Dag 52 - Iets meer huis en Qatar SC

Dag 52 – Dinsdag 9 augustus 2011: Iets meer huis en Qatar SC

OK, ik zit hier nu twee dagen en er valt me een aantal dingen op in dit huis. Ten eerste: probeer hier eens aan koud water te komen. Uit de kraan dan, uit de koelkast lukt natuurlijk prima. Het is er gewoon niet. Komt omdat de watertank op het dank staat en daarmee de hele dag in de brandende zon. En zelfs met een paar 1000 liter in zo’n tank gaat het een keer opwarmen, en wat nog vervelender is: het blijft ook warm! ’s Winters (voor zover ze die hier hebben) schijnt dat beter te gaan. Wat betreft dat water hadden ze dat in Riviera Gardens beter bedacht: daar stond de tank tussen twee huizen in en eigenlijk permanent in de schaduw. Niet dat het daar nou lekker fris is, maar toch minder dan in de volle zon. Vanmorgen was het helemaal crisis: geen druk op de leiding en dus nauwelijks tot geen water. Boven helemaal niet, beneden een piesstraaltje. Met pijn en moeite heb ik bij de wastafel kunnen wassen en scheren, douchen heb ik maar gelaten voor wat het was. Eén telefoontje was overigens genoeg om het in 10 minuten geregeld te hebben.

Ander puntje: stopcontacten in de woonkamer. In het zitgedeelte zijn er op zich genoeg, maar aan de andere kant, waar de eethoek staat, kon ik er niet één vinden. Leek me toch stug. Hoe moet je anders gourmetten? Zou voor mij een reden kunnen zijn om hier te blijven! Maar iedereen kan opgelucht zijn, er zit er wel één. Achter de kast. Ik heb vandaag al een mannetje over de vloer gehad voor de…. airco. Sommige dingen neem je blijkbaar mee. Dit huis heeft aparte airco units in alle kamers en in de woonkamer zelfs twee. Vind het geen gezicht, moet ik zeggen. Was in RG netjes weggewerkt en had alleen wat roosters. Die in de woonkamer boven staat geloof ik op Noordpoolstand: hoe kouder ik hem in stel, hoe warmer die ruimte wordt. Maar misschien is dat wel heel realistisch bedenk ik me nu, aangezien het van de week op de Noordpool warmer was dan bij jullie! Eén van de airco’s in de “kinderkamers” lekt als een gieter. Daar is vandaag naar gekeken, maar hij kan hem niet alleen repareren dus hij komt morgen terug. Of morgenochtend zeven uur schikte. Nou, dan was ik eigenlijk van plan om nog te slapen, vind je het erg? Hoe lang heb je nodig? Uurtje. Acht uur dan? Ik moet hier om kwart voor 10 weg om om 10 uur aanwezig te zijn. En dan kan ik nog wat stoplichten tegen hebben, hoewel: ik heb helemaal geen stoplichten tussen het ziekenhuis en hier. Aangezien ik die klussersuurtjes inmiddels ken heb ik het wat ruimer genomen, moet lukken. Moet het alleen niet weer 2 uur worden zoals vannacht. Maar daarover straks meer.

Wat ook opvalt: volgens mij hebben de vorige bewoners de boel hier helemaal uitgewoond en het niet erg schoon gehouden. Viel natuurlijk zaterdag al op dat het smerig was, maar tijdens een verhuizing snap ik dat op zich nog wel. Vervolgens is het zondagochtend schoonmaakt, maar als je kritisch kijkt zijn er nog wel wat dingetjes. De ergste: achter de wasbak in de keuken is nog ongeveer centimeter werkblad tot aan de muur en daar zat een laag van zeker 3 millimeter dik vuil en vet. Volledig zwart uitgeslagen. Dat is niet van één keer vergeten geweest. Heb het de hele avond en nacht in de ovenreiniger laten weken om het ergste los te krijgen en zal later deze week even kijken of ik het nog verder schoon kan krijgen. Misschien dat kokend water nog een idee is… verder is er zoals ik eerder gezegd heb in het hele huis op de muren getekend en zo zijn er nog wel wat dingetjes waardoor ik de indruk heb dat de boel nogal uitgeleefd is. Zou nog wel eens een reden kunnen zijn om hier niet permanent te blijven. Ondanks de opzet van het huis zelf twijfel ik erg sterk door het totale gebrek aan faciliteiten en het feit dat je dan aan de afdeling Housing van Aspetar vast blijft zitten en daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Wil graag van die prutsers af. Nou heb ik de mazzel dat mijn proeftijd in september afloopt en ik dan in feite geen andere verplichtingen meer naar ze heb dan de boel leeg en schoon opleveren. Ik hoorde net van de buurman dat zij ook graag hier weg willen, maar niet kunnen omdat housing wil dat ze tot het einde van het contract met de compound blijven zitten. Ga de komende weken maar eens meer werk van een ander huis maken. Of er moet nog heel veel veranderen hier.

