Dag 15 - Spaghetti met vislucht

Dag 15 – Zondag 3 juli 2011: Spaghetti met vislucht

Om maar meteen met het goede nieuws te beginnen: ik ben vandaag nog geen dode kakkerlakken tegen gekomen. De enige kakkerlak die ik gezien heb was een foto van Leroy Fer op de AD-website vanmorgen. ;-) Zou de truc van Babu dan toch werken?? Ben benieuwd hoe lang dit goed gaat. Ik hoorde van Darren dat hij steeds meer van die dode beesten vindt. Vooral in de “tweede” badkamer stinkt het inmiddels behoorlijk naar dode kakkerlak. Ik heb bij de eerste “plaag” direct de ongediertebestrijding laten komen, hij hoopt het deze week nog uit te zingen, daarna verhuist hij naar zijn nieuwe woning. Ik neem toch aan dat ze daar wel wat van zeggen bij de verhuisinspectie, maar da’s zijn probleem.

Een ander gedenkwaardig moment vanmorgen: ik heb voor het eerst aan de vergadertafel zitten eten. Was uit nood: ik had mijn bakje yoghurt veel te vol geschept en om nou te voorkomen dat ik een schoon pak aan kon gaan trekken ben ik maar aan de dichtstbijzijnde tafel gaan zitten. En dat was die. Niks luxe dus, gewoon een combinatie van bittere noodzaak en stomme onhandigheid.

Zoals jullie al op de foto’s die ik gisteren geplaatst heb, heb ik me gisteren uiterst goed vermaakt met de zelfontspanner van mijn fototoestel. De foto’s heten niet voor niets zelfontspanner 1, 2 en 3. Ik had nu natuurlijk een heel spannend verhaal kunnen vertellen over een bloedmooie fotografe die ze gemaakt had, maar nee, gewoon degelijke zelfontspannerpret. Ik had ze uiteindelijk tot 18 doorge-nummerd, maar alleen de eerste drie waren de moeite van het delen waard. Heb mijn uiterste best gedaan om mezelf springend te fotograferen, maar ik was óf te vroeg, óf te laat, óf alleen mijn benen stonden erop, óf ik trok een iets te verbeten gezicht. Met andere woorden: een hoop lol, maar uiteindelijk leverde het eigenlijk alleen maar frustratie op. Mwah, dat valt eigenlijk ook wel weer mee. Wat je al niet bedenkt om jezelf bezig te houden.

Ik kan me zo voorstellen dat de titel een hoop nieuwsgierigheid oplevert. Ik hoor een aantal mensen denken: “vreemd hé, dat je spaghetti naar vis ruikt als je er tonijn en garnalen doorheen doet, duh!” Nou, het ligt iets genuanceerder. Toen ik het vrijdagavond voor het eerst rook was dat ook mijn reactie: niet zo gek. Vreemder werd het toen ik gisteren het pannetje met ALLEEN de spaghetti uit de koelkast pakte en me een flinke vislucht tegemoet kwam bij het optillen van het deksel. De pan met saus stond op dat moment nog in de koelkast. En het rook ook niet naar tonijn of garnalen. Eerder naar vette vis als zalm, kabeljauw of makreel ofzo. En toen schoot me opeens te binnen dat ik vrijdag-avond heel smakelijk om de verpakking van de spaghetti had staan lachen: ik bleek namelijk spaghetti gekocht waar omega 3-vetzuur aan toegevoegd was. Ik heb daar heel smakelijk om lachen omdat ik me afvroeg hoe ze dat in vredesnaam voor elkaar gekregen hadden. Sinds gisteravond weet ik het, door de spaghetti gewoon door het visvet te trekken, of het daarin te koken voordat het uithard ofzo, maar het levert in ieder geval wel een hele doordringende visgeur op! Bij het eten merk je het trouwens niet, ook niet als je de spaghetti zo zonder saus eet. Ik weet dat omega 3’s goed voor je zijn, maar ik vind dit toch een beetje vergezocht. Eet dan gewoon lekker een visje. Had ik vrijdagmiddag al gedaan, zie voor het Schotse zalmpje het verslag van vrijdag! Wat dat betreft had ik het dus niet nodig. Heb dezelfde pastasaus nu met couscous, smaakt ook prima!

