Dag 42 - Morning after
Door: verslootinqatar
Blijf op de hoogte en volg Olav
31 Juli 2011 | Qatar, Doha
Dag 42 – zaterdag 30-07-2011: Morning after
Zaterdagochtend, de morning after de barbecue dus. Ik moet zeggen: ik heb me wel eens brakker gevoeld na mijn verjaardag. Na iemand anders zijn verjaardag ook trouwens. Was niet erg laat, volgens mij was iedereen om 11 uur weg. Om 10 uur zat de eerste al in zijn ogen te wrijven. Merk dat bij mezelf ook: het wordt hier zo belachelijk vroeg licht dat je ‘s avonds om 10 uur gewoon omvalt. Had ik vanmorgen overigens weinig last van: werd om half 10 wakker, heb toen nog ruim een uur liggen lezen en kwam uiteindelijk om half 12 onder de douche vandaan. Ik had die schoonmaker niet voor niets naar gisteren verzet, hier hoopte ik een beetje op. Aan de andere kant: toen ik vanmorgen beneden kwam had ik toch een beetje spijt van het verzetten van Babu. Door het in en uit lopen voor de barbecue kon ik de hele vloer opnieuw gaan dweilen. Is het letterlijk de allereerste keer dat ik meer schoonmaakspul dan een doekje in mijn handen heb sinds ik hier ben. Moet ik me daarvoor schamen? Echt niet. Als we hier straks met zijn allen zitten komt dat ook wel weer, ben bang dat één keer in de week een Babutje niet echt genoeg is met drie kinderen. Zien we dan wel weer.
Eerst maar eens flink ontbeten: er was nog gerookte zalm over van gisteravond, dus brood onder de grill, kruidenboter erop (tartar, alsof we weer op de camping in Frankrijk zaten!) en plakjes gerookte zalm. Had nog precies genoeg voor vier boterhammen, lunch was acuut niet meer nodig. Vervolgens de laatste troep van gisteren opruimen (in dit geval de afwasmachine legen) en dus inderdaad de vloer dweilen. Daarna in de auto gestapt en door Doha gaan cruisen. Zoals ik gisteren al zei had ik een aantal dingen voor ogen waar ik zeker langs wilde, en volgens mij is dat allemaal gelukt.
Eerste stop: bank. Chequeboek ophalen en salary certificate voor een creditcard inleveren. Probleem: brief is niet goed. Zucht. Ik heb met jullie vertegenwoordiger gebeld, ik krijg geen officieel salary certificate (dus met eindejaarsbonus) omdat ik nog in mijn proeftijd zit, en volgens haar was gewoon een verklaring dat ik hier werk, wat mijn basissalaris is en een handtekening en stempel genoeg. Ja, dat zeggen die vertegenwoordigers altijd. Maar ik zal het proberen. Beloof niets. Bel je wel of het wel of niet gelukt is. Zo niet dan vraag ik gewoon mijn brief terug en dan mag diezelfde vertegenwoordiger het voor me gaan regelen. Als zij zegt dat het genoeg is dan zorgt ze er ook maar voor. Eerste stop was dus een kleine tegenvaller. Volgende stop: Virgin Megastore. Hoefde ik niet voor in de auto, is recht tegenover de bank. Wilde in ieder geval een kaart van Doha voor in de auto en een hoesje voor mijn CD’s voor in de auto. Van dat laatste hadden ze precies de keuze uit twee. Een voetbal of een basketbal. Aangezien iemand (zo te zien van de leeftijd van Sara) met een pen op de voetbal had zitten tekenen werd het dus de basketbal. Kaart hadden ze zowaar ook, was dan weer een meevaller. Moest wel nadrukkelijk zoeken naar eentje van Doha. Kijk even bij de foto’s welke ik voor Doha tegenkwam…. Good old Mokum inderdaad.
Terug naar de auto en één parkeerterrein verder: Hyatt Plaza, was ik zoals gezegd nog niet geweest. Van de buitenkant had ik het gevoel dat dit een aantal op wonen gerichte zaken waren die aan elkaar gebouwd waren. Vraag me niet waarom. Wat kan je er als mens naast zitten. Gewoon weer een mall als alle andere. Nog geen 100 meter van Villagio dus. Net zo groot, niet zo protserig en wat andere winkels. Maar nog steeds niets bijzonders. Wel inderdaad een groot indoor speelgedoe, maar dat was dan weer dicht. Reconstruction. Wanneer het weer open gaat vermeldde het bord niet. Ook in deze mall: de giant store. Heeft in dit geval niets met fietsen te maken, maar met de grootte. Vergelijkbaar met de winkel die ik twee weken geleden beschreef, maar dan zonder de daar aanwezige chaos. Beetje meer klasse. Rondje gelopen en even naar boven om te kijken op de speelgoed en elektronica-afdelingen. Bij het speelgoed valt het weer op: je kunt hier maar beter dochters hebben, daar is werkelijk alles voor beschikbaar. Voor jongens is het een stuk lastiger. Ja, als je zoon van auto’s houdt is het geen enkel probleem, maar daar ligt de key interest van die van mij niet erg. Lego moet het zijn. Daar vind ik uiteindelijk precies drie doosjes van. Bij de elektronica even langs de DVD-spelers en de hifi sets. DVD-spelers koop je hier van 20 euro, prima. Hifi is iets lastiger: het zijn of gigantische dingen met een miljoen lampjes en knopjes en gigantische boxen, of zo oud dat je er zelfs nog cassettebandjes mee af kunt spelen, of het worden meteen home cinema sets met geluidszuilen van ruim anderhalve meter hoog en grote basboxen. Echte tussenweg lijken ze niet te kennen. De eerste twee wil ik niet en die laatste krijg ik bij Karin nooit door de ballotage (voordeel is wel dat je dan geen aparte DVD-speler meer hoeft te kopen. Elk nadeel…. Inderdaad!). Was me al een aantal keer bij winkels opgevallen, had ik de boel toch maar ingepakt en niet opgeslagen. Even een smoothie gehaald en terug naar de auto.
Volgens de kaart moet de dierentuin nu dichtbij zijn. Wil ik vandaag niet naar toe, maar ben gewoon nieuwsgierig waar dat ding dan zit. Bij het eerste stoplicht weet ik genoeg: lange muur met allerlei afbeeldingen van dieren erop aan de linkerkant. Kan me toch sterk vergissen, maar dit lijkt me de dierentuin. Muur gevolgd en inderdaad. Alleen wel één probleem: hoe kom je er vanaf deze kant? De grote doorgaande wegen hebben hier gescheiden weghelften, dus je moet regelmatig even een U-turn maken om de goede kant op te kunnen. En “Uwie” in lokale termen. Alleen hier is in de verste verte geen rotonde of afslag te bekennen om dat te doen. Thuis maar eens op de kaart kijken. Heb de weg maar gevolgd, dierentuin was immers alleen maar nieuwsgierigheid, hoef er vandaag niet naar toe. Ik heb inmiddels op de kaart gekeken en de eerste rotonde is inderdaad pas een paar kilometer verderop. Waarschijnlijk een afslag eerder en dan via de omliggende woonwijken, dan kom je wel op de goede weg uit.
