Dag 18 - Medische keuring

Dag 18 - woensdag 6 juli 2011, medische keuring.

Het lukte vanmorgen allemaal niet zo vanmorgen: heb gisteren een paar domme dingen gedaan met mijn laptop en wilde dat eerst opgelost hebben. Ging dus om één uur naar bed. Voor wie het echt wil weten: ik had een map met epubs naar een andere map gekopieerd en vervolgens die map verwijderd ipv de map die weg moest. En weggooien doe ik nogal rigoureus: shift-delete. Dus terughalen zat er niet meer in. Moest ik dus alle pdf's weer omzetten naar epub. Kan prima 's nachts, hoef je niet bij te zitten. Vergeet alleen niet dat-ie stopt als je screensaver erin springt. Kon vanmorgen dus opnieuw beginnen. Screensaver staat inmiddels uit.

Voordat ik het over mijn belevenissen bij de medische keuring ga hebben eerst even wat anders. Ik kan me zo voorstellen dat veel van jullie moeite hebben om alles te geloven wat je hier leest. Geloof mij: alles is echt gebeurd. Misschien hier en daar wat gekleurd weergegeven of een klein beetje opgeleukt, maar 99% is echt gebeurd. Denk daar aan als het straks over de medische keuring gaat.

Waarom ik dit vertel? Om een bruggetje naar het woord “ongeloofwaardig” te maken. De reden? Johan Cruyff. Meneer dreigt alweer met opstappen omdat er openlijk getwijfeld wordt aan de capaciteiten en betrouwbaarheid van Tscheu La Ling als kandidaat-directeur. Ook in de RvC. Vind ik het een goed teken, er is dus oppositie. JC denkt daar anders over: die Ling is een aardige gozer en ik vind dat-ie directeur moet worden. Komt waarschijnlijk niet eens bij hem op dat er mensen zijn met een andere mening, Hij is toch Cruyff? Maar goed, ik neem aan dat we ondertussen allemaal wel weten hoe dit gaat eindigen: met slaande deuren. Die de telegraaf dan weer goedpraat. Die grote-boze-buitenwereld toch! Huuu, ik ga wel naar het Enge Bos! En laat nou niemand zeggen dat het dan als een verrassing komt, iedereen met een beetje historisch besef weet wat er gebeurt als je JC ergens bij betrekt en hij niet zijn onvoorwaardelijke zin krijgt. Een klein kun je tenminste nog in zijn nekvel grijpen. Ondertussen schijnt het op de Toekomst precies de puinhoop te zijn die iedereen kon voorzien als je onervaren mensen op leidinggevende plaatsen neerzet. Waag het ook niet om dat een verrassing te noemen, ben blij dat ik er 5000 km vandaan zit.

Maar goed, de medische keuring dus. Ik heb voor vertrek nog even mijn bankformulieren bij HR afgegeven. Ging in één keer goed. Moet dus wel iets mee mis gaan. Kwijtraken ofzo. Om half negen zit iedereen keurig in de lobby te wachten. Iedereen, behalve de Mohammed-van-dienst die ons zal begeleiden. Op tijd komen is voor buitenlanders. De chauffeur is wel op tijd. Hij komt dan ook uit India. Kwart voor negen in de bus, die tot mijn verbazing eerst een rondje over het parkeerterrein rijdt. Wat blijkt: Mohammed moet eerst even naar zijn auto gebracht worden. Je blijft lachen in dit land. Niet iedereen kan dat nog opbrengen, je kunt de potentiële afvallers inmiddels aanwijzen. Mijn Spaanse collega Xavier staat bovenaan mijn lijstje. Naar de testlokatie en dat (let op!) zonder bijzonderheden. Een wonder op zich. Daar aangekomen: één grote chaos. Met niets te vergelijken. Honderden mensen in een mierenhoop van auto's en mensen. En ambulances. Even bekruipt de angst me dat ze hier inderdaad zo beroerd prikken als iedereen zegt, maar gelukkig blijkt er gewoon een ambulancepost op het terrein te zijn, vandaar. We wachten in de bus zonder dat ik eigenlijk weet waarop. Zal wel op Mohammed zijn. Op een signaal dat ik gemist heb stappen we allemaal uit en blijkt paspoorten-Mohammed 100 meter verderop op ons staat te wachten. Ik denk niet dat het ook maar in zijn hoofd opkomt om ons even bij de bus op te halen. De verhoudingen worden weer even duidelijk gemaakt. Naar binnen, langs de rijen met Indiërs die buiten (moeten) wachten. Gelukkig zijn wij blank en krijgen we dus een plaatsje in de VIP-rij. Ik zie het verschil overigens niet: zelfde ruimte en volgens mij gaan die andere bonnetjes zelfs een stuk sneller. Bij de deur worden de vrouwen van de mannen gescheiden en opeens moet ik aan Srebrenica denken, maar dan zonder de welwillend hulp van Nederlandse militairen. Je krijgt een bonnetje waar je nummer op staat (1673 in mijn geval) en daaronder hoeveel mensen je dus nog voor je hebt. 39 in mijn geval. Dank je, ik kan zelf ook rekenen. Er zijn dus twee rijen: Eén voor hoog opgeleide blanken en één voor domme Aziaten. Daar komt het ongeveer op neer. Eigenlijk: één waar je werkgever je online aangemeld heeft en je fee betaald heeft en één die in een volgepropte bus aangeleverd worden en het verder zelf maar moeten zien te regelen.

