Dag 79 - School (2)

Dag 79 – Maandag 5 september 2011: School (2)

Ik lees net dat Freddie Mercury vandaag 65 had moeten worden. Dan ben je toch blij dat-ie al 20 jaar dood is. Niet dat ik hem dat gun of dat ik een hekel aan hem of zijn muziek had. Integendeel zelfs! Maar dat soort mensen hoort niet oud en grijs te worden. Al denk ik niet dat we hem grijs gezien zouden hebben. Klein spoelinkje en het is weer zwart. Ik zag van de week Brian May met Lady Gaga optreden bij de VMA’s en dan is die bos krullen toch inmiddels wel erg grijs geworden. Natuurlijk hoort dat zo als je de 60 gepasseerd bent, maar toch: je wilt het niet weten, die mensen horen hun leven lang jong en dynamisch te blijven. Kijk naar Mick Jagger!

Ik ben er net weer achtergekomen waarom ik zo’n hekel heb aan stenen trappen. Nee, ben er niet hard vanaf gestuiterd, maar je hoort ook geen kindervoetjes die naar beneden komen. Tom stond opeens naast me. Hij had zooooooooo’n enge film gezien vanmorgen. Hercules. Van Disney inderdaad. Zeurt zijn zusje al dagen haar kop gek dat ze die een keer moeten kijken omdat die zo leuk is. Hij mocht blijkbaar vanmorgen kiezen en koos deze dus. Helemaal blij dat hij die eindelijk kon kijken, en nou ligt-ie er wakker van. Nina lijkt nergens last van te hebben. Heb ongeveer een halve minuut naast hem op bed gezeten en toen hoorde ik hem al snurken. In Hoorn was dat toch anders: ten eerste klemde Tom zijn deur iets, waardoor je het drie huizen verderop kon horen als hij zijn kamer uitkwam. Buiten dat zat er een deur bovenaan de trap die nog open moest, en tenslotte een houten trap die kraakte als de knieën van een hoogbejaarde. Stilletjes naar beneden komen was er daar dus absoluut niet bij. Hier wel.

Ik zeg “blijkbaar”, want vanaf vandaag moet er ook weer normaal gewerkt worden, acht uur present dus. Had de nodige opstart moeilijkheden. Is waarschijnlijk niet zo gek als je net een maand lang pas om 10 uur hoefde te beginnen en daarna een week vrij bent geweest. Dan is acht uur best vroeg. Verder maakt het niet zoveel uit, kinderen worden toch rond 7 uur wakker, dus het gezinsleven begint gewoon. Ik ben rond kwart voor 8 weg gegaan en toen waren Karin en de kinderen dus voor het eerst alleen hier. En dat is op zo’n kleine compound best lastig. Is eigenlijk niets te doen voor ze en de kinderen die hier wonen zijn op vakantie. En dat is dan nog afgezien van het feit dat ze geen Nederlands spreken, maar dat hoeft het samen spelen niet in de weg te zitten.

Karin heeft trouwens een nieuw blog. Die vorige bleek toch nogal ingewikkeld te zijn, dus daar hoeven jullie niet meer op te kijken. Ze zit nu ook op deze site: spikar.waarbenjij.nu. Ik zou zeggen: hou het in de gaten!

Vandaag was dus alles weer bij het oude. Op één ding na dan: de theemeneer kwam niet langs! Ik had mijn mok alweer op de grijpstand gezet zodat hij hem zo mee kon nemen, maar om elf uur begonnen we ons toch lichte zorgen te maken: hij zal ons toch niet vergeten zijn? Ook de middagronde kwam er niemand langs. Zou die service inmiddels alweer afgeschaft zijn? Of zou de betreffende meneer tijdens de Ramadan een echte baan gevonden hebben? Morgen voor de zekerheid zelf maar wat zakjes meenemen. De waterkoelers hebben hier ook een stand waarbij er kokend water uitkomt, dus thee maken is geen enkel probleem. Morgenochtend aan denken! Net als aan mijn ziekenhuisbadge, die was ik volgens traditie na het weekend weer eens vergeten. Wat wel weer normaal was na de Ramadan: de lunch is natuurlijk ook weer in ere hersteld! En naar dat moment hebben we allemaal reikhalzend uitgekeken. Om 12 uur vroeg Kelly wie er mee ging lunchen en iedereen liet acuut alles uit zijn of haar handen vallen. In gestrekte draf naar het restaurant, in gespannen afwachting van wat er zou zijn. We werden niet teleurgesteld: vis in een krokant gefrituurd laagje, omelet met spinazie, salade Nicoise, gegrilde kip in rozemarijn en knoflook, lamstoofschotel, verse groenten, rijst, aardappelpuree en nog veel meer. Ook bij het toetje hadden ze zich uitgesloofd: mangoyoghurt, bananenbrood, tiramisu, chocoladecake en vijf soorten vers fruit. Het enige dat bij de toetjes ontbrak was cheesecake. Ouderwets dus!

