Dag 92 - Bezoek Al Sadd
Door: verslootinqatar
Blijf op de hoogte en volg Olav
18 September 2011 | Qatar, Doha
Dag 92 – Zondag 18 september 2011: Bezoek Al Sadd
Drukke, hectische dag vandaag, vooral veel in de auto gezeten. Hoe doen die vertegenwoordigers dat toch? Zouden die dat nou echt leuk vinden, dat gerij de hele dag? Kan me er niet veel bij voorstellen. Begon vanmorgen al met een mazzeltje: ik twijfelde wat sneller zou zijn: via Al Rayyan Road of toch gewoon Al Waab Street. Ik neem altijd die laatste, maar die wordt met de dag drukker. Aan de andere kant heb ik Al Rayyan al een keer geprobeerd en die was niet veel beter. Toch maar gewoon Al Waab genomen. Kwam goed uit, want op het moment dat ik eindelijk rechtsaf de invoegstrook op kon bleek er naast die invoegstrook een behoorlijk fors ongeluk gebeurd te zijn. Als ik Al Rayyan genomen had was ik er één afslag eerder opgekomen en had ik het voorlopig kunnen schudden: de hele snelweg was afgesloten voor de hulpdiensten. Ambulance en trauma-arts kwamen nog via onze baan. Omdat wij er hier op kwamen konden we er langs en hadden we tot de volgende oprit een lege snelweg. Ongeluk was van een dergelijke omvang dat ik Tom en Nina de andere kant op heb laten kijken op het moment dat we er daadwerkelijk langs reden. Veel bloed op de weg en drukke hulpdiensten. Eén deel was bezig een meneer in een traditioneel wit gewaad dat helemaal onder het bloed zat op een brancard te tillen en aan de manier waarop was duidelijk te zien dat het vrij ernstig leek. Een ander deel was bezig een auto open te knippen en de rest liep vooral heel hard met allerlei apparaten heen en weer. Geen prettig gezicht. Welkom in Doha dus. Dan wordt je er weer even aan herinnerd dat Qatar het hoogste aantal verkeersdoden ter wereld heeft. Ze zijn dit jaar Angola (!) voorbij gegaan. En aan de wegen ligt het niet, die zijn prima. Ze rijden gewoon als mafkezen. De regels en de eisen voor het rijbewijs schijnen de afgelopen jaren flink aangescherpt te zijn, ze zijn er zeker mee bezig, maar voordat je daar iets van merkt ben je 20 jaar verder. Grootste probleem lijkt toch wel dat de regels voor de Qatari gewoon niet gehandhaafd worden. Er staan forse boetes op te snel rijden en andere overtredingen, maar wat ik zo begrijp heeft iedereen wel een familielid bij de betreffende instanties zitten die er dan voor zorgt dat zo’n boete verdwijnt. En als ze hem wel moeten betalen liggen ze daar ook niet erg wakker van. Wat wel weer grappig is: je krijgt hier niets te horen over boetes ofzo. Moet je zelf maar in de gaten houden. Er is een website waar je dat aan de hand van je kenteken (en ongetwijfeld je Qatar ID, dat heb je hier voor iedere scheet die je dwarszit nodig!) kunt controleren. Doe je dat niet, dan loop je het risico dat je er achter komt op het moment dat je het land wilt verlaten. “Goh, meneer, U heeft nog een paar duizend Riyal aan boetes open staan, wilt u dat eerst even betalen?” In mijn geval speelt dat niet, aangezien ik een huurauto heb en het huurbedrijf dat voor me in de gaten houdt. Was ook niet van plan om tegen boetes aan te lopen, maar je weet het nooit.
Naar school brengen ging wat Tom en Nina betreft prima. Geen problemen, gehuil of ander gedoe. Gewoon gebracht, even gebleven en toen richting werk. Was er dus voor het eerst redelijk op tijd. Ophalen vanmiddag ging ook redelijk vlot, maar toen begon de “ellende”. Nina moet op zondagmiddag naar de Globetrotter (Nederlandse school). Daar moet ze om kwart over drie zijn. Meestal zijn we pas rond kwart over twee uit school terug, dus terug naar het ziekenhuis is geen optie. Thuis maar mee lunchen dan. De lunch in Aspetar had ik al overgeslagen om nog een beetje normaal aan mijn uren te komen. Nina naar school gebracht en er vervolgens voor gezorgd dat ik afspraken bij clubs had om de tussenliggende tijd in te vullen. Ze moet namelijk ook weer opgehaald worden om kwart over zes. Ga deze week toch maar weer proberen om er een chauffeur voor te krijgen. Als we straks in BHAR zitten hebben ze daar een limousineservice en kunnen we het op de compound zelf regelen, maar op dit moment moet het even zo, en daar ben ik niet heel erg gelukkig mee. Kost erg veel tijd en zorgt er ook voor dat je niet echt ontspannen aan het werk bent, je zit namelijk constant op je horloge te kijken of je niet te laat bent. Wat dat betreft schrok ik me vanmorgen kapot toen dr. Aloulou opeens naast me stond vanmorgen. We hadden een afspraak bij Al Sadd en ik was bang dat ik te laat was. Hij begon me acuut te kalmeren: ik had nog drie kwartier, hij wilde alleen even wat vragen. Tot straks bij Al Sadd! Gewoon in het hoofdgebouw!