Ik heb vanmorgen João, de fysieke coach van Al Sadd, weer ontmoet. Weer, omdat ik hem ook een tijd gesproken heb toen ik hier in januari was voor gesprekken. Een hele gedreven vent die volgens mij ook precies bij de goede club zit, het lijkt zo te zijn dat men bij Al Sadd een voortrekkersrol in “ons” programma wil hebben en João lijkt hier geschikt voor te zijn. Wil veel weten, wil graag de trainingsprogramma’s verder optimaliseren en zegt dit niet alleen te willen, maar wil hiervoor ook stappen in de goede richting zetten. Ben erg benieuwd naar de samenwerking. De metingen die voor vanmiddag gepland stonden werden in ieder geval al afgezegd. Moet je hier gewoon aan wennen, je weet pas op het moment zelf waar je echt aan toe bent. Het kan in de laatste minuut nog veranderen. Het kwam eigenlijk niet eens zo slecht uit, aangezien we één apparaat waren vergeten te kalibreren (goed afstellen in normaal Nederlands) en we een aantal dingen nog even goed moesten oefenen. En vooral dat kalibreren ging natuurlijk weer niet zoals we wilden. Dat gaat kalibreren namelijk nooit, zoals iedereen weet die met meetapparatuur werkt. O ja, ik heb meteen paar foto’s gemaakt van de omstandigheden zoals we daar werken, zie de foto’s. Die met die brede scheiding is mijn collega Darren. Maar toch, het is wel weer een dag die we kwijt zijn. De metingen vanmorgen gingen wel gewoon door. Dat wil zeggen: van de 25 die hadden kunnen komen kwamen er 12 opdagen. Wel allemaal op tijd. Het getal van 25 leverde bij ons even paniek op: dat gaan we nooit in één ochtend redden! Ook niet als we alle drie de machines kunnen gebruiken. Gelukkig kwam al snel het verlossende woord van de “athlete coordinator”: er komen er 12 bij jullie. Bleek er nog één van geblesseerd aan zijn hamstring te zijn, dus uiteindelijk maar 11 voor ons. En dan zie je maar weer dat die voetballers echt overal hetzelfde zijn: lacherig, ongeïnteresseerd, erg blij met zichzelf en minstens drie gsm’s. Eén voor hun vrouw, één voor hun vriendin(nen) en één voor de zaakwaarnemer(s). Door iemand anders worden ze niet gebeld. Zelf bellen doen ze sowieso niet. Ik mag hier niet veel over zeggen trouwens: ik loop op dit moment ook met twee van die dingen rond, maar dat is puur omdat mijn Nederlandse abonnement nog tot december doorloopt en ik ongetwijfeld wel iemand vergeten ben mijn Qatari nummer door te geven. Dan heb ik nog een half jaar omdat aan te passen! Moet er wel bij zeggen dat de gsm met mijn Nederlandse nummer de hele dag op mijn bureau ligt en op trillen staat, dus die mis ik meestal ook nog. Verder zijn die voetballers met alles bezig, behalve met zichzelf ontwikkelen. Beetje trainen is eigenlijk al teveel gevraagd. Warming Up voordat je maximale krachttesten doet? Waarom? Fietsen, moet dat echt? Hé joh, niet zo zwaar! Wat? 6 minuten? En dan ook nog 4 minuten lopen? OK. Maar hun gezicht zegt op dat moment wat anders. Volstrekt ongemotiveerd. Opletten tijdens het testen? Schei toch uit, lachen met de buurman die met hetzelfde bezig zou zijn is veel leuker. En het grappige is dat we nu met een groep deze metingen aan het doen zijn die ervaring heeft bij Ajax, Middlesborough, Inter en Españyol, en we herkennen allemaal dezelfde patronen. Dus of je nou in Nederland, Engeland, Italië of Spanje rondloopt: het gedrag is overal hetzelfde. Met dat verschil dat je het bij deze clubs over Europese (sub)top hebt (zeker in het geval van Inter natuurlijk), maar wat stellen die clubs in Qatar nou eigenlijk voor? Geen ene reet, toch? Het is dat er wat bijna-gepensioneerde buitenlanders hier nog hun zakken lopen te vullen die het niveau aardig opkrikken, maar verder ontstijgt het de hoofdklasse nauwelijks. Laat staan de topklasse. Heb nog geen wedstrijden gezien, ga ik zeker doen de komende maanden, maar stel me er qua niveau niet al te veel van voor.

