Dag 21 - Zeilen

Dag 21 – Zaterdag 9 juli 2011: Zeilen!

Ik schrok vanmorgen wakker van herrie buiten, keek op mijn wekker en schrok nog harder: 4:35. Zal niet herhalen wat ik dacht. Hoop kabaal achter het huis, en (wat eigenlijk nog erger is), het is hier dan al klaarlichte dag. En met een slaapkamer op het oosten wordt je daar niet gelukkig van. Dan kan ik natuurlijk in één van die andere kamers gaan liggen, maar daar staan één persoons bedden en om nou de hele boel om te gaan bouwen…. Neuh, dank je. Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het toch van mijn vermoeidheid, dus toch maar even kijken waar die herrie vandaan kwam. Zoals de oplettende lezer weet staan er achter mijn huis twee grote containers voor bouwafval. Die waarvan er een paar weken geleden eentje in brand stond inderdaad. Ze waren bezig die dingen te legen. Maar zoals alles hier, niet op de manier die je zou verwachten. In Europa komt er dan een vrachtwagen die een lege neerzet en de volle meeneemt. Hier niet. Natuurlijk niet. Hier komen ze met zo’n bobcat (dat is zo’n kleine bulldozer), en gaan ze zo’n ding gewoon leeg scheppen en het in een andere bak gooien. En dat ging niet bepaald zachtzinnig. Ik ben meteen maar even gaan plassen en tegen de tijd dat ik terugkwam was ik klaarwakker. Hoera. Het was inmiddels kwart voor vijf. Ik heb het nog kwart voor zeven zien worden en ben toen blijkbaar toch weer in slaap gevallen, want ik werd vervolgens wakker van de wekker. Gelukkig stond Babu niet weer om tien over 8 op de stoep, dat had ik hem inmiddels wel duidelijk gemaakt. Klokslag negen uur vandaag. Hij was helemaal blij met zijn nieuwe dweil. Die vorige was zo’n ouderwetse katoenen en die verloor zo veel katoen dat je na het dweilen meteen weer kon stofzuigen. Schiet niet op, dus ik heb gisteren een nieuwe voor hem gehaald. Ik had om half 11 met Roald en Robbart bij Roald afgesproken voor het zeilen en dan is Babu nog niet klaar, dus afgesproken dat hij de sleutels naar de receptie zou brengen zodra hij klaar was. In goed vertrouwen zeg maar.

