Dag 16 - Eerste clubmetingen

Dag 16 – maandag 4 juli 2011, eerste clubmetingen

Het is nu bijna negen uur, ben net thuis en had gelukkig nog een fatsoenlijke maaltijd in de koelkast staan. Was wel de laatste, dus moet hier morgen een truc op verzinnen, want het zal de rest van de week niet veel vroeger worden. Maar daarover straks meer. Ben bang dat er weinig gezwommen gaat worden deze week. Beetje spijt dat ik gisteren niet alsnog gegaan ben.

Zoals gezegd vandaag de eerste metingen op lokatie bij Al Sadd, de club die via de krachttrainer het meest bij het hele project betrokken is. Maar voordat we daar aan toe kwamen eerst nog even wat eerste elftal spelers van (vooral) Al Arabia die gemeten moeten worden. De gebrekkige interesse en motivatie zal ik maar niet weer over beginnen. Onveranderd vervelend. 23 man vandaag maar liefst. Metingen liepen vrij aardig: zes man spelers meten op drie machines en dan loopt het vrij aardig door. Totdat we er 22 gehad hadden. Nummer 23 kwam maar niet. Het was inmiddels 13:00 en je kunt hier tot 14:00 lunchen, dus we begonnen hem aardig te knijpen. De fysio’s die ons aan het helpen waren hadden inmiddels hun eigen, gewone werk weer opgepakt en we hadden in overleg besloten dat Xavier en ik op die laatste zouden wachten. Emanuelle en Giannicola gingen lunchen. Om kwart over één toch maar eens bij de “athlete coördinator” geïnformeerd waar die gozer nou bleef, want we zaten nou drie kwartier op hem te wachten en wij hebben ook nog wel iets beters te doen. Zeker aangezien we al eerder ruim een half uur niets hadden zitten doen. Even later kwam de beste man doodleuk vertellen dat meneer even aan het lunchen was. Minuutje of 10, dan is-ie er wel, Pardon?!?!?! Hallo, wij vallen ook bijna om hoor! Bij Ajax had hem ik aan zijn haren achter zijn lunch vandaan getrokken. Wordt hier toch iets anders mee omgegaan. In Europa hebben we de klok, hier hebben ze de tijd. Vervelende is vooral dat er geen enkele structuur in dat hele verhaal zit: niemand weet van elkaar wat-ie nou eigenlijk precies aan het doen is (behalve de expats, die houden elkaar aardig op de hoogte). Wat dat betreft is het een wonder dat deze maatschappij zo goed functioneert. Misschien wel juist omdat niemand zich ergens druk om maakt. Waarom zou je je vandaag ergens voor haasten als het vroeg genoeg is om het morgen af te maken? Mijn Spaanse collega heeft daar allemaal wat minder compassie mee. Vreemd, daar zou hij dit gedrag toch van moeten kennen…. Hij liep helemaal leeg toen hij hoorde dat-ie zat te lunchen en ik heb hem fysiek tegen moeten houden om hem niet uit de eetzaal te sleuren en op dat apparaat te smijten. Toen de ober later bij de lunch zijn halve bord wegflikkerde omdat hij dacht dat-ie klaar was (het was bijna twee uur en hij dacht even snel tussendoor een toetje te halen voordat het buffet dicht ging. Ging natuurlijk helemaal nog niet dicht, ook dat gaat hier op zijn Arabisch) ging-ie helemaal door het lint. Ik weet niet of hij het hier lang vol gaat houden. Heb me dood gelachen. Inwendig dan, uitwendig heb ik net gedaan alsof ik het allemaal ook héél vervelend voor hem vond. Het is ook wel wennen. Als ik in Nederland zeg dat ik met zes mensen om tien uur bij je kom, dan kan ik om 10 over 10 met z’n vijven komen, maar dan heb ik onderweg al drie keer gebeld om me te verexcuseren. Hier om tien uur afspreken betekent dat 10 uur de ondergrens is. Eerder zijn ze zeker niet (behalve mijn schoonmaker dan). En zes mensen betekent een aantal dat ergens tussen 4 en 8 ligt. Wat wiskundig gezien ook precies klopt, maar als je West-Europa gewend bent is dat allemaal wel even wennen. En ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die daar op afknappen. Ik had het in Nederland ook niet geaccepteerd. Hier kost het me alleen wat moeite.

