Dag 95 - President

Dag 95 - Woensdag 21 september 2011: President

Wat ik gisteren vergat te zeggen: ik was met Nina en Sara boodschappen doen en dat is inmiddels een klus op zich geworden. Niet omdat die meiden lastig zijn ofzo (alhoewel Nina daar gisteren wel haar uiterste best voor deed). Nee, het is vooral een klus op zich om je langs al die vertederd kijkende Arabierente wurmen. Twee van die blonde kindjes, dat zijn ze hier toch niet helemaal gewend. Ze staan inmiddels in de Lonely Planet als "meest gefotografeerde objecten" van Qatar. Alhoewel er helemaal geen LP van Qatar is. Is onderdeel van de Arabian Peninsula.

Wat ik al eerder vergat is dat je hier soms met zaken geconfronteerd wordt waar je helemaal niet bij stil staat. Zo stond ik van de week in de boekwinkel opeens met "Mein Kampf" in mijn handen. Is in heel Europa verboden, maar hier blijkbaar niet. Ze hadden hem zowel in het Engels als in het Arabisch. Voor een Duitse versie zal er wel niet genoeg vraag zijn. Of misschien circuleren er daar nog genoeg van. Ik had me nooit gerealiseerd dat zoiets buiten Europa gewoon te koop is. Ik ben er ook nog steeds niet over uit wat ik van dat verbod vind. Ik snap het en doe niets af aan de ellende die het veroorzaakt heeft, maar gezien mijn aangeboren afkeur tegen dingen van hogerhand verbieden heb ik er toch ook moeite mee. Zeker bij boeken. Als je het laat lezen kun je misschien ook de waanzin ervan laten zien. Zeker in Nederland zullen er inmiddels weinig mensen meer zijn die weten wat die mafkees destijds in de bak allemaal opgeschreven heeft. Ik ken nog wel een paar boeken die in de loop van de tijd een hoop ellende veroorzaakt hebben en die zijn gewoon overal te koop. Titels mogen jullie zelf invullen. En dan weet ik er ook nog wel een paar die van mij verboden mogen worden. Ook die titels hou ik voor me.

Niet alleen "Mein Kampf" is hier gewoon te krijgen, je komt ook regelmatig hakenkruizen tegen. En dan niet zoals bijvoorbeeld in India, Iran of Pakistan waar het een historische, religieuze betekenis heeft, maar gewoon ergens met een spuitbus opgezet. Ik heb wel eens begrepen dat er hier nauwelijks aandacht besteed wordt aan de tweede wereldoorlog en misschien dat dat hier een rol speelt. De anti-Israelsentimenten spelen daar natuurlijk ook een grote rol in. Qatar was weliswaar het eerste Arabische land dat Israël erkende, maar daar staat lang niet iedereen achter in dit land. Het is één van de zaken die de Koninklijke familie bijvoorbeeld tot op het bot verdeeld en daarom één van de redenen waarom ze een paar weken geleden geprobeerd hebben de Emir op te blazen.

Die hakenkruizen vallen des te meer op, omdat je hier niet of nauwelijks dingen als posters en graffiti op de muren ziet. Het enige wat je op grote muren ziet zijn bordjes dat dingen erop plakken ten strengste verboden is. Loesje heeft hier nog geen filiaal en dat zal er ook wel niet komen. Niets zo charmant...