Voordat ik naar Roald ging heb ik me eerst naar het postkantoor laten rijden om de post weg te brengen en dat ging weer helemaal op zijn Qatari’s. Ten eerste is dat postkantoor een afschuwelijk gebouw waar het nog stinkt ook, het is hard aan vernieuwing toe. Ik stel voor om te beginnen met een flinke sloopkogel. Ik hoorde later van Roald dat er wel een nieuw postkantoor is, schijnt in Hyatt’s te zijn. Is ook een Mall. En er schijnt ook een soort postagentschap in Aspire te zitten. Naast ons dus. Weet ik dat voor de volgende keer, want dit is zo’n end overal vandaan dat het niet echt praktisch is. Vrijwel iedereen komt hier ook alleen maar om zijn postbus te legen. Adressen doen ze niet aan in dit land, dus huis-aan-huis verspreiden gebeurt hier niet. Eén voordeel: je hebt ook geen huis-aan-huis blaadjes. Een Ja / Nee sticker op je brievenbus is hier niet nodig. Dat is nog afgezien van het feit dat je geen brievenbus hebt, trouwens. Er schijnen overal in de stad wel brievenbussen voor uitgaande post te bestaan, maar ik moet ze nog ontdekken. Voor degenen die van plan zijn hier ooit naartoe te komen: ze schijnen geel met rood te zijn! Heb ze nog niet kunnen ontdekken. Maar goed, op zijn Qatari’s dus. Er is in het midden van het gebouw een hele lange balie zoals we die in de Nederlandse postkantoren ook kenden tot eind jaren ’80. Achter glas dus. Achter die balies (ik gok een stuk of 20) zitten hooguit drie vrouwen, die vooral aandacht voor hun Blackberry hebben. Eén man ook deze keer, maar die was zoals alle mannen hier vooral bezig met het constant herschikken van zijn hoofddoek. Ik zou ook gek worden van zo’n ding op mijn hoofd, maar afdoen is er absoluut niet bij. Wat ze bij welke balie doen is van te voren volstrekt onduidelijk, staan geen bordjes bij ofzo. Ze hebben we een nummertjesapparaat wat in Nederland ook wel gebruikt wordt: je drukt op de knop waar bij staat wat je nodig hebt (postzegels dus in mijn geval) en dan komt er vanzelf op een bord te staan naar welke balie je moet. In Nederland bekend in gemeentehuizen, postkantoren, banken e.d. Verschil met Nederland: daar gebruiken ze het ook. Nummertje trekken is hier kansloos, doet niemand. Nou was er ook maar drie man en een paardenkop toen ik er was, dus was ook niet echt nodig. Ben dus maar in de enige rij gaan staan in de hoop dat ik bij de goede was. Tuurlijk niet. Was weer veel te optimistisch geredeneerd. No, stamps are over there. En ze maakt een soort armgebaar naar rechts. Links voor mij. OK, ga ik het daar proberen. Je loopt dan een stuk of acht lege balies voorbij, waarbij je ook niet echt het gevoel hebt dat er eigenlijk iemand zou moeten zitten. Kon geen bidpauze zijn, prayer time was net voorbij. Helemaal aan het andere eind zat een mevrouw te werken. Of iets wat daar voor door moet gaan. Er kwam in ieder geval geen Blackberry aan te pas. Ze kijkt me ernstig verstoord aan als ze na vijf minuten door heeft dat ik in haar licht sta. Stamps? No, over there en ze wijst net zo hard weer terug. Kastje, muur. Ik had al niet echt het gevoel dat er met deze mevrouw te praten viel, bij die andere had ik het gevoel dat ik een kansje had. Terug dus. Ook in de tussentijd is er niemand achter één van die acht balies gaan zitten. Terug bij de eerste mevrouw, die me nu wel verstoord aankijkt. Over there, I told you! Ja, maar daar ben ik net geweest en die mevrouw verwees me weer terug naar jou. Half way, she will come. Soon. Zucht. OK, gok wel ergens in het midden. En verdomd, al na een minuut of 5 wachten komt er opeens een mevrouw achter een deur vandaan die nog vriendelijk naar me lacht ook. Can I help you, sir? Kijk nou eens, beleefdheid, toch nog eentje die het woord kent. Ik wil graag postzegels voor deze drie enveloppen. Certainly sir. Ik moet me aan de balie vasthouden om niet om te vallen van verbazing. Drie Riyaal voor de kleine enveloppen, twintig voor de grote. Ja, en dan heb je een rekenmachine nodig om uit te rekenen hoeveel 3 + 3 + 20 is. Mijn kinderen kunnen het zonder denk ik. Hoop ik. 26 Riyaal dus. En dan ook nog een mevrouw die een beetje praktisch denkt als ik QR 50 geef: do you have 1 Riyaal for me please, sir Het moet niet gekker worden. Ga zo door en ik word nog verliefd op je. De behulpzame houding zal ook wel komen omdat deze mevrouw zo te zien niet origineel Qatari is, maar ergens uit Azië lijkt te komen. Daar weten ze in ieder geval nog hoe je met je klanten omgaat. Customer Care is hier echt een drama. Zie mijn belevenissen bij de HR van het ziekenhuis, de bank en de medische keuring. Gaat eigenlijk alleen goed als je een allochtoon achter de balie treft. Die hebben geen last van die typische Qatari arrogantie / desinteresse. Ben benieuwd hoe dat straks allemaal gaat bij de vingerafdrukken (als het goed is deze week), rijbewijzen, internetaansluiting, drankvergunning en medische kaart. Zal wel weer genoeg stof om over te schrijven opleveren.

