Dag 27 - Sheratonfietsen en kappertjes

Dag 27 - vrijdag 15 juli 2011: Sheratonfietsen en kappertjes

Ik heb gisteravond dus de hele avond op Jansen en Jansen voor de airco zitten wachten, maar geen bezoek van ze. Vanmorgen dus om negen uur bij de receptie: wanneer komen die gasten? This afternoon sir? O, na enen? No, better after two sir. Hmm, ok. Het is nu kwart voor drie en ik zit vrolijk op ze te wachten. Na tweeën zal wel met het bidden op vrijdag te maken hebben. Ik geloof dat ze om één uur in de moskee verwacht worden. Ondertussen zit ik dus vrolijk te wachten en wil ik liever niet naar boven, aangezien het daar op dit moment dik 30° is. Slapen vannacht was ook geen pretje. Toen ik naar bed ging viel het volgens mij nog wel mee, maar toen ik om half 3 wakker werd dreef ik mijn bed uit van het zweet. Dekbed had ik voor ik ging slapen al ingeruild voor een dun lakentje, maar ook dat was nu al te veel. Dekbed en kussen en gepakt en naar de bank in de woonkamer. Daar doet de airco het wel gewoon en is het eigenlijk gewoon koud. Nou ja, 21 °. Dat is hier koud. Dekbed hard nodig dus. Daar speelt alleen een ander probleem: de zon komt hier om drie uur op. En boven heb ik verduisteringsgordijnen. Om half 3 kon ik die met mijn brakke kop zo gauw niet vinden, dus ik ben maar zo gaan liggen. Geen succes natuurlijk, heb nog wel wat geslapen, maar ben veel wakker geweest. Ben uiteindelijk tot kwart voor negen blijven liggen, maar toen toch maar opgestaan en eerst (nou ja, na het douchen) naar de receptie gegaan om te vragen waar ze bleven. Antwoord weten jullie al. Nog niemand gezien. Beneden blijken ook verduisteringsgordijnen te zijn, heb aan de verkeerde kant van de rails staan zoeken. Het was half 3, hè? Eigenlijk had ik in het kantoor moeten gaan liggen, daar zitten hele dikke gordijnen. Maar dan had ik ook een matras mee moeten slepen en daar had ik op dat moment toch echt geen zin in. Bank paste net, trouwens. Niet iets om vaak te (moeten) doen.

Aangezien de heren dus pas ’s middags komen dacht ik vanmorgen dan maar snel naar de mall te gaan om boodschappen te doen. Chauffeur ritselen bleek lastig, maar om elf uur stond er toch één voor me klaar. Vriendje van Haroun. Uiteraard. Kwart over 11 in Landmark en daar bleek dat ik een kleinigheidje vergeten was: het is vrijdag vandaag. Zondag in Staphorst, zeg maar. Alles dicht, verdomme! Gaan allemaal pas om half 2 weer open. Nou ja, behalve de Carrefour dan. Daar werken toch alleen maar Indiërs en Filipino’s, die kan best open. En de koffietentjes (Columbus, Starbucks) dan, maar verder alles potdicht. Op zich geen ramp, aangezien ik vooral gewone boodschappen nodig had, maar ik wilde eigenlijk ook even naar de H&M voor één of twee extra linnen lange broeken. Ik merk dat ik die eigenlijk alleen maar draag ’s avonds en dan is één toch wel wat krap. Bij de Carrefour hebben ze die ook wel, maar ik had niet de indruk dat die mijn wasmachine gaan overleven. De rits die erin zit durfde ik zo al niet eens aan te raken, laat staan dat-ie ook nog een paar keer per dag open en dicht zou moeten. Voor QR 27,50 kun je ook niet veel meer verwachten. Nou denk ik dat ik bij dezen H&M ook niet ver gekomen was, bij het naar binnengluren kon ik alleen maar dames- en kinderkleding ontdekken en ook in de etalage niets mannelijks. Heb dus ook maar niet tot half 2 gewacht. Dat nog afgezien van het feit dat de aircojongens er vanaf twee uur konden zijn.