Dat bezoekje was uiteindelijk erg waardevol. Ik vroeg me een beetje af wat we er eigenlijk gingen doen, maar er werd erg gewichtig over gedaan. Is Aloulou sowieso goed in. Er is binnenkort een presentatie voor allerlei hotemetoten over het Football Excellence Programme en daar zit ook een rondleiding door de faciliteiten van Al Sadd bij. Al Sadd omdat daar alles eigenlijk al staat. Eén probleem: het staat wat mij betreft op de verkeerde plek. De apparatuur staat in het stadion, maar wij werken met jeugdteams en die trainen bijna één kilometer verderop. Ik heb bij het eerste bezoek al gezegd dat dit niet deugt: we gaan het op deze manier namelijk niet gebruiken. Dat spul moet tussen de kleedkamer en het trainingsveld staan, zodat spelers makkelijk even binnen stappen, meetinkje doen en dan weer wegwezen naar het veld. En tot nu toe heb ik gelijk gehad: we hebben dat spul nog niet gebruikt. Met als gevolg dat onze ruimtes inmiddels als opslag gebruikt worden. En dat begrijp ik ook nog. Als ik een kamer aan iemand verhuur en hij zet er niets in ga ik hem ook zelf gebruiken. Aloulou werd vreselijk boos op de club (ook terecht, die ruimtes zijn gewoon van ons!), maar als we er niets mee doen krijg je dat. Tot de secretaris generaal van de club werd erbij gehaald. Ellenlange discussies over brieven met toezeggingen en ga maar door, maar zo werkt het natuurlijk in de dagelijkse praktijk niet. Ik heb er ook niet eens zoveel problemen mee dat ze wat stoelen in die ruimtes zetten. Wat ik wel erg vind is dat we de computer die bij de loopband hoort en een rek met onderdelen van de Biodex aan de andere kant van het stadion terug vonden. Met een beetje pech hebben ze wat gesloopt bij het afkoppelen en verplaatsen en hebben we een probleem met de garantie omdat het niet door gekwalificeerd personeel gedaan is. Ze hebben ons plechtig beloofd dat het morgen om twaalf uur weer op zijn plaats staat. Daarna kunnen we het gaan testen.
In het vervolg van het bezoek hebben we meteen aangegeven dat die apparatuur niet alleen verplaatst moet worden als we het doelmatig willen (kunnen) inzetten, maar dat we dan ook vaker op de club moeten zijn. Geldt trouwens niet alleen voor Al Sadd, maar voor het hele programma. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat we moeten stoppen met net doen alsof we voor zeven clubs ondersteuning kunnen leveren met twee fysiologen. Dat kan namelijk gewoon niet. We doen het op dit moment zeven keer half, en ik doe het dan liever vier keer goed. Twee clubs per persoon en dan gewoon afwisselend dagelijks op één van die twee clubs aanwezig zijn. ’s Morgens in het ziekenhuis om dingen op papier te zetten, rond trainingstijd op de club zodat je deel van de staf wordt en veel meer kunt doen op het gebied van monitoren, meten en adviseren. Probleem is natuurlijk dat het dit seizoen voor zeven clubs gestart is en dat we dan clubs moeten gaan teleurstellen. Maar met alle respect: bij één van de clubs interesseert het de trainers geen reet, die willen alleen maar de gratis apparatuur en bij een andere hebben de coaches een dusdanig belabberd niveau dat ze het toch niet snappen, dus dat zijn er al twee die we zo af kunnen strepen. Hebben we er nog vijf over. Daarvan is er één een zodanige gezelligheidsclub dat ze het waarschijnlijk niet eens erg vinden om een stapje terug te doen. Jammer, dat wel, maar niet echt erg. En zodra we collega’s toe kunnen voegen aan het team komen die clubs er gewoon weer bij. Een ander probleem is (zoals bij alles hier) is de politiek die erachter zit: iedere club heeft wel iemand in de top zitten die gehoord wil worden, dus we moeten dit heel voorzichtig gaan brengen. Ik heb al een klein visje uitgegooid bij één van mijn clubs en daar was men erg enthousiast over het idee om vaker over mij te kunnen beschikken. Is misschien wel handig om even naar voren te brengen.
