Dag 29 - Vingerafdrukken

Dag 29 - Zondag 17 juli 2011: Vingerafdrukken.

Beginnen met het goede nieuws: de airco lijkt het te houden. Het is al sinds gisteravond 23°C op de bovenverdieping en dat is toch al gauw bijna 10° minder dan de dagen ervoor. En ik moet zeggen: dat slaapt een stuk aangenamer. Zo aangenaam dat ik vanmorgen gewoon om 10 voor half zeven wakker werd. En dat bleek pure mazzel te zijn, want ik schrok wakker van de gedachte dat ik mijn wekker vergeten was te zetten. En dan ben je ook in één klap echt wakker: ik wel tenminste! Ach, nu kon ik acht minuten langer douchen.

Vanmorgen eerst de vingerafdrukken dus. Nou verwachten jullie natuurlijk allemaal een heel smeuïg en sensationeel verhaal over wat er allemaal misging en wat voor fratsen paspoorten-Mohammed nu weer uithaalde. Sorry, maar ik ga jullie teleurstellen. paspoorten-Mohammed had een hulpje gestuurd, zal zelf wel te druk geweest zijn met echt belangrijke mensen. In zijn ogen dan. Ander hulpje dan vorige keer, maar deze kwam natuurlijk ook gewoon 20 minuten te laat. Ik vroeg nog aan de groep of er iemand was die verwacht had dat we ook echt om half negen zouden vertrekken. Gelach en veel schuddende hoofden. We beginnen het te leren. Met de bus naar het ministerie van binnenlandse zaken. Om precies te zijn naar het Criminal Evidence and Information Department. CSI Qatar dus, zeg maar. Nog preciezer: de Finger Printing Hall. Dat lijkt goed te gaan komen, daar komen we voor. Uiteraard weer in de VIP-zaal, die in dit geval ook echt gescheiden is van het gewone volk (lees: Indiërs en Filipino’s). Bioscoopstoelen die Tuschinski graag zou willen hebben en een meneer die de wachtende kopjes thee aanbiedt. Wel echte Arabische thee: een pak suiker op een halve pot thee. Als je nog niet wakker bent word je het er wel van. Niet dat het nodig is: na vijf minuten staan we alle 10 weer buiten. Gevingerafdrukt en wel. En bij iedereen in één keer goed. En dat in een schone, redelijk steriele omgeving waar je zowaar ook als een normaal mens behandeld wordt. Sterker nog: het hele proces loopt ook heel georganiseerd, ik vraag me nog hardop af of we ergens de grens over gegaan zijn ofzo: dit lijkt helemaal niet op Qatar. Grinnikende, hoofdschuddende collega’s naast me.

Binnen vijf minuten klaar, en dus ook gewoon binnen een uur weer terug achter mijn bureau. De hele afdeling is in de war. “Ging het niet door ofzo?” Nee hoor, ze kunnen het blijkbaar wel. Bij het wegrijden viel me nog op dat om de hoek waar wij naar binnen gegaan zijn eigenlijk de “Male Finger Printing Hall” zit (wij werden naar de “VIP Finger Printing Hall” gestuurd, blank hè?). Daar zag ik boven de muur alweer de typische puntdaken van de constructie die voor de nodige schaduw moet zorgen. Daar is het dus gewoon weer buiten wachten. Die puntdaken zien er overigens ook uit alsof ze al een tijdje geleden geïnstalleerd zijn. Anyways… de afdrukken zijn genomen, dus als het goed is zou ik nu dinsdag mijn Qatar ID moeten krijgen. Als het goed is. Ins’Allah.

Het transport is dus inderdaad per vandaag niet meer geregeld, maar zoals gezegd hebben we een chauffeur kunnen regelen. Tien voor half acht staat de gek al voor mijn deur. We hebben afgesproken dat we hem per week gaan betalen. Is geloof ik QR 300 per maand pp. Nog geen zes tientjes dus. Denk alleen niet dat het lang nodig is, Fatima heeft vandaag haar rijbewijs gehaald en als ik van de week mijn ID heb ga ik ook zsm achter een auto aan. Dan zijn er dus voorlopig twee auto’s op de compound en is er dus altijd een plan B als er een keer iemand vroeg weg moet of langer doorwerkt. Jammer voor de chauffeur, want die zijn erg blij met dit soort ritjes. Ik hoorde gisteren dat die jongens QR1200 per maand verdienen. Nog geen €250 dus. En die krijgen volgens mij geen housing allowance enzo. Auto zit er natuurlijk wel bij. Daarom beunen ze driftig bij in de avonduren. Ik heb er net ook weer één gebeld om me naar het voetbal te brengen. De chauffeurs balen alleen vreselijk: het contract tussen Aspetar en hun bedrijf loopt af en wordt niet verlengd. Ze gaan nu Qatar Airlines personeel rijden, maar er is expliciet in hun contract opgenomen dat dit soort ritjes vanaf dan strikt verboden zijn. Op dit moment mag het eigenlijk ook niet, maar ze tillen het dus naar een ander niveau. Vinden ze niet leuk, een beetje chauffeur verdubbelt zijn salaris ermee. En dan hoeft-ie niet eens zo heel veel ritten per week extra te doen. Met één of twee extra ritjes (v.v.) verdubbel je het al.