O ja, het water dat uit de auto druppelde vrijdag: blijkt condens van de airco geweest te zijn. Niets stuk dus. Is ook niet zo gek aangezien we hier zo langzamerhand richting de 50 graden aan het kruipen zijn en de temperatuurverschillen tussen zo’n airco en de buitenlucht nogal aanzienlijk zijn. Over auto’s gesproken: ik moet me zo langzamerhand een gaan richten op een eigen auto, over twee weken loopt strikt genomen mijn Aspetarvervoer af. Hoewel, de dames bij mij op de compound zitten hier al meer dan een maand en rijden nog steeds mee. Zolang er hier iemand regulier recht heeft op vervoer zullen ze er niet moeilijk over doen dat er anderen meerijden, lijkt me. Toch eens informeren. Aan de andere kant krijg je wat meer vrijheid als je zelf vervoer hebt, zeker in de weekenden kun je dan nog eens ergens naar toe en heb je bijvoorbeeld geen vervoer nodig om naar de Mall te gaan ofzo. Zo lang ik mijn proeftijd zit krijg ik zeker geen lening, dus eerst moet ik gaan huren. Heb nu twee bedrijven aangeraden gekregen door collega’s, moet ik me van de week in gaan verdiepen. Net zoals ik de komende tijd spijkers met koppen moet gaan slaan t.a.v. het transport en wonen. Genoeg te doen, maar voorlopig heb ik ook nog niets gehoord over mijn medische keuring en vingerafdrukken voor mijn ID. zolang ik die niet heb kan ik mijn rijbewijs niet om laten zetten en weet ik niet of ik hier wel een auto kan huren. Hoewel, toeristen zullen dat toch ook wel doen? Eén van de Spaanse collega’s kreeg vandaag te horen dat hij donderdag zijn medische keuring heeft, dus het proces loopt wel, maar ze mogen nou wel eens op gaan schieten. Eind volgende week zit ik hier vier weken (en dus bijna een maand) en verloopt mijn visum dus. Strikt genomen moet ik dan Qatar weer verlaten, en dat was ik eigenlijk nog niet van plan. Er erg hard achteraan zeuren heeft hier volgens mij niet veel zin, dus ik wacht nog even tot dinsdag en kijk dan wel wat ze zeggen. De meeste collega’s hier zeggen dat je over het algemeen in week drie aan de beurt bent, dus dat zou dan deze week moeten zijn.

Laat het zwemmen even voor wat het is vandaag, wilde direct bij thuiskomst doen, maar dat was om half 6 en dan is het altijd net druk met kinderen. Da’s geen klacht, lekker laten spelen, maar dan hebben ze alleen maar last van me met mijn suffe baantestrekkerij, en daar heb ik geen zin. Morgen weer! Dan 24 baantjes.

