Dag 35 - Huizenjacht (1)

Dag 35 – Huizenjacht, deel 1

OK, de airco is dus gisteren weer gerepareerd en heeft het in ieder geval één nacht volgehouden. Ben benieuwd hoe lang het goed gaat. Als ik Ed en Willem goed begrepen heb zijn dit gewoon slechte fans die om de haverklap afbreken. Schijnt dus niets anders met de airco aan de hand te zijn. Geloof er geen zak van. Waarschijnlijk is dit gewoon het makkelijkste en de snelste manier om het op te lossen. Engels spreken ze nog steeds niet, dus overleggen blijft lastig. En gisteren was Babu er niet om te tolken. Niet dat dat hem in dank werd afgenomen, maar da’s niet mijn probleem. Ik wacht rustig het volgende moment af waarop de boel het begeeft en dan komen ze maar weer terug. Kost me gelukkig alleen maar tijd.

Ik heb steeds geroepen dat de warmte hier wel meeviel, maar daar begin ik zo langzamerhand aardig van terug te komen. De zomer begint hier nu met rasse schreden te naderen en het begint inmiddels onaangenaam warm te worden. Toen ik vanmiddag in de auto stapte om op huizenjacht te gaan bleek het 47° te zijn. Bij de helft ligt half Nederland al in katzwijm en begint de NS de eerste problemen met uitgezette bruggen en rails te krijgen. En het gaat hier de komende tijd nog wel een graadje of 10 stijgen. Aan de andere kant: er werd steeds heel nadrukkelijk voor juli en augustus gewaarschuwd, juli zit er al bijna op en die heb ik vooralsnog overleefd. Dan moet die andere maand ook lukken. Zolang je maar niet tussen 12 en 4 naar buiten hoeft is het prima vol te houden. En je airco blijft werken, ook niet onbelangrijk.

Vanmiddag werd ik dus om één uur opgehaald om naar huizen te gaan kijken en toen was het vrij onaangenaam warm. Inderdaad: 47°. Ik had met Vipin bij de poort afgesproken, maar aangezien meneer een kwartier te laat was heb ik toen aardig staan lijden. In de schaduw, maar dat helpt bij deze warmte ook niet echt meer. Vervolgens dus naar de eerste compound Al Fardan’s Gardens 3. Mijn favoriet tot nu toe: huizen zien er op de website mooi uit en ligging is perfect ten opzichte van werk en school. Maar wat een afknapper. Daar gaan we zeker niet wonen! Kleine compound (dat kan inderdaad ook voordelen hebben), huizen en straten zien er keurig uit: allemaal niets mis mee. Maar dan de compoundmanager. Wat een gribus. Of ik in een hele slechte maffiafilm terecht gekomen ben. Hele tube brilcreme in zijn haar, waardoor het in strakke lijnen plat op zijn hoofd gelijmd is. Scheermesjes waren blijkbaar bij zijn kin op, oud vies t-shirtje, spijkerbroek met gaten (en dat is hier NIET modieus!) en oude afgetrapte sportschoenen. Nee, natuurlijk was het geen probleem dat ik vijf minuutjes later was, kan gebeuren, die chauffeurs ook. Maar zijn ogen zeggen iets heel anders. Ik had overigens even snel gebeld dat het iets later wordt. Of ik een huis kan bekijken. Sure, ik zal even wat foto’s opzoeken. Eh, nee, ik wil eigenlijk gewoon in zo’n huis kijken, kan dat. Eh, ja, nou, lastig, warm, eind lopen: maar natuurlijk. Wederom zeggen de ogen iets anders. Ik krijg nog wel een groot glas water. Had natuurlijk ook iets anders kunnen bestellen. Mag nog kiezen tussen kamertemperatuur of koud. Ik kies het eerste. Dus toch naar een huis. Er blijkt er maar één niet bewoond te zijn en ik begrijp inderdaad dat je niet bij een bewoond huis aanbelt. Voordat we naar het huis gaat laat hij me eerst trots (oprecht trots zelfs) het clubhuis zien. Al die compounds noemen het centrale gebouw waar de receptie enzo inzitten het clubhuis. En het moet gezegd: goed uitgeruste, ruime gym, mooi zwembad (iets groter dan hier zo te zien) met jacuzzi, klein restaurantje met een huis-tuin-en-keuken kaart, biljartzaal, kinderzaal en grote centrale zaal met comfortabele stoelen, internet en een grote home cinema. Wel over-the-hill kitsch. Zelfs voor Qatari begrippen. Glas-in-loodramen met kamelen, dat niveau. Uiteraard glimmende vloeren, kroonluchters en 6 man personeel voor werk wat je ook in je eentje kan doen. Iedere deur wordt netjes voor me open gehouden, zelfs als ik hem open doe wordt hij onmiddellijk overgenomen. Maar ook dat voelt gemaakt. Nee, IS gemaakt, hij meent er geen zak van. Op naar het huis, nog een tegenvaller. Het is inderdaad leeg, ze zijn het aan het opknappen en dat ziet er naar behoren uit. Maar wat een kleine woonkamer. En dan te bedenken dat er ook nog een eethoek in moet. Keuken is lelijk (maar dat zijn ze hier overal) maar wel ruim en voorzien van moderne apparatuur (vaatwasser, wasmachine, grote oven, elektrische kookplaat, Amerikaanse koelkast). En daarmee is het enige positieve van het huis meteen genoemd. Achter het huis ligt een strookje van twee meter breed wat de tuin genoemd wordt, en in die twee meter staan ook nog de watertank en een elektriciteitshuisje. ’s Zomers heb je er zo lekker privacy herhaalt Don Mohammed wel tien keer. Nou, niet ten opzichte van elkaar: een tafel past er niet eens in. Deze heet trouwens wel echt Mohammed. Boven is niet bijzonder, vier redelijk grote kamers, waarvan hij bij de grootste zegt dat ze altijd aanraden om daar een tweede woonkamer van te maken. Pardon? Ja, dat is hier normaal: één voor als je visite krijgt (beneden) en één voor je eigen familie. Ik leg hem uit dat ik met drie kinderen gewoon vier slaapkamers nodig heb en hij roept snel dat je er natuurlijk altijd een slaapkamer van kunt maken, geen probleem, alles kan hier. Tuurlijk. Badkamers (drie!) boven zijn zonder uitzondering (te) klein en gedateerd. En dat voor een complex dat pas vier jaar oud is. Beneden is ook nog een maid’s room (zoals in de meeste huizen) en die is opvallend ruim. Zou zelfs een tweepersoons bed in passen. Die past bijvoorbeeld niet in mijn tuinhuisje, en als het wel past kun je er dan je kont niet meer keren. Die zou dus ook als logeerkamer gebruikt kunnen worden. Door de mensen die er gaan wonen dan en dat gaan wij niet worden. Ik weet niet hoe snel ik bij Don Mohammed weg moet komen. Ben in het clubhuis de krant gaan lezen, even bijlezen over de toestand in Noorwegen. Krant is blijkbaar vroeg gedrukt, want ze hebben het nog over 17 doden, terwijl de eerste berichten die ik vanmorgen uit Nederland ontving al over 87 doden spraken en later over 91 (bedankt, pap!). Deze gaat het duidelijk niet worden. Als ik dan maar geen paardenhoofd in mijn bed vind binnenkort. Ik neem aan dat iedereen The Godfather 1 gezien heeft??