Doorgereden dus, en toen begon ik op een gegeven moment toch wat onrustig te worden. Gebied waar ik nog niet eerder was geweest, de weg werd steeds slechter en langs de weg één en al afgedankte vrachtwagens. Netjes opgesteld, dat wel. Volgens mij ben ik in de “beruchte” industrial area terecht gekomen: een gigantische industrieterrein tussen het bewoonde deel van Doha en het vliegveld. Het staat niet eens op mijn kaart. Daar kom je blijkbaar alleen als je er de weg al weet. Ik zeg trouwens tussen het bewoonde deel en het vliegveld, maar ook hier wonen mensen: de meeste Indiërs die hier wonen en werken moeten hier ergens wonen. Dan ga je je eigen huis weer nog meer waarderen. Maar gewoon doorrijden. Het voordeel van Doha is namelijk dat het een gemaakte stad is: er was hier helemaal niet toen ze 20% van de wereldvoorraad gas bleken te hebben, dus er is heel planologisch gedacht. Dat betekent onder andere dat vrijwel alle wegen haaks op elkaar staan èn als een soort spinnenweb uiteen lopen, met de Cornishe als logisch middelpunt. Dat betekent de wegen zeker aan de rand van Doha nagenoeg noord-zuid of oost-west lopen. De bochten die in de grote (snel)wegen zitten zijn over het algemeen uiteindelijk ook 90° (wiskundig, zo warm wordt het zelfs hier niet!). Als je de oorspronkelijke richting weet waarin je reed is er dus eigenlijk niet zoveel aan de hand. Op een gegeven moment vond ik dat ik ver genoeg naar het oosten was gereden, bij de eerste de beste volgende rotonde dus terug naar het noorden. Geen idee wat ze daar aan mijn linkerhand aan het bouwen waren, maar het is groot. Mega. Kilometerslang hetzelfde gebouw in aanbouw naast me. De industrial area wordt duidelijk nog wat verder uitgebreid. Uiteindelijk kom ik op een rotonde die ik ken: hier kruisen we Wholesale market street. Wacht eens: daar zit de QDC aan en daar wilde ik ook langs. Gokken: links of rechts. Volgens mij links. Blijkt een goede gok. QDC staat overigens voor Qatar Distribution Company. In goed Nederlands: de nationale slijterij. Gregg had me uitgelegd waar hij zat toen we bij Al Wakra vandaan kwamen: direct naast het ministerie van Islamitische zaken (!) moet je rechtsaf, weg een stukje volgen en daarna wist ik het niet meer, maar ik wist het straatje nog wel, dus dat moet lukken. Weg gevolgd en in de verte zie ik een vrijstaand gebouw wat er voor door zou kunnen gaan. Op het parkeerterrein aangekomen blijkt dit de Safari Mall te zijn. Kende ik nog niet, maar zelfs in desolate stuk van de wereld hebben ze dus nog een mall weten te planten. Je krijgt er bijna bewondering voor. Eén ding staat wel vast: hier zit de QDC niet. Twijfel: uitstappen om te vragen of zelf proberen. Iedereen die mij een beetje kent weet welke het geworden is. De tweede inderdaad. Eerst de kaart maar eens, maar ook deze hoek staat er niet op. Niet omdat ik niet goed kijk, want bij de index staat de safari mall ook niet. Stukje terug dan maar. Desnoods bel ik bij dat ministerie aan. Weet niet of me dat in dank afgenomen wordt als heiden en het zal me zeker niet in d(r)ank afgenomen worden als ik daar naar een drankwinkel vraag, maar da’s dan jammer. Opeens zie ik in mijn ooghoek een relatief klein (voor Qatari begrippen, dat wel) gebouw aan mijn rechterkant waar het ongehoord druk is. Even kijken. Ja, verdomd, de QDC, helemaal weggestopt en megadruk. Ik kan het parkeerterrein niet eens op, moet langs de weg parkeren. Naar de bewaker dat ik nog geen pasje heb maar er één aan kom vragen. Geduldig en uiterst vriendelijk (!) wijst hij me de weg naar het kantoor waar ik dat aan kan vragen. Have a nice day, sir! Kan nooit een Qatari zijn. Daar aangekomen uiteraard een nummertjes systeem en ik heb er zowaar maar twee voor me. TV staat op NBC, is het eerste Engelstalige nieuws dat ik in weken meekrijg. Al Jazeera lijkt me hier ook wat overdreven, lokalen zullen het niet in hun hoofd halen om zo’n pasje aan te vragen. Als ik aan de beurt ben vraagt de beste man of ik contant geld bij me heb voor de borg. Eh, niet genoeg, maar kan ik niet pinnen dan? Vraag ik hem terwijl ik op de pinautomaat op zijn buro wijs. Nee, sorry, die is stuk, meneer. Maar in de hal staat een automaat. Als u even geld haalt, voer ik uw gegevens even in. Prima: pinnen en terug. Eh, uw brief is niet goed meneer. ZUCHT. Die heb ik eerder gehoord vandaag. Er had in moeten staan hoeveel housing allowance u krijgt en niet uw transport allowance. O. Ik begin zachtjes te sputteren: maar ik had om een brief voor jullie gevraagd, en…. De man onderbreekt me: het is in dit geval niet erg, aangezien we het beleid van Aspetar kennen, dus ik ga gewoon een pasje voor u maken, geen probleem. Ik denk dat ik koorts heb en zit te ijlen of zo. Ben ik nog steeds in Qatar? Foto voor op het pasje maken (kunt u iets onderuit zakken meneer, u bent een beetje te groot voor de camera), borg afrekenen en nog een prettige dag meneer. Met een lach erbij, het moet niet gekker gaan worden. Ik kan het dan ook niet nalaten de man te complimenteren en hem te vertellen dat hij de eerste overheidsdienaar is die me snel en op een fatsoenlijke manier helpt èn normaal te woord staat. En dat na zes weken en ongeveer 1000 ambtenaren. Hij straalt er van. Zo hoort het toch, meneer? Inderdaad: geen Qatari. Wanneer krijg ik die borg eigenlijk terug? Als u ooit het land definitief verlaat meneer.
