Dag 19 - Bidden op het veld

Dag 19 – donderdag 7 juli 2011, Bidden op het veld

De nieuwe buurvrouw is vandaag voor het eerst meegereden met de bus. Had ook meteen gevolgen voor mij: stond maar te wachten waar dat ding (de bus, zo onvriendelijk ben ik nou ook weer niet!) bleef. Bleek bij de buren voor de deur te staan, kon ik bij mij vandaan net niet zien. Anyway, ze heet dus Velvet en komt niet uit Amerika zoals ik dacht, maar van down under. Sydney om precies te zijn. Dat zeggen Aussies er om de één of andere reden altijd meteen bij. Waar kom je vandaan? From Australia, Sydney. Zou iemand uit Surhuisterveen dat ook zeggen? Waar kom je vandaan? Uit Nederland, Surhuisterveen. De vraag stellen is hem beantwoorden. Wij moeten vaak al uitleggen waar Nederland ligt en dat het niet de hoofdstad van Denemarken is. Zie Flodder 2! Ze reed dus voor het eerst mee en ik moet eerlijk zeggen: ik vind het nou al een muts. Ze had de hele nacht nauwelijks geslapen, I’m so excited! Zou dat niet gewoon 6 uur tijdverschil zijn? Buiten dat lacht ze ook nog bij alles wat ze zegt, denk dat daar mijn associatie met Amerika vandaan kwam. Ik heb sowieso gistermorgen maar half opgelet, want ik dacht te begrijpen dat ze voor één of ander tijdschrift van Aspetar ging schrijven, als editor dacht ik. Ze blijkt dus op de afdeling Research and Education te werken, hoewel ze vanmorgen wel zei dat ze als “admin” ging werken. De afdeling R&E zit in dezelfde grote ruimte als wij en wat is nou het allerleukste nieuws? Ze hebben d’r aan het bureau naast me gezet. Joepie. Buren op de compound, buren op je werk. Of je met je vrouw werkt. Nou, nee dank je. Gelukkig heb ik een koptelefoon bij mijn bureau liggen, kan me keurig afzonderen. Nou zit ik daar op dit moment toch al niet zoveel, ben ’s morgens vooral in de zaal aan het testen en aan het einde van de middag vertrek ik naar Al Sadd. Hoewel, Al Sadd was vandaag voor het laatst en volgens mij hebben we volgende week nog één meetdag op Aspetar. Volgens de planning dan en volgens mij weten de trouwe volgers wat een planning in dit land waard is. Ik sprak Gregg tijdens de lunch en die vertelde mij dat hij zich dat dagen dat hij niet hoofdschuddend thuis gekomen is nog precies stuk voor stuk kan herinneren. Zijn er in drie jaar minder dan twee volle handen geweest.

Ik heb vanmorgen in de bus uiteraard in geuren en kleuren verteld hoe mijn medische keuring gegaan is. Is ook lekker om al die ellende te horen als je voor het eerst meerijdt. Wen er maar aan en pas maar op, want ik zoek graag willoze slachtoffers uit op de vroege ochtend. Vervolgens kwamen we over het knechtje van Paspoorten-Mohammed te spreken. Isn’t that the one that looks rather gay? vroeg Linda direct. Neeeeeeee, die is geen homo, echt niet! Pffff, in hoofdletters op zijn voorhoofd. Ik moest vanmorgen nog even naar hem toe voor de bloedgroeptypering, heb dat belletje dat toch niet komt maar niet afgewacht. O, hij was zoooo blij dat ik langs kwam, please walk with me, Sir. Nee, ik heb liever dat jij voorgaat. Dat loopt dan als een soort mannequin over de catwalk richting de lift, uiteraard met zijn rechterhand meezwaaiend. Vervolgens heeft hij de hele rit in de lift (ok, van twee hoor naar de begane grond, dus niet echt ver) zichzelf in de spiegel staan te bewonderen. Hoofddoek ietsje rechter en dan toch maar weer terug, lange haren even netjes over zijn schouders draperen, toch maar weer bij elkaar, hoofddoek gekruist op de rug, nee toch maar helemaal los. “plong”. O, grutjes, we zijn er al. Loopt u weer mee, sir? Tuurlijk joh. Albert Mol in zijn jonge jaren was er niets bij.

