Dag 96 - HR-mevrouw
Door: verslootinqatar
Blijf op de hoogte en volg Olav
22 September 2011 | Qatar, Doha
Dag 96 – Donderdag 22 september 2011: HR-mevrouw
Maar meteen beginnen met slecht nieuws? Iets wat ik gisteren helemaal vergeten ben: REM stopt ermee… Vorige week de Heideroosjes en nu REM, wie volgt? Hoop ff niemand, want men zit aardig in mijn hoek te stoken op deze manier! Eeuwig zonde… Dan hoop je nog op een afscheidstoernee, maar zelfs dat is ons niet gegund. Al heb ik sterk mijn twijfels of ze Doha aangedaan zouden hebben. Of moet ik zeggen “of ze het Doha aangedaan zouden hebben.”?
Ik weet dat ik gisteren zei dat ik vandaag niet zou schrijven, maar het etentje met de jongens van Qatar Sports ging niet door, dus ik ben gewoon de hele avond thuis. Tijd genoeg dus om te schrijven.
Geen al te drukke dag vandaag, maar wel eentje die met een tegenvaller begon: telefoon afgesloten. Waarom? Geen idee op dat moment. Klantenservice gebeld (dat kon natuurlijk wel). “Sir, kan het zijn dat u uw rekening niet betaald heeft?” “Klopt. Ik heb namelijk helemaal geen rekening van jullie gehad. Lijkt het je niet handig om die eerst eens op te sturen voordat je mensen afsluit? Hoe hoog is die rekening dan?” En dat was wel even slikken. Bijna 1000QR. “Pardon? Hoe kan dat zo hoog zijn? Ik heb nauwelijks gebeld en die Ramadanactie van jullie zat er ook nog bij in!” Ramadanactie betekende dat je voor 35 dirham kon bellen, zowel in als buiten Qatar. Moest ik maar op de website nakijken of anders bij een Qtel-winkel vragen. Zoals ik het nu opschrijf klinkt het negatiever dan ik het bedoel, werd keurig geholpen. Op mijn werk proberen in te loggen, maar de rekeningfunctie bleek niet te werken. Na werk dus naar de winkel om te vragen. Blijkt dat ze niet alleen de rekening van september hebben gerekend, maar voor het gemak die van oktober er maar meteen bij gedaan hebben. Plus internet voor oktober. Ja, en dan gaat het hard. Uiteindelijk blijk ik maar QR25 buiten mijn bundel gebeld te hebben. Ik was alleen even vergeten dat dat internet in hetzelfde contract zit en ik dus niet alleen niet kon bellen, maar Karin ook de hele dag zonder internet zat hierdoor. Sorry! Maar goed, rekening is weer betaald, dus alles werkt weer! Nou ja, een deel betaald. Betalen werkt hier namelijk ook een beetje anders dan we in Nederland gewend zijn. Het fenomeen acceptgiro of automatische incasso kennen ze hier niet. Je krijgt een email of een sms met de rekening en die ga je dan bij de betreffende winkel afrekenen. Hebben ze een soort pinautomaten voor. Rekeningnummer en Qatar ID invoeren, en dan kun je kiezen hoeveel je wilt betalen. Telefonisch of via de website met je creditcard kan ook trouwens. Creditcard is alleen ook wel tricky, want die wordt ook niet automatisch geïncasseerd. Als je niet oppast heb je dus in no-time een gigantische schuld op dat ding staan. Gebruik hem alleen maar als het niet anders kan.
Er was vanmorgen een meneer van Cosmed op bezoek. Dat is een bedrijf dat onder andere ademanalyseapparatuur maakt. Je ziet wel eens foto’s van atleten die met zo’n blauw kapje op hun gezicht op een lopende band lopen. Dikke kans dat dat er dan één van Cosmed is. Hij had eerst een afspraak met Dean en wilde daarna ook nog even met wat uitvoerenden praten. Darren had geen tijd, dus Fuad en ik hebben met hem gesproken.