Naar beneden om te winkelen. Ben vooral erg benieuwd of ze ook jenever hebben. Snel antwoord: nee. Bier, wijn, vodka, whisky, rum, gin, breezers, saké (veel Japanners hier!) en champagne. Nederlandse merken: Heineken en Amstel. Hoe kan het ook anders. Het geheel zit op een relatief kleine oppervlakte, maar de keuze is erg groot. Neem uiteindelijk twee dozen Fosters mee. Heeft maar één reden: bij twee dozen krijg je twee bierglazen cadeau en die heb ik nog niet. Twee flessen witte en twee flessen rode wijn en klaar. O ja, en een kurkentrekker. Witte wijn om voor de zekerheid achter de hand te hebben. De boel gaat daar maandag op slot en pas op 3 september weer open. Ramadan! Uiteraard. Rode wijn om volgende week coq au vin te kunnen maken. Verheug me er nu al op. Bij de kassa weer een verrassing: alweer één en al vriendelijkheid en behulpzaamheid. Ook weer compleet met lach. Als dit nog lang zo doorgaat kom ik hier wonen. Nog een verrassing, maar dan een negatieve: voor dat beetje drank ben ik bijna €100 kwijt. 48 blikjes bier, vier flessen wijn en een kurkentrekker. Slik. Ik was al gewaarschuwd, maar je blijft toch hopen dat het allemaal wel mee zal vallen. Aan andere kant: dat is gemiddeld nog geen 2 euro per stuk. En volgens mij was ik vooral zo dom om de enige kurkentrekker te pakken die er lag, zal wel één of ander designding geweest zijn. En ik mag per maand 2500 QR aan drank besteden, dus ik blijf ruim binnen mijn limiet. Geloof niet dat ik ooit €500 aan drank voor thuis uitgegeven heb in een maand. Weet ik eigenlijk wel zeker. Maar uiteindelijk toch nog voor de Ramadan rond gekregen dus, en dat valt dan weer mee.
Naar buiten. O ja, auto staat buiten de poort. Mag ik eigenlijk wel met dat karretje de poort uit? Vast niet. Ik schiet zo’n onzichtbare werkloze aan op het parkeerterrein en leg hem met handen en voeten uit dat ik mijn karretje hier even laat staan om de auto op te gaan halen. OK, sir, zegt hij schouderophalend. Ik loop naar de auto stap in, start, zet hem in zijn achteruit en kijk in mijn binnenspiegel of er niets aankomt. Tot mijn stomme verbijstering zie ik dezelfde meneer die ik niet uitgelegd heb dat ik even de auto ga halen achter de auto staan. Met mijn karretje. Blijkbaar dacht hij dat ik bedoelde dat ik naar de auto liep en dat hij mijn karretje maar moest duwen. En dat bedoelde ik zéker niet. Geeft maar weer eens aan hoe er hier met deze mensen omgegaan wordt. Ik stap als de donder uit en help snel de boel in de kofferbak zetten. Ik schaam me een beetje. Als ik normale coupures bij me had gehad had ik hem nog fooi gegeven ook, maar had op dat moment niet kleiner dan 100QR en dat leek me weer wat overdreven. Heb hem in plaats daarvan maar uitgebreid bedankt. Waarschijnlijk had hij het niet eens aan mogen nemen, bedenk ik me later. Nou heb ik alleen wel een klein praktisch lastigheidje. Probleem is te sterk uitgedrukt. Als je bij de QDC gewinkeld hebt moet je namelijk in één rechte lijn naar huis. En ik heb nog allerlei plannen voor vanmiddag. Hmm. Lastige is vooral dat je een behoorlijk probleem hebt als je met drank in je auto gepakt wordt op een plek die nogal afwijkt van de kortste route naar huis. Geen risico, ik rij wel even naar huis.
Thuis even een nieuwe route uitgestippeld: ik wil nog naar onze beoogde nieuwe compound, naar de school van de kinderen, kijken of ik de Toys R Us kan vinden en naar de Jarir Bookshop. Dat schijnt de enige fatsoenlijke boekwinkel van Doha te zijn (zijn er overigens twee van) en langs deze ben ik gisteren per ongeluk gekomen toen we verkeerd reden vanaf Villagio. Planning: eerst Jarir, dan compound (aan deze weg, maar inderdaad wel weer via een Uwie), daar op mijn horloge kijken en dan bepalen hoe lang het duurt om naar de school van de kinderen te rijden. Daar vandaan op zoek naar de Toys R Us. Jarir is zo gevonden. Maar ook hartstikke dicht. Hmm. Openingstijden zoeken: blijkt tussen 1 en 4 dicht te gaan. Lange lunchpauze! Gelukkig is het inmiddels tien over half vier, dus ik wacht wel even. Zit een elektronicazaak naast waar ik even een rondje loop en een koffiezaak aan de overkant waar ik een ongebruikte krant naast een tafeltje zie liggen. Glas sap besteld en aan dat tafeltje gaan zitten. Jammer joh: Arabische versie van de Gulf Times. De Engelse versie is in bezit van een meneer die de sudoku probeert op te lossen. En ik weet inmiddels uit ervaring dat die vrij pittig is. Wifi heeft deze tent niet, dan maar even een lijstje maken wat ik vanavond allemaal in het blog wil zetten. Klokslag vier uur gaat de Jarir open en staat letterlijk iedereen in de koffieshop op. Ik was dus niet de enige die gewoon zijn tijd zat uit te zitten. Mooie, grote zaak. Beneden kantoorspul in de ruimste zin van het woord, kranten, tijdschriften en aanbiedingen. Boven de boeken zelf en schoolspullen. Het aanbod is niet overweldigend, maar wel ruim en compleet. Er is zelfs een goed gesorteerde medische afdeling. Niets op sportgebied, maar wel hoogstaande internationale literatuur. En nog betaalbaar ook. Zo’n €60,- voor de meeste boeken (fysiologie, biochemie enzo). Ja, duur, maar minder duur dan in Nederland. Dat betaalde ik soms voor tweedehands boeken. Ik vraag voor de zekerheid nog even en krijg te horen dat hij zich een sportmedisch boek leek te herinneren in de andere vestiging. Maar dat is alweer een tijd geleden, hoor! Voegt hij er met veel gevoel voor understatement nog aan toe. En bedankt. Waar zit die andere vestiging dan, voel ik me gedwongen uit beleefdheid te vragen. Aan Salwa, sir. Salwa Road is één van de grote doorgaande wegen hier die vanaf de Cornishe het land inlopen. Ga ik nog wel een keer naar kijken. Loop nog een rondje en besluit voor mezelf een speciale editie van Paolo Coelho’s “de alchemist” te kopen. Hier heet die natuurlijk “The Alchemist”. Speciale ingebonden editie in een cassette. Verjaardagscadeautje, zeg maar. Zal het netjes tot dinsdag dicht laten. Beneden ook nog even een rondje en hier vind ik letterlijk tientallen verschillende hoesjes om je CD’s in te stoppen. Alle vormen en kleuren die je kunt verzinnen. Ook vormen en kleuren die ik niet kon verzinnen, trouwens. Nog even een hilarisch moment bij de kassa. Zijn computerkassa’s, dus barcode scannen en dan op net zo’n toetsenbord als wat ik nu voor me heb aangeven hoeveel geld je van de klant krijgt. Compleet met numeriek toetsenbord. En daar begon de ellende voor de kassameneer. Op de cursus was hem waarschijnlijk uitgelegd dat hij dat moet gebruiken om mijn bedrag in te toetsen. Alleen, hoe de lieve schat ook op die knopjes drukte, er kwam niets in beeld. Ik had de oorzaak snel gezien, maar was benieuwd of-ie er zelf uit ging komen of zijn superieur er voor nodig zou hebben. Het laatste bleek uiteindelijk niet nodig, maar het duurde bijna 10 minuten voordat hij doorhad dat de “num lock” gewoon niet aanstond. Ik heb het met alle geduld en plezier van de wereld staan aankijken. Vooral omdat hij steeds roder werd en steeds harder geen zweten en allerlei trucen ging proberen om het op te lossen. De getallen van het gewone toetsenbord gebruiken kwam blijkbaar niet bij hem op.
