Dag 23 - Airco!

Dag 23 – maandag 11 juli 2011: Airco!

Gisteren begon ik met het slechte nieuws, vandaag met het goede: de airco doet het weer. De Janssen en Janssen waren er gisteren om een uur of zes en hadden de boel in een half uurtje voor elkaar. Dat betekende vooral dat het vanmorgen flink afgekoeld was op de verdieping. Tot 25 graden. Toch een stuk minder dan die 32 van de dag ervoor. Erg rap gaat het inderdaad allemaal niet.

Vanmorgen weer een ochtendje DEXA-dienst. Ik kwam toevallig de planner van het geheel tegen en vroeg hem op hoeveel ik er kon rekenen. Five. OK, twee of drie dus. Moest-ie wel om lachen. You learn quickly. Nou, ik was nog optimistisch, er kwam er precies één. Gelukkig had ik mijn laptop bij me, dus kon ik ook wat zinnige dingen doen. Zo had ik nog een scriptie van een student uit mijn Ajax-tijd liggen die nog nagekeken moest worden. Wees gerust: ik kreeg gisteren pas de definitieve versie, heb dus niet maanden laten wachten. Goed verhaal over perceptuele training van jonge voetballers. Was een onderwerp dat door één van de trainers was aangedragen, moet ik dus wel even naar hem doorsturen zodra de laatste details aangepast zijn. Ik moet van de week eens kijken hoeveel scripties er verder nog open staan. Volgens mij nog minstens twee waar ik al maanden niets meer van gehoord heb. En het kan niet komen omdat ze de boel naar mijn Ajax-adres sturen, ik heb mijn privé mailadres gegeven en ze ook laten bevestigen dat ze op de hoogte zijn. Niet iedere student werkt even hard door zeg maar. Volgens mij lopen ze allebei al sinds eind 2010….

Verder heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om even onder werktijd stiekem met Karin te skypen, In die ruimte heb ik gewoon internet en ik zit er toch alleen. Was wel weer even prettig om elkaar ook gewoon te kunnen zien. Sara vond het ook erg leuk, ze kwam iedere keer de pasgemaakte pasfoto’s laten zien. Later ook haar nieuwe paspoort en tussendoor bleef ze zwaaien, handkusjes geven, mijn gezicht aaien en kusjes op het scherm geven. Maakte me enigszins zorgen dat ze me misschien niet meer zou herkennen na drie maanden, maar ik geloof dat het meevalt.

O ja, ik heb er ook nog gewoon gewerkt! Zo maar. We zijn bezig een boekje samen te stellen voor de trainers van de aangesloten clubs om uit te leggen wat het football excellence programme precies is, wie er bij betrokken zijn, wat de verwachtingen, doelen en procedures zijn en hoe wij die samenwerking zien. Het is de bedoeling om dat in augustus bij een kennismakingsbijeenkomst te presenteren en dan de officiële kick off te geven. Ik heb het op me genomen om dat boekje bij elkaar te verzamelen. Komt vooral neer op het in Jip-en-Janneketaal vertalen van allerlei officiële documenten en zelf wat dingen op papier zetten. Dat laatste is nu grotendeels klaar, dat eerste loopt.

En dan heb ik tenslotte het eerste deel van het schoolgeld naar de school van Tom en Nina overgemaakt. Is een borgsom die later weer verrekend wordt als ze ook echt op komen dagen. Maar dat is wennen bij een nieuwe bank! Ik kan inmiddels lezen en schrijven met de ING-website, maar dit werkt toch net allemaal ff anders: je moet eerst de begunstigde toevoegen, dan gaat de bank kijken of dat allemaal wel klopt en op een gegeven moment bellen ze je om te controleren of het allemaal wel deugt wat je doet. Dat deden ze in mijn geval door naar mijn paspoortnummer te vragen. Ja, laat ik dat nou net niet bij de hand hebben. Irritatie aan de andere kant van de lijn. Ik was in staat om naar hun website te gaan om het daar van op te lezen, maar daar had ik op dat moment even geen tijd voor. Uiteindelijk heb ik maar gevraagd of ik over een half uurtje terug mocht bellen. Dat mocht. Kan ik u op dit nummer bereiken? Ja hoor, dat kan. Op het moment dat ik dat belde bleek dit alleen het nummer van de helpdesk te zijn waar je jezelf eerst door een heel verhaal in het Arabisch moet worstelen om vervolgens in het Engelse menu uit te komen. Pas bij optie 9 heb ik beet. De meneer die ik aan de lijn kreeg wist het eigenlijk ook niet zo goed en zei uiteindelijk maar dat de betreffende mevrouw mij wel weer terug zou bellen. Prima. Deed ze ook (4 uur later) en toen waren we weer vriendjes. Vervolgens is het een kwestie van het bedrag invullen en wegdoen. TAN-codes komen er hier niet aan te pas. Vandaag dus de eerste rits overgemaakt, het tweede deel moet eerst uit Nederland hier naartoe. Ook een avontuur op zich: je wilt met de ING iets naar Qatar overmaken, maar dat kan dan niet in Qatari Riyalen…. Het kan in een stuk of 20 verschillende vormen van valuta, maar de plaatselijke munt zit er niet bij. Terwijl de eerste keus die je moet maken “naar welk land” is. Vreemd. Dan maar gewoon in Euro’s. Schijnt met een postduif hier naartoe gestuurd te worden. En dan ook nog eentje die een dagje op Cyprus uitrust blijkbaar, want het duurt vijf dagen om je eigen geld van je ene naar je andere rekening over te schrijven. Volgende week krijgen jullie de tweede helft, jongens!