Ik heb vanmiddag ook weer gefilmd, uploaden duurt alleen nog even. Zal morgen de youtubelink doorsturen. Als je morgenavond geen link hebt gehad, check dan eerst even je spambox en stuur me anders even een mailtje dat je hem ook graag wilt zien.

Over compounds gesproken: ik werd net door dezelfde buurman getipt over de Q Bel Air Compound. Eén van de andere collega’s schijnt daar spotgoedkoop in een villa met 5 slaapkamers te zitten. Minder dan wat ze op dit moment in Beverly Hills Al Rayan vragen. Weet alleen niet of dat semi- of fully furnished is. Grootste nadeel: de compound zit naast de Amerikaanse Ambassade en ik weet niet of ik dat wel wil. Aan de andere kant: het enige risico is dat ze verkeerd mikken bij een raketaanval of een bombardement en dat zie ik niet direct gebeuren. Toch eens vragen morgen.

Gisteravond lag ik dus uiteindelijk om 2 uur in bed. Vanmorgen dus eigenlijk. En om kwart voor vier werd ik wakker door de imam die opriep tot het gebed voor het begin van de vasten van vandaag. Hoera. Heb hem zachtjes vervloekt, maar waarschijnlijk riep ik het verkeerde opperwezen aan. Deze heeft hier niet veel invloed.

Ik ging gisteren kennismaken bij Qatar SC en zou daar om half 10 zijn. Om kwart over 10 speelden de A en B-junioren bekerwedstrijden, dus dan zou ik voor die tijd alle tijd hebben om met de TD en de trainers even van gedachten te wisselen. Ik ging om acht uur van huis en was om kwart voor 11 (!!) op de club. En niet omdat ik het niet kon vinden. Gewoon Murphy’s Law in daily practice. Voordat ik daar naartoe ging wilde ik mijn credit card op gaan halen, moest ik voor naar het card centre van de QNB, wat in de buurt van het vliegveld ligt. Andere kant van Doha dus. Opsturen konden ze echt niet aan beginnen. Ligt aan de C-ring (die liggen als een soort uienringen rondom het centrum: A t/m E), tegenover de Toyotatower, zou dus makkelijk te vinden moeten zijn. Zou moeten, als ik niet continu in paniek op mijn benzinemeter had zitten kijken. Wist wel dat ik moest tanken, maar was het vergeten toen ik hier wegreed. Is lastig, want hier in de buurt weet ik wel zes tankstations. Tegen de tijd dat ik er weer aan dacht heb ik drie kwartier rondjes gereden voordat ik op de allerlaatste druppels benzine een tankstation vond. Had echt geen vijf kilometer verder moeten zijn, dan was het klaar geweest. Stervensdruk op de pompstation en relatief weinig pompbedienden. Normaal gesproken staat er één bij iedere pomp, maar hier alleen bij de voorste pompen. “Hallo, moet ik zelf gaan doen ofzo?”, denk je dan verwend, want dat went erg snel hier. Maar nee, ik werd al naar voren gewenkt om daar gevuld te worden. Terug naar de C-ring en hoe ik ook keek t.h.v. de Toyotatower: geen bank. Keren en terug dan maar, probeer het van de week nog wel een keer. Ik was nog geen 100 meter gekeerd, of ja hoor: QNB. Hier heet-ie alleen QNB Al Islami en is het logo groen in plaats van rood en dat laatste scande ik toch vooral op. Snel parkeren, lukt nog net. Probleem: ik sta aan de overkant van de C-ring, en dat is een zesbaansweg die best druk is zo in de Ramadanavondspits. Toch maar snel rennen op een rustig moment. Iets wat je niet doet waar je vrouw of je kinderen bij zijn, maar die zitten op 5000 km, dus die merken er niets van. En wees gerust: ik ben heel aan de overkant gekomen. Naar binnen, ja meneer, u bent hier goed, trekt u maar een nummertje en neemt u plaats. Zes mensen voor me, dat valt mee. Van de acht balies zijn er vier bemand c.q. bevrouwd. Ik heb alleen al vrij snel door dat er van die vier maar aan twee daadwerkelijk met klanten gewerkt wordt. Bij eentje zit de lokale manager iets met zijn administratie te doen, bij twee wordt gewerkt en aan één balie is het vooral heel gezellig. Twee dames die vrolijk met een kopje thee zitten te keuvelen. En zo te zien gaat het niet over credit cards of hypotheken. Duurt een uur voordat ik aan de beurt ben. Het is inmiddels 10 uur. Twee uur geleden ben ik van huis gegaan om even die kaart op te pikken. Card ophalen zelf duurt ook een eeuwigheid. Ik krijg er nog een heel verhaal bij, maar moet eerlijk zeggen dat ik er niet naar luister. Haast. Vang nog wel iets op over een soort airmiles omdat ik een “titanium” card heb. Voor iedere aankoop boven een bepaald bedrag krijg ik miles die ik kan besteden bij Qatar airlines. Zal me er van de week eens wat serieuzer in verdiepen. Nou ik er aan denk: ik moet dat ding nog wel activeren! Morgen.