Vanaf de boekwinkel dus een Uwie om bij de compound uit te komen en daar de stopwatch ingedrukt om te kijken hoe lang ik er over zou doen naar school. Uiteindleijk een half uur. Maar dat is inclusief verkeerd rijden en tien minuten de kaart raadplegen waar ik nou verkeerd gegaan ben. En file, maar daar zijn ze aan het werk en als er op zaterdagmiddag in de vakantie al een file staat zal die er in de ochtendspits toch ook wel staan? Die dus maar gewoon meerekenen. Ik heb nu de meest recht-toe-recht-aan route genomen. In zoverre: dat was de bedoeling, misschien nog een paar keer proefrijden. Maar er is vast ook wel een andere route. Ik heb nu de D-ring genomen, als ik zo op de kaart kijk kan ik ook de E-ring nemen, dan kom ik aan de achterkant van school uit en moet ik een stukje binnendoor, maar misschien is dat ’s morgens sneller.
Door naar de Toys R us. Even zoeken, maar wel gevonden. Recht tegenover de Lamborghini, Bentley en Bugatti dealer. Er is rekening gehouden met de vaders! Ook hier weer precies hetzelfde: voor meisjes een soort hemel, maar jongens spelen hier echt alleen maar met auto’s en action figures. Is niet helemaal waar, deze winkel heeft voor het eerst een flinke verzameling lego. Maar niet de lego waarvan ik hoop dat mijn zoon het leuk vindt: alleen de speciale series (Atlantis, Pirates of the Caribean, Cars, Harry Potter, Toy Story en Star Wars), van de “gewone” lego precies één doosje. Cars zal hij zelf erg blij mee zijn trouwens, gezien de foto’s van zijn verjaardag. Grote sets die er staan zijn bespottelijk duur, kleine doosjes komen aardig overeen met Europa. Nergens ook maar een spoor van bijvoorbeeld playmobil te bekennen. Vragen. Dom. De mevrouw heeft duidelijk geen idee waar ik het over heb en neemt me mee naar de computerspelletjes. Tot haar verbazing is er niets. Ik ben minder verbaasd. Ik vraag haar of ze enig idee heeft waar dat dan wel te krijgen is en ze begint een stamelverhaal over kiddy zone. Nee lieverd, daar ben ik vanmorgen nog geweest. Ik hoor haar beleefd aan en bedank haar voor niets. O ja, voor meisjes hebben we het wel. Staat het daar, wijst ze achter zich. Die met Sneeuwwitje en Doornroosje. Bewijst maar weer dat ze geen idee had ik wat ik bedoelde. Ik verzin snel iets over alleen iets voor een jongen zoeken en maak me snel uit de voeten.
Het is inmiddels zes uur en ik had bij de receptie gezegd dat ik om een uur of vijf wel terug zou zijn om naar de TV-aansluitingen te laten kijken. Niet helemaal gered dus. Sterker nog: ik neem een verkeerde baan en doe er nog ruim een half uur over om thuis te komen. Heb me maar even bij ze gemeld om sorry te zeggen en er komt later alsnog een monteur kijken. Hij verzekert me dat hij morgen even komt regelen. Decoder boven en een snoer beneden en het zou moeten werken. Zo simpel zal het wel niet zijn, we zijn hier natuurlijk wel in Qatar.
Wat lastig was: had net een pot bier ingeschonken toen hij aanbelde, en ik hier al een keer een monteur gehad die vroeg of ik bier voor hem had, dus ik had geen zin om daar met bier rond te lopen. Maar even in het bovenkastje gezet. Deur open en het blijkt ook precies die betreffende monteur te zijn. Vooruitziende blik? Het is niet zo dat ik hem dat biertje niet gun, maar als hij betrapt wordt met alcohol in zijn bezit en hij meldt er voor de vrolijkheid even bij dat hij dat van die aardige meneer in villa 18 gekregen heb, dan zien wij elkaar op hele korte termijn weer terug. In Nederland wel te verstaan. Drank is hier strikt voor eigen gebruik. Je mag het aan je bezoek geven, maar meer ook niet. En zeker niet aan monteurs. Al helemaal niet als ze uit India komen. Hij vertrekt met de mededeling dat hij morgen om half vijf terug komt. Hoop dat ik dan al thuis ben. Moet lukken. Bier weer uit de kast gepakt, eten opgeschept (genoeg over van gisteren!) en eten. Ik zit nog niet als de bel weer gaat. Kan me niet voorstellen dat hij terugkomt, maar toch het bier maar weer weggezet. Valt mee, zijn de buren waarvan nog een schaaltje en een bordje in de vaatwasser stonden. O ja, ik heb jullie barbecue nog niet schoongemaakt, doe ik niet alsof ik nu net aan denk. Gewoon nog geen zin in gehad. Geeft niks, hou dat ding maar, hij was toch niet van ons. Prima, dank je! Net zoals ik nog geen zin had gehad om te strijken, dat moet ook nog steeds. Doe ik normaal gesproken als Babu ’s morgens beneden bezig is en ik er toch niet bij kan blijven. Op dat moment draaide de was nog, dus moest vandaag. Geen seconde zin in gehad. En het is nu bijna 10 uur, dus ik ga het ook niet meer doen. Heb nog voor drie dagen schone overhemden en dat is ook het enige dat moet gebeuren, maar heb nu geen zin meer in die zes overhemden. Zie wel wanneer ik dat van de week doe. Heb tot dinsdag genoeg, dus heb de tijd. Twee dagen dezelfde aan is hier overigens geen optie, daar zweet je toch iets teveel voor.
Al dat rondjes rijden heeft me wel weer wat meer indruk van de wegen in Doha opgeleverd en je kunt nu gewoon wat meer. Volgende week ook eens buiten Doha rijden. Heb een week de tijd om te bedenken waar ik naar toe wil. Helemaal in het noorden moeten indrukwekkende archeologische plaatsen zijn, is een optie, maar relatief ver weg. Voor zover iets in Qatar ver weg kan zijn. Eén derde van België. Meer naar het westen zit ook de farm waar ze de Oryx van de ondergang gered hebben. Maar misschien komt er ook nog wel iets heel anders opborrelen.
