Dag 66 - Verse vis!

Dag 66 – Dinsdag 23 augustus 2011: Verse vis!

Nou, de schilder is inderdaad niet geweest. Ja, om half 10. Om te kijken hoeveel verf hij nodig heeft. Hallo? Die verf zou toch gisteren al gebracht worden? En jij komt nu kijken hoeveel je nodig hebt? O. Het zou bij de beveiliging afgegeven worden, dus echt zicht had ik er niet op, maar blijkbaar is er gewoon nog helemaal niets gebracht. Of hij morgen mag beginnen. Van mij mag je vandaag beginnen, hoor. Nee, sorry, te druk. Leuk, maar dat wisten jullie gisteravond ook al, had even gebeld. Nou zat ik hier om kwart voor zeven zo brak als een aap met een kater op een schilder te wachten die niet kwam. Hoe laat kom je dan morgen? Inderdaad: Ins’Allah. Waarschijnlijk ‘s middags, meneer. Nou, als je maar komt. En die hele conversatie verloopt dan via een Nepalese beveiligingsbeambte waarvan het Engels ook niet overhoudt. Diezelfde beveiligingsbeambte kwam vanmiddag naar me toe om te vertellen dat morgen ook niet gaat lukken, hij komt nu donderdag. Ik was zelf allang klaar geweest als ik vanmorgen begonnen was. OK, dan had ik de plafonds niet gedaan, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hij dat ook niet gaat doen. Ik moest vreselijk mijn best doen om de boodschapper niet ter plekke af te maken. De beste man kan er niets aan doen en doet zijn uiterste best om van alles voor de bewoners te regelen, dus ik kon me beheersen maar het kostte een hoop moeite. Als goedmakertje vertelde hij heel trots dat de timmerman morgen wel komt. Mooi, die zou gisteren al komen. Nogmaals: hij doet zijn best, dus hou je in! Hoe laat komt die dan? Ik denk om half acht meneer. Joepie.

Dat ik vanmorgen om 7 uur voor Jan-met-de-korte-achternaam op die schilder heb zitten wachten heeft mijn humeur er de rest van de dag niet beter op gemaakt. Iedereen vraagt hier de hele dag hoe het met je gaat, maar na mijn eerste antwoord ben ik verder met rust gelaten: “Don’t ask…”. Ze beginnen me te kennen, geloof ik. Ik voelde me klote en nee, ik had mijn handen niet in mijn zakken. Kwam met geen mogelijkheid op gang en heb de hele dag gedaan over een klusje wat ik normaal gesproken in een uurtje of twee wel afgehad zou hebben. Waardeloos. Concentreren is door die Ramadan al een probleem, maar vandaag lukte het helemaal voor geen meter. Kwam nog bij dat het als de laatste dag voor het weekend voelde omdat ik vanavond voor het eerst in weken niets hoef te doen op een doordeweekse avond. Het was dus nogal een koude douche toen ik me realiseerde dat we gewoon nog twee dagen werken deze week.

Om een uur of half twee had ik het helemaal gehad met dat gestaar naar het scherm en heb ik even overwogen om gewoon naar huis te gaan, maar op dat moment stond Christophe naast me. Christophe is de conditietrainer van Al Rayyan en die kwam het nodige materiaal halen. We hebben vorige week allerlei nieuw trainingsmateriaal binnen gekregen en dat zijn we nu aan het uitdelen. Of liever gezegd; ze komen het ophalen. Opslag is een nog grotere chaos geworden dan het al was, dus we zijn blij met iedere trainer die wat op komt halen. Als iemand die vier fietsen nou eens meenam, dan hebben we tenminste eens een keer echt ruimte. Zijn twee jaar geleden aangeschaft en staan nog steeds in het plastic. Wij weten allemaal wel een bestemming voor tenminste één fiets, maar dat schijnt toch niet helemaal de bedoeling te zijn. Zijn verdorie hartstikke goede dingen! Maar goed, Christophe dus. Die opslag van ons is op dit moment een soort snoepwinkel voor die gasten, dus we proberen ze op de gang te laten en ze gewoon te geven waar ze recht op hebben, anders zijn we na twee uitdeelsessies alles al kwijt. Vooral bij Christophe lijkt dat geen overbodige luxe, aangezien die alles wil hebben maar niets wil delen. Gisteren belde ik hem om een aantal infraroodpoortjes te lenen. Darren en ik hadden allebei een snelheidsmeting gepland en we kwamen er een paar tekort. Al Sadd en Al Rayyan hebben allebei zelf zo’n set. Die van Al Sadd hadden we al geleend / opgeëist, dus nu moest die van Al Rayyan er ook aan geloven. Bellen: moelijk-lastig-moeilijk. Heel verhaal dat hij dat eerst had willen weten zodat hij dat met de trainers kon overleggen. Uiteindelijk heb ik maar onvriendelijk ingebroken: Christophe, het gaat niet om jouw club, ik heb het vanavond even nodig voor een andere club. Oei. Fout. Nee, dit is van Al Rayyan, niet voor een andere club. Ik heb even een stilte laten vallen om hem zijn verstand terug te laten krijgen. Was niet genoeg. Heb hem toen even fijntjes uitgelegd dat er helemaal niets van Al Rayyan is. Dat spul is van ons, van Aspetar en hij moet onze-lieve-heer op zijn blote knietjes danken dat hij zo’n set heeft staan, want eigenlijk hoort die bij ons en moet hij die gewoon delen. Welk opperwezen je dan bedankt in deze contreien mag je zelf weten. Stil aan de andere kant. Pruttelend: maar ik zit midden in een verhuizing, hoe moet ik dat dan brengen, en…. Stop maar, je hoeft helemaal niets te brengen, ik kom het wel halen. Mopperend akkoord. Uitgelegd waar hij woont en bij aankomst begrijp ik meteen dat hij wil verhuizen. Lokatie houdt al niet over, maar de appartementen zijn van de buitenkant op zijn best nogal troosteloos. Ben niet binnen geweest. Kreeg meteen niet alleen de snelheidsdingen mee, maar ook het apparaat waar we spronghoogte mee meten. Snap hem wel: scheelt drie grote, zware tassen verhuizen. Heb even niets gezegd, zodra ik weer metingen bij Al Rayyan ga doen geef ik ze wel terug. Moet ik wel zorgen dat ik die metingen plan voordat we zelf verhuizen, anders blijf ik de boel alsnog heen en weer schuiven. Bij Aspetar opslaan heeft niet veel zin gezien de puinhoop in onze opslag. En zo kom je met een U-bocht toch weer terug bij de opslag waar het allemaal mee begonnen was. Ook Christophe stond inderdaad kwijlend in de deuropening. Heb hem op de gang laten staan, doos gegeven om te vullen en gegeven waar-ie recht op heeft. En da’s meer dan genoeg. Heb hem zelfs nog geholpen om alles naar beneden te dragen. Maakte ik nogal indruk mee op een stel schoonmaaksters geloof ik. Ze zeiden in ieder geval dat ze het wel heel knap vonden dat ik dat zomaar kon dragen…