Terwijl ik op deze meneer zat te wachten kwam één van de dames van HR langslopen. Het was de mevrouw die gisteren de laatste presentatie hield. Eigenlijk de enige boeiende. Ze moest ook even wachten en vroeg aan mij hoe lang ik nou in Aspetar / Qatar was en hoe het beviel enzo. Ik antwoorde eerlijk dat het op alle fronten als een ritje in een achtbaan voelt: soms heel snel en heftig, dan weer rustig. Maar ook ten aanzien van positieve en negatieve ervaringen. Al door babbelend (het duurde even voordat Dean klaar was met de Cosmedmeneer) vroeg ze me op een gegeven moment hoe ik dan de steun van HR ervaren had. En toen bleef ik iets te lang stil. Ik was eigenlijk aan het nadenken hoe ik me hier uit kon kletsen, maar dat nadenken duurde iets te lang. En dus hing ik eraan: zeg het maar! Uiteindelijk heb ik haar toch maar heel eerlijk gezegd hoe ik over HR denk. Heel netjes, heel beleefd, maar wel eerlijk. Dat HR wat mij betreft één grote negatieve ervaring is. En er meteen bij gezegd dat ik geen collega’s ken die er anders over denken. Hoe dat toch kwam. Nou, heel simpel: jullie zijn niet te bereiken. De deur zit altijd dicht, emails worden niet beantwoord, telefoon meestal niet opgenomen en als je al antwoord krijgt is het meestal op een vraag die je helemaal niet gesteld hebt. Vooral die emails irriteert me: stuur even een antwoord dat je hem ontvangen hebt en dat je ermee aan de slag gaat. Of dat het even kan duren omdat je druk bent, ook goed. Maar je hoort helemaal niets. Je moet dus maar raden of er wat mee gebeurt. “Maar we hebben toch een helpdesk?” Ja. Ik heb haar vervolgens voorgedaan hoe daar gereageerd wordt als je een vraag hebt. Die helpdesk is een prima idee, ik snap best dat je niet iedere vijf minuten gestoord wilt worden met allerlei onbenullige vragen. Zet er alleen dan wel iemand neer die verstand van zaken heeft. Deze dames hebben dat namelijk over het algemeen duidelijk niet. Ik heb haar ook maar meteen verteld dat ik alleen uit de lift kom als Josephine er zit. Bij ieder ander ga ik meteen weer naar beneden. Heeft toch geen zin. Ze leek oprecht geschrokken. “Maar als die bij iedereen leeft, waarom horen wij dat dan niet? Jullie zijn onze klanten en als die niet tevreden zijn willen we dat weten.” “Naar wie moeten we hiermee? Jullie zijn niet te bereiken, en de helpdeskdames zijn er nou niet bepaald de aangewezen personen voor.” Of ik adviezen voor haar had om dit te verbeteren. Ja hoor: zet iemand achter die balie met verstand van zaken en gooi die deur open. Zelfs als je die helpdesk handhaaft. Want zoals ik al zei: ik snap best dat ze die ingesteld hebben. Zorg er verder voor dat je expats goed voorbereid arriveren. Ik wist bijvoorbeeld niet dat we trouw- en geboortecertificaten mee moesten nemen. Hoorde ik toevallig van Robbart, en gelukkig net op tijd om het in Nederland allemaal nog te kunnen regelen. En het belangrijkste: communiceer met je mensen, en vooral met de mensen die je aan het aannemen bent. Het is bekend dat er inmiddels al mensen afgehaakt zijn omdat ze maar niets van Aspetar hoorden over een startdatum, tickets en wat dies meer zij. En je eigen staf hou je op deze manier ook niet erg tevreden. Rondom de invoering van het nieuwe HR-beleid hebben er al mensen ontslag genomen. Puur om hoe die allemaal loopt. Het bleef even stil. “Ja, ik moet hier toch echt wat mee want dit kan absoluut niet. Ik ga ditx aankaarten in het managementoverleg.” Zou het helpen? Ze leek oprecht in haar reactie en haar voornemen om hier iets aan te doen, maar je weet nooit hoe er een laag hoger wordt gereageerd. Ben heel benieuwd!
Inmiddels was de Cosmedmeneer klaar bij Dean en gingen wij even zitten. Niet veel over te melden, was vooral erg gezellig en er zijn wat afspraken gemaakt over onderhoud en updates voor de komende maanden. Tussendoor heb ik nog even geadviseerd over hotels in Amsterdam. Zijn collega moet volgende maand op een congres in de RAI zijn en kon maar geen hotel vinden. Heb gezegd dat hij Amstelveen en de omgeving van de Boelelaan maar eens moet proberen. Zeker voor de RAI.
