Dag 31 - Eén maand aan het werk

Dag 31 – Dinsdag 19 juli 2011: Eén maand aan het werk.

OK, iedere beginner krijgt hier twee dagen na zijn vingerafdrukken. Iedereen. Alleen ik niet, schijnt morgen te worden. Ins’Allah. Ik ging om twee uur maar eens vragen waar dat ding bleef, maar toen was er even niemand bij immigration. Waarschijnlijk even bellen. Vlak voordat ik om vier uur naar huis ging nog even langs, maar toen stond ze al met haar jas aan om ook te vertrekken. Nee hoor, ik mail je morgen, morgen is het zeker klaar. Waarom heb ik dan toch het donkerbruine vermoeden dat ik gewoon te laat kwam vragen? Als ik een uur eerder geweest was had ik hem nu waarschijnlijk wel gehad. Kan het niet hard maken, maar heb een heel hardnekkig duiveltje in mijn hoofd zitten die dat maar blijft roepen. Niet boos om worden, heeft geen enkele zin. Gewoon morgen rond lunchtijd teruggaan als je die mail niet gehad hebt. Als ze me trouwens alle mails nog moet sturen die ze me beloofd heeft, dan heb ik nog een hoop leeswerk voor de boeg….

Ik vind het ook wel eens tijd worden voor die ID, aangezien ik vandaag precies een maand aan het werk ben. Ik ga hier niet weer de hele boel analyseren, wie dat wil weten moet het verslag van afgelopen zaterdag (16 juli: dag 28) maar lezen. Moet wel zeggen dat het behoorlijk aanpoten is met zijn tweeën en zonder fatsoenlijke direct leidinggevende. Is ook eigenlijk teveel voor twee, maar is voorlopig even niet anders, de komende maanden zie ik er niemand bijkomen. Over twee weken zijn Chi Kei en Fouad weer terug van vakantie en dan mogen die weer lekker de DEXA’s doen, hebben wij tijd voor ons eigen werk.

Nog een belangrijke gebeurtenis vandaag: Nederland is een Abraham rijker! Hij heet eigenlijk Hans, van achteren Sijm, maar vanaf vandaag moet hij ook op Abraham reageren. Gefeliciteerd, oude man! Maar dat had ik aan de telefoon ook al gedaan…..