Precies op het moment dat ik naar buiten stap komt Vipin aanrijden. Hij zit uitgebreid in zijn ogen te wrijven en in tegenstelling tot wat ik verwacht komt hij vanaf de compound en niet van buiten. Heb jij zitten pitten, Vipin? Er volgt een aarzelende, geeuwende “ja”. Pas als hij me ziet lachen durft hij het toe te geven. Door naar Beverly Hills Al Rayyan. Een compound die ik me eigenlijk een beetje heb laten opdringen door een aantal collega’s die er wonen of binnenkort gaan wonen: zo leuk, zo gezellig en zoveel jonge gezinnen, daar móéten jullie gaan kijken. Nou denk ik dat jullie allemaal wel weten hoe ik denk over dingen moeten. Maar ik heb Roald er twee weken geleden opgehaald om te gaan zeilen en toen vond ik het inderdaad een hele mooie compound. Probleem: ligt eigenlijk de verkeerde kant op ten opzichte van school en werk. Voordeel: we doen er erg veel zaken mee als Aspetar en Michael (van Housing) kent de makelaar persoonlijk, wat het onderhandelen makkelijker maakt. Nou vooruit, toch maar even kijken. Was ook de makelaar die van de week helemaal uit zichzelf terugbelde. Is inderdaad geen Qatari (je leert hier snel!), maar een Filippino. Aardige vent trouwens. En wat ben ik blij dat ik gegaan ben. Is met stip van de laatste naar een gedeelde eerste plaats gestegen. Gedeeld met Y-village, want daar wil ik toch nog wel even gaan kijken. Ik was veel te vroeg omdat ik in AF 3 zo snel klaar was, meldde me even bij de bewaker en ben toen in de zitkamer van het clubhuis gaan zitten. Gratis wifi, dus ik vermaakte me wel! Een half uurtje later kwam de bewaker met de mededeling dat er inmiddels iemand op het kantoor aanwezig was en dat ik daar gerust naar toe kon als ik dat wilde. Meegelopen, situatie uitgelegd (veel te vroeg, heb pas over een half uur een afspraak, maar je niet druk, vermaak me wel). Er werd onmiddellijk met de makelaar gebeld die zich uitputte in excuses dat hij er nog niet was, kom er meteen aan. Hallooo: ik ben TE VROEG, natuurlijk ben je er nog niet. Stel je niet zo aan. De manager neemt me onmiddellijk op sleeptouw en laat me de compound zien. Clubhuis met giga zwembad en jacuzzi, winkel, bakkerij, bloemist (!), stomerij, iets wat het tussen een bar, restaurant en cafetaria in houdt, kapper, autoverhuur, pin-automaat, biljartzaal en een zitkamer die vijf keer zo groot is als de zitkamer hier thuis. O ja, en twee fitnesszalen. Het blijft wel Qatar: mannen en vrouwen keurig gescheiden. Rondom glazen wanden zodat je volledige inkijk hebt, maar dat schijnt dan weer wel te mogen. Verder nog een bioscoopzaal waar je je eigen DVD’s in kunt proppen, basketbalveld en tennisbaan. Zwembad ligt lager dan de rest, waardoor je allerlei balkons aan het hoofdgebouw hebt.