Ik vertelde van de week over de waardeloze training van het bestelsysteem. Er was vanmorgen een tweede ronde voor, maar die mail had mij niet bereikt. Vanmiddag was er een tweede kans, maar ik ben eerst maar eens naar Suzy gelopen om te vragen of het ’s morgens beter was dan dinsdag. Antwoord: nee. Luid en duidelijk. Net zo belabberd als dinsdag, weer geen enkele mogelijkheid tot het stellen van vragen en dezelfde meneer die net zo geïrriteerd op vragen reageerde. Ik heb het ’s middags ook maar aan me voorbij laten gaan. En dat is eigenlijk best lastig, want ik heb een stapel van 25 orders liggen die ik in dat systeem moet zetten. Om het nog iets lastiger te maken kan ik op dit moment niet eens in het systeem omdat ik daar blijkbaar nog geen rechten voor heb. Geen idee bij wie ik daarvoor moet zijn, moet ik zondag toch eens achteraan. Die orders moeten dus de deur uit, maar dat kan alleen via het elektronische systeem. Een systeem waar we dus niet in kunnen. Het is net alsof je iemand die altijd met de trein naar zijn werk gaat een auto cadeau geeft voordat hij zijn rijbewijs gehaald heeft. En hem tegelijkertijd verbied om met de trein te gaan. Hoe kom je dan op je werk? Precies: niet. Zo voelt dit ook een beetje. Prima idee dat systeem, maar zorg nou dat het eerst perfect werkt voordat je het oude systeem afschaft. En zorg voor fatsoenlijke training: zet iedereen achter een pc en laat ze dat proces virtueel doorlopen. Dan kom je er tenminste achter wat er wel en niet werkt. Op deze manier kweek je alleen maar frustratie en afkeer van het hele systeem.
Tenslotte nog een felicitatie: Dolf en Mia, van harte met een halve eeuw getrouwd zijn! Ook vanaf hier denken we aan jullie! Had je op 22 september 1961 vast niet gedacht, dat je nog eens vanuit Doha gefeliciteerd zou worden! Liefs van ons allemaal.
Tot Snel!
Olav
Maar meteen beginnen met slecht nieuws? Iets wat ik gisteren helemaal vergeten ben: REM stopt ermee… Vorige week de Heideroosjes en nu REM, wie volgt? Hoop ff niemand, want men zit aardig in mijn hoek te stoken op deze manier! Eeuwig zonde… Dan hoop je nog op een afscheidstoernee, maar zelfs dat is ons niet gegund. Al heb ik sterk mijn twijfels of ze Doha aangedaan zouden hebben. Of moet ik zeggen “of ze het Doha aangedaan zouden hebben.”?
Ik weet dat ik gisteren zei dat ik vandaag niet zou schrijven, maar het etentje met de jongens van Qatar Sports ging niet door, dus ik ben gewoon de hele avond thuis. Tijd genoeg dus om te schrijven.
Geen al te drukke dag vandaag, maar wel eentje die met een tegenvaller begon: telefoon afgesloten. Waarom? Geen idee op dat moment. Klantenservice gebeld (dat kon natuurlijk wel). “Sir, kan het zijn dat u uw rekening niet betaald heeft?” “Klopt. Ik heb namelijk helemaal geen rekening van jullie gehad. Lijkt het je niet handig om die eerst eens op te sturen voordat je mensen afsluit? Hoe hoog is die rekening dan?” En dat was wel even slikken. Bijna 1000QR. “Pardon? Hoe kan dat zo hoog zijn? Ik heb nauwelijks gebeld en die Ramadanactie van jullie zat er ook nog bij in!” Ramadanactie betekende dat je voor 35 dirham kon bellen, zowel in als buiten Qatar. Moest ik maar op de website nakijken of anders bij een Qtel-winkel vragen. Zoals ik het nu opschrijf klinkt het negatiever dan ik het bedoel, werd keurig geholpen. Op mijn werk proberen in te loggen, maar de rekeningfunctie bleek niet te werken. Na werk dus naar de winkel om te vragen. Blijkt dat ze niet alleen de rekening van september hebben gerekend, maar voor het gemak die van oktober er maar meteen bij gedaan hebben. Plus internet voor oktober. Ja, en dan gaat het hard. Uiteindelijk blijk ik maar QR25 buiten mijn bundel gebeld te hebben. Ik was alleen even vergeten dat dat internet in hetzelfde contract zit en ik dus niet alleen niet kon bellen, maar Karin ook de hele dag zonder internet zat hierdoor. Sorry! Maar goed, rekening is weer betaald, dus alles werkt weer! Nou ja, een deel betaald. Betalen werkt hier namelijk ook een beetje anders dan we in Nederland gewend zijn. Het fenomeen acceptgiro of automatische incasso kennen ze hier niet. Je krijgt een email of een sms met de rekening en die ga je dan bij de betreffende winkel afrekenen. Hebben ze een soort pinautomaten voor. Rekeningnummer en Qatar ID invoeren, en dan kun je kiezen hoeveel je wilt betalen. Telefonisch of via de website met je creditcard kan ook trouwens. Creditcard is alleen ook wel tricky, want die wordt ook niet automatisch geïncasseerd. Als je niet oppast heb je dus in no-time een gigantische schuld op dat ding staan. Gebruik hem alleen maar als het niet anders kan.