Ik was vandaag (en morgen trouwens ook) de gelukkige met DEXA-dienst. Vorige week had ik daar mazzel: doodstil, dus had ik zelfs tijd om met Karin te Skypen. Voordeel van DEXA-dienst is namelijk dat je je eigen laptop meeneemt om aan te werken, meestal is het niet druk namelijk. Vandaag viel wat dat betreft wat tegen. Ik bel altijd even met de athlete administration om te vragen hoeveel er komen. Zeven vandaag. OK, dat betekent dus ergens tussen vier en tien. Meestal zelfs maar een stuk of drie. Fout. Ze kwamen gewoon alle zeven. Waarvan zes in een periode van 10 minuten. En dat is druk. Zeker als er dan ook nog twee gaan liggen bewegen tijdens de meting, waardoor de hele meting opnieuw moet. Eéntje was zelfs vertrokken toen ik hem kwam halen. Vervolgens boos dat ik een ander voor liet gaan. Jammer jongen, moet je er maar zijn, ik ga niet op je lopen wachten. Zeker vandaag niet. Was er overigens wel één met humor: het kunnen atleten van iedere sport zijn, dus dat moet je voor het dossier altijd even vragen. Meneer was net 1m60 en beweerde met een stalen gezicht dat het om basketbal ging. Ik had het bijna opgeschreven. Toen drong zijn lengte tot me door en keek ik hem verbaasd aan. Ik keek midden in een schaterlachend gezicht. Tafeltennissershumor blijkbaar. Wel leuk, ging er bijna met twee benen in. Wat ik vervolgens minder leuk vond, was dat ik er bij de laatste scan achter kwam dat hij zijn portemonnee nog in zijn zak had zitten en de hele meting dus opnieuw kon. Dan zeg je tegen zo’n gozer dat hij al zijn sieraden en andere metalen voorwerpen af of uit (piercings doen ze hier gelukkig niet aan) moet doen, dan zou je toch denken dat het wel duidelijk is dat een portemonnee daar ook onder valt. Maar nee, blijkbaar niet duidelijk genoeg. Ik zat naar die scan te kijken en zeg tegen hem: “heb je een telefoon in je broekzak ofzo?” Ja, in het Engels… “Nee, hoezo?” Had me al verbaasd, want meneer gooide als een volleerde voetballer al twee telefoons op tafel toen hij binnenkwam. Aan de andere kant ben ik zeker op gsm-gebied niet echt meer te verrassen volgens mij. Ik zie toch echt wat: heb je wat anders in je zak dan? O ja, my wallet. ***ZUCHT***. OK, dan moet deze opnieuw. Duurt dat lang? Nou als je stilligt en je verder niets van metaal meer bij je hebt 6 minuut 50. Hij deed het zonder klagen trouwens, zag geloof ik wel in dat hij fout was. Van die zes die gezien heb, waren er drie onder de 12 vandaag en da’s een hele nieuwe ervaring. Ze sprake stuk voor stuk uitstekend Engels en da’s een hele verademing als je net weer een stel Brazilianen hebt gehad die alleen maar Portugees spreken. Ik ben er inmiddels achter dat het net lijkt alsof je Portugees spreekt als je je duim in mondhoek stopt en gewoon Engels praat, met af en toe een Spaans of Italiaans klinkende term er tussendoor. Dan kijken ze je opeens begrijpend aan en doe ze tenminste wat je zegt. Eén van die kleine mannetjes bleek nog een ADHD-ertje te zijn ook, is lekker op de vroege ochtend. Eerste twee metingen niets aan de hand, als je dat ding goed instelt hoef je maar een seconde of 20 stil te liggen. Vooral de laatste is lastiger, die duurt zoals gezegd bijna 7 minuten. Hij begon al te stuiteren toen ik dat tegen hem zei. “En helemaal stilliggen anders moet het nog een keer en dan moet je dus weer 7 minuten stilliggen”. Ik had er blijkbaar niet bijgezegd dat stilliggen wat mij betreft ook stil zijn betekent. Wat een oud wijf. Er loopt bij zo’n meting een grote arm over je heen waar de ontvanger in zit, dus je kunt zien waar dat ding ongeveer is. Toen hij ter hoogte van zijn borst was begon het gezeur: “Can I move my head now?”, “No, please lie still”. Drie seconden later: “Can I move my head now?” , “No, please lie still. Just a few more minutes.” “But my head is done, I can move my head now, can’t I?” GRRR “No.” Ik blijf beleefd en vriendelijk, Ik blijf beleefd en vriendelijk, Ik blijf beleefd en vriendelijk, Ik blijf beleefd en vriendelijk, Ik blijf beleefd en vriendelijk, Ik blijf beleefd en vriendelijk….. “Can I move my hands?” “NO!” Meneer tilt zijn hoofd op. “I can move my head now, right?” NO! Please be quiet and lie still.” “My hands are done now, can I move them?”. “No, and if you ask me one more time, I will knock you down. At least your quiet then.” Hij begon zo hard te lachen dat de meting alsnog opnieuw moest. Ja, inderdaad, mijn schuld. Had wel indruk gemaakt: ging in één keer probleemloos. Heb hem er met een grote boog weer uitgeschopt. Maar natuurlijk wilde ik zo graag van hem af dat ik uitgerekend bij hem was vergeten het dossier af te tekenen. Stond meneer er 10 minuten later weer. Schaterlachend. Voor de Ajacieden onder ons: hij deed nogal denken aan Daoud: van die grote onschuldige ogen in een gezicht waar de rottigheid vanaf straalt. Maar het is allemaal natuurlijk nooit zijn schuld. Vandaag zeker niet inderdaad. Ik moet daar dan wel om lachen, maar ik was blij dat-ie opgeso..m..t..t was. Daarna ééntje die zijn vader mee had. Of hij erbij mocht blijven. Natuurlijk. Begon die vader aan me te vragen of het normaal is dat je last van je knie krijgt als je op en neer naar Dubai gereden bent en daar de hele dag van de ene mall naar de andere gelopen bent. Ze denken hier vrij snel dat je dokter bent. Mwoh, dat zou wel eens kunnen ja. Die vent zeurde zo door dat ik geen tijd had om op het scherm te letten en de meting bijna misging. Het was allemaal begonnen met een stijve heup, toen zijn knie…. Heeft u eigenlijk onderweg pauze gehouden. Nee, hij was in één keer doorgereden, hoezo? (auto’s hebben hier tanks van 160 liter, dus tanken was waarschijnlijk niet nodig. En als het wel nodig is doen ze alleen het raampje open om een commando te blaffen tegen de tankindiër van dienst) Was het dan minder geweest? Nou, je had het in ieder geval kunnen proberen. Gaat hij volgende keer aan denken. Goed idee. En nou stil alsjeblieft.