Ik was pas om half 6 thuis omdat ik vanaf Al Sadd niet met de Aspetarbus naar huis kon en dus afhankelijk was van Darren en die moest nog wat dingen voor zijn nieuwe huis regelen. Ik ben even meegereden omdat ik dat natuurlijk over een tijdje ook moet gaan regelen. Nou moet hij zijn hele huis inrichten en gaan wij waarschijnlijk voor fully furnished, maar ook dan is het handig om te weten waar je wel en (vooral!) niet moet zijn. We kwamen bij de lokale IKEA-variant uit en dan kun je een aardig beeld krijgt van wat er in dit land in huizen staat. En daar word je lang niet altijd gelukkig van. Ik ben heel blij dat ik niet helemaal afhankelijk ben van dit soort zaken. Het was een beetje 50-50 verdeeld, de eerste helft redelijk Europees georiënteerd, wat nog lang niet altijd wil zeggen dat het de moeite van het bekijken waard is. De kinderkamers vielen wel mee trouwens, heb zowel voor Tom als voor Nina wel bedden en kasten gezien waar ze zo verliefd op zouden worden. Vooral het roze hemelbed zou het goed doen denk ik. Denk ik niet, weet ik wel zeker! De andere helft is aangepast aan de Arabische smaak. En de smaak van de lokale bevolking….. ik geloof dat ik het daar al eens over gehad heb. Gadverdamme. Een Qatari stelt volgens mij maar een paar eisen aan zijn meubelen: het moet ten eerste glimmen, dat sowieso, alle rest is bijzaak. Daarnaast moet het van donkerrood hout zijn, en moet er goud of marmer in verwerkt zitten. Liefst allebei. Koper of brons mag ook, als het maar glimmend geel is en er duur uitziet. O ja, of heel druk houtsnijwerk. Ongetwijfeld door kleine kinderen in Bangladesh gemaakt. Zei iemand daar iets over mensenrechten? Maar dat ook de Europeanen flink van smaak kunnen verschillen bleek wel toen Darren liet zien wat hij besteld had. Slaapkamer kon ik me iets bij voorstellen. Niet helemaal mijn smaak, bed wat mij betreft een beetje te laag, maar zeker niet lelijk. Zou er prima in kunnen slapen. Enzo. De eettafel was een ander verhaal, heb heel tactisch gezegd dat ik die waarschijnlijk niet uitgezocht zou hebben. Leverde me een bulderende lach op. Ik zei nog tegen hem dat ik hoopte dat-ie een lift naar zijn appartement heeft, want dat vijf centimeter dikke marmeren blad wil je niet de trap op moeten dragen. Waarop ik teruggekaatst kreeg dat hij überhaupt niets ging dragen, alles tot in huis bezorgd. Eén belangrijk verschil met de IKEA trouwens: die opgelegde looproute ontbrak hier. Godzijdank. Darren had nog gordijnen nodig en ik liep daar een beetje omheen te hangen en af een toe een rondje te lopen. Duurde me veel te lang (en volgens mij dacht de verkoper dat ik er ook stem in had), dus ik ben naar de elektronicazaak ernaast gegaan. In eerste instantie om een pennetje voor mijn eReader te halen (maakt het scrollen makkelijker, mijn vingers zijn daar te dik voor). Maar net zoals in de zes andere winkels waar ik daar al naar gevraagd heb hadden ze die hier ook niet. Dat lijkt toch iets waarvan je denkt dat je het ff haalt, maar ik ben er nou al een week mee bezig. Dat het winkeltje op de compound ze niet heeft snap ik nog, maar ik kan die #@^@%^dingen dus echt helemaal nergens vinden. No Sir, we normally do, but just not now. Maybe next week. Bijkomend voordeel was wel dat ik daar meteen de Wimbledonfinale kon kijken. Was wat verbaasd dat die was, het is toch geen zondag vandaag? O ja, wel, we werken hier op zondag. Went nog niet erg. Vrijdag vrij ook niet trouwens.

