Dag 30 - Spierpijn

Dag 30 - Maandag 18 juli 2011: Spierpijn!

Ik ging net zitten om het blog bij te werken, en ik was een beetje inspiratieloos. Niet veel bijzonders meegemaakt vandaag volgens mij, waar zullen we het eens over hebben. Nou hou ik gedurende de dag een lijstje bij met steekwoorden voor ’s avonds, en daar bleken bij nader inzien toch nog 11 dingen op te staan. Daar gaan we dus!

Ik noemde het trouwens “gaan zitten”, maar eerlijk is eerlijk: laten ploffen is beter uitgedrukt. Werd vanmorgen wakker met spierpijn van mijn knieën tot achter mijn oren. En dan weet je uit ervaring dat je onderbenen morgen nog moeten komen. Joepie. Voetballen is op zondag en dinsdag, maar ik moet nog even kijken of ik dat morgen ook ga trekken. Is ook nog eens te kort op elkaar om mijn kleren te wassen en weer droog te hebben aangezien ik dan morgenochtend mijn voetbalspullen al bij me wil hebben. Dat hoeft trouwens het probleem niet te zijn: er is in principe altijd een tas met kleding van Aspetar bij, voor het geval we allemaal in hetzelfde zouden willen spelen. Stel je voor…. Of als je te belazerd bent geweest om de boel ff snel te wassen, dan scheelt dat natuurlijk ook wel! Eerst de spierpijn maar eens afwachten morgen. Als ik wel ga zal ik ook meteen mijn camera meenemen voor fatsoenlijke foto’s.

Dan nog echt goed nieuws: de airco heeft het weer een nacht volgehouden. Sterker nog: ik werd vanmorgen wakker omdat ik koude billen had. En niemand om ze even tegen te warmen… bij nadere inspectie bleek het nu zelfs onder de 20 graden te zijn. Dan lijkt de conclusie me gerechtvaardigd dat de airco weer werkt. Ben nou vooral benieuwd hoelang, want ik was niet echt onder de indruk van de staat van de nieuwe motor die er zaterdag ingezet werd. Inmiddels heeft die van de buren het (weer) begeven, die hebben er ongeveer net zoveel ellende mee als ik de laatste dagen.

Bij vertrek vanmorgen wederom een prachtig staaltje verborgen werkloosheid mogen aanschouwen: twee van de onderhoudsjongens op de compound waren druk bezig met het schilderen van…. de stoeprand. De betonnen banden van de stoeprand zijn hier afwisselend zwart en wit en die waren blijkbaar hard aan een nieuw laagje toe. En ja, als je dan toch een stel Indiërs in dienst hebt, dan zitten er in zo’n groepje altijd wel een paar onderknuppels die het echte lage werk kunnen doen. Letterlijk en figuurlijk in dit geval. Toen ik vanmiddag terugkwam viel me vooral op dat ze niet zo heel ver gekomen waren, de meeste banden zagen er nog net zo belabberd uit als vanmorgen.

Ik vertelde van de week over de aanstormende Ramadan en de bijbehorende prijzenslag in de supermarkten. Ik kon toen niet op de naam komen, maar vanmorgen zat er een foldertje bij de krant van de LuLu hypermarket en daar stond het weer in hoofdletters op: Kareem! Uitverkoop, of iets wat er heel dichtbij zit. Een folderjte is trouwens nogal een understatement. Magazine is een beter woord. Glossy eigenlijk nog beter. Met dat verschil dat een glossy een blad is waar af en toe een interview, reportage of een lading naaktfoto’s tussen de advertenties staan. In dit geval hebben ze alles wat geen advertentie is maar achterwege gelaten. En natuurlijk niet alleen eten, nee, je kunt met een gerust hart je halve huis opnieuw inrichten de komende tijd. Kost geen drol. In zoverre, dat proberen ze je op deze manier duidelijk te maken. Als ik het goed begrepen heb worden de prijzen in deze periode ook niet door de winkels bepaald, maar door de regering. Zo laag mogelijk, de mensen moeten zoveel mogelijk kunnen kopen. Is hier sowieso niet zo’n probleem. Dat kopen dan. Zijn ze goed in: zo veel en zo vaak mogelijk volgens mij. Ik ben nog niet bij een LuLu naar binnen geweest, maar moet wel een belevenis zijn: is een hypermarket. Overtreffende trap van een supermarkt dus. En die vind ik hier al zo groot. De oprichter van de keten werd me van de week omschreven als “fully loaded”. Schathemeltjerijk in goed Nederlands dus. Ik haalde daar mijn schouders bij op en zei dat iedereen hier fully loaded is. Ja, maar dit is een Indiër. U zegt? De beste man is er 40 jaar geleden mee begonnen en heeft nu dus een compleet consortium uit de grond gestampt en schijnt inderdaad in een klein kasteel / paleis te wonen dat zelfs voor Qatari begrippen ruim bemeten is. In de tijd dat hij begon met zijn winkel was het hier echt alleen nog maar een woestijn met wat bedoeïenen en parelduikers. Straatarm bovendien. Ik hoorde van de week van iemand dat er in die tijd één keer per week een vliegtuig met groeten en fruit landde. Dan was er acuut een soort markt op het vliegveld: dat spul werd zo vanuit het vliegtuig verkocht. Lijkt me een geweldig gezicht!