Bloedprikken zou in een paar minuten geregeld moeten zijn. Zou je denken. Niet als ik het even snel wil doen. Dan gaat natuurlijk acuut degene voor je tegen de vlakte. Tja, en die moet toch eerst weer even onder de levenden gebracht worden. Laat lekker zitten, omvallen zal-ie zo niet, dacht ik nog. Bij terugkomst trof ik een strontchagrijnige Xavier aan omdat hij alweer een tijdje op de volgende voetballer zat te wachten. Wen daar nou gewoon aan…. Wat mij dan weer strontchagrijnig maakt is het feit dat hij zelfs tijdens de metingen nog aan het chatten is op zijn telefoon. Ik weet wel dat die jongens niet al te veel intellect en interesse uitstralen, maar op deze manier maak je het zeker niet beter. Roald maakte vanmorgen al de opmerking “ik zit er tenminste niet alleen maar bij” toen hij me even een handje hielp met een meting. Toen zat meneer dus op zijn gat boos voor zich uit te staren. Het enige waar hij wel vlot voor in beweging komt is de Spaanse fysio, die staan rustig een half uur te babbelen, of het nou druk is of niet. Tja, je moet prioriteiten stellen. De absolute limit was vanmorgen wat mij betreft dat hij gewoon bij een meting wegliep om met die gozer bij te praten. Ben er snel ingesprongen waardoor de betreffende speler het volgens mij niet eens merkte, maar ik wist niet wat ik meemaakte. Nou, het moment dat hij tegelijk het apparaat probeerde te kalibreren en tegelijkertijd rustig doorging met chatten was trouwens wel een goede tweede. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik vanmorgen ook mijn eReader mee naar beneden nam omdat ik daar iets opnieuw op moest downloaden, maar dan alleen op het moment dat er geen spelers in de buurt zijn. Zo minachtend ben ik nou ook weer niet.

En het grappige is ook nog, dat dit eigenlijk een hele leuke, enthousiaste, aardige groep voetballers was. Zaten natuurlijk ook weer een paar weggooiers tussen, maar dat hou je toch. Maar vooral met de twee keepers van deze groep was een goed gesprek te voeren. Ze gaan zaterdag drie weken op trainingskamp naar Malaga en zullen in die periode ook tegen Malaga spelen. Ze zijn nu al als de dood voor van Nistelrooij. De tweede keeper slaapt er al niet meer van. Over Joris Mathijsen heb ik ze niet gehoord, trouwens. Het viel sowieso op dat er in deze groep veel beter Engels gesproken werd dan in de groepen die ik tot nu toe gezien heb. Dat scheelt ook een hoop tijd. We hadden er 17 vandaag en we waren om kwart over 11 klaar. Een nieuw record! Dat betekende weer dat ik Darren kon aflossen bij de DEXA, want die zou om half 12 een auto van een collega gaan bekijken die hij mogelijk wil overnemen. Wat weer betekende dat ik voor het eerst volledig zelfstandig in de DEXA stond. Heb volgens mij geen domme dingen gedaan. Enige wat even lastig was, was dat ik uiteindelijk maar een lijst van 15 spelers had, terwijl het er 17 hadden moeten zijn. Bellen. Drie keer raden: lunchen inderdaad. Drie keer raden wat ik toen gedaan heb. Lunchen inderdaad. Daar ga ik niet meer op wachten, die fout heb ik één keer gemaakt en dat gebeurt me geen tweede keer. Helemaal blij bij de lunch: de wraps met shoarmavlees waren er weer. Die zijn zo lekker dat ik zelfs niet klaag over de rauwkost die ook tussen de wraps zit. En als je daar wel last van heb is dat wel weer te maskeren met de knoflooksaus. En natuurlijk weer barbecuedag vandaag, want het is donderdag! Ik heb dus al weekend. Na de lunch heeft Darren de DEXA weer overgenomen.