Qua werk was het vandaag vooral een kwestie van doorbijten. Het was de tweede dag van mijn introductie en vandaag zat ik niet helemaal volgeramd met andere verplichte afspraken. Ik kwam er dus niet onderuit. Kan ook niet zeggen dat ik nou zo vreselijk veel geleerd heb. Waren vooral praatjes over veiligheid, schoonmaken en protocollen. En dat we toch echt alles moeten melden wat niet helemaal volgens het protocol verloopt. "Je hoeft niet bang te zijn dat je dan wordt gestraft. Nee, we zijn zelf heel erg blij als je dat meldt, want dan kunnen we verder met het kwaliteitsbeleid!" Riep een iets te blije Paki van een afdeling die ik inmiddels alweer vergeten ben. Ook nog een praatje van onze overbuurvrouw over het belang van handen wassen. Mee eens, is belangrijk, zeker voor en na eten en na het plassen. Maar als ik haar richtlijn volg moet ik mijn handen wassen als ik: op de computer gewerkt heb, iemand een hand gegeven heb, de trapleuning, een lichtknopje, de liftknop, mijn bureau of een kraan heb aangeraakt, tussen de gangen van de lunch door, als ik mijn neus eens lekker heb zitten leegbaggeren, direct na aankomst, direct voor vertrek, na het aanraken van de telefoon en ga zo maar door, want overal zitten bacteriën op. Wanneer we dan moeten werken wist ze zelf eigenlijk ook niet. Mijn opmerking dat papieren handdoekjes dan niet zo handig zijn omdat die open en bloot hangen en dus vol met bacteriën zitten werd ook niet erg gewaardeerd. Ik vroeg namelijk of je dan meteen na het afdrogen weer je handen moest wassen. Bacteriën genoeg, immers! Ik ben helemaal voor hygiene, maar je kunt het ook overdrijven. En buiten dat hebben we die bacteriën ook gewoon nodig om ons immuunsysteem een beetje uptodate te houden.

Klap op de vuurpijl was een praatje van een mevrouw van veiligheid, die ons het één en ander ging wijsmaken over ergonomie en risico's op de werkvloer. Ik vroeg me halverwege hardop af of ze zelf eigenlijk wel begreep wat ze aan het vertellen was. Volgens mij stond ze het alleen maar op te lepelen. Ze las letterlijk voor wat er stond en dat op een intonatie die alleen maar slaapverwekkend werkte. De laatste mevrouw die ik in actie gezien heb was wel goed, en duidelijk ervaren. Verhaaltje over het belang van teambuilding. Het zal wel. Laatste twee sprekers heb ik overgeslagen, de evaluatieformulieren had ik van te voren al ingevuld, en die heeft Hans als het goed is voor me ingeleverd. En nou maar hopen dat ze het niet controleren.

De rest van de dag ging op aan het voorbereiden van de metingen van vanavond. Snelheid bij Al Wakra. Ging allemaal prima, afgezien van het feit dat ik namenlijsten van Al Rayyan had meegenomen. Moest dus handmatig namen gaan noteren. Is ook nog allemaal op te lossen. Testen zelf ging lekker vlot en om kwart voor zeven stond alles ingepakt klaar om weer te vertrekken. Op tijd thuis dus. Dacht ik. Totdat ik terugkwam van mijzelf omkleden en ik Emmanuel (Manu) met een grote grijns naar me toe zag komen. "Jij gaat voorlopig nog niet naar huis!" Hoezo? Bleek dat de president zijn auto pal achter die van mij had geparkeerd, waardoor ik met geen mogelijkheid meer van mijn plek kon komen. Joepie. En die gaat-ie echt niet voor mij ergens anders neerzetten. Die auto was trouwens een soort witte versie van de BatMobil. Mercedes SLS. Met in gedachten wat er de afgelopen week allemaal al fout gegaan is kon dit scenario er ook nog wel bij. Ik zag al een bestuursvergadering van de hele avond voor me, compleet met diner en buikdanseressen. En ik dan tot een uur of elf op een trappetje zitten te wachten tot meneer eindelijk eens naar huis gaat. Viel achteraf mee, om kwart over acht vertrok hij. Hooguit anderhalf uur zitten wachten dus. Viel mee. Pas vanaf vier dagen vinden ze het hier lang duren. Ook hier kwam natuurlijk meteen de voetbalhumor om de hoek kijken. De TD wist me direct te vertellen dat er een heel leuk hotelletje om de hoek van het stadion was. Met een prima ontbijt. Terwijl ik op dat moment alleen maar behoefte had aan avondeten.

Verder niet veel bijzonderheden vandaag. Morgen kon ik wel eens overslaan, aangezien ik morgenavond met de conditietrainers van Qatar SC uiteten ga. Dat loopt niet helemaal lekker en het wordt hoog tijd dat we eens met zijn allen aan één en dezelfde tafel gaan zitten.

Tot Snel!
Olav