Update 13 – Maandag 12 december 2011

Update 13 – Maandag 12 december 2011

Het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie bijgepraat heb, ik heb dus een hoop bij te werken! Is erg druk geweest de afgelopen tijd: werk, mijn ouders hier, Sinterklaas en ga maar door. Bleef dus weinig tijd over om jullie op de hoogte te houden.

Daar gaan we!

Gelukkig heb ik nu vakantie tot het einde van het jaar. Hoewel, vakantie: ik moest gisteren een meting bij Al Rayyan gaan inhalen die ik donderdag nogal te elfder ure afgezegd had. Moest even wat goedmaken zeg maar. Al Rayyan is wat dat betreft een typische topclub: veeleisend, veel druk en alles moet snel, het liefst gisteren. In de praktijk blijft er trouwens weinig over van dat topclub-zijn, de laatste titel stamt alweer van 1999. Maar het gevoel verdwijnt volgens mij nooit, zie Feyenoord: al geen deuk in een pakkie boter, maar nog wel de sfeer en de druk van een topclub. Geldt hier dus ook. Bij mijn andere twee clubs (Al Wakra en Qatar Sports Club) was ik er waarschijnlijk wel mee weggekomen om het na de vakantie te doen, bij Al Rayyan niet. Gisteren metingen doen is nog tot daar aan toe, maar dat betekent dus ook dat ik vandaag de boel moest gaan verwerken. En aangezien ik wat gezeur met apparatuur had, heb ik het niet eens afgekregen en moet ik morgen dus verder. Overmorgen ook nog wel vrees ik, ik heb ook nog data van vorige week liggen die nog afmoeten. Grootste probleem gisteren was om het complex van Al Rayyan op te komen. Ze hebben een gigantisch complex met een stuk of 12 toegangspoorten, maar daar waren er 11 van afgesloten voor de Arab Games, en ik had natuurlijk geen accreditatie, want toegang bij de clubs zou geen enkel probleem zijn is me meerdere malen verzekerd. Hier wel dus. Uiteindelijk bleek dat de toegang voor de terreinknechten onbewaakt te zijn en ben ik daar stiekem naar binnen gereden.

Die hele Arab Games komt de meeste mensen hier inmiddels de strot uit, en we zijn al welgeteld vier dagen bezig. Het verkeer is een nog grotere ramp dan normaal, aangezien er continu wegen afgesloten worden voor het transport van sporters of VIP’s (ze hebben hier zelfs VVIP’s, een gewone VIP zijn is niet bijzonder genoeg!). Dit tot groot ongenoegen van de rest van de weggebruikers. Gisteren moest de onder 14 van Al Rayyan om vier uur trainen, maar op dat moment was er welgeteld één speler aanwezig. Voor de verandering nu eens niet omdat de rest geen zin had, maar omdat iedereen muurvast stond in het verkeer. Ik had mazzel, ik deed over het laatste stuk gewoon dezelfde vijf minuten als anders, maar vlak daarna werd de laatste rotonde voor het stadion dicht gegooid en deed de rest van de club drie kwartier over datzelfde stukje.

Niet alleen de wegen zijn een ramp, de meeste van mijn collega’s proberen niet meer eens in onze kantoren in het stadion te komen en hebben maar een leeg bureau in het ziekenhuis opgezocht. Vorige week maandag is de laatste controle op bommen en andere rottigheid geweest, en vanaf dat moment is er sprake van een totale lock down. Je mag alleen maar naar binnen met speciale accreditatie, maar aangezien ons vanaf dag één verzekerd is dat onze Aspetarbadges goed genoeg zouden zijn hebben we die nooit aangevraagd. Tot de hoogste baas van de organisatie van de games bleef maar roepen dat we gewoon met die pasjes naar binnen konden. Inderdaad: niet dus. Dinsdag na die bomcontrole ben ik twee uur bezig geweest om achter mijn bureau te komen. Je probeert nog heel naïef om met dat andere pasje binnen te komen. Kansloos natuurlijk. Tijdelijke passen geregeld, maar dat zou dus betekenen dat je iedere dag een tijdelijke pas moet aanmaken. Ik had er de eerste dag al snel drie gepikt, zodat ik die voor iedere dag kon invullen (we moeten ze zelf invullen, de verleiding om dan bij naam “Mickey Mouse” of “Rocky Balboa” o.i.d. in te vullen was op dag twee al erg groot), daarna had ik toch vakantie. Mijn collega’s zijn erg jaloers dat ik juist nu vrij genomen heb, ik alleen maar blij dat ik het goed gezien heb dat dit een puinzooi zou worden.