Vervolgens nog een keer de C-ring oversprinten richting mijn auto en door naar Qatar SC. In de volksmond overigens ook wel bekend als Qatar Sports. Het is inmiddels 10 voor half elf. Naar Qatar gaat goed tot de laatste afslag, in mijn haast mis ik die, maar dat geeft niet, ik weet namelijk dat deze weg in een rotonde eindigt. Daar kan ik dus gewoon terug en aan de andere kant de afrit nemen. Fout. Daar is namelijk geen afrit. Weer hetzelfde: denk nou niet dat je het begrijpt hier, want dan gaat het acuut mis. Stukje verderop kan ik eraf. Het complex ligt naast de grote moskee en die is goed te zien, dus ik rij er zo naar toe. Weer fout. Ik sta namelijk aan de verkeerde kant van de weg en er is hier overal een verhoogde middenberm. Hmm, door naar de eerste de beste rotonde voor een Uwie. Probleem: de eerste rotonde is pas na een kilometer of vijf. Kost me dus weer ik weet niet hoeveel tijd om te kunnen keren en terug te rijden. Uiteindelijk ben ik er dus om kwart voor elf. Gelukkig had ik geen echte afspraak met de TD gemaakt, maar alleen bij de conditietrainer gemeld dat ik langs zou komen en die had ik ge-sms’t dat ik later was. Iets later zei ik op dat moment nog. Ik was net op tijd voor de aftrap van de tweede wedstrijd. Die heb ik helemaal gekeken, maar daarover straks meer. Ik moet nu nog een keer naar ze toe voor wat metingen en ik wil niet weer te laat komen. Is nu half zeven, wil er tussen zeven en acht zijn en moet nog wat dingen bij elkaar zoeken. Schrijf vanavond verder als ik terug ben!

Ben weer terug…

Eerst even over die wedstrijd van gisteravond: bekerwedstrijd, Qatar SC tegen een tweede klasser die geen seconde de intentie uitstraalden dat ze wilden winnen. Maar dat deden ze wel. Hele stiekeme 0-1. Was ook één van de twee momenten in de hele tweede helft dat ze over de middenlijn kwamen, de andere keer werd ten koste van een rode kaart in de kiem gesmoord. Voor de rest was het twee keer 25 minuten vrouwen en kinderen eerst, met een centrale verdediger die een kop groter en twee keer zo breed dan ik was. Maar wat vooral opvalt is het volstrekte gebrek aan inzicht en slimmigheid bij de spelers. Ze doen braaf hun best en doen precies wat de coach zegt, maar er zit geen enkel inzicht, gogme en nauwelijks creativiteit in hun spel. Voorbeeld: Qatar krijgt drie minuten voor tijd een vrije trap. Randje 16 meter, aanvallend gezien iets links van het midden. Beetje zoals de goal van Theo Jansen van zondag, maar dan nog iets meer naar het midden. 1-0 achter en een man minder op het veld. Waarschijnlijk je laatste kans dus. Keeper zet de muur op de domste denkbare manier neer (voorbij de paal en die mastodont aan de zijkant). Ik zeg: rechtspoot erachter en in de korte hoek krullen, want de keeper staat in de lange hoek. Abc-tje. Maar niet voor deze jongens. Stond er wel een klaar om hem er met rechts in te krullen, maar hij werd opgeëist door de grote mond van de groep die het met binnenkantje links probeerde. Ze zoeken die bal nog steeds. Een grote mond die nog klap had laten zien trouwens, maar nu de boel wel even kwam redden.