Verdorie, vijf kantjes al, wordt hoog tijd om te stoppen!
Tot Snel!
Olav
Zaterdagochtend, de morning after de barbecue dus. Ik moet zeggen: ik heb me wel eens brakker gevoeld na mijn verjaardag. Na iemand anders zijn verjaardag ook trouwens. Was niet erg laat, volgens mij was iedereen om 11 uur weg. Om 10 uur zat de eerste al in zijn ogen te wrijven. Merk dat bij mezelf ook: het wordt hier zo belachelijk vroeg licht dat je ‘s avonds om 10 uur gewoon omvalt. Had ik vanmorgen overigens weinig last van: werd om half 10 wakker, heb toen nog ruim een uur liggen lezen en kwam uiteindelijk om half 12 onder de douche vandaan. Ik had die schoonmaker niet voor niets naar gisteren verzet, hier hoopte ik een beetje op. Aan de andere kant: toen ik vanmorgen beneden kwam had ik toch een beetje spijt van het verzetten van Babu. Door het in en uit lopen voor de barbecue kon ik de hele vloer opnieuw gaan dweilen. Is het letterlijk de allereerste keer dat ik meer schoonmaakspul dan een doekje in mijn handen heb sinds ik hier ben. Moet ik me daarvoor schamen? Echt niet. Als we hier straks met zijn allen zitten komt dat ook wel weer, ben bang dat één keer in de week een Babutje niet echt genoeg is met drie kinderen. Zien we dan wel weer.
Eerst maar eens flink ontbeten: er was nog gerookte zalm over van gisteravond, dus brood onder de grill, kruidenboter erop (tartar, alsof we weer op de camping in Frankrijk zaten!) en plakjes gerookte zalm. Had nog precies genoeg voor vier boterhammen, lunch was acuut niet meer nodig. Vervolgens de laatste troep van gisteren opruimen (in dit geval de afwasmachine legen) en dus inderdaad de vloer dweilen. Daarna in de auto gestapt en door Doha gaan cruisen. Zoals ik gisteren al zei had ik een aantal dingen voor ogen waar ik zeker langs wilde, en volgens mij is dat allemaal gelukt.
Eerste stop: bank. Chequeboek ophalen en salary certificate voor een creditcard inleveren. Probleem: brief is niet goed. Zucht. Ik heb met jullie vertegenwoordiger gebeld, ik krijg geen officieel salary certificate (dus met eindejaarsbonus) omdat ik nog in mijn proeftijd zit, en volgens haar was gewoon een verklaring dat ik hier werk, wat mijn basissalaris is en een handtekening en stempel genoeg. Ja, dat zeggen die vertegenwoordigers altijd. Maar ik zal het proberen. Beloof niets. Bel je wel of het wel of niet gelukt is. Zo niet dan vraag ik gewoon mijn brief terug en dan mag diezelfde vertegenwoordiger het voor me gaan regelen. Als zij zegt dat het genoeg is dan zorgt ze er ook maar voor. Eerste stop was dus een kleine tegenvaller. Volgende stop: Virgin Megastore. Hoefde ik niet voor in de auto, is recht tegenover de bank. Wilde in ieder geval een kaart van Doha voor in de auto en een hoesje voor mijn CD’s voor in de auto. Van dat laatste hadden ze precies de keuze uit twee. Een voetbal of een basketbal. Aangezien iemand (zo te zien van de leeftijd van Sara) met een pen op de voetbal had zitten tekenen werd het dus de basketbal. Kaart hadden ze zowaar ook, was dan weer een meevaller. Moest wel nadrukkelijk zoeken naar eentje van Doha. Kijk even bij de foto’s welke ik voor Doha tegenkwam…. Good old Mokum inderdaad.
Terug naar de auto en één parkeerterrein verder: Hyatt Plaza, was ik zoals gezegd nog niet geweest. Van de buitenkant had ik het gevoel dat dit een aantal op wonen gerichte zaken waren die aan elkaar gebouwd waren. Vraag me niet waarom. Wat kan je er als mens naast zitten. Gewoon weer een mall als alle andere. Nog geen 100 meter van Villagio dus. Net zo groot, niet zo protserig en wat andere winkels. Maar nog steeds niets bijzonders. Wel inderdaad een groot indoor speelgedoe, maar dat was dan weer dicht. Reconstruction. Wanneer het weer open gaat vermeldde het bord niet. Ook in deze mall: de giant store. Heeft in dit geval niets met fietsen te maken, maar met de grootte. Vergelijkbaar met de winkel die ik twee weken geleden beschreef, maar dan zonder de daar aanwezige chaos. Beetje meer klasse. Rondje gelopen en even naar boven om te kijken op de speelgoed en elektronica-afdelingen. Bij het speelgoed valt het weer op: je kunt hier maar beter dochters hebben, daar is werkelijk alles voor beschikbaar. Voor jongens is het een stuk lastiger. Ja, als je zoon van auto’s houdt is het geen enkel probleem, maar daar ligt de key interest van die van mij niet erg. Lego moet het zijn. Daar vind ik uiteindelijk precies drie doosjes van. Bij de elektronica even langs de DVD-spelers en de hifi sets. DVD-spelers koop je hier van 20 euro, prima. Hifi is iets lastiger: het zijn of gigantische dingen met een miljoen lampjes en knopjes en gigantische boxen, of zo oud dat je er zelfs nog cassettebandjes mee af kunt spelen, of het worden meteen home cinema sets met geluidszuilen van ruim anderhalve meter hoog en grote basboxen. Echte tussenweg lijken ze niet te kennen. De eerste twee wil ik niet en die laatste krijg ik bij Karin nooit door de ballotage (voordeel is wel dat je dan geen aparte DVD-speler meer hoeft te kopen. Elk nadeel…. Inderdaad!). Was me al een aantal keer bij winkels opgevallen, had ik de boel toch maar ingepakt en niet opgeslagen. Even een smoothie gehaald en terug naar de auto.
Volgens de kaart moet de dierentuin nu dichtbij zijn. Wil ik vandaag niet naar toe, maar ben gewoon nieuwsgierig waar dat ding dan zit. Bij het eerste stoplicht weet ik genoeg: lange muur met allerlei afbeeldingen van dieren erop aan de linkerkant. Kan me toch sterk vergissen, maar dit lijkt me de dierentuin. Muur gevolgd en inderdaad. Alleen wel één probleem: hoe kom je er vanaf deze kant? De grote doorgaande wegen hebben hier gescheiden weghelften, dus je moet regelmatig even een U-turn maken om de goede kant op te kunnen. En “Uwie” in lokale termen. Alleen hier is in de verste verte geen rotonde of afslag te bekennen om dat te doen. Thuis maar eens op de kaart kijken. Heb de weg maar gevolgd, dierentuin was immers alleen maar nieuwsgierigheid, hoef er vandaag niet naar toe. Ik heb inmiddels op de kaart gekeken en de eerste rotonde is inderdaad pas een paar kilometer verderop. Waarschijnlijk een afslag eerder en dan via de omliggende woonwijken, dan kom je wel op de goede weg uit.