Na het overleg nodigde João (conditietrainer van Al Sadd) met uit om ’s avonds de eerste wedstrijd van het seizoen te komen kijken. Had ik wel zin in, maar omdat ik niet wist hoe laat ik overal klaar zou zijn zei ik dat ik hem nog wel zou bellen. Tegen de tijd dat ik ook echt belde was het alleen te laat, kon hij geen kaarten meer voor me regelen. Hou het tegoed voor de volgende thuiswedstrijd. diezelfde João raakt ook maar niet uitgepraat over mijn kinderen. We kwamen hem vrijdag in Villaggio tegen en hij is nog steeds in de war geloof ik. Hij blijft maar roepen dat ik van die mooie kinderen heb. "Tuurlijk, dat verbaast je toch niet? Je hebt mijn vrouw er toch bij gezien? Dan moeten het toch wel mooie kinderen worden??"
Na het overleg was het plan om bij de clearing agent langs te gaan om te kijken wat er nodig was om mijn spullen te krijgen. Ben dus op mijn gemak langs de Corniche naar de haven gereden. Althans, dat was het plan. Ik dacht alleen dat er voorbij het museum nog een rotonde was om naar de haven te gaan, maar dat bleek niet zo te zijn. Althans niet waar ik hem verwachtte. Aangezien ik Nina ook op moest halen ben ik toen maar terug gegaan om niet te laat op school te zijn. Kwam alleen in een deel van Doha uit waar ik echt nog nooit geweest was en heb voor mijn gevoel eerst ruim een half uur rondjes gereden voordat ik weer iets bekends tegenkwam. Op dat moment bleek trouwens dat ik nog beter uitgekomen was dan ik van te voren had durven denken. Vanaf dat moment één rechte lijn naar school, zodat ik gewoon keurig om zes uur op school was. Ruim op tijd dus! Maar dan moet je dus rekenen dat je door het aller-slechtste deel van Doha aan het rijden bent, waar je een hele andere kant van de stad ziet dan waar je inmiddels aangewend bent geraakt. En het grappige is: ook daar durf ik nog met een gerust hart waardevolle spullen in mijn auto te laten liggen. Ik heb hier van de week de hele nacht mijn tas en mijn laptop in het volle zicht in de auto laten liggen. Volgens mij was hij ook niet eens op slot. Zou ik Nederland niet eens over nagedacht hebben. Nou zit je hier natuurlijk op een afgesloten compound waar ’s nachts ook de poort potdicht zit (overdag alleen slagbomen, vanaf een uur of acht gaat de poort helemaal dicht) en er dus ook niemand binnenkomt die er niets te zoeken heeft. Maar dan nog, ook daarbuiten wordt er nauwelijks gestolen of ingebroken. Enerzijds omdat de gemiddelde Qatari meer zakgeld krijgt dan ik op mijn bankrekening heb staan, anderzijds omdat de arme bevolking de gok niet wil nemen om eerst een flinke tijd vast te zitten en daarna het land uitgegooid te worden. Qatari gevangenissen schijnen geen pretje te zijn. Daarnaast heb je door het streng religieuze, traditionele karakter van het land geen tot nauwelijks drank- en drugsgebruik en nog minder verslaafden die voor criminaliteit zorgen. Ik pleit er niet voor om dat dan maar wereldwijd in te voeren als oplossing, want er zitten ook wel wat minpuntjes aan, maar het heeft zeker een paar pluspunten.
Vanaf morgen ben ik officieel door mijn proeftijd heen. Dat ik dat al een week weet heeft HR niets mee te maken. Daar staat op papier dat ik op de 19e beoordeeld wordt, dus dan wordt ik op de 19e beoordeeld. En geen seconde eerder. Stel je voor, dan moet je flexibel zijn! Dat betekent dus ook dan ik dan kan gaan beginnen met dingen regelen. Het hele rijtje dat ik gisteren opsomde kan dan in gang gezet worden. Zal ongetwijfeld weer een hoop vuurwerk opleveren. Ik hou jullie op de hoogte!