Uiteindelijk net op tijd voor de lunch, daarna Darren geholpen met de DEXA-metingen en toen als de sodemieter door naar Al Sadd. Daar waren de plannen, uiteraard!, inmiddels weer volledig anders. Het plan was om met de onder 19 labtesten (kracht en uithoudingsvermogen) te gaan doen. Probleem was alleen dat er gisteren maar 8 spelers waren, en die waren ook nog allemaal van de onder 17. De club heeft namelijk besloten dat de onder 19 niet op trainingskamp gaat en pas na het trainingskamp van de onder 17 en onder 15 begint met de trainingen. Ze zouden a.s. zaterdag vertrekken. Tja, als er dan maar 8 spelers zijn, dan heeft dat soort labmetingen eigenlijk niet zoveel zin, kunnen we dat beter ergens na de ramadan doen ofzo. OK, veldtesten dan alleen. Vandaag lichaamssamenstelling, coördinatietests en snelheid voor de onder 17. Waren in totaal negen spelers. Da’s er toch al gauw één meer dan gisteren. Een verbetering van meer dan 12%. Het kostte wat mij betreft alleen allemaal veel te veel tijd. Lichaamssamenstelling en coördinatie duurde bijna twee uur. In die tijd had ik bij Ajax drie elftallen kunnen doen. OK, alleen lichaamssamenstelling dan. Het geheel vond plaats in één van de jeugdkleedkamers, die al voor de training één grote puinhoop was met allerlei tassen bovenop kasten, rondzwervende kleding van vorig seizoen, wasmanden vol kleding van gisteren en spelers en trainers die kriskras door elkaar zitten. En midden in die puinhoop moesten wij ons werk doen. En dan te bedenken dat er 200 meter verderop in het stadion aparte ruimtes voor ons zijn. Daar zitten nogal wat praktische bezwaren aan, weet ik, maar we moeten hier wel wat op verzinnen, want zeker voor mijn gemoedsrust is dit niet goed. Tel daarbij op dat we met apparatuur werkten die in mijn ogen niet eens geschikt is voor de gemiddelde amateurclub in Nederland: gammel, onpraktisch en verouderd. En dan is Al Sadd dus de club die erom bekend staat dat dingen nog het best geregeld zijn. Ik hou mijn hart vast. We zitten midden in een proces van nieuwe spullen bestellen, maar zoals bij alles moet dat drie rondjes door de organisatie en met een beetje mazzel maakt het ergens halverwege ook nog een looping en een kurkentrekker mee. Pas dan kan het de deur uit. En zit er op sommige spullen een half jaar levertijd. Als de boot niet ook nog door Somalische kapers gegijzeld wordt natuurlijk. Maar goed, ik heb me behoorlijk zitten verbijten vanavond en heb al een paar dingen voorzichtig bij Darren laten vallen. Bijvoorbeeld dat-ie het even moet zeggen als hij buiten met apparatuur gaat helpen. Ik had niet door dat-ie weg was en zat dus vrolijk te wachten totdat hij het volgende getal zou roepen. Maar ja, dat kwam niet. Ik denk dat we vooral tijd kunnen winnen door de testen uit elkaar te trekken: één lichaamssamenstelling, één coördinatie en dan buiten snelheid. Morgenochtend maar even opperen, vanavond had niet veel zin meer. Het volgende punt dat hier ook nog om de hoek komt kijken, is de vraag wanneer we deze data eigenlijk moeten gaan verwerken. Morgen overdag gaat niet lukken, omdat we dan weer met de metingen in het ziekenhuis zitten. En morgenmiddag / -avond staan de volgende metingen bij Al Sadd alweer op het programma. Ik zie nu al een achterstand ontstaan en het ergste daarvan is dat de dingen die we ’s morgens lopen te doen helemaal niet bij ons werk horen. Dat zou de afdeling “sport science” moeten doen. Zijn wij strikt genomen wel een onderdeel van, maar met een heel eigen programma. Natuurlijk willen we iedereen helpen, maar op deze manier gaat het ten koste van ons eigen werk en dat lijkt me niet de bedoeling. Plus het feit dat we straks afgerekend worden op het feit dat wij onze conclusies pas laat leveren enzo. Lijkt me hoog tijd voor een gesprekje met onze leidinggevende. Heb dat nou twee keer geopperd, maar ik geloof dat Darren er wat tegenop ziet, zo’n gesprek schijnt er in mei ook al geweest te zijn, maar ik heb geen zin om hierover te gaan zitten afwachten en zo ergens in gezogen te worden wat ik niet kan controleren. In mei was de boodschap: we moeten het voorlopig met elkaar doen, we moeten elkaar helpen, zodra het football excellence programme meer mensen heeft zal het toch uit elkaar gaan groeien. Ja, als we tegen die tijd niet gewoon met elkaar vergroeid zijn, ja. Ga van de week maar eens wat meer druk zetten.

