk een veelvoud verdienen van wat ze in hun vaderland kunnen verdienen en daarmee hun hele familie / dorp onderhouden, maar daardoor wel volledig uitgeknepen worden: lange dagen, met voor Qatari begrippen weinig salaris. Leven doen ze heel basaal, het meeste geld gaat naar huis. Daar werd ik gisteren aan herinnerd toen ik langs de Western Union liep in Villaggio: een rij van zeker 50 meter, met overwegend Aziatische mensen die geld komen storten. Ophalen deed eigenlijk niemand (da’s een ander loket). Er staat dan ook nog een redelijke groep Afrikanen en een enkele verdwaalde Europeaan die waarschijnlijk nog geen bankrekening heeft hier. Bekend gevoel. Dat betekent wel dat er eigenlijk sprake is van een volledige driedeling van deze samenleving: op de eerste plaats natuurlijk de Qatari zelf, die zich ver boven de rest van de bewoners verheven voelen. Zeker als ze in traditionele kleding lopen. Uitzonderingen daargelaten, maar over het algemeen kun je vooral bij de jongeren de arrogantie met emmers tegelijk van hun gezicht scheppen. Zonnebril op, telefoon aan je ene oor, Ipod in je andere en maar met je hoofddoek klooien, over de schouder, er weer voor, over je hoofd, weer los. Het liefst in een groepje van 4 of 5. Wereld om je heen? Pfff. Nou moet ik wel zeggen dat ik dit soort groepjes over het algemeen alleen maar in de malls zie rondhangen. Lokale hangjeugd zeg maar. Is waarschijnlijk de tweede groep die ik een tijdje geleden beschreef (nergens voor willen deugen en toch bij geboorte al miljonair). Vrouwen zijn door de klederdracht lastiger in te schatten. De traditionele Qatari vrouw is volledig in het zwart gesluierd met alleen de ogen door twee kleine spleetjes zichtbaar. Een enkeling heeft dat ook nog met een aparte doek afgedekt, blijkbaar kan ze er wel door naar buiten kijken, eigenlijk niet zoals dat reflectieve plastic voor op ramen dus. Het kan ook anders: de plaatselijke middenklasse is namelijk erg vriendelijk. En daar bedoel ik dan niet alleen de middenklasse zoals wij die kennen (ondernemers, winkeliers e.d.), maar ook de mensen die gestudeerd hebben en gewoon een normale baan hebben, zoals mijn collega Fuad.

Naast deze groep zijn er de westerse expats, die een groep op zich vormen omdat het er zoveel zijn. Bestaat vooral uit Europeanen (Britten, Nederlanders en Fransen), Amerikanen en Australiërs. Deze groep trekt erg naar elkaar toe, heeft zijn eigen scholen, compounds en organisaties. Er is eigenlijk geen contact met de Qatari. Alleen op het moment dat het echt nodig is (collega’s, winkels, ambtenaren, dokter e.d.). Verder zijn dit twee totaal gescheiden werelden, die dat ook prima lijken te vinden. Ze weten van elkaars bestaan, zien en horen elkaar, maar er is geen enkel contact tussen beide groepen.

De derde groep zijn dus de mensen die het ongeschoolde werk doen: Indiërs, Filipino’s, Sri Lankanen, Bengalen, Vietnamezen en een enkele Afrikaan. In de mall kom je deze groep alleen tegen als taxichauffeurs, schoonmakers of tasjesinpakkers. Winkelen doen ze er niet, te duur. Daarnaast zie je ze veel als bouwvakker en werken er veel voor Qatar Airlines (schoonmaken, laden, tanken, dat soort dingen) Ook deze groep is een samenleving op zich die volledig in zichzelf gekeerd is: eigen winkels en een sterk voor-wat-hoort-wat-gevoel. Mooi voorbeeld is de chauffeur die mij dinsdag naar de school van Tom en Nina bracht. Haroun kon niet, dus hij regelde een vriend die nog wat te goed had van hem. Scholen heeft deze groep niet, niet nodig: zijn vrijwel alleen maar mannen. De enige vrouwen die er zijn, zijn meestal Filipino’s en die kinderen gaan naar de openbare (gratis!) scholen. Private schools kunnen ze niet betalen (nou, hebben we bijna nog iets gemeen!). De mannen die hier zijn, komen hier over het algemeen een aantal jaar naartoe om genoeg geld te verdienen om bij terugkomst te kunnen trouwen. Ze worden met vliegtuigen vol tegelijk aangevoerd, maar ik heb niet de indruk dat er veel zijn die uiteindelijk ook echt veel verdienen. De enige met wie je nog wel eens een gesprek hebt zijn de chauffeurs, vooral van de limo services. Stel je bij het begrip limo overigens niet teveel voor: dat betekent alleen maar dat het geen taxi is. Zijn over het algemeen wel nieuwe, goed onderhouden auto’s met chauffeurs die verstand van zaken hebben. Daarom iets duurder, maar wel een stuk prettiger. Die van gisteren was er zo één. Van de week had ik er één die al 12 jaar in Qatar werkte, bij wijze van uitzondering één met een gezin. Twee kinderen, die hij de afgelopen 12 jaar één keer per jaar gezien had. En dan heeft deze nog mazzel dat-ie bij een fatsoenlijke baas werkt waardoor hij één keer per jaar naar huis kan. Ik zit nu ruim twee weken zonder mijn gezin en dat vind ik al veel te lang, probeer eens een idee te krijgen van 12 jaar. Nee, dank je.