Zo vult de ochtend zich vanzelf, ik moest ook nog even opzoeken wat de standaardafmetingen van een pallet zijn (80 bij 120) met oog op het verschepen van de spullen hier naar toe, en natuurlijk op deze manier alle tijd om een paar Nederlandse kranten te lezen.

Vervolgens natuurlijk weer genoten van een uitstekende lunch, maar kan iemand me vertellen hoe een egg-plant ook alweer in het Nederlands heet? Is dat niet een courgette ofzo? Kon er niet op komen en de betreffende kok kon het me ook niet uitleggen. Ik heb me vervolgens de hele middag afgevraagd wat ik nou vergat, en nou ik dit stukje zit te schrijven weet ik het weer: opzoeken wat een egg plant in het Nederlands is. Ik begreep trouwens van één van de collega’s die hier al langer zit dat het eten voorheen nog veel beter was. Ik heb nu al het gevoel dat ik in de hemel terecht ben gekomen. Heeft misschien ook met mijn referentiekader te maken. De kok waar het over ging is op een dag niet meer terug gekomen van vakantie, niemand weet waarom. Heerlijk land is dit toch!

De rest van de middag was het de bedoeling om me bezig te houden met het scoren van de filmpjes die we vorige week bij Al Sadd gemaakt hebben bij de coördinatietest. Was niet allemaal even denderend gelukt. Ik had het voor een deel met onze camera gefilmd, maar die filmt in HD-kwaliteit en die resolutie kan niet iedere afspeler aan heb ik gemerkt. Vooral de VCR-players niet. Veel ruis dus en beelden die soms 10 seconden of langer stil blijven staan terwijl de tijd gewoon doorloopt. Ieder filmpje dus 100 keer bekijken en dan maar hopen dat je het goed ziet. Halverwege bleek dat er niet alleen in de filmpjes ruis zit, maar ook in de communicatie tussen Gregg (voor de faciliteiten) en ons. Zoals ik gisteren al zei zijn we de hele middag bezig geweest om een plattegrond te maken van het lab zoals we dat bij Al Khor willen hebben. Gregg zit ons nogal te pushen dat we dat van de clubs moeten hebben zodat de aannemers enzo aan de slag kunnen. Dan moet je ons wel de tekeningen geven, Gregg! We hadden die van Al Khor binnen gekregen en zijn daar dus meteen mee aan de slag gegaan. We waren zelf eigenlijk best trots op het eindresultaat. Gregg mopperde nogal in zijn mail, dus wij naar hem toe. Bij binnenkomst kijkt hij ons verbaasd aan: “Nu al? Ik druk net op verzenden”. Tja, Sports Science, Gregg. Maar wel met de lift. Vandaag bleek dus dat we de tekening gekregen hebben van het gebouw dat nog gebouwd moet worden en wat dus nog een jaar of drie zal duren om klaar te krijgen. Tot die tijd hebben we de beschikking over een hele verdieping van 30 bij 10, dus we kunnen ons aardig uitleven, maar dat veranderde de plannen wel drastisch. Terug naar de tekentafel dus, komt dat jaartje bouwkunde toch nog van pas. Want zoals ik gisteren al zei: we moeten alles aangeven: stopcontacten, internet, waterleiding, kranen, wasbakken, inrichting van het lab en kantoren. En daarbij is ons op het hart gedrukt dat we gewoon alles moeten opschrijven wat we maar kunnen verzinnen, het kan niet te belachelijk. Dan hebben we tenminste dingen om te schrappen in de onderhandelingen. Want het kan wel degelijk te duur. Volgens mij hebben we niets belachelijks voorgesteld, ik heb nog even een bar en een shoarmakeuken in het kantoor geopperd, maar dat hebben we maar niet op papier gezet. Inmiddels is Al Khor weer af en heb ik voor Al Wahkra (of Al Whakra of Al Wakrah, ik weet het niet precies) inmiddels vier varianten bedacht waar we ons morgen over moeten gaan buigen. Al Wakrah is namelijk wel grappig: ook daar wordt een nieuw gebouw neergezet en tot die tijd hebben wij ons de squashbanen toegeëigend. Twee naast elkaar en sinds vanmiddag weet ik dat een squashbaan officieel 6m40 bij 9m75 moet zijn, 40 bij 60 foot. Twee naast elkaar is dus ruim 12 bij bijna 20 meter. Daar kunnen wel wat mee. Eén voorwaarde: de tussenwand moet blijven staan zodat ze er over een paar jaar weer een squashbaan van kunnen maken. Tegen de tijd dat wij daar weer opgerot zijn zeg maar. Maar dan komt het volgende punt: willen we in die ruim 200 m2 ook nog een toilet, of gebruiken we gewoon de kleedkamer die om de hoek zit. Dan vind ik die ruimte toch zonde en plassen we wel in de kleedkamer. Of eigenlijk het toilet dat daar bij hoort natuurlijk. Zoals het er staat zal het niet echt gewaardeerd worden. Gaan we morgen mee verder.