Dus dan alleen maar boodschappen doen. En even bij de Starbucks een emmer thee leeg gedronken. En dan vroeg ik om “regular”. Daar dacht ik ook de krant dan maar even te gaan lezen. Weer fout: HET IS VRIJDAG! Er komen helemaal geen kranten vandaag. Ik ben blijkbaar toch nog niet helemaal ingeburgerd. Heb de USA Today zitten lezen. Van woensdag, maar dat zag ik pas toen ik hem al uit had. En de Starbucks heeft ook al geen draadloos internet voor zijn klanten. Volgende keer maar weer een smoothie bij Columbus, daar krijg je tenminste nog een uur internet bij. Die heb je ook wel nodig gezien het formaat van de smoothie. Maar goed boodschappen dus, zou toch geen probleem moeten zijn, toch? Weer fout. Alles wat je even denkt te doen is hier een probleem. Ik wil morgen een flinke bak pastasalade maken en het meeste heb ik er wel van in huis. Het meeste, had alleen geen crème fraiche (nog steeds niet, vergeten) en kappertjes in huis. Op expeditie naar kappertjes dus. Eerste gok: bij de olijven en ander ingemaakt spul. Daar blijken ook de augurken te staan dus ik begin steeds optimistischer te worden. Ook weer zo’n denkfout. Toch maar vragen. Maar ja, wat zijn kappertjes in het Engels? Lees door, het antwoord komt zo. De eerste die ik aanspreek spreekt geen Engels. Laat maar. Toch nog een keer het hele vak door, en verdomd, mijn eerste gok blijkt de goede te zijn, ze staan hier. En ze heten: capers. Alleen één probleem: ze hebben ze alleen in literpotten. Een kilo kappertjes dus. Dat is volgens mij net zoiets als die 10 kilo laurierbladeren die een kok bij mijn vader aan boord ooit nodig dacht te hebben. Dat krijg je dus van je leven niet op. Ik terug naar die Filipino vakkenvuller. Of ze die ook in een kleiner potje hebben. Moeilijk kijken. Nadenken. Pot bekijken alsof hij die nog nooit gezien heeft. Wat weer zou kunnen, aangezien er een dusdanige laag stof op zit dat ik het idee krijg dat die dingen hier niet zo heel vaak verkocht worden. Stonden ook maar twee potten. Waar ik die gevonden heb. Hallo, wie vult hier de vakken, jij of ik? Hij loopt mee, kijkt nog eens moeilijk en schud dan zijn hoofd. Ik weet niet precies wat hij zegt, maar volgens mij bedoelt hij dat ze het niet hebben als het er niet tussen staat. Hmmm, ok. Dan maar een klein potje augurken meegenomen. Moet het ook mee kunnen. Kappertjes zijn dus capers in het Engels. Crème Fraiche dus gewoon vergeten, dat hadden ze vast wel gehad. Morgen poging twee in City Centre.

Wat je in de supermarkt ook duidelijk merkt, is dat men zo langzamerhand naar de Ramadan toe aan het leven is. Daarmee bedoel ik niet dat de vakken steeds leger worden, integendeel! Er zijn hier grote Ramadan acties: afgeprijsde artikelen en speciale aanbiedingen. Vanmiddag waren ze in de Carrefour druk bezig om overal de stickers voor de aanbiedingen op te plakken en alles Ramadanproof te maken. Volgens de mensen die hier al langer zitten is dat een patroon dat je vanaf een maand voor het begin van de Ramadan ziet gebeuren: het hele sociale leven zakt langzaam van 100 naar 0%. De eerste weken merk je daar niet veel van, maar vooral de laatste twee weken duikt het met een rotvaart richting 0. Zodra ze niet meer mogen eten gebeurt er ook echt helemaal niets meer. Wat ook grappig schijnt te zijn: probeer de laatste week voor de Ramadan nog eens drank te krijgen bij het distributiecentrum. Mag je rustig een paar uur voor uittrekken. Dan moet je dus niet denken even snel voor één flesje wijn te gaan. Schijnt een belevenis op zich te zijn om daar alleen maar te gaan kijken. Auto’s vol drank. En echt niet alleen expats.