De Arab Games dus. Vrijdag geopend en ze gaan nog door tot 23 december. Ik ben vrijdag met mijn ouders naar de opening geweest. Wat een feest! Om te beginnen de prijs: QR50, nog geen €15 dus. Kom daar volgend jaar in London eens om. Ik had de zogenaamde “bronze” kaarten, wat volgens de planning betekende dat we de slechtste plaatsen hadden (nee, da’s geen krenterigheid: gold en silver waren gewoon niet meer beschikbaar, ik had de allerlaatste kaarten die nog online beschikbaar waren!). Nou, je hoort mij niet klagen over deze plaatsten. Het enige wat je zou kunnen zeggen (maar dat doe ik niet!) is dat het nogal een klim was naar die tweede ring, maar verder geen onvertogen woord over onze plaatsen: fantastisch overzicht over de hele ceremonie. De hele ceremonie zelf was zoals we die kennen van de Olympische Spelen en EK’s en WK’s van de televisie, maar nu in het echt dus. Veel artistiek vertoon, opkomst van de ploegen en een ballet/toneelopvoering met een strijd tussen goed en kwaad die de mensheid uiteindelijk verbroederd. Jammer alleen dat die verbroedering altijd maar tijdelijk is, maar ik zou niet klagen. Verder een fantastisch vuurwerk en veel special effects. Ik weet niet of er een variant op uitzendinggemist van Al Jazeera bestaat, maar als dat zo is, is het zeker de moeite waard om het terug te kijken. Zie de foto’s en video! Omdat het alleen om Arabische landen gaat, is het aantal landen dat meedoet natuurlijk beperkt, de Arabische wereld blijkt zich uit te strekken van Mauretanië, via Marokko en de rest van Noord Afrika naar Saudi Arabië en Irak, met een uitstapje naar het noorden tot aan Syrië. Israël wordt uiteraard overgeslagen. De regering hier mag dan goede vriendje zijn met Israël (Qatar was het eerste Arabische land dat Israël erkende en er betrekkingen mee aanging), bij de opkomst van de Palestijnse atleten werd duidelijk dat de bevolking een heel andere mening heeft, de ploeg werd met een ovationeel gejuich ontvangen. Dat gejuich werd alleen overtroffen door de ploeg van Qatar zelf. Die wel onrealistisch groot was voor zo’n klein rotlandje. Ik denk dat ze alle werknemers van de bond een uniform aangetrokken hebben en mee laten lopen om maar de grootste ploeg te hebben. Andere landen met grote ploegen waren Saudi Arabië (grootste Arabische land), Irak en Egypte. De kleinste groep was van de Comoren. Ook erg enthousiast was de ontvangst van Lybië, aangezien Qatar een grote rol gespeeld heeft in het verdwijnen van Khadaffi. Syrië liep niet mee met de intocht, maar schijnt wel mee te doen. De verhoudingen met dat land zijn wat verstoord nadat de Qatari ambassade in Damascus geplunderd is bij protesten van pro-Assadmensen. Ik was heel benieuwd naar de reactie, maar men was er dus niet. Wat ook grappig was: alle vlagdragers werden geïntroduceerd als “legend”. De eerste twee landen werden aangevoerd door voetballers, maar er ging zelfs geen minuscuul belletje rinkelen bij het horen van de namen.

Ik wil de komende tijd ook wat wedstrijden gaan bekijken, heb Tom beloofd om met hem naar het basketbal te gaan en ze willen ook graag naar het paardrijden. Karin en Nina zijn vandaag met een collega van Karin naar het turnen geweest. Wil ook nog wel wat voetbal meepakken. Hoewel, ik heb gisteren een stuk van de training van Kuwait zitten kijken en daar word je dan toch een beetje verdrietig van. Niveau topklasse, hooguit. Er werd wel vreselijk gelachen, dat is dan wel weer leuk om te zien. Zit geen hond bij die wedstrijden, eigenlijk net zoals in 2006 bij de Asian Games. Het wordt als prestige georganiseerd, maar de lokale bevolking interesseert het geen reet. Bij die Asian Games hadden ze een truc met spandoeken uitgehaald waardoor het erg druk leek in het stadion. Totdat het polsstokhoogspringen in beeld gebracht werd, die doeken bedekten namelijk alleen de eerste ring en als zo’n stok dan de lucht in ging kwam ook de tweede ring in beeld…. Leeg.

