Update 13b - Dinsdag 13 december 2011

Update 13b – Dinsdag 13 December 2011

Nog even snel een aanvulling op gisteren, was drie dingetjes vergeten. Of eigenlijk: ongetwijfeld meer, maar deze vind ik belangrijk genoeg om nog even door te gaan.

Ten eerste hebben Tom en Nina deze week hun rapporten gekregen, en dat was wel even schrikken. In positieve zin, dat wel: ik wou dat ik op die leeftijd de helft van zo’n rapport had. Nou waren de rapporten in Nederland over het algemeen al meer dan voldoende, hier doen die twee monsters er nog een schepje bovenop. Op een schaal van 5 (excellent – very good – good – average – needs improvement) scoort Tom nergens lager dan “good”, Nina heeft er nog twee keer “satisfactory” tussen staan, maar verder ook alleen maar “good”. Tom schiet nog een paar keer door naar boven. En dan te bedenken dat ze hier pas drie maanden op die school zitten en vooral op taalgebied natuurlijk vrijwel vanaf nul kwamen. Vader is trots (en jaloers!).

Om door te gaan op school: vanavond is het jaarlijkse kerststuk. Tom speelt een rendier en Nina een bloem. Rollen met diepgang dus, niet zomaar een figurantenrol. Helaas moet Karin werken vanmiddag en kan ze dus niet komen kijken, maar er is inmiddels een DVD gemaakt van de laatste repetitie, dus we kunnen hem terugkijken. Er wordt al dagen erg geheimzinnig gedaan over liedjes en de inhoud van het stuk want papa en mama mogen dat natuurlijk allemaal niet weten. Zal voor foto’s zorgen vanavond! In zoverre, als mijn jongste dochter dat toelaat, aangezien die natuurlijk ook mee moet en ik daar ook in mijn eentje op moet letten. Ga mijn best doen!

Verder is het hele land hier erg druk met de National Day van aanstaande zondag. Ieder jaar op 18 december wordt er gevierd dat in 1878 sheikh Jassim aan de macht gekomen is en Qatar gevormd heeft tot wat het nu is. Dat was al een Al Thani, inderdaad van dezelfde stamboom als die nu nog steeds aan de macht is. De beste man is er persoonlijk verantwoordelijk voor geweest dat de Ottomanen het land uitgemikt zijn en dat de verschillende stammen onder één vlag verenigd werden. Verder heeft hij ook nog de zeeroverij in deze regio uitgebannen. En dat alles wordt dus ieder jaar op 18 december gevierd. Ik kan het nu zo snel ff niet vinden, maar volgens mij wordt het nog niet zo gek lang gevierd. Aanstaande zondag is het dus weer zo ver, en het moet allemaal erg groots van opzet zijn. ’s Morgens activiteiten met paarden en kamelen, daarna een grote parade langs de Corniche en ’s avonds een groot vuurwerk, ook aan de Corniche. Ik ben heel benieuwd, als ze hier “groot” zeggen betekent dat meestal de overtreffende trap daarvan. In de voorbereiding op deze dag wordt de hele stad op dit moment volgehangen met vlaggen van Qatar, deels met een afbeelding van de Emir en zijn troonopvolger erop. Niet alleen langs alle wegen, maar ook alle malls en kantoorgebouwen zijn er mee uitgerust en de meeste echt grote (voor Qatari begrippen!) villa’s ook. Ik kan er niets aandoen, maar het doet me toch een beetje aan Duitsland in de jaren 30 denken al die vlaggen en verheerlijking van de heersers. Die parade zal ook wel een flink militaristisch karakter hebben. Naar goed Arabisch gebruik dus eigenlijk. Daarnaast worden er in heel Doha ook overal grote tenten opgezet voor grote feesten die daarin georganiseerd worden. Voor de Qatari natuurlijk, al die buitenlanders willen we er natuurlijk niet bij hebben.

Dan toch ook nog even wat nieuws van vandaag!