In de loop van de middag hadden wij ons voorgenomen om ons even terug te trekken om wat dingen door te kunnen spreken en taken te verdelen zonder steeds door collega’s gestoord te worden. Op onze verdieping staan bij de lift zitjes waar je dat soort dingen prima kunt doen. We zaten er echter nog geen vijf minuten toen Kathleen langskwam. Kathleen doet iets administratiefs binnen het NSMP en vroeg ons of we ook zo naar de presentatie kwamen. Presentatie? Eh… we keken elkaar verbaasd aan, welke presentatie? Die over eLearning natuurlijk, heb ik jullie donderdag voor uitgenodigd. Nou krijg ik intern maximaal drie mails per dag, dus ik kan vrij makkelijk onthouden wat ik wel en niet gekregen heb en ik heb niets over eLearning gekregen. Ik sta nog niet op alle interne maillijsten, dus ik mis inderdaad wel eens wat, maar over het algemeen houdt Darren me dan wel op de hoogte en schiet ik dan meteen een mailtje naar de organisator of ik op zijn of haar lijstje mag. Deze hadden we allebei niet gehad. Nou, bij dezen dan, kom er even bij zitten, is belangrijk, ieder komt, blablablabla. Nou, we zijn eigenlijk erg druk en moeten zo ook nog naar Al Sadd, dus komt eigenlijk niet zo goed uit. Na veel vijven en zessen zei ze toe ons dan binnenkort wel individueel bij te praten. Mooi, dan kunnen we verder. Ware het niet dat we dus precies in de loop naar die presentatie zaten en er iedere drie seconden wel iemand naast ons stond om te zeggen dat we op moesten schieten. Of om te vragen of wij niet een klusje voor hem of haar hadden, zodat ze een excuus hadden om niet te hoeven gaan. We hadden ergens anders moeten gaan zitten. Toen kwam als klap op de vuurpijl ook nog de grote baas van het programma bij ons staan dat het echt zo ging beginnen en hadden we geen keus meer. Die bespreking maken we wel een keer af. Verbaasd gezicht bij Kathleen dat we er toch waren. Ja, wij konden jou toch niet teleurstellen? Weer zo’n afgeraffeld verhaal over het belang van continue educatie (helemaal mee eens!) en de voordelen van elearning. Het blijkt dat Aspetar een contract gesloten heeft met een aanbieder van cursussen waardoor 150 man het komende gratis cursussen kan volgen. Mooi initiatief. Maar vertel me nou eerst even welke onderwerpen er zijn voordat je aan me vraagt of ik er één ga volgen. Er kwam een voorbeeld over assertiviteitstraining. Nou, mwoh, geloof niet dat ik daar nou zoveel behoefte aan heb. Is ook niet echt nodig volgens mij. Vervolgens werd het meisje door de hele groep keihard uitgelachen toen ze een voorbeeld gaf over het stroomlijnen van beslissingen van HR. Gezien de ontwikkelingen van afgelopen week een nogal ongelukkig gekozen onderwerp. We weten allemaal wel een paar collega’s die daar wat aan zouden hebben.

Heb ik het vorige week gehad over het kopen van shampoo en doucheschuim, dit weekend trapte met twee benen tegelijk in de tandpastaval. Ook daar heeft de Carrefour een stuk of 1000 varianten van. Kindertandpasta niet meegerekend. Dan ga je dus zoeken. Heb het liefst tandpasta met wat tuinkruiden erdoor voor de smaak. Doosje met nogal wat groen er in dus meestal. That narrows things down. Maar toch nog ruim voldoende keus. Dan maar een merk pakken dat je kent. Paradontax in dit geval. En dat was dom. Paradontax blijkt namelijk geen pasta maar gel te zijn. Kan het verschil niet uitleggen, maar je proeft het wel. Sterker nog: het ziet eruit alsof het bedorven is als je in de tube knijpt en zo ruikt het ook. Smaak valt mee moet ik zeggen, maar als je het uitspuugt lijkt het wel alsof je veel te hard gepoetst hebt en daardoor bloed spuugt. Heb mijn mond vier keer gespoeld om er zeker van te zijn dat het echt geen bloed was. Ben het net vergeten, maar ga morgen even nieuwe halen. Bah!

Dat was mijn bijdrage van vandaag weer, heb het op twee regels na in drie pagina’s gekregen. Weer net niet gelukt dus. O ja, ik kreeg vandaag weer van iemand foto’s binnen (meer dan één mag natuurlijk ook!), het loopt dus wel door. Word er alleen nog niet onder bedolven. Ik wacht er net zo geduldig op als op mijn ID!

Tot snel!