Doorgereden dus, en toen begon ik op een gegeven moment toch wat onrustig te worden. Gebied waar ik nog niet eerder was geweest, de weg werd steeds slechter en langs de weg één en al afgedankte vrachtwagens. Netjes opgesteld, dat wel. Volgens mij ben ik in de “beruchte” industrial area terecht gekomen: een gigantische industrieterrein tussen het bewoonde deel van Doha en het vliegveld. Het staat niet eens op mijn kaart. Daar kom je blijkbaar alleen als je er de weg al weet. Ik zeg trouwens tussen het bewoonde deel en het vliegveld, maar ook hier wonen mensen: de meeste Indiërs die hier wonen en werken moeten hier ergens wonen. Dan ga je je eigen huis weer nog meer waarderen. Maar gewoon doorrijden. Het voordeel van Doha is namelijk dat het een gemaakte stad is: er was hier helemaal niet toen ze 20% van de wereldvoorraad gas bleken te hebben, dus er is heel planologisch gedacht. Dat betekent onder andere dat vrijwel alle wegen haaks op elkaar staan èn als een soort spinnenweb uiteen lopen, met de Cornishe als logisch middelpunt. Dat betekent de wegen zeker aan de rand van Doha nagenoeg noord-zuid of oost-west lopen. De bochten die in de grote (snel)wegen zitten zijn over het algemeen uiteindelijk ook 90° (wiskundig, zo warm wordt het zelfs hier niet!). Als je de oorspronkelijke richting weet waarin je reed is er dus eigenlijk niet zoveel aan de hand. Op een gegeven moment vond ik dat ik ver genoeg naar het oosten was gereden, bij de eerste de beste volgende rotonde dus terug naar het noorden. Geen idee wat ze daar aan mijn linkerhand aan het bouwen waren, maar het is groot. Mega. Kilometerslang hetzelfde gebouw in aanbouw naast me. De industrial area wordt duidelijk nog wat verder uitgebreid. Uiteindelijk kom ik op een rotonde die ik ken: hier kruisen we Wholesale market street. Wacht eens: daar zit de QDC aan en daar wilde ik ook langs. Gokken: links of rechts. Volgens mij links. Blijkt een goede gok. QDC staat overigens voor Qatar Distribution Company. In goed Nederlands: de nationale slijterij. Gregg had me uitgelegd waar hij zat toen we bij Al Wakra vandaan kwamen: direct naast het ministerie van Islamitische zaken (!) moet je rechtsaf, weg een stukje volgen en daarna wist ik het niet meer, maar ik wist het straatje nog wel, dus dat moet lukken. Weg gevolgd en in de verte zie ik een vrijstaand gebouw wat er voor door zou kunnen gaan. Op het parkeerterrein aangekomen blijkt dit de Safari Mall te zijn. Kende ik nog niet, maar zelfs in desolate stuk van de wereld hebben ze dus nog een mall weten te planten. Je krijgt er bijna bewondering voor. Eén ding staat wel vast: hier zit de QDC niet. Twijfel: uitstappen om te vragen of zelf proberen. Iedereen die mij een beetje kent weet welke het geworden is. De tweede inderdaad. Eerst de kaart maar eens, maar ook deze hoek staat er niet op. Niet omdat ik niet goed kijk, want bij de index staat de safari mall ook niet. Stukje terug dan maar. Desnoods bel ik bij dat ministerie aan. Weet niet of me dat in dank afgenomen wordt als heiden en het zal me zeker niet in d(r)ank afgenomen worden als ik daar naar een drankwinkel vraag, maar da’s dan jammer. Opeens zie ik in mijn ooghoek een relatief klein (voor Qatari begrippen, dat wel) gebouw aan mijn rechterkant waar het ongehoord druk is. Even kijken. Ja, verdomd, de QDC, helemaal weggestopt en megadruk. Ik kan het parkeerterrein niet eens op, moet langs de weg parkeren. Naar de bewaker dat ik nog geen pasje heb maar er één aan kom vragen. Geduldig en uiterst vriendelijk (!) wijst hij me de weg naar het kantoor waar ik dat aan kan vragen. Have a nice day, sir! Kan nooit een Qatari zijn. Daar aangekomen uiteraard een nummertjes systeem en ik heb er zowaar maar twee voor me. TV staat op NBC, is het eerste Engelstalige nieuws dat ik in weken meekrijg. Al Jazeera lijkt me hier ook wat overdreven, lokalen zullen het niet in hun hoofd halen om zo’n pasje aan te vragen. Als ik aan de beurt ben vraagt de beste man of ik contant geld bij me heb voor de borg. Eh, niet genoeg, maar kan ik niet pinnen dan? Vraag ik hem terwijl ik op de pinautomaat op zijn buro wijs. Nee, sorry, die is stuk, meneer. Maar in de hal staat een automaat. Als u even geld haalt, voer ik uw gegevens even in. Prima: pinnen en terug. Eh, uw brief is niet goed meneer. ZUCHT. Die heb ik eerder gehoord vandaag. Er had in moeten staan hoeveel housing allowance u krijgt en niet uw transport allowance. O. Ik begin zachtjes te sputteren: maar ik had om een brief voor jullie gevraagd, en…. De man onderbreekt me: het is in dit geval niet erg, aangezien we het beleid van Aspetar kennen, dus ik ga gewoon een pasje voor u maken, geen probleem. Ik denk dat ik koorts heb en zit te ijlen of zo. Ben ik nog steeds in Qatar? Foto voor op het pasje maken (kunt u iets onderuit zakken meneer, u bent een beetje te groot voor de camera), borg afrekenen en nog een prettige dag meneer. Met een lach erbij, het moet niet gekker gaan worden. Ik kan het dan ook niet nalaten de man te complimenteren en hem te vertellen dat hij de eerste overheidsdienaar is die me snel en op een fatsoenlijke manier helpt èn normaal te woord staat. En dat na zes weken en ongeveer 1000 ambtenaren. Hij straalt er van. Zo hoort het toch, meneer? Inderdaad: geen Qatari. Wanneer krijg ik die borg eigenlijk terug? Als u ooit het land definitief verlaat meneer.