Als eerste: we hebben sinds vanmiddag een huisdier. Een parkiet. Helemaal vrijwillig is het allemaal niet gegaan. Zowel niet voor ons als voor het beest zelf. Op het moment dat Karin met Marjolein naar haar werk zou rijden ontdekten ze opeens een parkiet op de stoep en die werd bij ons naar binnen gebonjourd. Ik protesteerde blijkbaar niet hard genoeg. De kinderen riepen onmiddellijk dat de buren nog wel een lege kooi hadden waar voorheen de leguaan ingezeten had. Uit de goedheid van mijn hart er toch maar meteen een bakje water bijgezet en aan het tempo waarmee daar uit gedronken werd te zien had het best behoorlijke dorst. Er moesten toch nog wat boodschappen komen, dus ook meteen maar een zak voer mee en ook daar werd hartstochtelijk op aangevallen. De kinderen hebben het beest direct in hun hart gesloten en dat kon uiteindelijk wel eens het grootste probleem gaan worden. Het is namelijk niet onze bedoeling om aan dat beest vast te zitten. Ik heb daarom meteen met Nina briefjes rondgebracht met de vraag of het beestje misschien van iemand is. De briefjes bij het winkeltje en het clubhouse moeten nog opgehangen worden. Maar ja, wat als niemand zich meldt? Er is op dit moment al ruzie over de naam die het beest moet gaan krijgen, maar wat ons betreft is dit toch echt iets tijdelijks. Ik hou mijn hart vast.

Verder hebben we van de buren een hele berg tuinspeelgoed overgenomen. Ze vertrekken vrijdag definitief naar Maleisië en hebben ons een groot deel van de tuininventaris in de maag gesplitst. Trampoline, glijbaan met schommel, speelhuisje, keukentje, barbecue, tuinset, tuinslang en ik ben eerlijk gezegd een beetje kwijt wat er verder nog over die muur gaat komen morgen. Kan ook komen omdat ik ze vanavond nog even geholpen heb om een deel van de biervoorraad op te maken. Als er wartaal tussen staat kennen jullie nu de oorzaak. De kinderen hebben het nog niet gezien, was al donker toen we terugkwamen.

Dat het al donker was kwam doordat we vanavond dus de opvoering van het kerststuk hadden. Waardeloze tijd: van 6 tot half 8. Dan liggen die van mij er over het algemeen allang in. Met als grootste nadeel dat Sara over het algemeen vanaf een uur of niet meer te genieten is. Ik had wel de mazzel dat ze vanmiddag in de auto in slaap viel toen we terugkwamen van de boodschappen. Dat was rond half vier, waardoor ik haar nog een uur in bed kon stoppen. En met succes, want mevrouw was in een stralend humeur en heeft van de eerste tot de laatste minuut genoten. Papa ook trouwens. Bekende opzet natuurlijk: de kerstman is van alles van plan, maar er gaat van alles mis (slee stuk, storm en Rudolf met een rode neus van de griep), maar uiteindelijk komt alles net op tijd goed en kan kerst gewoon doorgaan. Alle kinderen deden het geweldig: veel enthousiasme, vreselijk vals zingen (maar wel hard!) en een hoop zichtbaar plezier. Wat wil je nog meer. Sara vond het helemaal geweldig, tijdens de gesproken delen was ze wat onrustig, maar zodra er gezongen werd installeerde ze zich in alle rust op mijn schoot en zat zichtbaar te genieten. Totdat eerst Nina en later Tom op het podium kwamen: “Die!”, riep ze dan, wijzend naar broer of zus. Ik moet de foto’s nog naar mijn laptop kopiëren, doe ik morgen, nu te moe voor. Zal ze morgen online zetten!

We hadden vandaag ook het lumineuze idee opgevat om naar de jaarlijkse book fair te gaan. De kinderen vanmorgen naar school, en wij door om op boekenjacht te gaan. Geen boek gezien. Naar mijn stellige overtuiging was het namelijk in het Convention Center. Een geweldig staatje modern architectuur, zie www.qatarconvention.com. Net als bij het museum is ook hier het pand zelf al een bezichtiging waard, fantastische moderne architectuur, zelfs de parkeergarage is de moeite waard. Bij de eerste controlepost werd al gevraagd waar ons pasje was. Heb ik niet. Er is ook daar op dit moment ook een VN-congres aan de gang, dus de beveiliging is op volle oorlogssterkte. Vervolgens werden we vier keer naar een andere balie gestuurd, maar een book fair? Ho maar. Blijkt in het Exhibition Center te zijn. Sorry! Blijkbaar toch niet helemaal goed gekeken. Morgen proberen we het nog een keer. Grappige is ook dat niemand tegen je zegt dat er helemaal geen book fair aan de gang is daar, ze sturen je gewoon door naar de volgende balie. En als je dan de laatste balie gehad hebt sturen ze je in precies dezelfde stappen weer terug. We zijn maar naar huis gegaan.

Dat was het echt voor vandaag, morgen komen de fotos!

Tot Snel!
Olav