Tot Snel!
Olav
Drukke, hectische dag vandaag, vooral veel in de auto gezeten. Hoe doen die vertegenwoordigers dat toch? Zouden die dat nou echt leuk vinden, dat gerij de hele dag? Kan me er niet veel bij voorstellen. Begon vanmorgen al met een mazzeltje: ik twijfelde wat sneller zou zijn: via Al Rayyan Road of toch gewoon Al Waab Street. Ik neem altijd die laatste, maar die wordt met de dag drukker. Aan de andere kant heb ik Al Rayyan al een keer geprobeerd en die was niet veel beter. Toch maar gewoon Al Waab genomen. Kwam goed uit, want op het moment dat ik eindelijk rechtsaf de invoegstrook op kon bleek er naast die invoegstrook een behoorlijk fors ongeluk gebeurd te zijn. Als ik Al Rayyan genomen had was ik er één afslag eerder opgekomen en had ik het voorlopig kunnen schudden: de hele snelweg was afgesloten voor de hulpdiensten. Ambulance en trauma-arts kwamen nog via onze baan. Omdat wij er hier op kwamen konden we er langs en hadden we tot de volgende oprit een lege snelweg. Ongeluk was van een dergelijke omvang dat ik Tom en Nina de andere kant op heb laten kijken op het moment dat we er daadwerkelijk langs reden. Veel bloed op de weg en drukke hulpdiensten. Eén deel was bezig een meneer in een traditioneel wit gewaad dat helemaal onder het bloed zat op een brancard te tillen en aan de manier waarop was duidelijk te zien dat het vrij ernstig leek. Een ander deel was bezig een auto open te knippen en de rest liep vooral heel hard met allerlei apparaten heen en weer. Geen prettig gezicht. Welkom in Doha dus. Dan wordt je er weer even aan herinnerd dat Qatar het hoogste aantal verkeersdoden ter wereld heeft. Ze zijn dit jaar Angola (!) voorbij gegaan. En aan de wegen ligt het niet, die zijn prima. Ze rijden gewoon als mafkezen. De regels en de eisen voor het rijbewijs schijnen de afgelopen jaren flink aangescherpt te zijn, ze zijn er zeker mee bezig, maar voordat je daar iets van merkt ben je 20 jaar verder. Grootste probleem lijkt toch wel dat de regels voor de Qatari gewoon niet gehandhaafd worden. Er staan forse boetes op te snel rijden en andere overtredingen, maar wat ik zo begrijp heeft iedereen wel een familielid bij de betreffende instanties zitten die er dan voor zorgt dat zo’n boete verdwijnt. En als ze hem wel moeten betalen liggen ze daar ook niet erg wakker van. Wat wel weer grappig is: je krijgt hier niets te horen over boetes ofzo. Moet je zelf maar in de gaten houden. Er is een website waar je dat aan de hand van je kenteken (en ongetwijfeld je Qatar ID, dat heb je hier voor iedere scheet die je dwarszit nodig!) kunt controleren. Doe je dat niet, dan loop je het risico dat je er achter komt op het moment dat je het land wilt verlaten. “Goh, meneer, U heeft nog een paar duizend Riyal aan boetes open staan, wilt u dat eerst even betalen?” In mijn geval speelt dat niet, aangezien ik een huurauto heb en het huurbedrijf dat voor me in de gaten houdt. Was ook niet van plan om tegen boetes aan te lopen, maar je weet het nooit.
Naar school brengen ging wat Tom en Nina betreft prima. Geen problemen, gehuil of ander gedoe. Gewoon gebracht, even gebleven en toen richting werk. Was er dus voor het eerst redelijk op tijd. Ophalen vanmiddag ging ook redelijk vlot, maar toen begon de “ellende”. Nina moet op zondagmiddag naar de Globetrotter (Nederlandse school). Daar moet ze om kwart over drie zijn. Meestal zijn we pas rond kwart over twee uit school terug, dus terug naar het ziekenhuis is geen optie. Thuis maar mee lunchen dan. De lunch in Aspetar had ik al overgeslagen om nog een beetje normaal aan mijn uren te komen. Nina naar school gebracht en er vervolgens voor gezorgd dat ik afspraken bij clubs had om de tussenliggende tijd in te vullen. Ze moet namelijk ook weer opgehaald worden om kwart over zes. Ga deze week toch maar weer proberen om er een chauffeur voor te krijgen. Als we straks in BHAR zitten hebben ze daar een limousineservice en kunnen we het op de compound zelf regelen, maar op dit moment moet het even zo, en daar ben ik niet heel erg gelukkig mee. Kost erg veel tijd en zorgt er ook voor dat je niet echt ontspannen aan het werk bent, je zit namelijk constant op je horloge te kijken of je niet te laat bent. Wat dat betreft schrok ik me vanmorgen kapot toen dr. Aloulou opeens naast me stond vanmorgen. We hadden een afspraak bij Al Sadd en ik was bang dat ik te laat was. Hij begon me acuut te kalmeren: ik had nog drie kwartier, hij wilde alleen even wat vragen. Tot straks bij Al Sadd! Gewoon in het hoofdgebouw!