Naar beneden om te winkelen. Ben vooral erg benieuwd of ze ook jenever hebben. Snel antwoord: nee. Bier, wijn, vodka, whisky, rum, gin, breezers, saké (veel Japanners hier!) en champagne. Nederlandse merken: Heineken en Amstel. Hoe kan het ook anders. Het geheel zit op een relatief kleine oppervlakte, maar de keuze is erg groot. Neem uiteindelijk twee dozen Fosters mee. Heeft maar één reden: bij twee dozen krijg je twee bierglazen cadeau en die heb ik nog niet. Twee flessen witte en twee flessen rode wijn en klaar. O ja, en een kurkentrekker. Witte wijn om voor de zekerheid achter de hand te hebben. De boel gaat daar maandag op slot en pas op 3 september weer open. Ramadan! Uiteraard. Rode wijn om volgende week coq au vin te kunnen maken. Verheug me er nu al op. Bij de kassa weer een verrassing: alweer één en al vriendelijkheid en behulpzaamheid. Ook weer compleet met lach. Als dit nog lang zo doorgaat kom ik hier wonen. Nog een verrassing, maar dan een negatieve: voor dat beetje drank ben ik bijna €100 kwijt. 48 blikjes bier, vier flessen wijn en een kurkentrekker. Slik. Ik was al gewaarschuwd, maar je blijft toch hopen dat het allemaal wel mee zal vallen. Aan andere kant: dat is gemiddeld nog geen 2 euro per stuk. En volgens mij was ik vooral zo dom om de enige kurkentrekker te pakken die er lag, zal wel één of ander designding geweest zijn. En ik mag per maand 2500 QR aan drank besteden, dus ik blijf ruim binnen mijn limiet. Geloof niet dat ik ooit €500 aan drank voor thuis uitgegeven heb in een maand. Weet ik eigenlijk wel zeker. Maar uiteindelijk toch nog voor de Ramadan rond gekregen dus, en dat valt dan weer mee.
Naar buiten. O ja, auto staat buiten de poort. Mag ik eigenlijk wel met dat karretje de poort uit? Vast niet. Ik schiet zo’n onzichtbare werkloze aan op het parkeerterrein en leg hem met handen en voeten uit dat ik mijn karretje hier even laat staan om de auto op te gaan halen. OK, sir, zegt hij schouderophalend. Ik loop naar de auto stap in, start, zet hem in zijn achteruit en kijk in mijn binnenspiegel of er niets aankomt. Tot mijn stomme verbijstering zie ik dezelfde meneer die ik niet uitgelegd heb dat ik even de auto ga halen achter de auto staan. Met mijn karretje. Blijkbaar dacht hij dat ik bedoelde dat ik naar de auto liep en dat hij mijn karretje maar moest duwen. En dat bedoelde ik zéker niet. Geeft maar weer eens aan hoe er hier met deze mensen omgegaan wordt. Ik stap als de donder uit en help snel de boel in de kofferbak zetten. Ik schaam me een beetje. Als ik normale coupures bij me had gehad had ik hem nog fooi gegeven ook, maar had op dat moment niet kleiner dan 100QR en dat leek me weer wat overdreven. Heb hem in plaats daarvan maar uitgebreid bedankt. Waarschijnlijk had hij het niet eens aan mogen nemen, bedenk ik me later. Nou heb ik alleen wel een klein praktisch lastigheidje. Probleem is te sterk uitgedrukt. Als je bij de QDC gewinkeld hebt moet je namelijk in één rechte lijn naar huis. En ik heb nog allerlei plannen voor vanmiddag. Hmm. Lastige is vooral dat je een behoorlijk probleem hebt als je met drank in je auto gepakt wordt op een plek die nogal afwijkt van de kortste route naar huis. Geen risico, ik rij wel even naar huis.
Thuis even een nieuwe route uitgestippeld: ik wil nog naar onze beoogde nieuwe compound, naar de school van de kinderen, kijken of ik de Toys R Us kan vinden en naar de Jarir Bookshop. Dat schijnt de enige fatsoenlijke boekwinkel van Doha te zijn (zijn er overigens twee van) en langs deze ben ik gisteren per ongeluk gekomen toen we verkeerd reden vanaf Villagio. Planning: eerst Jarir, dan compound (aan deze weg, maar inderdaad wel weer via een Uwie), daar op mijn horloge kijken en dan bepalen hoe lang het duurt om naar de school van de kinderen te rijden. Daar vandaan op zoek naar de Toys R Us. Jarir is zo gevonden. Maar ook hartstikke dicht. Hmm. Openingstijden zoeken: blijkt tussen 1 en 4 dicht te gaan. Lange lunchpauze! Gelukkig is het inmiddels tien over half vier, dus ik wacht wel even. Zit een elektronicazaak naast waar ik even een rondje loop en een koffiezaak aan de overkant waar ik een ongebruikte krant naast een tafeltje zie liggen. Glas sap besteld en aan dat tafeltje gaan zitten. Jammer joh: Arabische versie van de Gulf Times. De Engelse versie is in bezit van een meneer die de sudoku probeert op te lossen. En ik weet inmiddels uit ervaring dat die vrij pittig is. Wifi heeft deze tent niet, dan maar even een lijstje maken wat ik vanavond allemaal in het blog wil zetten. Klokslag vier uur gaat de Jarir open en staat letterlijk iedereen in de koffieshop op. Ik was dus niet de enige die gewoon zijn tijd zat uit te zitten. Mooie, grote zaak. Beneden kantoorspul in de ruimste zin van het woord, kranten, tijdschriften en aanbiedingen. Boven de boeken zelf en schoolspullen. Het aanbod is niet overweldigend, maar wel ruim en compleet. Er is zelfs een goed gesorteerde medische afdeling. Niets op sportgebied, maar wel hoogstaande internationale literatuur. En nog betaalbaar ook. Zo’n €60,- voor de meeste boeken (fysiologie, biochemie enzo). Ja, duur, maar minder duur dan in Nederland. Dat betaalde ik soms voor tweedehands boeken. Ik vraag voor de zekerheid nog even en krijg te horen dat hij zich een sportmedisch boek leek te herinneren in de andere vestiging. Maar dat is alweer een tijd geleden, hoor! Voegt hij er met veel gevoel voor understatement nog aan toe. En bedankt. Waar zit die andere vestiging dan, voel ik me gedwongen uit beleefdheid te vragen. Aan Salwa, sir. Salwa Road is één van de grote doorgaande wegen hier die vanaf de Cornishe het land inlopen. Ga ik nog wel een keer naar kijken. Loop nog een rondje en besluit voor mezelf een speciale editie van Paolo Coelho’s “de alchemist” te kopen. Hier heet die natuurlijk “The Alchemist”. Speciale ingebonden editie in een cassette. Verjaardagscadeautje, zeg maar. Zal het netjes tot dinsdag dicht laten. Beneden ook nog even een rondje en hier vind ik letterlijk tientallen verschillende hoesjes om je CD’s in te stoppen. Alle vormen en kleuren die je kunt verzinnen. Ook vormen en kleuren die ik niet kon verzinnen, trouwens. Nog even een hilarisch moment bij de kassa. Zijn computerkassa’s, dus barcode scannen en dan op net zo’n toetsenbord als wat ik nu voor me heb aangeven hoeveel geld je van de klant krijgt. Compleet met numeriek toetsenbord. En daar begon de ellende voor de kassameneer. Op de cursus was hem waarschijnlijk uitgelegd dat hij dat moet gebruiken om mijn bedrag in te toetsen. Alleen, hoe de lieve schat ook op die knopjes drukte, er kwam niets in beeld. Ik had de oorzaak snel gezien, maar was benieuwd of-ie er zelf uit ging komen of zijn superieur er voor nodig zou hebben. Het laatste bleek uiteindelijk niet nodig, maar het duurde bijna 10 minuten voordat hij doorhad dat de “num lock” gewoon niet aanstond. Ik heb het met alle geduld en plezier van de wereld staan aankijken. Vooral omdat hij steeds roder werd en steeds harder geen zweten en allerlei trucen ging proberen om het op te lossen. De getallen van het gewone toetsenbord gebruiken kwam blijkbaar niet bij hem op.