Vanmiddag weer naar Al Sadd voor de laatste metingen, uithoudingsvermogen vandaag. Test die ik alleen theoretisch kende, dus wat voorleeswerk moeten doen. Gelukkig lijkt hij heel erg op de Conconitest en de VIAD-test, dus het kan nooit echt ingewikkeld zijn. Wel een type test waar ik niet blij mee ben, aangezien het geen intervalkarakter heeft, en aangezien de heren hem niet als één lijn heen en weer lopen, maar in een cirkel. Dat is lastig vanwege het overzicht. Gelukkig hadden we er nog vier trainers bij om te assisteren, maar ideaal is anders. Daarnaast waren we ruim een half uur bezig om de boel uit te zetten, terwijl ik de gemiddelde shuttle run in mijn eentje in vijf minuten op het veld heb liggen. Probleem is dat er van hogerhand is besloten dat we binnen de samenwerking met Aspire dezelfde tests moeten doen en zij om de één of andere belachelijke reden besloten hebben om deze test voor de voetballers te doen. Terwijl er weinig voetbalspecifieks aan is. Om niet te zeggen niets. En erg praktisch is-ie dus ook niet. Maar ja, krijg ze maar eens zover om dat te veranderen, zeker aangezien ze van de afgelopen 6 jaar data hebben liggen die je weg kan gooien op het moment dat je een andere test zou kiezen. Ben bang dat we hier nog even aan vastzitten. Ander probleem: de pieptonen komen in dit geval niet van een bandje, maar van een zogenaamde beeper. Een kastje waar die test dus inzit die een zodanig geluid maakt dat je er een dode mee wakker krijgt. Probleem: krijgen de test niet gestart. Ik zie dat ding voor het eerst, Darren voor de tweede keer en João blijft maar beweren dat-ie het vorig seizoen echt deed. Hmm. Laat mij eens? Vraag me niet hoe, maar na 20 minuten klooien en volstrekt willekeurig op knopjes rammen piept dat ding opeens. En zo hard dat ik er nog steeds een piep van in mijn oren heb. Wow. Geen idee wat ik gedaan heb, maar hij lijkt het te doen. Hand over de speaker en een paar minuten laten lopen. Ja, verdomd, het werkt. Stoppen en terug naar het begin. Maar ja, wat had ik ook alweer gedaan? Lukte vrij snel om het terug te halen en het was (uiteraard!) heel simpel, zat alleen een extra stapje tussen. We waren hier alleen wel zoveel tijd aan kwijt dat we geen tijd meer hadden om ons om te kleden. Ik had aan João gevraagd om voor ons een setje Al Sadd-kleding klaar te leggen, om niet in je fatsoenlijke kleding het veld op te hoeven. Was geen tijd meer voor. Had ze ook niet zien liggen, trouwens. Geeft niets, had toch geen sportschoenen bij me (die had ik waarschijnlijk wel uit de kleedkamer van het eerste gepikt, liggen er zoals bij ieder eerste elftal genoeg, maar daar was zeker geen tijd meer voor). Testen dus. João legt het met iets minder handen en voeten dan wij nodig zouden hebben uit en al aan het begin lijkt het dat de jongens het wel begrepen hebben. Ook nu hebben we weer de onder 15 en onder 17. Test loopt goed, administratie heb ik op me genomen en lijkt ook vrij goed gegaan te zijn. Totdat Hatim van de onder 15 uitvalt. Meneer rukt meteen zijn hartslagmeter af, terwijl hem al tien keer uitgelegd is dat-ie die om moet houden. Ik kijk hem aan en roep naar hem dat-ie dat ding weer om moet doen. En wel nu. Zat overigens geen woord Arabisch bij: “Put it back on!”. Hij kijkt me woedend aan en roept met aan ernstig beledigd gezicht “Hey, allas!”. In goed Nederlands: klaar, toch? Dat bepaal ik wel. Omdoen dat ding, godverdomme. Of ik weer tegenover Joeri de Kamps sta. Verstaan doet-ie het niet, begrijpen des te beter. De band gaat weer om. Zo, slag gewonnen, vijand voor het leven erbij waarschijnlijk. João complimenteerde me later dat ik door durfde te pakken en vertelde me dat dit de enige manier is bij hem. Kom zeg, laat me niet door een jochie van 14 de les lezen, luisteren zal-ie. Is een jongetje uit Sudan, dus waarschijnlijk een vluchteling met een gigantisch trauma op de achtergrond, en is volkomen onhandelbaar. Trainers pakken hem niet aan, waardoor hij de hele groep terroriseert. Het lijkt erop dat zo’n uitbarsting van een buitenstaander ook eerder geaccepteerd wordt dan van de eigen trainer. Die pakken die jongens met fluwelen handschoentjes aan. Bij het opruimen lopen we langs een stapeltje ballen van de keeperstrainer, pak er één en wil hem met een dropkick in het doel schieten. Op het moment dat ik hem raak heb ik het gevoel dat ik tegen een blok beton trap. Hartstikke zacht! Ik kijk de betreffende trainer verbijsterd aan. Daar kun je toch niet mee trainen?? I know, is all I have. Dat meen je niet. Maar ik heb gisteren in die ruimte van het eerste een ballenpomp zien staan, dan pomp je ze toch op? Door is locked. Dan laat je hem toch open ma….. Laat maar. Hiërarchie. Je kunt nog beter niet trainen dan met dit materiaal, wat een ramp. En als je daar nou niet bijkan, dan haal je voor een paar tientjes een ballenpomp bij een sportzaak! Ballen van de reguliere trainer zijn wel hard. Redelijk hard, dan.