Ik ben hier dus een maand nu, krijg als het goed (of liever: als Allah er zin in heeft) morgen mijn ID en dan kan de serieuze huizenjacht geopend worden. Ik heb gisteren met het hoofd van ons Housing Department gesproken wat een handige strategie is, hij gaf een aantal makelaars op waar we mee samenwerken en gaf daarbij aan dat hij vaak een nog lagere prijs kan bedingen dan wat ze jou noemen. Altijd via hem dus. Het liefst zitten we natuurlijk tussen school en Aspetar in. Dan komen er eigenlijk twee compounds in aanmerking. Mijn favoriet is Al Fardan Gardens 3. Ligt redelijk in het midden (zelfs iets meer naar de schoolkant), er zit nu een aantal collega’s daar net zo tijdelijk als ik in Riviera Gardens, maar die zijn er erg enthousiast over. En wat ook belangrijk is: heel veel gezinnen met kinderen. Niet duidelijk of er ook Nederlandse gezinnen bij zijn. Volgens één van de collega’s die inmiddels in zijn eigen huis zit liepen er wel wat blonde kindjes rond. Is een Amerikaan en denkt nog steeds dat al die kleine landjes in Europa een soort provincies zijn. Of was het nou een Canadees? Groot land in ieder geval. Nadeel van deze compound: is een paar jaar oud en heeft mogelijk binnenkort groot onderhoud nodig. Bouwvakkers beginnen hier tussen vier en half vijf. ’s Morgens. Maar toch mijn absolute nummer één. Op dit moment dan, je weet niet wat er nog komt. Qua ligging ook zeker geschikt: Ain Khaled Gate. Werd me door Housing afgeraden: “concrete jungle”, ligt ook slecht: alles er omheen ligt braak en zal nog wel volgebouwd worden, maar daar heb je dan dus nog jaren last van. Om nog maar te zwijgen van de stof- en zandoverlast. Linda en Charmaine hebben er gekeken en die kwamen tot dezelfde conclusie. Vonden het ook niet erg kindvriendelijk. Valt dus eigenlijk af, maar blijft als alternatief op plaats vijf staan. Nummer twee en drie zijn Y-village en Al Fardan Gardens 5. Allebei nieuw en pal naast elkaar. Nadeel: liggen aan de rand van Doha en ik zou de kinderen dan over de allerdrukste weg van Doha naar school moeten brengen. Goed voor zeker een uur file rijden ’s morgens. Ander nadeel van Y-village: de Amerikaanse ambassade èn de Amerikaanse luchtmacht schijnen er nogal wat huizen afgenomen te hebben voor hun personeel. Vind ik niet echt een geruststellende gedachte: veel Amerikaanse soldaten om je heen in een Arabisch land. Qatar is natuurlijk relatief stabiel en politiek rustig voor een Arabische staat, maar toch. Wat betekent dat bijvoorbeeld voor de beveiliging? De huizen zijn aan de andere kant geweldig. Splinternieuw, valt over veel te spreken (kinderbedden bijvoorbeeld) en kwalitatief hoogwaardig meubilair. Uit Italië geïmporteerd, dan moet het goed zijn, redeneren ze hier: ze kennen Italië blijkbaar niet zo goed. Voor de verandering ook smaakvol ingericht, en dat wil hier op zijn zachtst gezegd nog wel eens ontbreken. Al Fardan 5 werd me aangeraden, zit in ieder geval een aantal collega’s (ook met kinderen), maar net nou ik ze daar het één en ander over wil vragen zijn ze op vakantie. Ligt naast Y-village, dus heeft in feite hetzelfde verkeersprobleem. Naar Aspetar zal het probleem niet zijn, dat is vlak bij (voor de googleaars onder ons: net ten westen van de dierentuin), dat zou zelfs op de fiets kunnen. Naar school wellicht dus wel. Een ander alternatief (op vier) is Beverly Hills Al Rayyan. Mooie compound, veel gezinnen met kinderen, waarschijnlijk ook Nederlandse gezinnen, maar eigenlijk te ver naar het noorden. Ik werk in het zuidwesten, de kinderen gaan in Zuid Doha naar school en dit ligt net ten noorden van het midden. Is op zich via de ringweg allemaal nog wel redelijk te bereiken, maar is door zijn ligging niet mijn favoriet, wel een goed alternatief. Ik heb vandaag mails rondgestuurd om afspraken te maken, dus ik hoop deze week het één en ander te kunnen zien en dan housing de boel laten uitonderhandelen voor me. De prijzen die je overal leest en hoort zijn over het algemeen te hoog, maar omdat we een grote werkgever zijn in dit segment valt er met vrijwel iedereen wel te praten en kan er zomaar vier tot vijf duizend Riyaal afgaan. En dat is toch bijna €1000 per maand minder.