Vanaf de boekwinkel dus een Uwie om bij de compound uit te komen en daar de stopwatch ingedrukt om te kijken hoe lang ik er over zou doen naar school. Uiteindleijk een half uur. Maar dat is inclusief verkeerd rijden en tien minuten de kaart raadplegen waar ik nou verkeerd gegaan ben. En file, maar daar zijn ze aan het werk en als er op zaterdagmiddag in de vakantie al een file staat zal die er in de ochtendspits toch ook wel staan? Die dus maar gewoon meerekenen. Ik heb nu de meest recht-toe-recht-aan route genomen. In zoverre: dat was de bedoeling, misschien nog een paar keer proefrijden. Maar er is vast ook wel een andere route. Ik heb nu de D-ring genomen, als ik zo op de kaart kijk kan ik ook de E-ring nemen, dan kom ik aan de achterkant van school uit en moet ik een stukje binnendoor, maar misschien is dat ’s morgens sneller.
Door naar de Toys R us. Even zoeken, maar wel gevonden. Recht tegenover de Lamborghini, Bentley en Bugatti dealer. Er is rekening gehouden met de vaders! Ook hier weer precies hetzelfde: voor meisjes een soort hemel, maar jongens spelen hier echt alleen maar met auto’s en action figures. Is niet helemaal waar, deze winkel heeft voor het eerst een flinke verzameling lego. Maar niet de lego waarvan ik hoop dat mijn zoon het leuk vindt: alleen de speciale series (Atlantis, Pirates of the Caribean, Cars, Harry Potter, Toy Story en Star Wars), van de “gewone” lego precies één doosje. Cars zal hij zelf erg blij mee zijn trouwens, gezien de foto’s van zijn verjaardag. Grote sets die er staan zijn bespottelijk duur, kleine doosjes komen aardig overeen met Europa. Nergens ook maar een spoor van bijvoorbeeld playmobil te bekennen. Vragen. Dom. De mevrouw heeft duidelijk geen idee waar ik het over heb en neemt me mee naar de computerspelletjes. Tot haar verbazing is er niets. Ik ben minder verbaasd. Ik vraag haar of ze enig idee heeft waar dat dan wel te krijgen is en ze begint een stamelverhaal over kiddy zone. Nee lieverd, daar ben ik vanmorgen nog geweest. Ik hoor haar beleefd aan en bedank haar voor niets. O ja, voor meisjes hebben we het wel. Staat het daar, wijst ze achter zich. Die met Sneeuwwitje en Doornroosje. Bewijst maar weer dat ze geen idee had ik wat ik bedoelde. Ik verzin snel iets over alleen iets voor een jongen zoeken en maak me snel uit de voeten.
Het is inmiddels zes uur en ik had bij de receptie gezegd dat ik om een uur of vijf wel terug zou zijn om naar de TV-aansluitingen te laten kijken. Niet helemaal gered dus. Sterker nog: ik neem een verkeerde baan en doe er nog ruim een half uur over om thuis te komen. Heb me maar even bij ze gemeld om sorry te zeggen en er komt later alsnog een monteur kijken. Hij verzekert me dat hij morgen even komt regelen. Decoder boven en een snoer beneden en het zou moeten werken. Zo simpel zal het wel niet zijn, we zijn hier natuurlijk wel in Qatar.
Wat lastig was: had net een pot bier ingeschonken toen hij aanbelde, en ik hier al een keer een monteur gehad die vroeg of ik bier voor hem had, dus ik had geen zin om daar met bier rond te lopen. Maar even in het bovenkastje gezet. Deur open en het blijkt ook precies die betreffende monteur te zijn. Vooruitziende blik? Het is niet zo dat ik hem dat biertje niet gun, maar als hij betrapt wordt met alcohol in zijn bezit en hij meldt er voor de vrolijkheid even bij dat hij dat van die aardige meneer in villa 18 gekregen heb, dan zien wij elkaar op hele korte termijn weer terug. In Nederland wel te verstaan. Drank is hier strikt voor eigen gebruik. Je mag het aan je bezoek geven, maar meer ook niet. En zeker niet aan monteurs. Al helemaal niet als ze uit India komen. Hij vertrekt met de mededeling dat hij morgen om half vijf terug komt. Hoop dat ik dan al thuis ben. Moet lukken. Bier weer uit de kast gepakt, eten opgeschept (genoeg over van gisteren!) en eten. Ik zit nog niet als de bel weer gaat. Kan me niet voorstellen dat hij terugkomt, maar toch het bier maar weer weggezet. Valt mee, zijn de buren waarvan nog een schaaltje en een bordje in de vaatwasser stonden. O ja, ik heb jullie barbecue nog niet schoongemaakt, doe ik niet alsof ik nu net aan denk. Gewoon nog geen zin in gehad. Geeft niks, hou dat ding maar, hij was toch niet van ons. Prima, dank je! Net zoals ik nog geen zin had gehad om te strijken, dat moet ook nog steeds. Doe ik normaal gesproken als Babu ’s morgens beneden bezig is en ik er toch niet bij kan blijven. Op dat moment draaide de was nog, dus moest vandaag. Geen seconde zin in gehad. En het is nu bijna 10 uur, dus ik ga het ook niet meer doen. Heb nog voor drie dagen schone overhemden en dat is ook het enige dat moet gebeuren, maar heb nu geen zin meer in die zes overhemden. Zie wel wanneer ik dat van de week doe. Heb tot dinsdag genoeg, dus heb de tijd. Twee dagen dezelfde aan is hier overigens geen optie, daar zweet je toch iets teveel voor.
Al dat rondjes rijden heeft me wel weer wat meer indruk van de wegen in Doha opgeleverd en je kunt nu gewoon wat meer. Volgende week ook eens buiten Doha rijden. Heb een week de tijd om te bedenken waar ik naar toe wil. Helemaal in het noorden moeten indrukwekkende archeologische plaatsen zijn, is een optie, maar relatief ver weg. Voor zover iets in Qatar ver weg kan zijn. Eén derde van België. Meer naar het westen zit ook de farm waar ze de Oryx van de ondergang gered hebben. Maar misschien komt er ook nog wel iets heel anders opborrelen.
Verdorie, vijf kantjes al, wordt hoog tijd om te stoppen!
Tot Snel!
Olav
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