Terug naar eigen werk: de lunch vanmiddag. Ik werd in de loop van de middag even terug naar de realiteit getrokken toen ik samen met mijn buurvrouw zat te klagen dat de zalm niet lekker was geweest bij de lunch. De zalm was verneukt door hem veel te lang te bakken waardoor hij gortdroog was en in de saus zat veel te veel citroen. Niet lekker. Was volgens mij voor het eerst in mijn leven dat ik zalm niet lekker vind. Wist niet dat het kon. Op het moment dat ik een hap nam en het dacht zei Gregg het, die op dat moment naast me zat: hoe krijgen ze het voor elkaar om dit zo te verpesten. Zonde! Terwijl ik daar vanmiddag over zat te mopperen werden we even door Darren wakker geschud: wat had je twee maanden geleden eigenlijk voor lunch? Broodje ham zeker? Hij weet nog niet dat ham er bij Ajax niet in komt. En als je een keer mazzel had een likje boter ertussen? Zit dan nu niet te zeuren over een stukje zalm dat niet helemaal goed gebakken is. Heeft-ie ook wel gelijk in, maar ja, kwaliteit went snel, hoor!

Tijdens diezelfde lunch kwam onze afdeling HR ter sprake en verbaasden wij ons er met zijn allen over hoe ze het toch voor elkaar krijgen om de volledige staff van het ziekenhuis zo tegen je in het harnas te jagen. Ik ken helemaal niemand die er ook maar een goed woord voor over heeft. Het begint al met het feit dat ze achter een hermetisch afgesloten deur zitten, met die zogenaamde help desk ervoor. Zoals gezegd vinden die het alleen maar heel vervelend als je ze stoort terwijl ze met hun Blackberry zitten te spelen. Als toetje was er vanmiddag Blackberry Cheesecake (onder andere…) en ik probeerde nog als een grapje te vragen van wie ze dan z’n Blackberry afgepakt hadden, keuze genoeg. Bij een aantal viel het kwartje direct en werd er smakelijk gelachen, bij de meeste anderen hebben we het na drie pogingen opgegeven. Terug naar HR: haal het ook niet in je hoofd om die deur open te doen, want volgens mij gaat je kop eraf, die mensen hebben zich volledig achter hun eigen stellingen terug getrokken en communiceren alleen maar via die Blackberrymeisjes. Tenzij er iemand kokend van woede voor die poort staat (als ze bijvoorbeeld even beslissen dat ze je volgende maand wel twee maanden salaris geven). Dan kan er wel even iemand naar voren gebeld worden. Met frisse tegenzin, dat wel. Zowel het bellen als het naar voren komen. Vandaag weer een exemplarisch voorbeeld: Gregg vertelde dat een nieuw aangenomen psychiater vanmorgen opeens zijn kantoor binnenstapte en naar Dean (directeur van het NSMP) vroeg. Die stapte toevallig twee seconden later binnen en keek hem verbaasd aan: wat doe jij hier al? Ja, HR had gezegd dat het half juli allemaal wel rond zou zijn en hij had niets meer gehoord, dus hij had maar een ticket geboekt en was naar Qatar gevlogen (weet niet waar vandaan). O. Maar we verwachtten je nog helemaal niet, heeft HR je dat niet doorgegeven? Nee. O. OK. Nou, laten we dan eerst maar eens onderdak voor je gaan regelen. En een werkplek. En je contract. Gregg: dan denk je na 6 jaar Qatar alles wel een keer meegemaakt te hebben, maar het kan dus blijkbaar nog belachelijker. Deed mij een beetje denken aan mijn eerste kennismaking met HR. De meneer van wie ik dacht dat ik er een afspraak mee had bleek op vakantie te zijn. Kwamen ze me na ruim een half uur vertellen. Gregg vroeg me nog of ik op dat moment niet het liefst het eerste vliegtuig naar huis genomen had. Ja, inderdaad, waar zit ik nou in godsnaam? Daarna regelden ze alles prima moet ik eerlijk zeggen. Maar toen er vervolgens contracten, tickets en wat dies meer zij geregeld moest worden, of als ik vragen had, kreeg ik ook alleen antwoord als ik Dean in de cc. zette. Zo niet, dan hoorde ik niets. HR zou toch de meest gastvrije afdeling van het hele ziekenhuis moeten zijn, zeker met al die expats die de hele dag overlopen van de vragen en dagelijkse situaties die even opgelost moeten worden, maar hier zitten ze achter een hermetisch gesloten deur. Ik ging gisteren even wat vragen en dat was lastig, want het Blackberrymeisje was er even niet. Even plassen ofzo. Of bellen. Ik keek wat paniekerig om me heen, want de Berlijnse muur stond wel open. Er zat nog een mevrouw te wachten en die zei me dat ik “gewoon mijn hoofd om de hoek moest en dan…” ze maakte haar zin niet af. “… hakken ze hem eraf?” Deed ik dat dan maar. Ze moest lachen, “probarbly”. Iemand uit het ziekenhuis, dus!