Er is ook goed nieuws: woensdagochtend heb ik mijn medische keuring. Bloedprikken en longfoto’s. Misschien een plasje doen, maar daar zijn de berichten wisselend over. Schijnt ook weer vooral wachten te betekenen, trouwens. We moeten er met een man of vijf naartoe, waarvan drie van de zes meters van vandaag. Tel daarbij op dat Fuad morgen voor een congres naar Engeland gaat, Chi Key op vakantie is en Giannicola volgens mij ook ergens in het buitenland vertoeft komende week en dan wens ik Darren veel plezier woensdag. Hij is dan de enige overgeblevene…. Na het medische onderzoek staat alleen het nemen vingerafdrukken tussen mij en mijn Qatar ID. Dat schijnt meestal vrij vlot na elkaar te gebeuren en als die ook goed zijn is het allemaal zo geregeld. Zeggen ze. Maar ook dat kan natuurlijk nog op het laatste moment veranderen. Je weet het nooit. Dan kan ik ook eindelijk verder: rijbewijs omzetten, bankrekening openen, auto huren, verzekeringspas ophalen, etc. etc. Zonder dat stomme stukkie plastic besta je hier niet en kun je dus ook niets. Aan de andere kant betekent dat dus ook dat ik woensdagochtend waarschijnlijk de hele morgen weg ben en dus ook nergens aan kan werken. En zo is het kringetje weer rond! Financieel is het wel geregeld: ik heb vanmiddag een voorschot gekregen zodat ik ook nog wat kan de komende maand. Vrij ruim zelfs. Nou moet ik alleen die cheque nog zien te innen. Voor mijn gevoel heb ik namelijk tot nu toe in iedere Mall minstens drie vestigingen van QNB gezien, maar toen we vanavond nog even ergens naar binnen gingen zat daar natuurlijk geen QNB. Sluitingstijden moet je je hier niet druk om maken: bijna alles is hier van zeven uur ’s morgens tot tien uur ’s avonds open. Of nog langer. Alleen op vrijdag niet, dan zijn ambtenaren vrij en is de rest meestal vanaf één uur open. Wel tot een uur of 10 natuurlijk. Zaterdag mogen ze uitslapen en gaan winkels enzo om negen uur open. Probleem is ook dat ik tussendoor geen tijd heb om naar een bank te gaan, morgen toch maar even kijken hoe ik dat ga doen. Misschien dat we via Villagio naar Al Sadd kunnen rijden. Is maar een paar minuten om. We moesten door naar een Mall omdat Darren gisteren te korte gordijnrailsen meegenomen had. Sukkel. Er zat ook een McDonalds in die Mall en ik heb me behoorlijk moeten inhouden: verrekte van de honger! Niet gedaan, gewoon die opgewarmde hap van gisteren. In de Mall vielen ze weer op: het huishoudelijk personeel dat alle tassen draagt voor meneer en mevrouw. Mevrouw vooral trouwens. We hadden het er nog even over: ik zou gek worden van zo’n type in mijn huis de hele dag. Is wel lekker dat je alles waar je zelf geen zin hebt door iemand kunt laten doen die je ook nog eens volledig uitbuit, maar ik zou daar toch bloednerveus van worden. Moet je nagaan: de hele dag iemand om je heen. Doe me een lol zeg. Vrouw en kinderen: prima, graag zelfs, maar personeel? Nee, dank je. En dat staat dan nog los van hoe die mensen hier als sloofjes behandeld worden. Of eigenlijk nog minder. Je hebt hier gewoon nog steeds über- en untermenschen. En Inzwischen menschen: die noemen we ook wel expats. Door de verdeling van de maatschappij ontstaat er ook vreselijk veel wantrouwen: toen ik vrijdag door de chauffeur naar huis gebracht werd moest de beste man zijn ID-kaart bij ons bij de poort aan de bewaking afgeven. Neem aan dat hij hem bij vertrek weer terugkrijgt. Mij werd niets gevraagd. Zal wel te blank zijn. Deze beveiligingsmeneer had ik nog nooit gezien, dus het kan niet geweest zijn omdat hij me kende ofzo.

Vanmorgen verviel de mijlpaal van gisteren alweer: had weer een dooie kakkerlak te pakken, vanavond ook weer één en zelfs een levende net. Ik had vanmorgen voor ik wegging de airco uitgezet om een beetje op de stroomkosten te letten, maar het zou me niets verbazen als die beesten mede op de warmte afkomen. Toch maar aanhouden dan. Vanmorgen ook weer aan de grote tafel gegeten. Niet omdat het me nou zo goed bevalt, maar gewoon om dezelfde stomme praktische reden als gisteren: bakje te vol geschept. Toch beter op letten morgen.

In navolging van de afspraak om als Nederlandse kerels onder elkaar wat te gaan doen als de vrouwen er niet zijn hebben we besloten om dit weekend te gaan zeilen, Robbart schijnt daar wat papieren voor bij elkaar verzameld te hebben (tja, je bent dokter of niet!) en dan kunnen we hier in de haven volgens hem wel wat huren. Koelbox mee, zou je in internationale wateren wel alcohol mogen drinken? Of liggen al die landen hier zo dicht bij elkaar dat je dan meteen in de internationale wateren van Iran zit? Dan laat ik die koelbox namelijk met alle plezier dicht. Zover de haven uit zal sowieso wel weer op allerlei administratief gezeik stuiten, dus wat dichter bij huis blijven lijkt het meest praktisch.

Ik heb me naar aanleiding van de presentatie van gisteren vanmorgen even verdiept in het aanbod van de eLearning cursussen: inderdaad veel organisatiegedoe, administratieve, ICT en HR-cursussen. Leuk. Ben nog niets tegen gekomen waar mijn bloed sneller van ging stromen. Zoals meestal eigenlijk bij dit soort bedrijven, is ook in Nederland vooral op management, ICT en HR gericht. En daarmee toch een stuk minder interessant voor vakgerichte types als ik. Vakidioot mag ook, hoor. Heb gewoon niet veel ambities op de vlakke die aangeboden worden. Om niet te zeggen geen enkele. Jammer, want ik vind het initiatief wel goed!

Tot snel!
Olav