Update 14 – vrijdag 16-12-2011

Update 14 – vrijdag 16-12-2011

“Papa, wat is groter: een tandartslamp of de zon?” Vraag mij ook niet hoe die zoon van mij aan zijn vergelijkingen komt…

Eerste dag van de vakantie, en dus mocht vader uitslapen! Ik werd wakker met het geluid van spelende kinderen in de tuin, waardoor het zelfs aanvoelde alsof we ergens op een camping stonden. Vakantie in optima forma dus. Is ook voor het eerst dat dit kan in ons geval, sinds er kinderen zijn heb ik nog nooit aan de tuinkant geslapen.

De kinderen genieten ongelooflijk van de nieuwe tuinmeuk, en tot gisteren bleven er maar dingen over de tussenmuur komen. Een deel daarvan is overigens rechtstreeks weer bij het afval terecht gekomen omdat het gewoon stuk was of omdat we gewoon nog een beetje ruimte in de tuin over wilden houden. Onder die laatste viel de schommelbank, zie bij de foto’s hoe we dat gedaan hebben. En dan heb ik het alleen nog maar over de dingen die aan onze kant over de muur gezet zijn, een ander deel van de huisraad is over de tuinmuur aan de achterkant verdwenen. Dan hebben we het vooral over meubels die zodanig beschadigd waren dat je er echt niets meer mee kunt. En aangezien we hier in een volledig ingericht huis zitten moet er dan dus flink voor betaald worden. Op deze manier probeerden ze daar onderuit te komen. Kansloos waarschijnlijk. Aardige mensen, maar de Tokkies waren er niets bij. Huis is volledig uitgewoond en het kost de verhuurder waarschijnlijk weken om het weer toonbaar te krijgen. Al was het alleen maar om de stank er weer uit te krijgen. Toen ik er van de week even was om het één en ander over te sjouwen vroeg ik me af waar ik die lucht toch van kende, een paar dagen later herinnerde ik het me: ik heb in de eerste jaren dat ik als fysio werkte nogal wat mensen aan huis behandeld, en daar zaten nog al eens van die zielige, eenzame mensen bij die zopen en rookten als een ketter en die van schoonmaken niet echt hun hobby gemaakt hadden. Die geur dus. Ik heb vreselijk met ze gelachen, maar het blijft toch een asociaal stelletje bij elkaar. Zo waren de kinderen gisteren niet naar school omdat vader de avond ervoor zo dronken was geweest dat het ’s morgens nog steeds niet verantwoord was om te rijden. Zeker met de zero tolerance op dat gebied hier. Ik noem dat verwaarlozing. De kinderen sliepen op dat moment trouwens nog, ik hoorde ze ’s avonds om 11 uur nog buiten rondlopen.

Ondertussen lijkt het er steeds meer op dat de parkiet een blijvertje gaat worden, dus heb ik gisteren maar een normale kooi voor dat beest gekocht zodat die oude hamsterkooi (inderdaad, van de buren gekregen!) weer weg kon. We hebben gisteren ook een poging gedaan om zijn (of haar, daar ben ik nog steeds niet uit) nagels te knippen. Dat schijnt regelmatig te moeten, maar is zo te zien al een tijdje niet meer gedaan. Ik weet dus sinds gisteren dat zo’n klein snaveltje behoorlijk venijnig kan bijten. Nagels zijn niet geknipt trouwens: durfde Karin niet en overpakken was ook geen optie.

Na de zeperd met de boekenbeurs van de week hebben we hem eergisteren wel gevonden. In het exhibition centre inderdaad, niet in het convention centre. Staat ook levensgroot op alle borden trouwens, het lag echt aan mij. OK, en een beetje aan al dat convention centre volk dat ons maar naar de volgende balie bleef sturen in plaats van gewoon te zeggen dat we op de verkeerde plek waren. Grote beurshal vol met boeken. Heerlijk. Gros was uiteraard in het Arabisch, maar dat mag de pret niet drukken. Vooral voor kinderen was er ook erg veel in het Engels. Bij mij ging het natuurlijk weer fout toen ik langs de stand van Jarir kwam. Jarir in de Emiraten deze keer, niet die van hier. Die hadden namelijk een hele grote stapel Sports Science boeken liggen. Was ook wel komisch: alles netjes uitgestald op tafels en in stellingen, maar deze stapel lag gewoon op de grond. Heb me uiteindelijk kunnen beperken tot twee titels waar ik al een tijdje naar op zoek was. Ja, ik weet het: amazon maakt dat erg makkelijk, maar zo shoppen blijft toch leuker. En ook hier afdingen, ik begin het te leren, alhoewel ik waarschijnlijk nog flink moet oefenen voordat ik echt wat bereik op dat gebied.