Ondanks een gebrek aan inspiratie zit ik inmiddels al pagina drie. Wees dus maar blij dat ik geen echte inspiratie had!

Verder vandaag vooral veel geregeld: gisteren de papieren naar de transporteur gefaxt en vandaag een afvaartdatum gepland. Als het allemaal goed gaat, kiest onze inboedel op dinsdag 9 augustus het ruime sop en komt het op 6 september in Doha aan. Dat is ook dinsdag, het schijnt precies 28 dagen varen te zijn. Dat is zonder Somalische piraten, met duurt het wat langer, maar dan heb je ook wat! Dat betekent dat de boel iets na Karin en de kinderen aankomt, want ik heb vandaag voor 1 september de tickets geboekt. ’s Morgens eerst met de KLM naar Geneve, en daar overstappen op een vlucht van Qatar Airlines naar Doha, waar ze dan rond een uur of zeven ’s avonds landen. Is nog een redelijk menselijke tijd voor de kinderen, het alternatief is dat ze om een uur of half 12 landen. Of een overstap van 10 uur in Caïro. Lijkt me allebei geen succes. Door de spanning blijven ze wel wakker tot ze hier zijn en dan kunnen we ook redelijk normaal naar huis. Tegen die tijd is het de bedoeling dat ik een fatsoenlijke gezins-SUV heb en er heeft zich al een chauffeur gemeld die wel wil rijden om de bagage te vervoeren. Lees: zijn eigen inkomen een beetje aanvullen. Sinds ik gehoord heb wat die jongens verdienen heb ik daar geen bezwaren meer tegen.

Het geheel begint dus aan alle kanten handen en voeten te krijgen. Als het goed is komt morgen mijn Qatar ID en dan kan de huizenjacht ook ingezet worden. Ik vandaag een hele tijd met de huizenmeneer van het ziekenhuis zitten overleggen en hij heeft me een aantal compounds aan- en afgeraden en bij de aanraders de bijbehorende contactpersonen gegeven. Ga morgen bellen en afspraken maken. Heb nu een lijstje van vijf compounds waar ik naartoe wil. Nummer vier wordt me eigenlijk afgeraden, maar wil er toch even naartoe omdat het gerucht wil dat er nogal wat Nederlanders zitten. Nummer vijf hou ik “voor het geval” achter de hand, is eigenlijk de verkeerde kant op met oog op school, De andere drie zijn alle drie serieuze gegadigden.

Verder zijn we vanmiddag druk bezig geweest om ons boodschappenlijstje voor de clubs verder te completeren. Bij het doorrekenen halverwege zaten we een boodschappenlijstje ter waarde van ruim 8,5 miljoen QR. Klinkt als veel, en is het ook: ruim 1,5 miljoen euro. En toen waren we er nog niet. Nog steeds niet trouwens. Hou er daarbij wel rekening mee dat dit voor zeven clubs is, en het dus eigenlijk nog door 7 moet. Eén club heeft al het één en ander, dus in sommige gevallen is het voor zes, maar delen door zeven dekt de lading vrij aardig. Dikke twee ton per club, er zijn dagen dat ik het niet in mijn broekzak heb. Ook niet in Riyalen, trouwens.

Ik ben inmiddels toch op de vierde bladzijde uitgekomen, had ik van te voren niet verwacht. Wordt dus hoog tijd om te stoppen. Maar natuurlijk niet zonder de oude Kraaij te bedanken voor alle humor van de afgelopen decenia! Dat-ie maar zacht mag rusten.

Tot snel!
Olav

PS: 2178 woorden, tel maar na!