Zo ontstaat er dus een situatie waarin de samenleving volledig is opgedeeld in drie groepen die alleen contact met elkaar hebben als het echt niet anders kan. In die situatie is er nog een verschil van benadering: de “oude” Qatari zullen nooit iets beleefd aan de groep Aziaten vragen, daar is het verschil te groot voor. De expats en lokalen gaan nog op redelijk normale voet met elkaar om, op het moment dat het moet dan, anders liever niet. De Aziaten worden door de expats nog redelijk goed behandeld en normaal benaderd, zeker vergeleken met de benadering van de Qatari. Ik kan me niet voorstellen dat dit eeuwig goed blijft gaan zo. De komende decennia zal wel goed gaan: er zit nog voor tientallen jaren olie en, vooral, gas in de grond, waardoor het inkomen voor de komende tijd gegarandeerd is. Mocht het hier ooit écht minder worden, dan voorzie ik echter wel grote problemen, dan hebben we namelijk enerzijds te maken met een groep waar geen werk meer voor is (de expats), een groep die de schuld zal krijgen van alle ellende (de Aziaten) en een groep die niet gewend is om ook maar één poot uit te steken, omdat ze met een gouden lepel in hun kont geboren zijn. Tja, en dan? De expats zullen gewoon verder trekken of terug naar “huis” gaan. Tegen die tijd zullen India en China de rol van het Midden Oosten als economische motor overgenomen hebben en zal daar werk genoeg zijn. Europa en de VS? Geen idee, niet zoals het nu gaat in ieder geval, dan lopen we tegen die tijd fors achter op Azië. Tegen de tijd dat het geld hier echt op is, zullen de Aziaten allemaal terug gestuurd worden, want de Qatari zullen het dan zelf moeten doen. Maar da’s nog best lastig als je dat nog nooit hebt hoeven doen. Daarnaast kan het ook gewoon niet wat hier gebeurt: er worden hier meer malls gebouwd dan er duiven op dam zijn en ze blijven ze maar uit de grond rammen. In al die malls zitten dezelfde winkels, die allemaal de zelfde 1,2 miljoen mensen voorzien. En dat zijn er dan niet zoveel. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat er geen geld bij hoeft bij al die winkels. Nou zijn het allemaal grote internationale ketens, dus die hebben wel wat vet op de botten, maar toch. Om over het absolute overschot aan personeel nog maar te zwijgen. Ik bedenk me nu dat ik het hier al een keer over gehad heb. Als ik in herhaling begin te vallen moeten jullie het zeggen!

Ik hoor net dat “we” Sigthursson van AZ gekocht hebben, en ik heb eerlijk gezegd geen idee of dat een goede aankoop is. Kijk, van Theo Jansen weet ik wel ongeveer wat je er mee in huis haalt, maar deze brave borst? Geen idee, eigenlijk. OK, scoort veel en vrij makkelijk, maar dat zal toch niet de enige reden geweest zijn? Dan had je ook Björn Vleeminckx kunnen kopen. Neem me niet kwalijk als ik wat namen verkeerd schrijf, kan het niet op het net controleren en aan mijn spellingscontrole heb ik in dit geval ook niet veel. Moet ik trouwens iemand herinneren aan de laatste spits die van de Alkmaarders overgenomen hebben? Die scoorde ook veel. Nou denk ik niet dat de broer van Sigthursson een sportwinkel in Rotterdam-West heeft, en als hij er één heeft in een buitenwijk van Stockholm, Götenborg of Malmö heeft zal dat wel niet zoveel problemen opleveren. Tenminste, het is toch een Zweed? O ja, want hij knikkerde hoogstpersoonlijk onze Deense vrienden uit het EK onder 21. Twee goals volgens mij.

Ga nu lunchen en dan kijk ik vanavond even of ik verder nog iets beleefd heb vandaag. Zou zomaar kunnen dat het een korte bijdrage wordt vandaag. Compensatie voor gisteren zeg maar!

Heb net gezwommen en merk dat ik aan de rand van mijn huidige uithoudingsvermogen zit. 22 baantjes met een pauze na 11 en ik ben gesloopt. Armen en benen als lood en nog te moe om de trap op te lopen om te gaan douchen. Iets zegt mij dat ik dan nu de grens bereikt heb. Denk dat ik morgen toch geen tijd ga hebben om te zwemmen, dus dat komt eigenlijk wel goed uit. Kijken of ik er maandag 24 kan doen. Dan blijft de opbouw gewoon verantwoord en zou de grens steeds een stukje op moeten schuiven. Het zwembad was trouwens weer schoongemaakt. Weet niet of ze gewoon het water ’s nachts zuiveren of dat ze er met een stofzuiger doorheen gegaan zijn, maar het zand was voor 99% van de bodem.

De tour is begonnen! Krijg er hier zonder radio, TV of internet geen klap van mee, maar ga morgen even kijken hoe ik dat online kan volgen. Voorlopig word ik op de hoogte gehouden. Mijn favoriet voor de overwinning? Contador. Volgens mij doet de rest mee om de tweede plaats, met kleine Schleck als outsider voor een stiekeme overwinning. Weet nooit precies of dat nou Franck of Andy is….

O ja: Willem bedankt voor het boek dat je me meegegeven hebt. Bloedstollend spannend! Als het ooit verfilmd wordt durft geen hond meer de zee in, denk ik! Terug naar de tijd van “Jaws”! En “de lift”, bedenk ik me nu opeens…. Lees iedere avond in bed een stuk en gisteravond was het zo spannend dat ik mezelf om kwart voor één heb moeten dwingen om te stoppen. Was om half 12 begonnen.

Tot snel!
Olav