We wandelen rustig naar de modelwoning die ze hier hebben en deze man klaagt geen moment over de warmte, hoewel hij er gezien zijn formaat toch aanzienlijk meer last van moet hebben dan Don Mohammed. Is wel een stukje lopen, is dan ook een grote compound: 350 appartementen en 150 villa’s. In totaal goed voor zo’n 1500 mensen dus. Veel gezinnen met jonge kinderen inderdaad en volgens de manager moeten daar ook Nederlanders tussen zitten. Ook met kinderen. Dat er Nederlanders zitten weet ik, Roald en Jelena wonen hier, maar die hebben geen kinderen. Hij gaat het voor me nakijken. Dat beloofde Don Mohammed ook, maar daar was voor mij de urgentie vrij snel verdwenen. Hier ben ik het later vergeten te vragen. Huis is een verademing. Ruim, licht en (in dit land niet onbelangrijk) neutraal ingericht. Ze gaan hier vrij snel over tot een inrichting die in een Amerikaanse sit-com niet zou misstaan. Maar dan wel eentje uit de jaren ’80. Who’s the boss, Family Ties, die ellende. Voorzichtig gezegd niet helemaal mijn smaak. Dit is erg neutraal, zou het nog steeds niet uitgekozen hebben, maar het stoort me ook niet. Je hebt hier geen keus overigens, alleen maar fully furnished. Indeling bevalt me meteen al beter: in AF 3 stapte je meteen de woonkamer in (hier in Riviera Gardens ook trouwens), maar hier kom je eerst in een soort halletje terecht. Rechts de keuken, links WC en maid’s room. Die is erg klein in dit geval. Stukje doorlopen: woonkamer met een eethoek die een fractie hoger ligt. Uiteraard ook hier twee zithoeken, vraag me niet waarom. Waarschijnlijk om het maar zo vol mogelijk te laten lijken. Daarachter: grote tuin (ik schat 10 bij 7) die helemaal bestraat is, maar de inmiddels gearriveerde makelaar verteld me dat er ook grotere zijn en ook tuinen waar voormalige bewoners wel iets van gemaakt hebben en dat zo gelaten hebben na vertrek. Verbouwen is ook geen probleem, als ik de muren maar laat staan en geen spijkers gebruik om iets op te hangen. Schroeven is geen probleem, bel de technische dienst maar, dan doen zij dat voor u. O, maar dat kan ik zelf ook wel hoor. No problem sir, that’s what we have them for. Ok. Boven ook weer vier flinke slaapkamers met inbouwkasten (net als in AF 3), drie badkamers en twee balkons. Die aan de voorkant mag die naam eigenlijk niet dragen. Paul: nog kleiner dan wat jij op de Schelfhoutstraat had. Achterkant is ruim het dubbele. Allemaal keurig onderhouden, met ook hier weer inrichting die ik niet uitgezocht had, maar mijn ogen kunnen het aan. Zullen toch zeker in de kinderkamers andere bedden komen. Wat ik dan met deze moet, vraag ik Alvin (dat is de makelaar). Tja, is eigenlijk niet de bedoeling, maar u kunt natuurlijk altijd ergens opslag regelen. Of in de maid’s room opper is snel. Tuurlijk, dat kan altijd! Zoals gezegd is die erg klein en eigenlijk alleen maar geschikt voor opslag. Eventueel als kamer voor Sara, maar meer ook niet. Badkamers zijn een stuk ruimer dan in AF3 en hebben aanzienlijk netter en moderner sanitair dan AF3.