Maar goed, twintig minuten later had ik dus postzegels. Ook handig: als je voor QR 3 krijg je vier postzegels van 75 dirham. Een halve envelop vol dus, want ze hebben hier ook nog van die typische tropenkolderpostzegels: groot is niet groot genoeg. Ik denk dat je ze voor je vader moet bewaren, Kaar! Voor de QR 20 geldt hetzelfde: 4x5. Voordat je dat er allemaal opgelikt hebt moet je aan het infuus wegens uitdroging. En postzegels zijn overal even smerig. Was er niet ooit iemand bij “Wedden Dat….” die aan de smaak van de postzegels het land kon herkennen? Gadverdamme. Post in de bus en snel terug naar de chauffeur, want ik zou er om half elf zijn en dat is het inmiddels al. Ik vond het al krap om pas om 10 uur te vertrekken, maar hé, hij is de chauffeur en zal het wel weten. Op naar de compound, meteen maar even bellen dat ik er echt aankom. Onderweg kwamen we nog een wrak langs de weg tegen waar zelfs de chauffeur van onder de indruk was. Die wrakken staan hier overal trouwens, als iemand een aanrijding heeft worden die wrakken niet weggesleept, maar worden ze met vereende krachten naar de kant gesleept en laten ze ze daar gewoon staan. Geen idee wat er daarna mee gebeurt, maar er zijn er genoeg die er al stonden toen ik hier aankwam en die er nu nog staan. OK, we zijn dus al te laat, maar nog niet zoveel dat mijn chauffeur het niet nodig vindt om nog even snel te gaan tanken. Was ook voor het eerst voor me: tanken in Qatar. Weer een mooi staaltje verborgen werkloosheid: pompbedienden. In ons geval eentje die zo klein is dat ik eerst dacht dat-ie op zijn knieën naast de auto zat. Maar nee, hij loopt gewoon. Je hoeft dus niet uit de airco om je auto volgegooid te krijgen. Raampje open om je wensen naar buiten te blaffen en te betalen is genoeg. Uiteraard ook hier Indiërs. Als je dan naar buiten naar de meter op de pomp kijkt denk je dat-ie stuk is. Ongeveer zoals mijn vader destijds bij de eerste tankbeurt in Florida keek. Dat kan toch helemaal niet? Niet zeuren, gewoon betalen wat er op staat. Je schijnt hier twee soorten benzine te hebben: super en premium. Dit was super en dat kost dus 85 dirham per liter. 0,85 QR dus. Dat is 17 eurocent. Of eigenlijk nog iets minder. Premium is een stuk prijziger: 1QR per liter. Net geen 20 eurocent dus. De chauffeur wilde niet geloven dat het in Nederland inmiddels € 1,75 kost. 8,50 QR dus. Tien keer zoveel dus. Als ik hem vertel dat ik daarom mijn auto weggedaan heb begrijpt hij me volkomen.
Die 8,5 QR verdient-ie waarschijnlijk net per uur. Als-ie dat al haalt. Door naar de compound. Roald woont op Beverly Hills Al Rayyan en dat is een compound die me al van meerdere kanten is aanbevolen. Groot, ruim, mooie huizen en redelijk wat Nederlands gezinnen met jonge kinderen. Nadeel is dat het eigenlijk net de verkeerde kant op is ten opzichte van school en werk. Werk is aan de westrand van de stad, school in het zuiden en dit ligt eigenlijk een beetje naar het noordwesten, net niet handig dus. Is qua werk niet zo’n probleem, maar op deze manier moet je de halve stad door in de ochtendspits om ze naar school te brengen. Lijkt me niet handig. Maar voor “noodgevallen” wel een compound om in de gaten te houden. Wil binnenkort eerst maar eens bij Al Fardan Gardens III gaan kijken. Ook veel aanbevolen, alleen kan niemand me vertellen of er ook Nederlandse wonen. En vooral voor de eerste tijd vind ik het voor Tom en Nina belangrijk dat ze ook gewoon met Nederlandse kinderen kunnen spelen en niet meteen de hele dag tot Engels veroordeeld zijn. Mijn Spaanse en Italiaanse collega wonen er op dit moment en die hebben al aangeboden dat ik wel een keer met ze mee kan rijden om te komen kijken. Ga ik zeker doen. Zoals ik al eerder gezegd heb is Ain Khalid Gate wat dat betreft mijn favoriet, schijnen veel Nederlandse gezinnen met jonge kinderen te wonen. Nadeel is zoals ook gezegd dat het voor personeel van Qatar Airlines schijnt te zijn. Ben er van de week langs gekomen toen ik naar de medische commissie reed en ik kan me nu de bedenkingen van Linda en Charmaine voorstellen. Ze zijn er wezen kijken naar een appartement, maar vonden de omgeving nogal troosteloos, ondanks het feit dat het appartement prima was en de compound ook. Het is nog een gebied in ontwikkeling en bijna alles er omheen ligt dus braak. Is zelfs op de kaart goed te zien. Nadeel daarvan is dat het dus nog drie keer zo stoffig is als een bebouwd gebied, en daar word je er al niet gelukkig van. Stof vind je hier echt in alle gaten en kieren, is niet tegenaan schoon te maken. Zeker als het dan ook nog flink gaat waaien. En dat doet het hier nogal eens.

