Dag 94 - Rennen-en-vliegen-dag

Dag 94 – dinsdag 20 september 2011: Rennen-en-vliegen-ochtend

Ik heb vandaag en morgen twee introductiedagen in het ziekenhuis. Is inderdaad mooi op tijd na drie maanden. Is wel een verklaring voor: ik viel met mijn eerste drie maanden natuurlijk precies in de zomervakantie en de Ramadan, waardoor de boel een paar maanden opgeschoven was. Twee dagen presentaties en geleuter dus. Van negen tot twee. Joepie.

Bijkomend probleem was ook nog dat ik vanmorgen om negen uur een training had over het nieuwe bestelsysteem. We hebben daar een systeem van Oracle van aangeschaft en er mag/hoeft dus niets meer op papier besteld te worden. Prima, maar dan moet ons natuurlijk wel uitgelegd worden hoe dat werkt. En dat gingen ze dus vandaag doen. Het geheel werd geleid door een iets te breed lachende Indiër van IT van de AZF (Aspire Zone Foundation). Daarnaast stond er nog een meneer achter de laptop die af en toe op spatie drukte om naar volgende slide te gaan of even de muis naar de gewenste stand verschoof. Er is geen werkloosheid in dit land. Hij stond er ook bij alsof het een verplichting was, niet alsof hij veel plezier in zijn werk had. Ik moest erg aan Dame Edna denken. En dan vooral aan Madge. Als je dat niet begrijpt moet je maar eens op youtube zoeken.

Je zou verwachten dat een dergelijke training achter een pc gebeurt, zodat je het geleerde meteen in de praktijk kan brengen, maar het bleef beperkt tot een presentatie. Kan ook eigenlijk niet anders als er maar een uurtje voor staat. Eerste deel ging wel, we werden duidelijk door het programma geloodst, valkuilen aangestipt en ik had zowaar het gevoel dat ik het ook zelf zou kunnen. Fout idee in dit land, dan gaat het zeker mis, maar het leek allemaal vrij voorspoedig te gaan. Dat eerste deel ging over het bestellen van goederen, nadeel was alleen dat ze uitgingen van consumables: spuiten, naalden, handschoenen en aspirientjes. Dingen die gewoon op een lijst staan dus. Als wij dingen bestellen zijn dat meestal nieuwe dingen die niet op de één of andere lijst staan. Dan blijft de procedure eigenlijk net zo ingewikkeld als-ie altijd al was. Heb niet het idee dat het er erg veel sneller van zal gaan.

Het tweede deel ging om het aanvragen van ”service”. Dit werd door de hele zaal geïnterpreteerd als een service van de facilitaire dienst ofzo. De printer doet het niet, we vragen IT even. Fout. Dit is voor onderdelen als Biomedical Engineering: er is iets stuk, maar wij kunnen het niet maken. Roep ff externe hulp in svp. probleem was alleen dat we daar pas achter kwamen toen iemand zo eerlijk was om zijn hand op te steken en toe te geven dat hij geen idee had waar het over ging. Toen kwam ook de ware aard van de cursusleider naar voren: cursusje geven prima, maar geen vragen svp. En al helemaal geen lastige waar ik het antwoord eigenlijk niet op weet. Of nog erger: zeggen dat je neits aan zijn antwoord hebt omdat je dat niet vroeg. Helemaal dodelijk: suggesties om de cursus wat duidelijker te krijgen. De colgate-smile bleef onveranderd breed aanwezig, wat voor mij alleen maar het bewijs was dat die er gewoon opgeplakt zat, maar zijn ogen vertelden iets heel anders. Deze meneer was ernstig geïrriteerd. “Madge” sprong er af en toe tussen, maar ook dat werd niet gewaardeerd. Het moest wel duidelijk zijn van wie het podium was. Hij werd uiteindelijk gered door de klok: om tien uur was de zaal alweer gereserveerd voor een andere voorlichting. Daar maakte hij om één minuut voor 10 dan ook gretig gebruik van. Ik had net naar Darren ge-sms’t dat het later zou worden omdat de training nogal uit de hand dreigde te lopen. Niet alleen qua tijd, de gemoederen raakten ook steeds verder verhit. Cursisten die aangeven dat ze het gewoon niet goed vinden en een cursusleider die daar alleen maar geïrriteerd van wordt. Zie hier een cultuurclash.