Maar Fatima heeft haar rijbewijs dus. Gaat hier in stappen. Eerst theorie, dan wordt er van een stuk of 10 borden gevraagd waar ze voor staan. Voorrang, verboden in te rijden enzo. Wie dat niet haalt valt af. En daar zijn ze behoorlijk streng in. Waarom vraag je je af, gezien de gemiddelde rijstijl hier. Daarna hellingproef. Idem dito: niet halen is jammer maar helaas. Inparkeren: zelfde laken een pak. Daarna nog een stukje de weg op, maar de meesten halen dat niet eens. In totaal slaagt op zo’n dag zo’n 10%. En bij die andere 90% zitten ook rustig Amerikanen die al 30 jaar hun rijbewijs hebben. Nogmaals: waar dan toch die debiele rijstijl vandaan komt?? Ze verzamelen hier gewoon een hele kudde mensen die allemaal op dezelfde dag afrijden en daarvoor met bussen van lokatie naar lokatie gereden worden. En dat begint allemaal om half 6. ’s Ochtends. Vier uur melden. Ook ’s morgens. Zou voor mij al een reden zijn om te zakken. Als een baksteen. Probleem: de taxi’s rijden hier 22 uur per dag. Alleen niet van 3 tot 5 ’s nachts. En je hebt geen rijbewijs. Fietsen doen ze hier niet aan, dus regel maar vervoer. Volgens Fatima was haar uiteindelijke examen een lachertje, meer dan 200 meter had ze niet op de weg gezeten. Dit in tegenstelling tot een aantal anderen, die ze eerst een stuk of wat rondjes over de rotonde lieten rijden. Om te kalmeren. Wat ze ook nog even in één moeite uitlegde: Qatari zijn geobsedeerd door getallen. Ze willen het liefst hun telefoonnummer als kenteken, zodat die hetzelfde zijn. Er moeten sowieso zoveel mogelijk dezelfde getallen inzitten en daar wordt ook echt actief naar gezocht.

Uiteraard was mijn hele ochtend ontwricht nu ik na een uurtje alweer terug was. Ik (en ik niet alleen) had er niet op gerekend om voor de lunch terug te zijn. Kwam goed uit, nou kon ik even de formulieren voor het transport faxen. Bleek nog best lastig te zijn: nergens een fax te vinden. Uiteindelijk blijken er in het hele ziekenhuis twee (!) te zijn: één bij housekeeping en één bij de tandartsen. Bij de laatste is Linda assistente, dus dat was op zich vlot geregeld. Het faxen zelf had aanzienlijk meer voeten in de aarde. Drie pogingen om precies te zijn. Eerste twee keer zei het ding dat het geen beltoon kon ontdekken. Daar kwam-ie overigens pas achter toen alle vijf de blaadjes er al doorheen waren. Controleer dat nou meteen, scheelt een hoop tijd. Kan ik dan niet gewoon ff scannen? Dan mail ik het wel. Sure, try the copier. Emailadres er in gezet, op scannen gedrukt, vijf blaadje er doorheen. Foutmelding: zie de handleiding. Ik denk dat het aan mij ligt, deze uitwerking heb ik wel vaker op apparaten. IT gebeld: fax doet het niet. Probeer eens wat lokaal te faxen. OK, will do. Doet het ook niet. Then there is something wrong with the fax. Einstein is ook laag begonnen. Maar nogmaals: als je hier IT belt, dan komt er gewoon binnen vijf minuten iemand. En wat nog mooier is: hij lost het ook direct op. Vervolgens duurde het scannen zelf net zolang als die twee mislukte pogingen, het mislukte scannen èn het repareren van de fax bij elkaar. Alsof het hele ding overgeschreven moest worden. Maar als het goed is hebben ze het nu binnen en kan de boel in gang gezet worden. Ook briljant: ik heb ze gemaild of ze even een bevestiging wilden sturen, maar in tegenstelling tot meestal kwam er niet binnen 10 minuten een reactie. Nee lul: HET IS ZONDAG! Dan werken ze niet in Nederland. Zelfs niet in de Rotterdamse haven.