Als je dan op je beurt zit te wachten moet je opletten, want je krijgt hier precies drie seconden om te reageren op je nummertje, daarna wordt-ie rücksichtslos doorgedrukt en kun je morgen terugkomen. En aangezien hier nogal wat mensen in slaap vallen, is dat risico aanzienlijk. Daarom gaat die andere rij ook zo snel: ik zag hem op een gegeven moment in een halve minuut van 40 naar 49 doorschieten. Niemand reageerde, dus hij drukte hem door. Verderop ziet iemand alle beltonen van zijn telefoon uit te proberen. We geven hem nog vijf minuten.....

Ik zit hier nu twee uur en in de eerste anderhalf uur zijn er precies negen van de VIP-rij geholpen. Sindsdien al 22. Opeens lijken ze wel haast te hebben, zeker bijna pauze. Heb er nu nog acht voor me dus moet al gaan opletten. Dat is trouwens pas de eerste rij, daarna moeten we ook nog wachten bij de Röntgen, het bloedprikken en de dokter. Ik hoop dat ik de lunch haal. Wat ook opvalt: van de zeven loketten zijn er precies twee open. Nou vooruit, nu drie. Schiet lekker op, want zoals ik al zei: honderden mensen. Of het gratis is.

Nog vijf, ga stoppen. Schrijf vanavond verder. Wordt ongetwijfeld een lang verhaal vandaag.

Nou, ik kan nog even door. ze zijn nu bij 1670, ik heb 1673, maar er is even pauze. Bidpauze om precies te zijn. En dat bidden duurt hier al gauw een half uur. In een normaal georganiseerde samenleving zorg je er dan voor dat er vervangers zijn, hier niet. Die buitenlanders wachten maar.

De bidpauze duidelijk voorbij, maar er wordt nog niet erg hard doorgewerkt. Dom, hard werken doen ze hier nooit. Paspoorten-Mohammed komt binnen en vraagt voor zijn doen vrolijk of we klaar zijn. Nee dus, er moeten er nog drie. Ik ben de laatste. Mohammed is boos en gaat het wel even regelen. Probleem: de computer heeft ook even bidpauze. Na een minuut of 10 is dat ook opgelost en worden we er onder druk van Mohammed snel doorheen gejaagd. Komt zo’n eikel toch nog van pas. Registratie is zo gedaan, door naar bloedprikken. Dat lijkt allemaal goed te gaan. Lijkt, want de pc blokkeert op het moment dat ik ga zitten. Paspoorten-Mohammed zucht eens diep en zeult me mee naar de andere kant van het gebouw naar een andere dokter, waar hij me zonder blikken of blozen voor een rij wachtende Indiërs (mannetje of 20 denk ik) zo naar binnen schuift. Hij kijkt niet eens, ik heb wel last van mijn geweten. Gaat zowaar in één keer goed. Weer het hele gebouw door, terug naar Röntgen. Gaat ook in één keer goed. Het kan dus wel! Dokter blijkt in mijn geval niet nodig. Heeft in dit geval niets met racisme te maken, de dokter moet alleen als je in de voedselindustrie terecht komt. Al met al is het nu één uur, zitten we in de bus terug en verrek ik ondertussen van de honger, maar ik hoorde net van Paspoorten-Mohammed dat iedereen die nog geen bloedgroepkaartje van Aspetar heeft nog even in de lobby moet wachten. Zou lunchen nog lukken?