Ik had Darren ge-sms’t omdat we om 10 uur alweer een bespreking hadden over het Football Excellence Programme. Was er om vijf over 10. Meeting met Dean, Darren, dr. Aloulou en João. Er is wat onvrede onder ons allemaal over de huidige opzet van het programma en ik denk dat we daar een goede oplossing voor gevonden hebben, maar dat moet dan ook door het management gedragen worden. Dean had minder tijd dan wij en besprak alleen de meest dringen zaken, daarna moesten we er zelf zien uit te komen. Geen probleem. Wat wel een probleem was: João en Aloulou die hun punt maar blijven maken. Iedere keer terug naar het oorspronkelijke punt en het dan nog maar een keer herhalen. Vooral João bleef maar vertellen wat er niet goed aan het programma was. Had-ie op zich gelijk in, maar kom dan ook met oplossingen. Aloulou blijft er dan maar op hameren dat hij toch echt een brief van de Secretaris Generaal van de betreffende club heeft waarin ons van alles toegezegd wordt. Ik moet steeds vaker aan Anton Geesink denken als ik hem hoor praten. Of eigenlijk aan Erik van Muiswinkel. Na drie kwartier gekabbel moesten ze allebei ademhalen en heb ik ingegrepen. Wat een gelul. Ik heb in twee minuten geschetst wat de problemen zijn en hoe we dat in mijn (onze) ogen op kunnen lossen. Problemen zijn simpel: we worden gezien als buitenstaanders die even wat komen doen en dan (gelukkig) weer weggaan, we hebben de fout gemaakt om het eerste grote overleg pas in oktober te plannen en we kunnen geen goede testplanning maken door een gebrek aan medewerking van de coaches. En dat is af en toe hilarisch: eerste week mochten we niet testen omdat ze net van vakantie terugkwamen. Daarna was het Ramadan en was het te zwaar voor ze. Daarna waren ze een week vrij, vervolgens een bekertoernooi waardoor er echt niet getest kon worden en vlak daarna begon de competitie. De oplossing is ook simpel bedacht: we moeten meer, vaker en nadrukkelijker in de clubs aanwezig zijn. Probleem: te weinig mankracht. Oplossing: niet alle faciliteiten aan alle clubs bieden, maar een soort getrapt systeem maken. Met andere woorden: ze zullen het moeten gaan verdienen. In twee minuten heb ik dus het hele verhaal samengevat en na enig nadenken gaf Aloulou toe dat ik twee hele goede punten had aangesneden. Welke hij dan niet goed vond of niet begrepen heeft weet ik ook niet. Waarschijnlijk het laatste. De man is van onschatbare waarde om dingen voor elkaar te krijgen, maar hou hem verder alsjeblieft ver bij ons vandaan want hij bemoeit zich met (van) alles waar hij de ballen verstand van heeft.

Na de vergadering liep ik op de gang Abier tegen het lijf. Zij coördineert alles op het gebied van immigration en is dus op Karin d’r dossier gezet. Of ik even de aanvraag voor het ministerie wilde tekenen, dan kan hij morgenochtend meteen de deur uit. Toe maar, er wordt echt werk van gemaakt. Tuurlijk. Geen idee wat ik getekend heb, was helemaal in het Arabisch, maar om de één of andere reden had ik het gevoel dat ik daar geen punt van moest gaan maken.

Terug beneden ben ik toch nog maar even naar de introductie gegaan. Heb er een kwartiertje gezeten om er zeker van te zijn dat ze me gezien hadden. Heb ’s morgens ook snel de lijst getekend voordat ik naar de training bij Aspire. Tekenen en wegwezen. Had ik nog aan Velvet gevraagd, maar die durfde niet voor me te tekenen. “ik ben degene die bij zoiets altijd betrapt wordt!” Muts.

Het stukje waar ik wel bij gezeten heb ging vooral over allerlei culturele verschillen en ik me niet geheel aan de indruk onttrekken dat deze mevrouw vond dat de moslimcultuur ver boven de rest van de wereld verheven was. Was Pim Fortuyn het in zijn dagen vast niet mee eens geweest. Voor ieder onderwerp werd er weer een stuk uit de Koran bijgehaald. De info die ze gaf was wel aardig, maar wel erg langdradig. Daarna lunch en toen ben ik alweer naar huis gegaan om de kinderen op te halen en Karin met Tom naar de NL school te brengen. Morgen zal ik er braaf bij gaan zitten. Weet alleen nog niet voor hoelang.

Mijn ogen vallen dicht, ljkt me tijd om naar bed te gaan. Morgen verder!

Tot Snel!
Olav