Dag 32 - ID-dag

Dag 32 – Woensdag 20 juli 2011: ID-dag

Ik wil natuurlijk altijd met goed nieuws beginnen, maar vandaag kan ik niet zo goed kiezen wat dan het beste nieuws is? De eerste gedachte: Ronald Koeman trainer bij Feyenoord. Hoe groot de crisis in Amsterdam ook is, op de één of andere manier weten ze het in Rotterdam-Zuid altijd te overtreffen. Als er toch één ding over die Koeman bekend is, dan is het wel dat hij niet met jonge talenten om kan gaan. Zet hem voor een groep die in de jaren daarvoor door een van Gaal of Adriaanse helemaal gekneed is en hij kan zes maanden tot een jaar vrij redelijk teren op het succes van zijn voorganger, maar op het moment dat meneer het zelf moet doen is het afgelopen. En dan heb ik het er nog niet eens over dat het gewoon een drol van een trainer lijkt te zijn. Lijkt, ken hem niet persoonlijk.

Even in het verlengde hiervan: wie weet wie tot nu toe de enige trainer was die zowel bij Ajax, Feyenoord als PSV aan het roer gestaan heeft? Is er volgens mij maar één, goede antwoord komt morgen. Suggesties en inzendingen graag in de reacties onderaan!

Ander goed nieuws: spierpijn is weg. Op zich niets om je erg druk om te maken, spierpijn is altijd na 72 uur over. Maar toch, blijft goed nieuws. Niet gezwommen trouwens, maar dat staat daar los van, was gewoon te moe. Komt straks meer over.

Beste nieuws: mijn ID is binnen. En dat potdikkie wel een keer tijd ook. Pasje en een grote sticker in mijn paspoort, ik besta nu echt in dit land. Ook officieel! Niet dat het nu allemaal lekker soepeltjes verliep, het blijft Qatar. Ik ben in totaal drie keer langs immigration gelopen om het te vragen. Eerste keer (uur of half negen): nee, komt zeker vandaag, maar nee, is er nog niet. Hoe laat dan? Weet ik nog niet. Ik mail je wel. Tuurlijk, standaardantwoord. Tweede keer (net na de lunch): Nee, is nog niet klaar, denk over een uur of twee. Ik mail je. Ja ja. Half vier nogmaals er naar toe en nu tot de tanden gewapend, nou wil ik dat ding ook! Ze begint al heel lief naar me te lachen als ze me aan ziet komen. Gezien mijn opmerking over tot de tanden gewapend zou je het ontwapenend kunnen noemen. Ja hoor, hij is klaar. Alsof ze hem zelf gemaakt heeft. Maar ik moet nog even wat doen, ga zitten. Ik begin alweer achterdochtig te worden. “Wat doen” bleek in dit geval kleurenkopieën maken voor in mijn dossier, viel mee. Wat dan ook wel weer komisch is: één van die andere Blackberrymeisjes deed iets doms met de printer / copier waardoor dat ding vastliep. De mevrouw waar ik voor kwam belde IT, zette dat ding op de speaker. En liep weg. IT neemt op, vraagt wat er is, ik roep haar nog om te zeggen dat ze opgenomen hebben, ze kijkt, haalt haar schouders op en loopt doodleuk door. IT hing maar weer op. Ik meende een zucht te horen. Heel bijzonder hoe dat hier allemaal werkt. Maar goed, ID kan van het lijstje geschrapt worden! Kreeg hem uiteindelijk mee en heb hem aan iedereen die maar wilde laten zien. Ook aan iedereen die het niet wilde trouwens. Beetje zoals Nina iedereen vertelde dat mama een baby in haar buik had toen ze net wist dat Sara onderweg was: of je het nou wilt horen of niet. En als je het niet wilt horen roep ik het wel wat harder, dan weet ik tenminste zeker dat je het hoort! Ik besta nu immers in dit land. Ook officieel! Maar dat had ik geloof ik al gezegd. Volgende stap is mijn rijbewijs om laten zetten naar een Qatari rijbewijs. Is geen probleem voor Nederlanders, is een kwestie van langsgaan en je Nederlandse rijbewijs laten zien. Krijg je meteen een lokale mee. Maar zo simpel zal het in de praktijk allemaal wel weer niet gaan. Maandag ga ik er als het goed is heen. Ins’Allah. Er was al een afspraak voor zondag gemaakt, maar dan ben ik de hele ochtend op pad naar een aantal clubs. Ik ga het weekend meteen achter een internet/TV/telefoonaansluiting aan, kan nu immers ook. Had me al die tijd voorgenomen om dat meteen te doen zodra ik die ID binnen had, maar was vanmiddag te moe om nog naar Villagio te gaan. Komt het weekend wel, die paar dagen maken ook het verschil niet meer.