Dat bezoekje was uiteindelijk erg waardevol. Ik vroeg me een beetje af wat we er eigenlijk gingen doen, maar er werd erg gewichtig over gedaan. Is Aloulou sowieso goed in. Er is binnenkort een presentatie voor allerlei hotemetoten over het Football Excellence Programme en daar zit ook een rondleiding door de faciliteiten van Al Sadd bij. Al Sadd omdat daar alles eigenlijk al staat. Eén probleem: het staat wat mij betreft op de verkeerde plek. De apparatuur staat in het stadion, maar wij werken met jeugdteams en die trainen bijna één kilometer verderop. Ik heb bij het eerste bezoek al gezegd dat dit niet deugt: we gaan het op deze manier namelijk niet gebruiken. Dat spul moet tussen de kleedkamer en het trainingsveld staan, zodat spelers makkelijk even binnen stappen, meetinkje doen en dan weer wegwezen naar het veld. En tot nu toe heb ik gelijk gehad: we hebben dat spul nog niet gebruikt. Met als gevolg dat onze ruimtes inmiddels als opslag gebruikt worden. En dat begrijp ik ook nog. Als ik een kamer aan iemand verhuur en hij zet er niets in ga ik hem ook zelf gebruiken. Aloulou werd vreselijk boos op de club (ook terecht, die ruimtes zijn gewoon van ons!), maar als we er niets mee doen krijg je dat. Tot de secretaris generaal van de club werd erbij gehaald. Ellenlange discussies over brieven met toezeggingen en ga maar door, maar zo werkt het natuurlijk in de dagelijkse praktijk niet. Ik heb er ook niet eens zoveel problemen mee dat ze wat stoelen in die ruimtes zetten. Wat ik wel erg vind is dat we de computer die bij de loopband hoort en een rek met onderdelen van de Biodex aan de andere kant van het stadion terug vonden. Met een beetje pech hebben ze wat gesloopt bij het afkoppelen en verplaatsen en hebben we een probleem met de garantie omdat het niet door gekwalificeerd personeel gedaan is. Ze hebben ons plechtig beloofd dat het morgen om twaalf uur weer op zijn plaats staat. Daarna kunnen we het gaan testen.
In het vervolg van het bezoek hebben we meteen aangegeven dat die apparatuur niet alleen verplaatst moet worden als we het doelmatig willen (kunnen) inzetten, maar dat we dan ook vaker op de club moeten zijn. Geldt trouwens niet alleen voor Al Sadd, maar voor het hele programma. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat we moeten stoppen met net doen alsof we voor zeven clubs ondersteuning kunnen leveren met twee fysiologen. Dat kan namelijk gewoon niet. We doen het op dit moment zeven keer half, en ik doe het dan liever vier keer goed. Twee clubs per persoon en dan gewoon afwisselend dagelijks op één van die twee clubs aanwezig zijn. ’s Morgens in het ziekenhuis om dingen op papier te zetten, rond trainingstijd op de club zodat je deel van de staf wordt en veel meer kunt doen op het gebied van monitoren, meten en adviseren. Probleem is natuurlijk dat het dit seizoen voor zeven clubs gestart is en dat we dan clubs moeten gaan teleurstellen. Maar met alle respect: bij één van de clubs interesseert het de trainers geen reet, die willen alleen maar de gratis apparatuur en bij een andere hebben de coaches een dusdanig belabberd niveau dat ze het toch niet snappen, dus dat zijn er al twee die we zo af kunnen strepen. Hebben we er nog vijf over. Daarvan is er één een zodanige gezelligheidsclub dat ze het waarschijnlijk niet eens erg vinden om een stapje terug te doen. Jammer, dat wel, maar niet echt erg. En zodra we collega’s toe kunnen voegen aan het team komen die clubs er gewoon weer bij. Een ander probleem is (zoals bij alles hier) is de politiek die erachter zit: iedere club heeft wel iemand in de top zitten die gehoord wil worden, dus we moeten dit heel voorzichtig gaan brengen. Ik heb al een klein visje uitgegooid bij één van mijn clubs en daar was men erg enthousiast over het idee om vaker over mij te kunnen beschikken. Is misschien wel handig om even naar voren te brengen.