Zoals ik eerder al zei, het hele land is in de ban van National Day van aanstaande zondag. Eén van de activiteiten in de aanloop daar naartoe was de afgelopen dagen een soort braderie met allerlei traditionele Arabische dingen. Paardrijden, geiten en schapen hoeden, toneel, hondenraces en kameelrijden, dat soort dingen. Na dat laatste riep mijn zoon letterlijk:”DAT DOE IK DUS NOOIT MEER!!!”, doodeng had-ie het gevonden. Had ik hem van tevoren kunnen vertellen, op een dromedaris zitten is geen pretje, maar hij wou het zo graag proberen dat ik hem heb laten gaan. Nina durfde niet en Sara is nog te klein. De hele organisatie er omheen ging weer volledig op zijn Qatari’s: geen enkele lijn in te ontdekken. Of het zou het principe van “de grootste bek eerst” moeten zijn. Karin stond met Tom in de rij, maar werd als vrouw zijnde volledig genegeerd door die kamelendrijvers. Dat veranderde toen ik het van haar overnam, koste nog wat overredingskracht, maar uiteindelijk hoefde ik maar één keer boos te kijken tegen de juiste meneer. Niet één van die kamelenjongens, daar luistert toch niemand naar, ik heb er één in een wit gewaad uitgezocht om het voor me te regelen. En dat werkte dus. Bij de hondenraces moesten we even de boel in de gaten houden. Er wordt hier namelijk nog met echte konijnen gewerkt, niet met zo’n mechanische haas waar ze achteraan moeten rennen. We kwamen er eigenlijk pas na de eerste race achter dat de honden gemuilkorfd (moet dat volgens het KOFSCHIP niet met een “t”? Niet volgens mijn spellingscontrole) waren en dat langoor dus niet al te veel risico liepen.

Vanmiddag ben ik met Tom naar het basketballen van de Arab Games geweest. Op de bonnefooi, we hadden gewoon zin om naar het basketbal te gaan, geen idee wie of wat er speelde. Bleek een dag met dameswedstrijden te zijn: Somalië – Kuwait en Qatar – Egypte. Allebei niet echt spannend, Somalië en Egypte waren in beide gevallen een maatje of drie te groot voor hun respectievelijke tegenstandsters. Somalië niet omdat ze nou zelf zo goed waren, maar vooral omdat er bij Kuwait een aantal geselecteerd waren die voor het eerst een basketbal van dichtbij zagen. En dat je ze nou selecteert ok, maar om ze nou ook nog op te stellen was misschien niet de meest gelukkige keuze van de bondscoach. Dat was dan nog maar het voorprogramma, Qatar kreeg hoeken van het veld te zien van wie ze waarschijnlijk niet eens wisten dat ze bestonden. In dit geval wel omdat Egypte gewoon goed speelde trouwens, maar met een verschil van bijna 80 punten kun je je afvragen waarom ze eigenlijk meedoen. Na deze twee wedstrijden waren de mannen aan de beurt, Libanon – Jordanië. Dat betekende vooral dat er tijdens de laatste dameswedstrijd veel Libanezen de zaal inkomen. Daar wonen er nogal wat van in Qatar en die zorgden voor aanzienlijk wat sfeer. Veel trommels en gezang dus. Helaas moesten wij weg aangezien het inmiddels bijna half negen was en Tom naast me bijna in slaap viel. Maar hij was niet moe! Buiten gekomen alleen een probleem: telefoon weg. Die had ik de hele avond op mijn stoel laten liggen en was bij het opstaan waarschijnlijk naar beneden gegleden. Was ik eerlijk gezegd de hele avond bang voor geweest, misschien had ik hem toch in mijn zak moeten stoppen. Gelukkig deed de beveiliging niet moeilijk en mocht ik om de fouilleerrij heen. De nieuwe bezetters van mijn stoeltje hadden hem inmiddels gevonden en bij zich gehouden. Toen ik thuiskwam bleken ze zelfs al hier naar toe gebeld te hebben om te zeggen dat ze hem gevonden hadden.

Met andere woorden: gelukkig hebben we de foto’s nog!

Tot Snel!
Olav