Ik was vooral zo moe omdat ik vanmorgen slaande ruzie met mijn bank hier gemaakt heb om mijn zin te krijgen. En die heb ik trouwens ook gekregen. Het zit zo: voor de school van Tom en Nina moeten we een borgsom betalen omdat de hele som in één keer er nog ff niet in zit op dit moment. Geen probleem, maar betaal dan wel die borg, dan zijn hun plaatsen tenminste zeker. Voor één had ik dat vorige week maandag betaald, voor de ander moest het even uit Nederland naar mijn rekening hier overgemaakt worden. Lijkt geen probleem. Lijkt. En zoals zo vaak gaat het dan mis in dit land: als je van dingen uitgaat. Ik heb dat dus ook vorige week maandag meteen overgemaakt, was keurig van mijn rekening in Nederland afgeschreven, maar tot vanmorgen stond het niet op mijn rekening hier. Gisteren beide banken een heel beleefd mailtje gestuurd hoe dat nou toch kon en of ze na konden gaan hoe de vlag er op dit moment voorhing. Twee nietszeggende beleefde antwoorden terug: zo snel mogelijk, uiterlijk binnen zoveel dagen, blablablabla…. Het zat me toch niet lekker dus vanmorgen bellen. Had DEXA-dienst en dan heb je daar over het algemeen alle tijd voor. Eerst QNB: nee meneer, geen idee, moet u toch echt bij uw Nederlandse bank zijn. OK, ik blijf kalm, volgens mij klopt dit niet, maar ik ga niet nu al boos worden. ING gebeld: nee hoor, hier is het afgeschreven en overgemaakt op een rekening van QNB, u moet bij echt hen zijn. Nu begin ik toch wat geïrriteerd te raken. QNB weer gebeld. Nee hoor meneer, echt niet wij weten het ook niet. Boos. Heel erg boos. Onredelijk boos zelfs. Of ze me dan misschien kan uitleggen waar die 5000QR dan is? Somewhere in outer space? Ik krijg alleen nog maar nietszeggende antwoorden en beslis op dat moment om na het werk maar stennis te gaan schoppen bij mijn eigen bankfiliaal. Het meisje aan de andere kant wordt steeds stiller, deze klant heeft ze niet gehad in de opleiding denk ik. De iets-te-bijdehande-ontevreden-boze-Nederlander zeg maar. Ik hang boos op en ga lunchen. Kokend van woede. Mijn collega’s vinden me zo stil. Geniet daar maar van, want als ik nu losbarst stop ik niet meer. Na de lunch toch mijn rekening nog een keer gecontroleerd, en zie daar: opeens staat het op mijn rekening. In plaats van opgelucht wordt ik eigenlijk nog veel bozer. Moet ik dan overal eerst tien keer voor aan een boom schudden voordat het normaal geregeld wordt? Het antwoord hierop is overigens volmondig “JA!”. Maar ach, misschien werkt het wel net zo als bij de assistente van mijn huisarts in Amsterdam, daar was ik op een gegeven moment vaak genoeg boos op geweest, toen stelde ze niet eens meer vragen maar plande ze me meteen in. Ik kan het me niet voorstellen, maar misschien werkt het hier wel hetzelfde. Daarom was ik dus ook zo moe: ingehouden (nou..) woede en daarna dezelfde woede in de overtreffende trap toen bleek dat het met een beetje schelden wel werkt.