Net zoals we morgen ook weer verder gaan met de clubscreenings. Volgens planning de laatste club voor deze periode: Al Sadd. Maar de ervaren lezers weten wat er hier van planningen overblijft. Zou dus zomaar kunnen dat er morgen helemaal niemand komt. Of dat ze echt alle 22 op komen dagen. Dat laatste zou me verbazen, maar dat terzijde. Al die metingen zijn in het kader van de PCMA: Pre Competition Medical Assessment. Keuring noemen we dat in het Nederlands. Ze zijn de hele ochtend in het ziekenhuis: Röntgen, DEXA, dokter, kracht, fysiotherapeut, bloed, diëtist, psycholoog. Klagen ze ook uitgebreid over: ze moeten wel van 8 tot 12 aanwezig zijn. Wij tot 4, denk daar even aan. Fuad is er morgen weer, dus die doet de DEXA’s, kunnen wij ons beperken tot de Biodexen. ’s Middags verder met de tekeningen en de filmpjes. Die 8 tot 4 werktijden konden wel eens gaan veranderen: volgens een aantal collega’s staat in het nieuwe HR-beleid dat ze de boel een half uurtje naar voren gaan schuiven, van half 8 tot half 4 dus. “Waarom” vraag ik hier inmiddels al niet meer. Hoop dat dit één van de punten is die nog gaat sneuvelen, de ochtend is toch al niet mijn beste dagdeel. Er schijnt inmiddels flink gelobbyt te worden om een aantal maatregelen teruggedraaid te krijgen. Volgens mij heb ik vooralsnog nergens last van, maar ik heb het dus ook nog niet gelezen. Misschien dat ik er dan ook eerst achter moet zien te komen in welke “grade” ik eigenlijk zit. Staat niet in mijn contract en ik heb eigenlijk geen idee wie me dat uit kan leggen. HR waarschijnlijk, maar dan moet je je eerst een weg zien te banen langs die Blackberrymeisjes die ze de helpdesk noemen. Zie een eerder blog!

Naar aanleiding van het verhaal van de sleutelman van gisteren nog even de sequel: ik ging vandaag mijn laptop uit de DEXA-ruimte halen. Stond nog iets te uploaden toen ik er wegging dus had hem daar laten staan. Toen ik daar aankwam stond sleutelman weer moeilijk naar de deur te kijken. Hij ziet me en begint te stralen. Nog meer als hij ziet dat ik de sleutel bij me heb. Of ik even de deur open kan draaien. Tuurlijk. Je bent sleutelman of niet, denk ik nog. Terwijl ik mijn laptop sta in te pakken blijkt waarom: sleutelman wil even kijken of de nieuwe sleutel wel past. Zoals ik net al zei: “waarom” vraag ik me hier niet meer af. Je blijft lachen in dit land. Hij kijkt helemaal blij als hij met de nieuwe sleutels naar beneden loopt en bedankt me hartelijk. Graag gedaan, joh. Als ik een minuut later de lift in wil gaan komen sleutelman en Robin de lift uitlopen, waarbij nu Robin erg zorgelijk kijkt. Het is al over vieren dus de bus wacht, maar anders was ik met plezier even achter ze aan gelopen om te kijken wat het probleem deze keer is.

Bij thuiskomst liggen de twee kostuums die ik vrijdag naar de stomerij heb laten brengen weer voor me klaar, tegen welgeteld QR 26,-. Vijf eurootjes dus. Kom daar eens in om in Nederland: twee kostuums gestoomd voor dat bedrag. Morgen nummer drie er achteraan en dan kunnen we weer ff. Minder prettig was de vondst van weer drie dode kakkerlakken. Dacht dat ik er sinds vorige week donderdag van verlost was, maar nu duiken ze dus toch weer op.

Over duiken gesproken: tijd om te gaan zwemmen!

Tot snel!
Olav