Vandaag in ieder geval genoeg om te zeilen. Kwam goed uit dat we dat gisteren niet gedaan hebben: gisteren was het hier volledig windstil, en was de zee volgens Roald zo strak als spiegel. Robbart had een boot geregeld en fungeerde als schipper van dienst. Kaptein Robbart dus. We werden door de uitbater met een motorboot naar de zeilboot gebracht. Of eigenlijk door zijn knechtje. Een Nepalees. Waarom je daar iemand voor in dienst neemt die uit een land komt waar ze helemaal geen zee hebben werd me niet helemaal duidelijk. Alsof je een Zwitser hoofd van de marine maakt. De boel even optuigen en weg. De wind was eigenlijk precies goed. Volgens de kapitein genoeg voor een knoopje of 4. We zijn richting de pearl gevaren, dat is een (uiteraard!) door Nederlanders aangelegd kunstmatig aangelegd eiland waar de echte rijken van Qatar wonen. De rijke expats dus, de ECHTE rijken hebben hun eigen landgoederen. Voorbeeldje: de Maserati en Ferrari dealers van Doha zitten ook in de Pearl. Schijnt een bezienswaardigheid op zich te zijn om daar eens een middagje rond te lopen. Moest ik binnenkort toch maar eens gaan doen. Vanaf de Pearl wat heen en weer gevaren en toen voor de Pearl voor anker gegaan om te zwemmen. Zie de foto’s! Die met het blauwe petje is Roals, zonder petje is kapitein Robbart, degene die alleen in het water gefotografeerd is ben ik. Dat groene blikje is bier. Heerlijk gezwommen, water is alleen pislauw. Dat van het zwembad is wat dat betreft frisser. En zoet water, zout moet ik toch altijd even aan wennen. Gezwommen dus. In de Perzische golf nog wel, wie van jullie kan dat zeggen? Strikt genomen niemand (ik ook niet), want dat stuk water blijkt al jaren de Arabische golf te heten. Perzië bestaat immers al 30 jaar niet meer. Anyways: één van de doelen was zwemmen in de Perzische golf, dus die kan afgetikt worden. Duiken is wat dat betreft de volgende stap. Ik heb Roald al enthousiast gemaakt, wil mee als ik ergens op les ga. Deal. Dat zeilen vond ik zo ook wel erg prettig, misschien dat ik dat maar eens aan het lijstje moet toevoegen. Het Intercontinental hotel schijnt een goede zeilschool te hebben. Wind is prima, temperatuur ook, zeker met de wind erbij. Voor de zekerheid wel de factor 50 meegenomen. En gebruikt, meenemen alleen is natuurlijk niet genoeg. Bij terugkomst in de haven valt me op dat ik voor het eerst sinds ik hier ben ook echt warm heb. In de haven is nauwelijks wind en liggen we natuurlijk stil waardoor de brandende kracht van de zon opeens goed voelbaar was. Dan weet je ook meteen waarom de verhuurder ons voor gek verklaarde dat we om elf uur wilden gaan zeilen. Your choice. Hoe laat we terug dachten te komen. Nou, uurtje of drie, half vier? Three thirty not good, prayer time. OK, we zien wel, als het nodig is wachten we wel. En natuurlijk was het nodig, want op het moment dat wij weer terug de haven in dobberden konden we de oproep tot gebed horen. Nou, wacht maar een half uurtje met bellen dat we er weer zijn, die komen voorlopig niet.

Bij terugkomst verrek ik van de honger. Weet niet goed wat ik zal gaan maken, totdat me opvalt dat ik alles wel in huis heb wat volgens het pakje Fish Massala nodig is om dat te kunnen maken. Nou vooruit, geen gember en geen hele tomaten om kapot te koken. Maar wel pastasaus, dat zal toch ook wel lukken? En volgens mij kan ik best zonder gember. Verder nog garnalen, panga filet (eigenlijk moet dat iets in moten zijn, tonijn o.i.d., maar ik las gisteren in de Volkskrant dat daar eigenlijk een direct vangstverbod voor zou moeten komen aangezien 5 van de 8 soorten nagenoeg uitgestorven zijn), en een basis van groene paprika, ui en knoflook. Volgens de verpakking acht teentjes. Heb het beperkt tot twee. Niemand die er last van heeft als ik acht tenen knoflook weg werk op dit moment, maar vind het wat overdreven. Vervolgens een oplossing van de kruiden erbij, vis, groenten en garnalen toevoegen en rustig laten sudderen. Moet je niet zoals ik vergeten ook de rijst vast op te zetten, schiet niet op. En ik moet zeggen: heerlijk! Ga ik vaker maken. In ieder geval vaker eten, want ik denk dat ik met deze hoeveelheid in ieder geval de dinsdag wel haal. Met een beetje mazzel woensdag.

Tot snel!
Olav