Verder hebben we natuurlijk de afgelopen dik twee weken mijn ouders op bezoek gehad en zoals iedereen die hier voor het eerst vielen ze van de ene verbazing in de andere. Souq, malls, Arab Games, museum, Pearl en wat ze allemaal nog meer bekeken hebben: het was allemaal even mooi, geweldig en prachtig. En natuurlijk dik twee weken de kleinkinderen om zich heen, misschien was dat nog wel het belangrijkste. Bijkomende mazzel was natuurlijk ook nog dat Sinterklaas in die periode viel. Van de intocht tot en met pakjesavond: alles viel er in. De intocht was hier uiteraard op een kameel! En alleen op de Nederlandse school, daarbuiten wordt er waarschijnlijk alleen maar vreemd gekeken naar een oude man met een lange witte baard en een rode puntmuts op een kameel. Om nog maar te zwijgen over die negers die er in die belachelijke pakjes omheen lopen te huppelen. De kinderen zijn uiteraard weer schandalig verwend door de goedheiligman, blijkbaar zijn ze weer lief genoeg geweest!

Wat hier ook een hele nieuwe ervaring is, is de winter in Qatar. Volgens de mensen die hier al lang zitten de koudste in jaren. Koud betekent hier 15 graden, en ik moet zeggen dat ik inmiddels wel aardig aan die warmte gewend ben, want als ik een uurtje in die temperatuur buiten geweest heb ik in de auto de kachel nodig om op temperatuur te komen. Verwend? Ja, inderdaad. Goed hè? Het is niet alleen koud, er is de afgelopen tijd ook nogal wat water gevallen. Drie dagen op rij zelfs twee weken geleden. En als het hier regent, regent het ook echt. Dan is geen buitje voor het stof meer, maar plensbuien die aan één stuk doorgaan. Geen ramp natuurlijk, totdat je de gevolgen van al dat water op het wegdek ziet. De wegen zijn hier over het algemeen prima, maar niet berekend op dit soort hoeveelheden water. De meeste rotondes en kruispunten staan in de kortste tijd onder water en het kost over het algemeen een paar dagen om alle putten weer leeg te pompen. En als al dat water dan weer weggepompt worden de gevolgen duidelijk: een hoop nieuwe gaten in de weg. De grote wegen niet, maar de wat kleinere worden er niet beter op.

Zullen we nog even een staaltje Qatari organisatieonkunde doen? Wij hebben twee printers bij onze kantoren in het stadion. Een Xerox en een OKI. Die Xerox is zo’n groot alles-in-één geval, de OKI een kleine laserprinter. De Xerox is al twee maanden stuk en we bellen gemiddeld twee keer per dag wanneer dat ding eens gemaakt wordt. Printen kunnen we immers op de OKI, maar scannen en kopiëren is soms ook wel handig. Ik zeg wel dat we kunnen printen op de OKI, maar ook dat lukt inmiddels niet meer. Reden: de zwarte inkt is op. “Nou en?” hoor ik iedereen denken, kwestie van een nieuwe toner. Dat zou je inderdaad denken, maar niet hier. Het blijft natuurlijk inderdaad gewoon een kwestie van een nieuwe toner, maar dan moet je die wel hebben. Een week of zes voordien was de vorige toner leeg en in plaats van een nieuwe toner kwam er een hele nieuwe printer. Logisch inderdaad. Toch? Twee weken geleden was de toner dus weer leeg. Bellen met IT. “Ja, maar jullie weten toch dat we die niet meer hebben?” “Nou, 6 weken geleden waren ze op, maar die zijn nu toch wel weer besteld?” Nee dus. Probleem is dat we hier iedere scheet die we bestellen openbaar moeten aanbesteden, dus het duurt maanden voordat je zoiets in huis hebt. Kan ik me voorstellen bij grote aankopen, maar voor dit soort consumables te belachelijk voor woorden. “Maar hoe moeten we hier dan printen?” “Geen idee, daar bel ik je over terug.” Dat is nu twee weken geleden. We denken er inmiddels aan om ff te lappen en bij de Carrefour voor QR200 een losse printer voor onszelf te kopen. Dan kun je de toner ook gewoon daar halen als die leeg is.

Ik ga ermee stoppen, moet de foto’s ook nog uitzoeken en plaatsen.

Tot Snel!
Olav

Kan het toch niet laten: Yvon Jaspers is blij dat haar kinderen geen “Amsterdammertjes worden”. Het is namelijk toch wel vervelend dat er mensen met een andere achtergrond om je heen wonen. Ik geloof dat ze het over Turken , Marokkanen en Afghanen had. Dan weet je meteen dat ze precies de goede uitgekozen hebben om Boer zoekt vrouw te presenteren. Blijf lekker in je dorp.