Er was vanmorgen een meneer van Cosmed op bezoek. Dat is een bedrijf dat onder andere ademanalyseapparatuur maakt. Je ziet wel eens foto’s van atleten die met zo’n blauw kapje op hun gezicht op een lopende band lopen. Dikke kans dat dat er dan één van Cosmed is. Hij had eerst een afspraak met Dean en wilde daarna ook nog even met wat uitvoerenden praten. Darren had geen tijd, dus Fuad en ik hebben met hem gesproken.
Terwijl ik op deze meneer zat te wachten kwam één van de dames van HR langslopen. Het was de mevrouw die gisteren de laatste presentatie hield. Eigenlijk de enige boeiende. Ze moest ook even wachten en vroeg aan mij hoe lang ik nou in Aspetar / Qatar was en hoe het beviel enzo. Ik antwoorde eerlijk dat het op alle fronten als een ritje in een achtbaan voelt: soms heel snel en heftig, dan weer rustig. Maar ook ten aanzien van positieve en negatieve ervaringen. Al door babbelend (het duurde even voordat Dean klaar was met de Cosmedmeneer) vroeg ze me op een gegeven moment hoe ik dan de steun van HR ervaren had. En toen bleef ik iets te lang stil. Ik was eigenlijk aan het nadenken hoe ik me hier uit kon kletsen, maar dat nadenken duurde iets te lang. En dus hing ik eraan: zeg het maar! Uiteindelijk heb ik haar toch maar heel eerlijk gezegd hoe ik over HR denk. Heel netjes, heel beleefd, maar wel eerlijk. Dat HR wat mij betreft één grote negatieve ervaring is. En er meteen bij gezegd dat ik geen collega’s ken die er anders over denken. Hoe dat toch kwam. Nou, heel simpel: jullie zijn niet te bereiken. De deur zit altijd dicht, emails worden niet beantwoord, telefoon meestal niet opgenomen en als je al antwoord krijgt is het meestal op een vraag die je helemaal niet gesteld hebt. Vooral die emails irriteert me: stuur even een antwoord dat je hem ontvangen hebt en dat je ermee aan de slag gaat. Of dat het even kan duren omdat je druk bent, ook goed. Maar je hoort helemaal niets. Je moet dus maar raden of er wat mee gebeurt. “Maar we hebben toch een helpdesk?” Ja. Ik heb haar vervolgens voorgedaan hoe daar gereageerd wordt als je een vraag hebt. Die helpdesk is een prima idee, ik snap best dat je niet iedere vijf minuten gestoord wilt worden met allerlei onbenullige vragen. Zet er alleen dan wel iemand neer die verstand van zaken heeft. Deze dames hebben dat namelijk over het algemeen duidelijk niet. Ik heb haar ook maar meteen verteld dat ik alleen uit de lift kom als Josephine er zit. Bij ieder ander ga ik meteen weer naar beneden. Heeft toch geen zin. Ze leek oprecht geschrokken. “Maar als die bij iedereen leeft, waarom horen wij dat dan niet? Jullie zijn onze klanten en als die niet tevreden zijn willen we dat weten.” “Naar wie moeten we hiermee? Jullie zijn niet te bereiken, en de helpdeskdames zijn er nou niet bepaald de aangewezen personen voor.” Of ik adviezen voor haar had om dit te verbeteren. Ja hoor: zet iemand achter die balie met verstand van zaken en gooi die deur open. Zelfs als je die helpdesk handhaaft. Want zoals ik al zei: ik snap best dat ze die ingesteld hebben. Zorg er verder voor dat je expats goed voorbereid arriveren. Ik wist bijvoorbeeld niet dat we trouw- en geboortecertificaten mee moesten nemen. Hoorde ik