Nog iets wat me opviel: ik vroeg me al een tijdje af waarom er alleen maar hele kleine, magere Filipijnse dames achter de kassa staan bij de Carrefour. Vandaag zag ik waarom. Net zoals iedere zichzelf respecterende supermarkt in de rest van de wereld staan langs de lopende band allerlei dingen waar je tanden van wegrotten. En net zoals de meeste supermarkten moeten de cassieres daar achterlangs om op hun werkplek te komen. Nou hebben ze er hier zo verschrikkelijk veel kassa’s ingeramd (ik dacht 40, kan ook 50 zijn) dat daar dus nog hooguit een halve meter ruimte tussen zit. Dan moet je daar wel je personeel op selecteren. Klein en smal, dus Filipino’s. Amerikanen lijkt me lastig worden. Een paar weken geleden heb ik nog harder om de kassameisjes gelachen (op het gevaar af dat ik het al verteld heb, dacht het niet): er stonden er twee bij een kassa die blijkbaar net ontdekt hadden hoe het toch kwam dat de lopende band stopt met draaien als de boodschappen bij de kassa aankomen. Dikke pret met z’n tweeën. Beurtbalkje optillen en weer neerzetten. Optillen, verdomd: hij gaat nu draaien. Neerzetten. Hé, en nu stopt-ie. Doe dat nog eens! Hé, er gebeurt nu hetzelfde! Of ze de ontdekking van de eeuw gedaan hebben. Hilarisch. Toren C had het niet beter uit kunnen beelden.

Ik merk trouwens dat ik wel wen aan al dat eigenlijk-overbodige-personeel-waar-klusjes-voor-gevonden-zijn. Ik betrapte me er vandaag op dat ik mijn lege kar bij de kassa (alle spullen op de band) zo naar de tasjesinpakkers schoof en er niet eens aan dacht om zelf ook zo’n tasje te pakken om er wat in te doen. En toen Vipin me buiten ophaalde betrapte ik me erop dat ik niet eens meer keek naar waar ik mijn karretje kon laten, maar hem gewoon liet staan waar ik hem uitgepakt had. Wordt wel weer opgehaald. Moet ik me daarvoor schamen? Ja, natuurlijk moet ik dat! Maar het gaat hier allemaal zo vanzelfsprekend dat je er dus binnen vier weken in meegaat. Foei, beter opletten Olav!

Jansen en Jansen zijn er inmiddels en ook daar zie je weer een bekend patroon: eerst voor de deur de schoenen / slippers uit, anders neem je het zand en stof van buiten mee naar binnen en dat kon die rijke blanke meneer wel eens niet zo leuk vinden. Dat die rijke, blanke meneer weer een andere Indiër heeft om dat schoon te maken doet dan niet ter zake. Of misschien willen ze elkaar werk besparen, dat zou natuurlijk ook kunnen. Het grappige is dan dat ze dan door een luik in het plafond het dak op klimmen en daar zal het toch ook één grote stofbende zijn. Maar dan wordt er niet even snel iets aan de voeten gedaan. Toen ik één van de reparateurs weer naar binnen zag komen had-ie een half strand aan zijn voeten zitten. Geen probleem, als je de airco maar maakt. Desnoods maak ik die vloer zelf wel schoon. Vergeet het zelf ook continu trouwens als ik binnenkom. Eén van de reparateurs: nou, de reparateur, die andere was alleen maar mee om de ladder vast te houden. Hij zuchtte diep toen hij vanaf het dak geroepen werd omdat-ie ff nodig was. Aan de klap te horen die ik daarna hoorde was er even brute dommekracht nodig. Lijkt me op zijn lijf geschreven. Probleem is snel gevonden: van de fan draait alleen de as nog maar, het rad zelf hangt doodstil. En dan krijg je ook geen koude lucht in je huis. Nieuw rad dus, maar ja, dat moet blijkbaar van ver komen. Geeft ook niets, als ik vannacht maar weer gewoon in mijn bed kan slapen. Ze hebben hier trouwens een handig systeem voor die monteurs op de compound, die rijden allemaal op fietsen, maar degenen die gereedschap mee moeten nemen hebben een driewieler waarbij er tussen de achterwielen een flinke houten bak gemonteerd is waar het gereedschap en de onderdelen in vervoerd kunnen worden. Handig. Of ze kunnen gewoon niet fietsen natuurlijk, zou ook kunnen. Als je dan toch een driewieler nodig hebt dan benutten we dat ook meteen.