Over huizen gesproken: ik heb al eerder verteld dat er hier op dit moment een trend is om zo klassiek Europees mogelijk te bouwen. Vooral de grote villa’s (en dan heb ik het echt over HUGE!) wil men het liefst als een Europees landhuis uit de 17e eeuw gebouwd hebben. Ze doen maar, maar waar we ons vanmiddag in de bus over verbaasden: waarom nou die fixatie op Europa? Deze streek heeft een geweldige bouwtraditie. Hadden al beton voordat de Romeinen dat uit dachten te vinden en konden al koepels (met zo’n punt erop) bouwen toen wij ons in Europa nog afvroegen hoe je toch in godsnaam droog kon blijven in de regen: een plat dak maken was al te lastig. En het grappige is: je zou denken dat dit soort Europees aandoende projecten voor al die AustrAmEuropeanen zijn, zodat die zich een beetje thuis voelen. Maar nee hoor, die kasten zijn nou juist voor de lokale bovenklasse. Al die expats willen nou juist het idee hebben dat ze Arabisch wonen en kruipen als konijnen bij elkaar in compounds. Liefst met een zo hoog mogelijke muur er omheen. Dat doet dan weer wel aan die oude landhuizen denken.

Naast huizen loopt ook het transport van onze spullen (zie foto: die gaat het hier naartoe brengen!) en zijn de tickets besteld. Het begint dus allemaal steeds meer handen en voeten te krijgen.

Zoals gezegd hebben we nu een andere chauffeur geregeld omdat het officiële vervoer afgelopen is. En wij maar denken dat hij geen Engels sprak. Totdat ik vanmorgen instapte en ongenadig op mijn flikker kreeg dat hij gisteren om vier uur voor niets had staan wachten. Oei. Ik ben gisteren inderdaad met Velvet en Remi (geen naamgrappen svp!) in de bus gestapt en dacht dat de andere dames wel met hem mee zouden gaan. Dat dachten zij van mij. Hmm, slordig. Duizend keer excuses aangeboden, want we willen niet net zo met die mensen omgaan als de Qatari. Beetje respect mag wel. We hebben beloofd dat we hem gisteren gewoon voor een hele dag betalen en dat kalmeerde hem aanzienlijk. Wat nou geen Engels spreken, hield zich gewoon van de domme die linkmiegel.