Kortom: ik ben inderdaad erg enthousiast over Bevery Hills Al Rayyan! Zoals gezegd wil ik toch nog even naar Y-village, maar meer ook niet, ik heb eigelijk genoeg gezien.

Ik sta nog even met de manager te praten en vraag hem hoe lang het papierwerk enzo over het algemeen duurt. Maximaal twee weken. In gedachten maak ik daar al drie van. Hoe zit dat dan met de Ramadan? Dan gaat dit land immers plat. Nou, zegt hij op samenzweerderige toon zodat Alvin het niet kan horen: eerlijk gezegd komt u op precies het goede moment, want tijdens de Ramadan geven ze altijd veel meer korting dan de rest van het jaar. Heeft te maken met het dichterbij Allah komen heeft de mevrouw in de presentatie van donderdag uitgelegd. Wij associëren de Ramadan vooral met niet eten, maar er zit veel meer aan vast. Moslims willen in deze periode graag laten zien hoe vroom ze wel niet zijn en doen bijvoorbeeld hun uiterste best om vriendelijk tegen iedereen te zijn (ondanks de honger!), om veel aan goede doelen te geven en dus ook soepeler te zijn in onderhandelingen. Goede tip, bedankt! Ik ga ze komende week in ieder geval een voorstel op papier laten zetten en kaart het fenomeen borg nog even aan. Zoals ik van de week al zei vind ik borg nogal overdreven als ik je 12 cheques met het huurbedrag moet geven. Ik leg hem ook de situatie nog even uit (eerste maand + huur vooraf betalen en pas aan het einde van de maand de housing allowance krijgen) en ook daar blijkt over te onderhandelen. Hij meldt nog wel even dat een borg toch echt noodzakelijk is. Jammer voor hem ken ik zeker één collega die er onderuit gekomen is. Ben benieuwd, ga Michael de onderhandelingen laten doen, ben ik zelf niet zo goed in.

Op de terugweg nog even naar het postkantoor om wat mensen te verrassen met post. Zeg lekker niet wie. Ik begin zo langzamerhand een grondige hekel aan dat postkantoor te krijgen. Het pand deugt van zichzelf al niet, en die wijven achter de balies nog veel minder. Er zat er dus weer maar eentje toen ik binnenkwam, 10 man in de rij en een paar minuten later stroomt dat het hele kantoor erachter leeg. Hebben die dan niets beters te doen ofzo? Postzegels dus, voor de verandering heb ik in één keer de goede mevrouw. Eerlijk gezegd komt dat omdat de meneer voor me ook postzegels nodig had. Maar ook bij deze mevrouw kan er geen vriendelijk woord af, je voelt je bijna bezwaard om wat aan ze te vragen. Customer service moet hier duidelijk nog uitgevonden worden. Er schijnt ook een postagentschap in Aspire te zijn, toch eens kijken, want dat zou een stuk makkelijker zijn. En misschien ook wat vriendelijker. Minder onvriendelijk zou al heel wat zijn. O ja, dat viel me in de compound ook op: ieder huis een eigen brievenbus! Het bestaat dus wel! Postbusnummer van de compound erop en dan wordt het blijkbaar over de verschillende huizen verspreid. Het kan dus toch!

Bij thuiskomst meteen zwemmen, ik zweet als een otter en stink alsof ik drie dagen niet gedoucht heb. Had me voor het huizen kijken toch maar even fatsoenlijk aangekleed, maar met 47° is alles wat meer is dan een dunne broek en een t-shirtje te warm. Water is aangenaam koel, maar na 21 baantjes ben ik het opeens zat en lukt het me ook niet om over dat dode punt heen te stappen. Ben er maar weer uitgegaan. Probeer het later deze week nog een keer. Morgen eerst weer voetballen.

Ga stoppen, ga Dan Brown uitlezen, is het eerste boek dat ik in zijn geheel op de eReader lees. Gistermiddag in begonnen toen ik op Ed en Willem zat te wachten. Leest makkelijk, maar op één punt wint zo’n ding het toch niet van een echt boek: een boek hoef je niet op te laden! Heb noodgedwongen drie keer moeten stoppen om de batterij weer op te laden. Nou kun je natuurlijk wel doorlezen als hij aan het snoertje hangt, maar dan zit je weer met dat draadje. Voor de rest niets aan de hand, ik heb zelfs het gevoel dat het iets sneller leest. Maar dat kan ook komen omdat het Dan Brown is, daar hoef je gewoon niet zoveel bij na te denken en bladert snel weg.

Tot Snel!
Olav