Ja hoor, de lunch lukte. Onder het uitoefenen van de nodige druk, dat wel. Het bleek dat er niet alleen een bloedgroepkaartje aangemaakt moet worden, maar er wordt ook meteen een medisch dossier voor je aangelegd voor het ziekenhuis, mocht je wat hebben, dan hebben ze dat maar vast. Vooruit denken, is de eerste keer dat ik dat meemaak sinds ik hier gekomen ben. Het is inmiddels tien over half twee en over 20 minuten gaat het buffet dicht. Ik naar het knechtje van paspoorten-Mohammed, die overigens helemaal geen Mohammed blijkt te heten. Dat knechtje is een gozertje van een jaar of 20 die ZEKER geen homo is. Die heb je hier namelijk niet, vindt Allah niet goed. Ik herhaal: ZEKER geen homo. Op zijn Amsterdams: als een paard! Hij knikt heel vriendelijk als ik vraag of ik dan nu dat vingerprikje voor mijn bloedgroep (B+, kan ik je ook zo vertellen) kan gaan halen. Moet je dus rekenen dat ze je bloedbaan net helemaal leeg getrokken hebben, maar bloedgroep willen ze dan juist weer wel in eigen beheer doen. Just wait in the lobby, Sir. Eh, ik wil eigenlijk wel ff gaan lunchen, want het buffet gaat zo dicht. OK, Sir, have lunch first, then come to Adeima’s office. Zegt-ie terwijl hij nog eens met zijn haar zwaait. Adeima is de mevrouw die dat hele immigrationproces coördineert. In zoverre, dat zegt haar functie. We twijfelen er nog over. OK, lunchen dus, beetje opschieten, anders zitten ze misschien te wachten. O ja, tijdens de lunch bellen ze nog dat ze mijn paspoort niet meer kunnen vinden, of ik misschien weet waar dat gebleven is. Ik wordt al niet eens meer boos maar ga er vanuit dat het nog tijdens het telefoongesprek teruggevonden wordt. En inderdaad. Naar boven dus en zowaar zit ze een keer op haar plek, meestal zoek je jezelf een ongeluk. Ligt niet aan mij, hoor ik iedereen over klagen. Gezien de aanblik is het overigens altijd prettig om bij Adeima langs te gaan…. Bij aankomst zegt dat jongetje dat ZEKER geen homo is, ik herhaal: ZEKER geen homo, dat het morgen wordt. Ins’Allah. Je moest eens weten wat die wil. Half elf, maar we bellen wel even. Dat ze dat al drie keer beloofd hebben en ik nog nooit iets van ze gehoord heb laat ik even in het midden. Eén voordeel: geduld krijgen leer je hier vanzelf.