Net na het telefoongesprek maakte ik ook nog de onsterfelijke fout om met mijn kwade kop een aantal bestanden te kopiëren. Nieuwe, net bewerkte over de oude heen zeg maar. In zoverre, dat was de bedoeling. Met mijn kwaaie kop deed ik het natuurlijk precies andersom. Werk van drie dagen weg. Gelukkig had ik gisteren het laatste werk nog naar Darren gemaild, dus er waren back-ups, maar dat realiseerde ik me pas nadat ik een kwartier met mijn hoofd op mijn bureau had liggen bonken van boosheid. Op mezelf uiteraard. Er werd nog even vriendelijk geïnformeerd of ze de DEXA-ruimte moesten gaan controleren op schade, gezien de staat waarin ik me op dat moment bevond. Van je collega’s moet je het maar hebben. Hetzelfde gebeurde vanmiddag bijna met mijn hele muziekcollectie op mijn harde schijf, wilde één leeg mapje verwijderen, maar het leek er even op dat ik de hele map muziek (ruim 9000 bestanden!) weggegooid had. En zoals ik al in een eerder bericht zei: verwijderen gaat bij nogal rigoreus: shift-delete. Nu bleek ik alleen een snelkoppeling verwijderd te hebben waardoor het leek alsof alles weg was. Ging ook te snel om alles te kunnen zijn, maar het bloed liep even uit mijn gezicht weg.

Gelukkig toverde Gregg vervolgens weer een glimlach op mijn gezicht. We zijn natuurlijk druk bezig om te inventariseren wat er bij de clubs aan ruimte, faciliteiten en apparatuur aanwezig is en dat loopt eigenlijk bij de meeste wel aardig. Op één na: Qatar Sports Club. Qatar SC voor intimi. Daar was geen ruimte, en altijd moeilijk en lastig en weet ik veel. Gregg en Mohammed zijn er vandaag geweest en wat blijkt: er is opeens een ruimte van 5 bij 7 beschikbaar voor ons, en nog twee voor doktoren en fysio’s. Voldoet volledig aan al onze eisen, zelfs aan de belangrijkste: het ligt pal aan het trainingsveld van de jeugd. Eigenlijk kunnen we er morgen in. In zoverre, de jongens van het QOC (Olympisch comité) om de boel op te knappen, maar in feite moet het in een paar weken klaar kunnen zijn. Zie je wel, het kan dus gewoon! De ruimte is niet alleen beschikbaar, de voorzitter en de directeur zijn zelfs vreselijk enthousiast over het hele project. Dat gaat dan niet alleen om ons, maar uiteindelijk willen ze bij de clubs een soort klinieken realiseren met artsen, fysio’s, masseurs en inspanningsfysiologen om de hele begeleiding te professionaliseren en (uiteindelijk) de hele sportparticipatie op te schroeven. De club lijkt opeens helemaal om. Ik kon wel een beetje goed nieuws gebruiken. Heb ik hem ook meteen voor bedankt.