Volgende week eindigt de Ramadan en dan is het hier Eid, de feestperiode aan het einde van de Ramadan. Dat betekent ook dat we een aantal dagen vrij zijn. Probleem is alleen dat nog niemand weet hoeveel dagen en wanneer dat dan begint. We gaan er allemaal van uit dat het volgende week is en misschien nog wel een deel van de week daarna, maar niemand die het zeker weet. Het is hier trouwens twee keer Eid. De tweede keer heet dan ook heel toepasselijk “second Eid”. Het woord Suikerfeest heb ik hier nog nooit gehoord trouwens. Die tweede eid valt volgens mij samen met wat wij het slachtfeest noemen. Wordt het offer van Abraham herdacht door een schaap of een geit te slachten en het vlees te in drieën te delen: een deel voor familie, een deel voor vrienden en een deel voor de armen. Geen idee aan wie ze dat laatste deel hier dan geven. Ik kan me niet voorstellen dat ze dat aan hun personeel ofzo geven. Die krijgen waarschijnlijk de restjes. Ik kwam vanmiddag in de Carrefour weer zo’n heel gezin met personeel tegen en dan weet je weer hoe slavernij eruit ziet.

De receptie van Riviera Gardens belde vanmiddag. Er was nog post voor me gekomen. Ik wist dat er nog dingen onderweg moesten zijn toen ik daar halsoverkop moest vertrekken dus had ze gevraagd me te bellen als er nog wat kwam. Was ik eerlijk gezegd alweer vergeten toen ze net belden. Heb Velvet gevraagd of ze het voor me op wil halen. Hoef ik niet helemaal naar de andere kant van Doha en loop ik ook niet het risico dat ik weer ruzie moet gaan schoppen met die slagboomfacist. Ben benieuwd van wie deze is. Zoals gezegd, ik weet van twee dat ze nog onderweg waren. En ik ben vooral benieuwd hoe het komt dat het er zo lang over gedaan heeft! Die van Hans en Nicole was via Sri Lanka gekomen, kijken of deze dat nog overtreft! De post is hier nou eenmaal niet het best ontwikkelde systeem.

Zoals ik gisteren al zei heb ik voor het eerst wat op de vers visafdeling van de Carrefour gehaald. Heb mezelf beperkt tot twee zalmmoten voor vandaag en morgen. Maar het aanbod is overweldigend en alles vers. Hele tonijnen (kleintjes!), papegaaivissen, hele barracuda’s, rode poon, Hamour (lokale vis die nog meest op een baars lijkt), zalm, tilapia, panga, hele inktvissen en nog een stuk of 10 soorten die ik alweer vergeten ben. Heb me dus beheerst en alleen twee mooie stukken zalm uitgekozen. Die worden vervolgens gewogen en worden dat speciaal verpakt in een soort isolatie verpakking die ook nog even dicht geseald wordt. Prijs weet ik zo niet meer, maar het viel me niet eens tegen. Heb er meteen een grillpan bijgekocht om het ook echt lekker te kunnen klaarmaken. Ik weet eigenlijk niet eens of die ook ingepakt is, maar in het slechtste geval hebben we er dan straks twee. Verder nog wat grote gamba’s die ik gemarineerd heb met knoflook, olijfolie en wat tuinkruiden. Potato wedges en sperziebonen erbij. Heerlijk! Morgen weer… Was het snel een grote schotel maken en dan dagenlang hetzelfde eten omdat ik nou eenmaal snel moest eten door het ’s avonds werken goed zat en had ook zin om weer een keer uitgebreid te koken. Gamba’s heb ik als voorgerecht genomen. Staand bij het aanrecht moet ik er eerlijk bij zeggen. Toetje heb ik maar niet genomen.

Over huisraad gesproken: het is ernstig stil op de satelliet. Ik denk inderdaad dat de satelliet gewoon geen dekking heeft tussen het Suezkanaal en de Emiraten. Ik mag toch aannemen dat ze inmiddels wel door het kanaal zijn en ergens in de Rode Zee dobberen. Mogelijk zelfs al ter hoogte van Jemen. We zien het wel, hij komt vanzelf weer in een keer in beeld en anders belt de expediteur wel dat de boel aangekomen is.

Ik ga er mee stoppen. Niet zo’n lang verhaaltje vandaag, sorry! (Of is dat ook wel eens lekker?)

Tot Snel!
Olav