Ook leuk vanmorgen in de bus: Linda is boos. Nee, niet boos. Wat is de overtreffende trap van schuimbekkend-over-de-top-pislink? Ik weet het ook niet, maar dat is ze. Nadat ik in geuren en kleuren mijn belevenissen bij de bank van gisteren verteld heb en waar daar smakelijk om gelachen hebben, vraagt ze me tot drie keer aan toe of ik echt wil weten wat haar gisteren gebeurd is. Nou, waarschijnlijk niet, maar zo te zien wil je het kwijt, dus vertel maar. Ze wilde gisteren haar rijbewijs laten omzetten. Heeft ze een jaar of 14 geleden in Slovenië gehaald. Is inmiddels ook gewoon EU, dus mag geen probleem zijn. Zou je denken. En daar gaat het mis: als je in dit land zelf gaat denken. Niks ervan dus, gaat u maar lekker rijlessen nemen mevrouwtje. Zo werd het ook gebracht. Slovenia? No. Take lessons. Go, go, go. Ik had het ook niet gepikt. Zij nog geduldig uit proberen te leggen dat Slovenië gewoon lid is van de EU, dat het ook gewoon een EU-rijbewijs is en dat het dus gewoon goed zo moeten gaan. Serbia? Nee, SLOVENIË! Ah, Slovenia. No. Take lessons. Ze was dusdanig over de zeik dat ik iemand ruik die makkelijk op de kast te jagen is. Zal wel in de naam zitten. En die kans laat ik me natuurlijk niet ontnemen, zelfs niet om half 8 ‘s morgens. Ik begin eens voorzichtig te informeren waar zo’n rood licht ook alweer voor is en of het haar al opgevallen is dat we hier aan de rechterkant rijden. Ze heeft de afgelopen 10 jaar in Engeland gewoond. Het was nog 5 minuten naar het ziekenhuis, maar het lukte me nog om haar boven op de inloopkast te krijgen. Pislink. Vooral omdat de rest van het busje dubbel lag van het lachen. Denk dat ze zich nogal in de zeik genomen voelde. Klopt. Bij het uitstappen bied ik nog aan dat ze wel met me mee mag rijden tegen de tijd dat ik zelf vervoer heb. Als je dan een beetje oplet leer je het zelf misschien nog eens. Even denkt ze geloof dat het een serieus bod is, maar vervolgens moet ik rennen voor mijn leven. Meerijden mag altijd trouwens. Een Nederlands rijbewijs schijnt overigens geen probleem te zijn, wordt zo omgezet, net als de andere EU-landen buiten Slovenië. Canada en Australië zijn ook geen probleem, maar Amerikanen moeten allemaal opnieuw afrijden. Ben blij dat ik geen theorievragen ofzo krijg, want ik heb geen idee hoe al die borden in het Engels heten. Nou we het toch over het verkeer hebben (wat mij eigenlijk meevalt, vergeleken met de spookverhalen die ik gehoord heb voor ik hier kwam): het viel me gisteren opeens op dat je hier helemaal geen buitenlandse kentekens ziet, niet één! Waar je in Europa ook rijdt, je komt altijd wel een verdwaalde Duitser of Fransman tegen. Ook als we de vrachtwagens buiten beschouwing laten. Als je daarbij op de A1 richting Duitsland de nationaliteiten wilt gaan tellen begin je aan een dagtaak. Ik geloof dat ons record op 19 staat. Nou werd ik vandaag natuurlijk onmiddellijk gelogenstraft: zowel één uit Kuwait als één uit Dubai. Maar dat zijn dan ook de enige twee tot nu toe.

Gisteravond brandde er opeens licht bij de buren, hoopvol over internet, maar was vergeefse hoop. Vanmorgen zag ik de reden van de bedrijvigheid: nieuwe buren. Net door Haroun afgeleverde verse Aspetarmensen. Amerikanen zo te horen. Zij komt hier werken als editor van één of ander tijdschrift dat we schijnen te hebben. Ik wist het in ieder geval niet. Haar naam ben ik alweer vergeten, hij heet Dan. Lijken me wel aardig. Morgen rijdt ze voor het eerst met ons mee.

Het leuke van die 24235284 spelers ’s morgens testen is dat je af en toe nog eens wat nieuws leert. In zoverre, als ze al met je willen praten. Zo had ik hier van de week één van de spitsen van één van de clubs (geen idee meer welke), die uit Burkina Faso blijkt te komen. Aardige vent, normaal gesprek mee te voeren. Hij blijkt ook de spits van de nationale ploeg te zijn en ik weet sinds deze week dat ze nog één punt nodig hebben om zich te kwalificeren voor de Afrika Cup in januari. Puntje tegen Zimbabwe, moet kunnen!

Dan moest er vandaag natuurlijk ook nog gewerkt worden, wederom testen bij Al Sadd. Sprongtesten vandaag bij de onder 15 en onder 17. Ging lekker vlot, dat deel eigenlijk in een uurtje er doorheen gejast. Van een mannetje of vijf moesten de metingen van gisteren en eergisteren nog ingehaald worden, waardoor het alsnog lang duurde, maar het liep wel goed door deze keer! Nog een prettige bijkomstigheid: de vloer was schoongemaakt, dus dit pak hoeft niet linea recta naar de stomerij! Hoef ik gelukkig ook mijn schoenen nog niet te poetsen: wilde gisteravond schoensmeer meenemen bij het winkeltje, maar ik kon alleen bruin vinden. Ik naar de kassa, heb je ook zwart schoensmeer? Shoe polish? Yes sir, right here, sir. Maar dat is bruin. Yes, sir, is brown. Mijn schoen optillen was genoeg om hem stil te krijgen. No sorry, sir, no black. OK, dàt vroeg ik dus.

Vind het genoeg voor vandaag, jullie hebben je portie Qatar weer gehad.

Tot snel!
Olav