Omdat ik er wat organisatorische dingen bij gekregen heb (bestellen van materiaal enzo), ben ik even naar beneden gelopen om bij non-medical supplies even een paar ordners op te halen. Als ik daar binnenkom begint Benny al te lachen: iedere keer dat ik daar kom vraag ik namelijk of er al nietmachines zijn. Dat is het enige van mijn oorspronkelijke bureaubestelling dat ik nog niet heb. Nietjes wel, trouwens. Nou kom ik al gauw een paar keer per week in de kelder om iets weg te brengen of om te overleggen met de jongens van biomedical engineering, dus ik loop zeker twee of drie keer per week bij Benny binnen om over die nietmachine te beginnen. Reken dat ik hier nu tweeënhalve maand ben, dus dan ben ik al zeker 20 keer bij hem geweest om over die nietmachine te zeuren. En iedere keer hetzelfde antwoord. “Nee, sorry, die zijn er niet. Nee, ik weet ook niet wanneer ze komen.” Breedlachend. Als ik dat in Nederland doe, dan heb ik waarschijnlijk na een week of twee een stapel van 20 nietmachines op mijn bureau staan. “Zo, en nu niet meer zeuren.” Dan had de betreffende inkoper ook allang een andere leverancier voor die dingen gezocht of er zelf één voor me gekocht en het bonnetje ingeleverd omdat-ie mijn gezeik zat is. Hier niet. Benny lacht breed en legt me nog maar een keer uit dat ze besteld zijn, maar dat de leverancier ze blijkbaar nog steeds niet heeft. Een andere leverancier bellen komt waarschijnlijk niet eens bij hem op. Ik vind het ook eigenlijk wel komisch, vooral omdat het een soort zwijgende running gag aan het worden is. Ga er verder ook geen problemen over maken, moet er alleen maar heel hard om lachen. Dus toen ik vanmorgen binnenkwam voor die ordners begon hij alweer te lachen en riep meteen dat ze er nog steeds niet waren. Geeft niet, Benny, ik kom nu voor een paar ordners en daar heb je er genoeg van. Terwijl ik het bestelformulier stond in te vullen kon ik het overigens niet laten om er toch nog even naar te vragen: “Als ik er nou een nietmachine bij wil, moet ik die dan ook op het formulier zetten?” Welgemeend hoongelach was mijn deel. Zijn collega Nelson lacht inmiddels al net zo hard mee als het ter sprake komt.

Ik heb vanmiddag ook een gesprek gehad met Dean, mijn manager. Enerzijds om hem een stapel bestelbonnen te laten tekenen, maar ook om wat dingen rond mijzelf te bespreken. Die bestelbonnen kan ik trouwens weer opnieuw gaan doen, aangezien de kostencode inmiddels weer eens veranderd is. Wist ik niet. Wist niemand, trouwens. Dean had toevallig een mailtje langs zien komen. Morgen weer terug dus voor die handtekeningen. Op persoonlijk gebied ging het er vooral om dat mijn proeftijd over twee weken afloopt en dat ik wilde weten hoe we dat gaan regelen. Moet ik daar actie in ondernemen, doe jij dat, doet iemand anders daar iets aan enzovoorts. Hij regelt dat, we moeten dan een gesprek hebben waarin mijn functioneren tot nu toe geëvalueerd wordt en doelen voor de rest van dit jaar besproken worden. Moet ik dus hard over na gaan denken. Oud worden en gelukkig blijven zal wel niet als doel geaccepteerd worden. Hoe hij mijn functioneren wil evalueren is me trouwens een raadsel, zo vaak komt hij niet op de werkvloer. Zal hij wel weer anderen bronnen voor hebben. Verder hebben we het er over gehad dat ik mijn Furniture allowance naar voren wil halen zodat ik die kan gebruiken om de eerste periode huur enzo te betalen. Hij stelde daarop zelf voor om dat evaluatiegesprek gewoon een week naar voren te halen, zodat dat probleem op die manier opgelost was. Sindsdien maak ik me geen enkele zorgen meer over dat gesprek. Was ook wel vreemd geweest als dat een slecht nieuws gesprek was geworden, aangezien ik nog niets negatiefs te horen heb gekregen. Zelfde geldt dan natuurlijk voor al het papierwerk enzo waar Karin doorheen moet: door die evaluatiedatum een week naar voren te halen hebben we daar ook een week langer voor voordat haar visum verloopt. Nou schijnt het zo te zijn dat dit geen probleem is zolang je verblijfsvergunning maar in behandeling is, maar toch: ik heb het graag goed geregeld. Al met al een goed gesprek geweest dus, heb op alle punten te horen gekregen wat ik wilde. Ook ten aanzien van mijn uren. Of ik die kon spreiden in verband met mijn avondwerk en of ik een middag vrij kon nemen zodat we geen oppas hoeven te regelen op de dagen dat karin werkt. Antwoord: zolang je je werk goed doet en er geen puinhoop met je uren van maakt mag je dat helemaal zelf plannen. Je hoeft er echt niet om acht uur te zitten als je tot acht uur ’s avonds door moet. Nou alleen nog even kijken wat we met al die extra gewerkte uren van de afgelopen maanden gaan doen. Uitbetalen zal er wel niet inzitten, dus dan toch maar ergens opnemen? Ik heb er van de afgelopen 10 weken bijna 70 staan. Dat zijn bijna twee werkweken.