Na het overleg nodigde João (conditietrainer van Al Sadd) met uit om ’s avonds de eerste wedstrijd van het seizoen te komen kijken. Had ik wel zin in, maar omdat ik niet wist hoe laat ik overal klaar zou zijn zei ik dat ik hem nog wel zou bellen. Tegen de tijd dat ik ook echt belde was het alleen te laat, kon hij geen kaarten meer voor me regelen. Hou het tegoed voor de volgende thuiswedstrijd. diezelfde João raakt ook maar niet uitgepraat over mijn kinderen. We kwamen hem vrijdag in Villaggio tegen en hij is nog steeds in de war geloof ik. Hij blijft maar roepen dat ik van die mooie kinderen heb. "Tuurlijk, dat verbaast je toch niet? Je hebt mijn vrouw er toch bij gezien? Dan moeten het toch wel mooie kinderen worden??"
Na het overleg was het plan om bij de clearing agent langs te gaan om te kijken wat er nodig was om mijn spullen te krijgen. Ben dus op mijn gemak langs de Corniche naar de haven gereden. Althans, dat was het plan. Ik dacht alleen dat er voorbij het museum nog een rotonde was om naar de haven te gaan, maar dat bleek niet zo te zijn. Althans niet waar ik hem verwachtte. Aangezien ik Nina ook op moest halen ben ik toen maar terug gegaan om niet te laat op school te zijn. Kwam alleen in een deel van Doha uit waar ik echt nog nooit geweest was en heb voor mijn gevoel eerst ruim een half uur rondjes gereden voordat ik weer iets bekends tegenkwam. Op dat moment bleek trouwens dat ik nog beter uitgekomen was dan ik van te voren had durven denken. Vanaf dat moment één rechte lijn naar school, zodat ik gewoon keurig om zes uur op school was. Ruim op tijd dus! Maar dan moet je dus rekenen dat je door het aller-slechtste deel van Doha aan het rijden bent, waar je een hele andere kant van de stad ziet dan waar je inmiddels aangewend bent geraakt. En het grappige is: ook daar durf ik nog met een gerust hart waardevolle spullen in mijn auto te laten liggen. Ik heb hier van de week de hele nacht mijn tas en mijn laptop in het volle zicht in de auto laten liggen. Volgens mij was hij ook niet eens op slot. Zou ik Nederland niet eens over nagedacht hebben. Nou zit je hier natuurlijk op een afgesloten compound waar ’s nachts ook de poort potdicht zit (overdag alleen slagbomen, vanaf een uur of acht gaat de poort helemaal dicht) en er dus ook niemand binnenkomt die er niets te zoeken heeft. Maar dan nog, ook daarbuiten wordt er nauwelijks gestolen of ingebroken. Enerzijds omdat de gemiddelde Qatari meer zakgeld krijgt dan ik op mijn bankrekening heb staan, anderzijds omdat de arme bevolking de gok niet wil nemen om eerst een flinke tijd vast te zitten en daarna het land uitgegooid te worden. Qatari gevangenissen schijnen geen pretje te zijn. Daarnaast heb je door het streng religieuze, traditionele karakter van het land geen tot nauwelijks drank- en drugsgebruik en nog minder verslaafden die voor criminaliteit zorgen. Ik pleit er niet voor om dat dan maar wereldwijd in te voeren als oplossing, want er zitten ook wel wat minpuntjes aan, maar het heeft zeker een paar pluspunten.
Vanaf morgen ben ik officieel door mijn proeftijd heen. Dat ik dat al een week weet heeft HR niets mee te maken. Daar staat op papier dat ik op de 19e beoordeeld wordt, dus dan wordt ik op de 19e beoordeeld. En geen seconde eerder. Stel je voor, dan moet je flexibel zijn! Dat betekent dus ook dan ik dan kan gaan beginnen met dingen regelen. Het hele rijtje dat ik gisteren opsomde kan dan in gang gezet worden. Zal ongetwijfeld weer een hoop vuurwerk opleveren. Ik hou jullie op de hoogte!
Tot Snel!
Olav
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