Ik zeg wel dat ze braaf naar de coach luisteren, maar dat kon bij deze wel eens lastig worden. Er kwam bij deze Fransoos alleen maar uit dat ze om de bal moesten vragen: “azke vor ze bol” (het ‘Allo ‘Allo-toontje moet je er zelf even bij verzinnen) of dat ze vooruit moesten (“forward!”). Hele zinnige informatie dus. Wat ook opviel: vier man beveiliging langs het veld. Allemaal met een flinke knuppel aan hun riem. Jeugdwedstrijdje hebben we het over, hè? Dit veld lag in een soort kooi, zodat ook echt alleen mensen er in mochten die er ook iets te zoeken hebben. Ik liep even met Xavier mee richting veld toen hij na de rust terugliep en één van die gorilla’s ging meteen bij de poort staan om duidelijk te maken dat ik er niet in zou komen. Nou had ik ook geen enkele intentie in die richting dus ben ik braaf achter de bank gaan staan, maar het signaal was duidelijk. Tijdens de wedstrijd bleek hun voornaamste taak overigens het kalmeren van de trainers te zijn. Vooral die van de bezoekers hadden af en toe nogal wat problemen met hun hormonen.

Na afloop nog met de TD en de trainer gezeten, TD is erg enthousiast over het programma, trainer kwam geen stom woord uit. Is ook niet erg, zo’n TD is voor de lange termijn, dus die moeten we voor ons zien te winnen. Daar steken we op dit moment erg veel tijd in, die vertelt de trainers uiteindelijk wat ze moeten doen, dus als we die achter ons krijgen kan zo’n trainer op zijn kop gaan staan en een kip nadoen, maar hij zal toch naar zijn baas moeten luisteren. De eigenlijke trainers zijn wat dat betreft even ondergeschikt.

Vanavond terug voor de eerste echte metingen, huidplooien in dit geval. De bedoeling was om vandaag lengte en gewicht te doen, maar omdat we maar één (!) huidplooimeter hebben in het hele ziekenhuis moest dat even omgedraaid worden. De diëtiste heeft hem morgen nodig. Je verzint het inderdaad niet. Er wordt hier met miljoenen gesmeten qua aankopen van soms de meest onzinnige dingen, maar gewoon een hele stapel huidplooimeters had blijkbaar nog niemand aan gedacht. Ze zijn inmiddels wel besteld, maar dan duurt het hier nog zes tot negen maanden (!!) voordat het er ook daadwerkelijk is. Werkelijk iedereen moet er een handtekening en een stempel onderzetten, vervolgens moet het openbaar aanbesteed worden en dan mogen we een keer beslissen van welke leverancier we het willen hebben. Ook als je al tien jaar zaken met dezelfde doet op een bepaald punt moet iedere order iedere keer openbaar aanbesteed worden. Gek wordt je er van. Ik was van de week in staat om gewoon zo’n ding te kopen en het bonnetje in te leveren. Probleem is alleen dat ik in Qatar nog geen bedrijf heb kunnen vinden die dat soort dingen kan leveren en je het dan dus moet laten opsturen. En dat gaat vaak mis in dit land. Nou doen we morgen maar lengte en gewicht…

Ik was redelijk vroeg aanwezig vandaag. Inderdaad, in tegenstelling tot gisteren. Was bewust, ik wilde graag foto’s van de Grand Mosque maken. Die is op dit moment (Ramadan!) fantastisch uitgelicht. En aangezien het hier om zes uur donker is heb je daar ook alle tijd voor. Zie de foto’s! Ik heb nog geprobeerd om van dichterbij foto’s te nemen, vooral omdat de weg die de heuvel oploopt fantastisch verlicht is, maar dat durfde ik toch niet zo goed. Moslims zijn al niet zo gek op fotograferen omdat er volgens de islamitische regels geen mensen of dieren afgebeeld mogen worden. En als je dan ook nog vanuit je auto zo’n belangrijk islamitisch gebouw gaat fotograferen dan ben ik toch een beetje bang dat je om narigheid vraagt. Niet gedaan dus. Gelukkig kan mijn camera erg ver inzoomen!