Vanmorgen dus DEXA-dienst en na de chaos van gisteren was het vandaag gewoon een hele normale DEXA-dag. Dat betekent dat ik tot 10 uur een beetje heb zitten internetten en wat bestanden van gisteren bijgewerkt heb. Om even na 10 uur kwam de eerste begeleider met een dossier van het eerste klantje. Hoeveel zijn het er vandaag? Nou, eigenlijk zes, maar er zijn er maar twee op komen dagen. Heerlijk, dit land. Twee dus, kwamen allebei vlak na elkaar en spraken ook nog allebei uitstekend Engels. Maakt het wel makkelijker: dan heb je tussendoor ook nog wat te babbelen. Allebei voetballers, dus stof genoeg. De eerste was de keeper van het Olympisch team, dus even geïnformeerd of hij nog onder Co gespeeld had, maar die was daar trainer toen hij nog als jeugdspeler in Aspire zat dus. Hij liet nog wel doorschemeren dat hij het niet zo erg vond dat-ie dat gemist had. Co z’n reputatie is hier blijkbaar ook bekend, zelfs bij (destijds) jeugdspelers. De andere was een genaturaliseerde Braziliaan die hier nu in het nationale team speelt. Of hij zondag ook tegen India gespeeld had. Zijn gezicht betrekt op slag: ja dus. 2-1 van India verliezen is niet iets waar je graag aan herinnerd wordt. India is op voetbalgebied niveautje Luxemburg. En daar wint zelfs Qatar normaal gesproken van. Ruim zelfs. De commentaren waren erg zuur in de krant maandagochtend. Ik vroeg deze speler (mede naar aanleiding van die gozer met zijn portemonnee van gisteren) of hij even alles van metaal af wilde doen, waarop hij nogal moeilijk begon te kijken. Hij bleek een pen in één van zijn middenhandsbeentjes te hebben en wat gevulde kiezen of dat dan geen probleem was. Nou, nee, laat maar zitten. Gaat er vooral om dat je zakken leeg zijn en je sieraden af zijn. Opgelucht. Twee dus maar vanmorgen, dat betekent tijd om meteen de analyse te doen en tussendoor nog even met het thuisfront te skypen. Zal voorlopig wel voor het laatst zijn, aangezien ze vanaf volgende week in Buurse op de camping staan. Kinderen niet gesproken, zaten natuurlijk op school.

Bij thuiskomst omkleden, proberen moed te verzamelen om te gaan zwemmen. Zoals gezegd eigenlijk te moe. Eerst even een stuk lezen, moet nog een stuk of 60 bladzijden. Moet lukken vandaag. Telefoon. De bank weer. Meneer, ik zie hier dat u een creditcard bij ons aangevraagd heeft. Nou, ik wil graag weten hoe dat werkt en wat ik daarvoor moet aanleveren. Het eerste wat ze hier dan willen weten is hoeveel je verdient. Doorgegeven. Wat is uw rekeningnummer? Dat is een lastige, die staat namelijk wel op je pas, maar tussen een heleboel andere cijfers, maar ook daar kwam ik uiteindelijk wel uit. Wat is uw ID-nummer? Dat gaat hem niet worden, heb ik inmiddels wel, maar zij nog niet. Paspoortnummer dan maar? Dat ken ik inmiddels uit mijn hoofd. Meneer, u heeft helemaal geen current account (zeg maar je betaalrekening) bij ons. Echt wel. Heb hem vanmiddag nog gebruikt. Vraag maar aan je collega! Eh, wacht even meneer. Na een paar minuten: mag ik u over vijf minuten terugbellen, meneer? Dat was om een uur of zes, het is nu 10 over negen en raad eens: inderdaad niets meer gehoord. Maar geen zin meer om te gaan zwemmen.

Zoals ik gisteren al zei ga ik vanaf nu serieus werk maken van de huizenjacht. Gisteren heb ik wat mails gestuurd naar makelaars waar Aspetar zaken mee doet, maar nog geen reactie. Geeft niets, bel ze wel even. Bij thuiskomst rustig gaan zitten, visitekaartje gepakt en ik denk nog: wat zijn die nummers kort, volgens mij heeft iedereen hier acht cijfers in zijn telefoonnummer en dit zijn er maar zeven. Toch maar proberen. Drie nummers: drie keer hetzelfde bandje: het spijt ons, maar het nummer dat u probeert te bereiken bestaat niet. En die haal ik dus van een officieel visitekaartje van de makelaar zelf. Zit zeker niet om werk verlegen ofzo…. Ik belde om een uur of vijf, dus dat het nummer van kantoor plat gaat kan ik me nog iets bij voorstellen, maar dan verwacht je (ja, daar zal het dus wel weer misgaan) een voicemail ofzo. Mobiele nummer echter dito met een sterretje. Morgenochtend tijdens kantoortijden nog een keer proberen en daarna door naar Michael, kijken wat die zegt.

O ja, de zalm was vandaag wel lekker! In Teriyakisaus….

Ik ga mijn boek uitlezen, zal nu toch wel niet meer door de bank gestoord worden?

Tot snel!
Olav