Na de training komt de technisch directeur (als je hem ziet geloof je dat niet!) nog met voor ons allebei een setje Al Sadd-kleding aanzetten. Shoukran! Korte broek met shirt, heb ik tenminste weer sportkleding, nou alleen nog een paar schoenen, dan kan ik dinsdag en zondag meevoetballen met de collega’s. Het is uitverkoop bij de adidasshop, misschien toch even kijken. Hoewel: er komt nog aantal paar sportschoenen deze kant op. Korte broek is wel meteen een echte Mohamedaanse broek: keurig tot over de knie!

Nog iets waar ik aan moet wennen. Het is hier donderdag, dus morgen is de heilige dag van de islam en voor wat betreft het bidden begint dat eigenlijk al op donderdagavond. Na de training kwamen er dus overal bidmatjes vandaan en lagen beide groepen achter een imam op het veld met hun gezicht naar het westen. Naar het westen ja, want we zitten hier ten oosten van Mekka. Blijft toch iedere keer verbazend om te zien hoe religie zo’n grote rol in de samenleving speelt (zie ook gisteren!), kan me daar in Nederland geen voorstelling van maken. Voor de training was er ook één aan het bidden, Darren en ik zeiden al tegen elkaar dat-ie zeker niet zoveel vertrouwen in de uitkomst van de test had en ieder beetje hoop op een goed resultaat binnen probeerde te halen. Geen idee hoe-ie geëindigd is.

Kort verhaal vandaag, vind dat ik jullie al overvoerd heb de afgelopen dagen. Moet binnenkort (als het goed is!) voor mijn vingerafdrukken, dat zal wel weer een avontuur op zich worden. Het is hier nu weekend, dus ik plaats pas weer zondagochtend!

Tot snel!
Olav