Aangezien ik nog steeds moeilijk loop van de spierpijn heb ik het voetballen voor vanavond even in de koelkast gezet. Leek me nog niet handig, zondag nog een keer proberen. Als alternatief wel weer gezwommen, wederom 30 banen. Het water is blijkbaar toch vervangen in de tussentijd! Was nog steeds niet lekker fris, maar ook zeker niet meer zo ranzig vies warm als in het weekend. Ik zwem altijd afwisselend op mijn buik en op mijn rug, anders wordt het helemaal zo saai. Bij het rugzwemmen had ik steeds het gevoel dat er iets “anders” was, alleen kon ik het de eerste 6-7 banen niet zo goed thuisbrengen. Totdat ik het halverwege opeens door had: wolken! Die had ik hier nog niet gezien sinds ik aangekomen ben. Dat betekent overigens niet dat het hier altijd een strakblauwe stralende lucht is, integendeel: over het algemeen is het juist erg heiig door het zand uit de woestijn. Aan de grond valt het wel mee, maar de lucht is over het algemeen nogal troebel van het ronddwarrelende zand en stof. Vandaag voor het eerst wolken dus. Niet echt regenwolken, trouwens. Zie hier geen buitje uit vallen. Verder nu wel een blauwe achtergrond, maar niet meer zo warm. Was al rond een uur of 6 en dan begint het hier al donker te worden.

Als laatste een verrassing voor de deur na het zwemmen: voor het eerst post van het thuisfront! Van mijn schoonouders deze keer, kaartje en een stuk uit de lokale krant. Bedankt! Ik kan hier dus ook post ontvangen, had dat nog niet breeduit gemeten omdat de post hier niet erg betrouwbaar is. Voor de mensen die het willen weten, mijn adres hier is:

Olav Versloot
Riviera Gardens Compound
Villa 18
PO BOX : 11717
Doha
Qatar.

Mocht je iets op willen sturen hou dan rekening met het feit dat het mogelijk niet aankomt, dus alleen eenvoudige dingen (brieven, kaarten, foto’s en kindertekeningen worden altijd gewaardeerd!). Let er ook op dat het ongeveer een week tot 10 dagen duurt voordat het er is. Dit is dus mijn tijdelijke adres, tot ongeveer half september, daarna volgt een nieuw adres, of een eigen postbus. Adressen doen ze hier namelijk niet aan. De grote, doorlopende wegen hebben namen, de rotondes (!) en zelfs de opritten naar de snelweg (!!) hebben namen, maar de andere straten hebben geen namen en niemand heeft een huisnummer. Zeker de huizen buiten de compounds niet. Binnen de compounds over het algemeen wel, de hele grote hebben zelfs straatnamen. Daar moet je je overigens ook niet teveel van voorstellen, ik zit bijvoorbeeld op straat B. Villa nummer 18. Ik zeg “voor de deur”, want aangezien er in dit land geen post huis-aan-huis bezorgd wordt heeft ook niemand een brievenbus. Post wordt op je stoep gelegd. Ze schijnen er wel mee bezig te zijn om huis-aan-huis bezorging te realiseren, maar dat zal nog wel 10 jaar duren voordat het zover is. Als je eerst alle straten namen moet gaan geven… En als de klantvriendelijkheid dan net zo groot wordt als nu bij de post dan hou ik mijn hart vast. Vandaag? Kan dat morgen niet dan? Nee, hoor deze compound is niet van mij, die is van hem. Hoezo dat zei hij ook al? Nee hoor, echt niet, probeer nog maar een keer. U hebt het al drie keer geprobeerd? Wacht even, mijn Blackberry gaat. Probeer het morgen nog maar een keer. Of ze moeten er natuurlijk gewoon weer Indiërs voor inhuren…. Die plaatsen zelfs je brievenbus nog als het moet. Over klussen gesproken: er werd vanmorgen weer druk aan de stoepranden geschilderd. Niet met een flinke roller, wat je zou verwachten op die lange dingen, nee hoor, gewoon met een kwastje van 3 centimeter. Prettige wedstrijd.

Weer vier kantjes, ik moet hoognodig gaan stoppen!

Tot snel!
Olav

PS: O ja, één dingetje nog: ik las vanmorgen op de facebook pagina van Mike Busse dat de A-junioren (A1 of A2 weet ik eigenlijk niet) van Ajax binnenkort vriendschappelijk tegen Qatar onder 20 gaan spelen. Heb hem nog beloofd dat ik kom kijken als het Qatar-uit is. Maar helaas, bleek gewoon in Amsterdam te zijn. Wil ik ook wel komen kijken, maar ik denk niet dat ik er vrij voor krijg.