Verder heb ik me vooral bezig gehouden met de testplanning voor de komende tijd, na de Ramadan en Eid moet dat ook weer opgestart worden. Daarnaast kwam er nog een mailtje langs dat één bestelling boven het budget van Aspetar gaat, waardoor de Aspire Zone Foundation (de overkoepelende organisatie) er toestemming voor moet geven. Zo gek, het gaat maar om 3 miljoen QR. Dat betekent in de praktijk dat ik samen met de jongens van biomedical engineering moet vertellen waarom het zo belangrijk is dat we toch echt hetzelfde apparaat bestellen als dat we al eerder voor dit doel besteld hebben. In eerste instantie op papier, maar waarschijnlijk straks ook nog voor één of andere commissie. Dat betekende dus dat ik de aanvraag van anderhalf jaar geleden erbij gepakt heb, die argumentatie gecopy-paste heb en er alleen wat taalfoutjes uitgehaald heb. Ze weten je inderdaad wel bezig te houden op deze manier.

Tenslotte hebben we vanmiddag kennis gemaakt op de Nederlandse school hier. Tom en Nina gaan daar respectievelijk op dinsdag- en zondagmiddag naar toe en Karin er op dinsdagmiddag werken. Tom is er nog niet helemaal uit of hij wel “mama” tegen haar mag blijven zeggen. Karin ook niet. Zoals in alle scholen die ik hier gezien heb valt meteen op dat het niet als school gebouwd is, maar als villa die later tot school omgetoverd is. Het voelt en ruikt dus ook nauwelijks als een school. Wat me verder opviel, en waar ik altijd kapot aan erger, is dat tuttige toontje van die juffen, schijnt overigens vrij normaal te zijn in het onderwijs, krijgen ze dat op de PABO?. Alles met verkleinwoorden: “en je krijgt alleeeeeeeeeeeeeeeen maar lieve kindjes in je klas.” Kindjes inderdaad. Praat normaal en lieg niet: alleen maar lief bestaat niet. Zou ook erg saai worden, trouwens. De kinderen waren erg enthousiast en bij mij / ons was het gevoel ook goed over wat ze vertelde. De kinderen werden vooral erg enthousiast toen ze het zwembad zagen. Scholen hebben hier sowieso veel meer en betere faciliteiten dan in Nederland, een eigen sporthal is normaal, net zoals een zwembad en bibliotheek. Nou is dit alleen maar de Nederlandse school die gebruik maakt van de faciliteiten van Compass. De school waar we ze eerst naartoe wilden hebben inderdaad. Hun eigen “echte” school hebben ze alleen nog maar van de buitenkant gezien, die heb ik vandaag gemaild of we een keer kunnen komen kijken voordat ze zondag moeten beginnen. Ook daar hetzelfde trouwens: die zitten in twee gekoppelde villa’s, dus ook daar ruikt, voelt en ademt het niet echt naar een school. Kunnen beide scholen niets aan doen, komt gewoon door de opbouw van het pand. Er worden hier maar weinig panden echt als school neergezet.

Tenslotte heb ik vandaag even met de agent van onze transporteur hier gebeld over de gang van zaken rondom onze huisraad die morgen aan zou moeten komen. De mevrouw die ik aan de lijn kreeg wist me te vertellen dat het nog niet gearriveerd was en dat we gebeld worden zodra het er is en dat ze me dan wel uitlegt hoe het dan verder gaat. Als ik donderdag niets gehoord heb moest ik hen maar weer bellen. Zal ik doen!

O ja, die tekening invoegen is niet gelukt, zal hem van de week even opnieuw scannen en dan opslaan als .jpg. Komt dus echt!

Volgens het KNMI zijn jullie morgen aan de eerste herfststorm van het seizoen toe. Ik zou zeggen: geniet er van! Zal aan jullie denken…

Tot Snel!
Olav