Zoals ik al eerder zei: de nieuwe HR-policy bevalt me wel. Zo goed zelfs, dat er nog wel iets mis moest gaan. En ik heb hem gevonden hoor: de vrije dagen. Ik was al helemaal blij met 40 in plaats van 33 dagen. Probleempje: die 33 waren werkdagen, die 40 zijn kalenderdagen. De snelle rekenaars weten dan dat je er twee of drie dagen op achteruit gaat. Tenzij je 8 keer (of meer) in een jaar vijf dagen (of minder) vrij neemt, dan heb je er wat aan. Zie je wel, hij moest er zijn! Maar goed, ik heb het niet zo slecht als de vrouwelijke fysio collega getroffen. Die zag ik vanmorgen met haar baby van een paar maanden oud binnen komen. Zij had afgesproken dat ze een jaar onbetaald verlof op zou nemen na haar zwangerschapsverlof (60 kalenderdagen na je bevalling). Van de week kreeg ze te horen dat dit niet meer kon in het nieuwe beleid en of ze maandag maar weer kon komen werken. Zo niet, dan neem je maar ontslag. Ook goedemorgen. Maar ik heb helemaal geen oppas ofzo. Da’s jouw probleem. Dus totdat ze opvang geregeld heeft neemt ze d’r kind maar mee. Lijkt me niet bepaald ideaal.

Vanavond voetballen dus. Kwam goed uit: ben gisteren van ellende na 10 baantjes gestopt met zwemmen omdat het water zo vies warm was. Met deze temperatuur was ik waarschijnlijk ook niet in bad gestapt. Dat van die driedaagse cyclus klopt dus niet, het wordt gewoon langzaamaan warmer. Het binnenbad schijnt nog wel koel te zijn, maar dat is nog niet de helft van het buitenbad en zit vol met kinderen, dus gewoon heen en weer zwemmen zal niet zomaar gaan. Dan dus maar vervangen door voetballen. Vanavond om 1800 present, maar toen waren we met precies twee. Iets later druppelden er nog 2 binnen en hebben we in eerste instantie maar twee-tegen-twee gespeeld, later kwamen er nog twee bij. Schijnt op dinsdag drukker te zijn, ben benieuwd. Net zoals ik benieuwd ben hoe ik morgenochtend op sta, want volgens mij kan ik de spierpijn nu al voelen. Tijdje niet gedaan zeker. We spelen in de indoorhal van Aspire, compleet met tribunes. Als vol zitten lijkt het me een prima hal om in te spelen. Vanavond zat het niet bepaald vol, we hadden concurrentie van Qatar – India. Vriendschappelijk in de voorbereiding naar de kwalificatiedubbel met Vietnam van later deze maand en begin augustus. India ligt er volgens mij al uit, maar ik zit er nog niet heel diep in. Blijft leuk, gewoon lekker ballen. Stand wordt niet over gepraat, en dat was in ons geval maar goed ook. Wij maakten er een stuk of 6, zij veel meer. Het zal wel. Daarnaast merk je dan ook weer dat voetbalhumor een mondiale taal is. Geen voorbeelden, is alleen maar op het moment zelf leuk. Heb geprobeerd foto’s van de hal te maken, maar dat was geen succes met mijn telefoon. Zal dinsdag mijn camera meenemen.

Bij terugkomst verrek ik van de honger: heb voor vertrek wel wat gegeten, maar had niet veel tijd en wilde me ook nog omkleden. Gelukkig is er genoeg pasta-tonijn salade voor een flink weeshuis, dus ik kan nog twee keer opscheppen. Ook handig: ik vroeg me gisteren af wat ik toch miste in de salade. Bleek de tonijn te zijn. Stond nog keurig in de kast. Gezien de hoeveelheid ingrediënten (pasta, knoflook, appel, paprika, augurken, mayonaise, crème fraiche, kaas, tonijn) is het niet eens vreemd dat je er één vergeet, maar dit was toch wel een redelijk elementaire. Er alsnog doorgeschept. Net zoals een dag eerder de crème fraiche.

Nou, binnen drie kantjes vandaag. En dat inclusief de vingerafdrukken!

Tot snel!
Olav