toevallig van Robbart, en gelukkig net op tijd om het in Nederland allemaal nog te kunnen regelen. En het belangrijkste: communiceer met je mensen, en vooral met de mensen die je aan het aannemen bent. Het is bekend dat er inmiddels al mensen afgehaakt zijn omdat ze maar niets van Aspetar hoorden over een startdatum, tickets en wat dies meer zij. En je eigen staf hou je op deze manier ook niet erg tevreden. Rondom de invoering van het nieuwe HR-beleid hebben er al mensen ontslag genomen. Puur om hoe die allemaal loopt. Het bleef even stil. “Ja, ik moet hier toch echt wat mee want dit kan absoluut niet. Ik ga ditx aankaarten in het managementoverleg.” Zou het helpen? Ze leek oprecht in haar reactie en haar voornemen om hier iets aan te doen, maar je weet nooit hoe er een laag hoger wordt gereageerd. Ben heel benieuwd!
Inmiddels was de Cosmedmeneer klaar bij Dean en gingen wij even zitten. Niet veel over te melden, was vooral erg gezellig en er zijn wat afspraken gemaakt over onderhoud en updates voor de komende maanden. Tussendoor heb ik nog even geadviseerd over hotels in Amsterdam. Zijn collega moet volgende maand op een congres in de RAI zijn en kon maar geen hotel vinden. Heb gezegd dat hij Amstelveen en de omgeving van de Boelelaan maar eens moet proberen. Zeker voor de RAI.
Ik vertelde van de week over de waardeloze training van het bestelsysteem. Er was vanmorgen een tweede ronde voor, maar die mail had mij niet bereikt. Vanmiddag was er een tweede kans, maar ik ben eerst maar eens naar Suzy gelopen om te vragen of het ’s morgens beter was dan dinsdag. Antwoord: nee. Luid en duidelijk. Net zo belabberd als dinsdag, weer geen enkele mogelijkheid tot het stellen van vragen en dezelfde meneer die net zo geïrriteerd op vragen reageerde. Ik heb het ’s middags ook maar aan me voorbij laten gaan. En dat is eigenlijk best lastig, want ik heb een stapel van 25 orders liggen die ik in dat systeem moet zetten. Om het nog iets lastiger te maken kan ik op dit moment niet eens in het systeem omdat ik daar blijkbaar nog geen rechten voor heb. Geen idee bij wie ik daarvoor moet zijn, moet ik zondag toch eens achteraan. Die orders moeten dus de deur uit, maar dat kan alleen via het elektronische systeem. Een systeem waar we dus niet in kunnen. Het is net alsof je iemand die altijd met de trein naar zijn werk gaat een auto cadeau geeft voordat hij zijn rijbewijs gehaald heeft. En hem tegelijkertijd verbied om met de trein te gaan. Hoe kom je dan op je werk? Precies: niet. Zo voelt dit ook een beetje. Prima idee dat systeem, maar zorg nou dat het eerst perfect werkt voordat je het oude systeem afschaft. En zorg voor fatsoenlijke training: zet iedereen achter een pc en laat ze dat proces virtueel doorlopen. Dan kom je er tenminste achter wat er wel en niet werkt. Op deze manier kweek je alleen maar frustratie en afkeer van het hele systeem.
Tenslotte nog een felicitatie: Dolf en Mia, van harte met een halve eeuw getrouwd zijn! Ook vanaf hier denken we aan jullie! Had je op 22 september 1961 vast niet gedacht, dat je nog eens vanuit Doha gefeliciteerd zou worden! Liefs van ons allemaal.
Tot Snel!
Olav
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