We hadden vanmorgen een demonstratie van het nieuwe hartslagmetersysteem (drie keer woordwaarde!) van Polar dat we sinds kort hebben. We hadden alle conditietrainers uitgenodigd omdat die er uiteindelijk mee moeten gaan werken. Prima uitgelegd allemaal, alleen was de beste man zo dom om precies de nadruk te leggen op die dingen waar je het systeem op kunt fileren als er wat al te kritisch naar kijkt. Een begrip als trainingsbelasting bijvoorbeeld. Is in dit geval een heel eenzijdig, zinloos middel omdat je het alleen maar baseert op de hartslag, terwijl de belasting van het bindweefsel minstens net zo belangrijk is. Maar hoe dan ook: naarmate ik verder doorvroeg werden zijn antwoorden steeds korter af en zijn blik steeds somberder. De mijne werd alleen maar vrolijker! Dit systeem kan ook in real time data presenteren, maar het is me in twee jaar Ajax nog nooit gelukt om daarmee te werken. Komt waarschijnlijk omdat je dan met een heel “schoon” systeem moet beginnen, dus ik vroeg hem of daar in de praktijk mee aan de slag konden. Tuurlijk kon dat, vreemd dat je dit niet voor elkaar kreeg: het is zoooo simpel. Zei hij met een grijns van oor tot oor. Dat waarschijnlijk zijn gram te halen. En eerlijk is eerlijk: die had ik ook wel verdiend. Jammer voor je, maar die zelfde grijns verdween als sneeuw voor de zon toen het hem vervolgens ruim een kwartier kostte om het helemaal aan de praat te krijgen. Kwam bij mij een grijns voor in de plaats. Eat this, sucker!

’s Middags kwam er opeens een pissig mailtje van Mohammed Aloulou, onze coördinator. Waarom hij niet was uitgenodigd voor die meeting van vanmorgen. Nou, omdat je er toch geen reet van begrijpt, misschien? Hij is erg nuttig voor zijn contacten, maar inhoudelijk snapt-ie er gaan zak van. gewoon op zijn Arabische p*k getrapt omdat hij er niet bij zat. Niet eens bewust trouwens, we vonden het gewoon niet nodig om hem uit te nodigen. Komt bij dat je alleen maar last van hem hebt als je hem er wel bij uitnodigt omdat hij het dus helemaal niets begrijpt, maar dat van zichzelf wel vindt en dus met de meest onzinnige vragen komt. Maar goed, wij naar Dean. Dean, dit slaat nergens op. Hij voelt zich weer eens gepasseerd, maar hij had er gewoon niets te zoeken. Ja, dat begrijpen jij en ik, maar hij vindt dat hij als coördinator, blablablablabla. Ik luisterde al niet eens meer. Door naar Mohammed. Net gedaan of we het heel vervelend vonden. Darren vind dat trouwens ook, maar dan vooral omdat hij zicht gecontroleerd voelt. Heb ik nog uit zijn hoofd proberen te praten, maar dat bleek lastig. “Joh, als hij nou graag van alles de hoed en de rand wil weten, dan sturen we hem voortaan toch ieder mailtje wat ook maar enigszins over het programma gaat door. Prima, is die map van hem in een week vol en wordt-ie na twee weken zo gek van ons dati-ie ons smeekt om alleen nog maar ter zake doende dingen door te sturen. Doel bereikt. Onderweg tillen we hem nog een paar keer op het schild om dat ego zo groot als een koelkast (twee deuren!) een beetje op te poetsen en hij houdt weer zielsveel van ons.” Snapte hij niet. Ik zeg map, want Mohammed print ieder mailtje uit en archiveert dat heel nauwkeurig in mappen. Hoog ambtenarengehalte dus. Maar zoals al eerder gezegd: de beste man kent iedereen in de sportwereld in het Midden Oosten en krijgt iedere deur open waar we door willen, dus we hebben hem gewoon nodig. We hebben in drie maanden met hem meer bereikt dan in 3 jaar zonder hem. Te vriend houden dus.

Ruim drie kantjes, wordt hoog tijd om te stoppen!

Tot snel!
Olav