Terwijl die jongens bezig waren stond ik wat te lummelen onder aan die trap naar het dak en trok ik in één van de andere kamers wat kasten en laden open. De buit: tien (!) pakkenzakken om je kostuum netjes te vervoeren en in één van de laden een alarmlabel van een kleding zaak die duidelijk met grof geweld uit de kleding getrokken is: de stof zat er nog aan. Ik weet niet wat mijn voorgangers hier uitgespookt hebben. In een andere la in de woonkamer vond ik laatst ook al allemaal gebruiksaanwijzingen.

Ze zijn nu net klaar en binnen 5 seconden duikelde de temperatuur van 31 naar 29 graden. Maar sindsdien moet ik zeggen dat het nog niet erg snel gaat, ze staan nu nog steeds op 29. Even afwachten of het ook echt opgelost is. Moet er wel aan denken dat ik die thermostaten niet te laag zet. Ze staan nu allemaal op 10 graden en dat is misschien wat frisjes vannacht. Of ik meteen even wilde tekenen. Nou, als je het niet erg vindt wacht ik even om te kijken of het ook echt afkoelt. Als ik over een uur tevreden ben teken ik en breng ik dat briefje zelf wel even naar de receptie. Moet ik toch naartoe om de transportorder naar Nederland te faxen. Als er dan weer stroom is, want vanmorgen zat het hele hoofdgebouw zonder stroom.

Als laatste een voorbeeld waardoor je bijna denkt dat je terug in Nederland bent. Bijna, want uiteraard is het hier volledig over de top. Het Sheraton heeft fietsen. Zijn een soort witte fietsen die je kunt gebruiken om langs de Corniche te fietsen. De Corniche is de boulevard die helemaal langs de baai loopt (google maar!) en waar stevig geflaneerd, gerend en dus gefietst wordt. Nou zijn ze net zo regeltjesziek als in Nederland en hebben ze dus overal borden neergezet en tekens op het wegdek geschilderd waar je wel en vooral waar je nièt mag fietsen. Wat is nou het probleem: geen hond houdt zich daar aan. Er wordt steen en been geklaagd door het wandelende, flanerende en joggende deel van het Cornichevolk dat ze zo’n last hebben van die fietsers die maar op plekken fietsen waar het helemaal niet mag. Kan nooit echt een probleem zijn, want ik meen me te herinneren dat de meneer van het Sheraton vertelde dat ze precies vijf fietsen beschikbaar hebben. Paginagroot artikel in de Gulf Times van de week. En ook nog op de achterpagina en dat schijnt hier een nogal belangrijke pagina te zijn. Vergelijk het met het periodiekje van Wilma Nanninga in de Telegraaf: de eerste bladzijde na de voorpagina die gelezen wordt. In mijn geval was het de laatste, is niet voor niets de achterkant. Da’s dan trouwens nog meer dan die bladzijde voor gekneusde zielen in de wakkere krant van Nederland. Het werd pas echt lachwekkend toen diezelfde Sheratonmeneer vertelde dat ze de klanten echt heel duidelijk vertelden dat ze zich aan alle verkeersregels (bestaan die dan in dit land??) moeten houden en alleen dáár mogen fietsen waar het door bordjes aangegeven wordt. Hij benadrukte nog eens dat het Sheraton daardoor niet, ik herhaal: NIET aansprakelijk is voor deze situatie. Soms verlang ik terug naar Amsterdam. Het Amsterdam van 15 jaar geleden dan, waar ik midden in de nacht op de stoep, tegen het verkeer in, zonder licht en hartstikke dronken een smeris bijna van zijn sokken reed. Op een fiets die ik net voor een tientje van een junk gekocht had. En de agent vervolgens sorry riep omdat-ie niet oplette. Schijnt tegenwoordig ook iets anders te gaan.

Mijn zwembroek is weer gewassen (en ook weer droog!), dus ik ga zwemmen.

Tot snel!
Olav